มายไอรอนสูท MY IRON SUIT – ตอนที่ 11: เด็กฝึกงานสตีฟ

“มันเป็นปืนหรือเปล่าฉันก็มี”

เสียงของเฉินโม่ลดลงและปืนพกสองกระบอกก็ปรากฏขึ้นในมือของเขาในทันที มีไม่กี่คนที่ไม่มีเวลาตอบสนอง ปืนคู่ของ Chen Mo ยิงออก“ ปัง! ปัง!” “ ปัง!” “ ปัง!” …

เสียงปืนที่รุนแรงดังขึ้นเป็นระยะ ๆ อย่างใกล้ชิดและในช่วงสั้น ๆ มือปืนทุกคนในฝั่งจอห์นนี่คุกเข่าด้วยความเจ็บปวดและปืนทั้งหมดในมือก็ร่วงลงสู่พื้น

เพียงอึดใจเดียวสถานการณ์ในสนามก็พลิกกลับอีกครั้ง

ปืนพกซึ่งยังคงมีควันสีขาวที่ปากกระบอกปืนถูกวางไว้บนโต๊ะกาแฟตรงหน้าเขา เฉินโม่เหลือบมองจอห์นนี่ที่จับแขนของเขาและหน้าผากของเขาปกคลุมไปด้วยเหงื่อเย็น

“ดูเหมือนว่าฉันจะยังคงพูดเป็นครั้งสุดท้ายที่นี่คุณคิดว่าอย่างไร?” เฉินโม่ถาม

“ใช่ ๆ!” จอห์นนี่รู้สึกว่าหลังของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็น เห็นได้ชัดว่า มันเก่ง เป็นศิลปะการต่อสู้ ยิงปืนเก่งได้อย่างไร? ฉันไม่เห็นมันชัดเจนและคนของฉันทั้งหมดถูกยิง

กวาดปืนพกลงบนโต๊ะกาแฟและจอห์นนี่ซึ่งเฉินโม่พึ่งยิงเขาพูด

“ งั้นก็ไปเองได้ไม่ต้องส่ง” เฉินโม่โบกมือ

“เจ้านายปล่อยพวกมันไปเหรอ” เมื่อฉันถูกชี้ด้วยปืนคนสองสามคนก็มีเหงื่อเย็นเช่นกัน แต่พวกเขาก็ไม่ยอมถอย เฉินโม่ พอใจกับการแสดงของพวกเขา

เฉินโม่รู้ว่าหวงเหว่ยหมายถึงอะไรและเขากลัวว่าพวกเขาจะกลับมาเพื่อแก้แค้น “ มันไม่ใช่เวลา” เฉินโม่หยิบกาแฟที่อัลเบิร์ตเพิ่งรินและดื่มเบา ๆ

อัลเบิร์ตเป็นคนที่สงบที่สุดยกเว้น เฉินโม่

สตีฟมองดูกลุ่มคนร้ายที่กำลังวิ่งเข้ามาในห้องโถงศิลปะการต่อสู้ด้วยความกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของผู้คนที่อยู่ข้างในและกำลังเตรียมพร้อมเรียกตำรวจ หลังจากการต่อสู้ที่มีเสียงดังภายในก็สงบ

สตีฟรู้สึกใจเต้นเล็กน้อยและเสียงปืนสั้นๆและกระสุนหลายนัดทำให้ใบหน้าของสตีฟเปลี่ยนไปคิดว่ากลุ่มคนร้ายยิงกันตาย

ในไม่ช้าคนกลุ่มหนึ่งก็หนีและออกจากที่นี่อย่างรวดเร็ว สตีฟรีบไปที่ห้องโถงศิลปะการต่อสู้และวางมือลงบนประตูที่ลึกลับในใจด้วยอารมณ์ที่กลัวเล็กน้อย

ประตูที่ปิดอยู่ถูกเลื่อนออกไปอย่างง่ายดาย ดูเหมือนว่าพวกเขากังวลมากตอนจากไปและลืมปิดประตูก่อนออก “สถานที่เกิดเหตุ” ด้วยซ้ำความรู้สึกแย่ ๆ ของสตีฟก็รุนแรงขึ้น

สตีฟในใจนึกภาพฉากที่เป็นไปได้ทุกอย่างสตีฟตะลึงเมื่อประตูเปิดอย่างสมบูรณ์ ไม่มีศพไม่มีเลือดสาดและคนในห้องยังคงสภาพดีอยู่รอบ ๆ โซฟา พูดถึงอะไรบางอย่างได้ยินเสียงเขาเปิดประตูมีคนสองสามคนหันมาแล้วหันหัวแล้วมองเขาด้วยสายตาแปลก ๆ

เมื่อมองไปที่เลือดที่กระจัดกระจายบนพื้นที่ประตูสตีฟก็มีปฏิกิริยา มาเฟียไม่กระตือรือร้นที่จะออกจากที่นี่ แต่กำลังหลบหนีโดยผู้คนที่อยู่ตรงหน้าเขา!

ฉันอยากจะเข้าใจใบหน้าของสตีฟภายใต้แววตาของเฉินโม่ “ นั่นฉัน … ฉันเพิ่งเห็น … ประตูไม่ได้ปิด … ”

สตีฟรู้วิธีอธิบายรีบวิ่งเข้าไปในบ้านของคนอื่นไม่สามารถพูดได้ว่าเขาคิดว่าพวกเขาถูกฆ่าทั้งหมดและการแสดงออกบนใบหน้าของเขาก็น่าสงสัยมาก

“เข้ามา.” เฉินโม่มองไปที่ร่างบางที่ประตู ใบหน้าของเขาดูเขินอายเล็กน้อย แต่เขาก็ยังไม่สามารถปกปิดความเมตตาและความซื่อสัตย์ในกระดูกของเขาได้ ถ้าคนอื่นหนีไปนานแล้วพวกเขาก็ไม่มีวันที่อยากจะกลับมา

“ คุณเห็นแก๊งค์เข้ามาและได้ยินเสียงปืนกลัวว่าเราจะเกิดอุบัติเหตุ?” เฉินโม่ถามความจริงกับสตีฟ

“ ครับ … ครับท่าน” สตีฟรู้สึกโล่งใจและมองไปที่ เฉินโม่

“มานั่งลงเถอะเอ็ดดี้ช่วยนำกาแฟมาให้เขาด้วย”เฉินโม่  ได้เชิญ

สตีฟไม่ได้ออกเขาจึงเข้ามาในเวลานี้เขามีโอกาสที่จะดูดีดีที่ห้องโถงศิลปะการต่อสู้ลึกลับนี้ ห้องซ้อมอิสระถูกปูด้วยพรมปูพื้นหนา มีแท่นเล็ก ๆ อยู่ที่มุมห้องโถง ห้องโถงกว้างขวางปูด้วยพื้นไม้เนื้อแข็งและวางชิดผนังอย่างเรียบร้อย มีชั้นวางอาวุธหลายชั้นซึ่งเต็มไปด้วยความยาวและอาวุธต่างๆมากมายและสตีฟส่วนใหญ่ไม่เคยเห็นพวกมันมาก่อน

มีเพียงชุดโต๊ะกาแฟโซฟาวางอยู่ตรงหน้าต่างและรูปแบบของห้องโถงศิลปะการต่อสู้ทั้งหมดนั้นเรียบง่ายและสะอาดมากและไม่มีความยิ่งใหญ่อย่างที่สตีฟเคยคิด

สตีฟสงบสติอารมณ์อยู่นานก่อนที่เขาจะนั่งลงต่อหน้า เฉินโม่  พ่อบ้านชราผมขาวรินกาแฟให้เขาหนึ่งแก้วจากนั้นก็ถอยคนอื่น ๆ ออกไปเพื่อทำความสะอาดห้องโถงที่ถูกมาเฟียมาทำยุ่ง

“เฉินโม่ฮัวเซียเจ้าของหอศิลปะการต่อสู้แห่งนี้” เฉินโม่ยกแก้วขึ้นเพื่อบ่งบอกว่าสตีฟได้ลิ้มรสเช่นกัน

“สตีฟโรเจอร์สจากบรูคลินคนงานธรรมดาคนหนึ่ง” สตีฟไม่ได้รู้สึกด้อยค่าเพราะตัวตนของคนงานของเขาเองหายใจเข้าลึก ๆ ปล่อยความลำบากใจออกไปตอนนี้สตีฟสงบลงไม่อ่อนน้อมถ่อมตนหลังจากแนะนำตัวแล้วฉันก็จิบกาแฟต่อหน้าฉันและทั้งคู่ ก็ผ่อนคลาย

นี่เป็นเหมือนกัปตันอเมริกาในความทรงจำ

“ คุณไม่เหมือนคนงานธรรมดา” Chen Mo กล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ ฉันไม่รู้จะกลัวอะไร” สตีฟนึกถึงร่างกายที่ผอมบางของเขาดูไม่เห็นคุณค่าในตัวเอง

“เรามีคำพูดเก่า ๆ ในประเทศจีนและถนนแคบก็ตรงกับผู้กล้า” ภาษาของเฉินม่ออบอุ่นเหมือนผู้อาวุโสที่รอคอยมานาน

“มีคนที่มีอำนาจมากมาย แต่มีน้อยคนที่มีความกล้าหาญจริงๆมันเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับคนที่แข็งแกร่ง”

“คนที่คุณเห็นภายนอกคุณคิดว่าพวกเขาแข็งแกร่งหรือไม่” เฉินโม่ถามพร้อมกับยกนิ้วขึ้น

สตีฟจำได้ว่ามาเฟียหน้าตาเป็นอย่างไร “พวกเขาแข็งแกร่งมากและมีคนมากมาย”

“ แต่พวกเขาพ่ายแพ้และพวกเขามีพลังมากกว่าพวกฉัน  ไม่มีความกล้าหาญที่จะต้านทานและพวกเขาก็วิ่งหนีเหมือนคนขี้ขลาดดังนั้นพวกเขาจึงอ่อนแอทั้งหมดและคุณมีจิตใจที่กล้าหาญดังนั้นในความคิดฉันคุณแข็งแกร่งกว่าพวกเขา ” เฉินโม่กล่าวปริยาย สตีฟกล่าว

“ แต่ร่างกายของฉัน … ” อันที่จริงสตีฟไม่เต็มใจที่จะยอมรับว่าเขาเป็นคนอ่อนแอดังนั้นเขาจึงต่อสู้ครั้งแล้วครั้งเล่า

เฉินโม่โบกมือ “ร่างกายเป็นสิ่งภายนอกและสามารถสร้างความแข็งแกร่งได้ด้วยการออกกำลังกายสิ่งที่สำคัญคือคุณต้องมีความกล้าหาญที่จะต่อสู้กับศัตรูที่แข็งแกร่งของคุณเองคุณสามารถอยู่ได้โดยไม่ต้องกลัวและตายเมื่อเผชิญกับความสิ้นหวัง!”

ดวงตาของสตีฟเป็นประกายนั่นไม่ใช่แค่คำพูดเองไม่ใช่เหรอ? ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เป็นอะไร ความปรารถนาภายในของสตีฟที่จะแข็งแกร่งขึ้นไม่สามารถช่วยได้ แต่อยากจะแข็งแกร่งขึ้น

“ งั้นฉันขอเรียนจากคุณได้ไหม” ด้วยความกล้าหาญสตีฟถามเฉินโม่ด้วยความอายเล็กน้อย

เฉินโม่พยักหน้ายืนยัน “ แน่นอนคุณมีความสามารถมาก”

“ แต่ฉันไม่มีเงิน” สตีฟกล่าวด้วยความสูญเสียบางอย่าง

“ ฉันยังมีเด็กฝึกงานอยู่ที่นี่นอกจากเรียนศิลปะการต่อสู้แล้วฉันยังต้องรับผิดชอบเรื่องสุขอนามัยและงานบ้านอีกด้วยฉันไม่มีเงินเดือนมากนักหรอก 50 ดอลลาร์ต่อเดือนคุณคิดยังไง?” เฉินโม่ไม่ได้ให้เงินเดือนเขาสูงในคราวเดียวการยอมรับว่าเขาให้ความสนใจกับพรสวรรค์ของเขาการให้มากเกินไปจะทำให้ผู้คนรู้สึกสงสัย

“จริงเหรอขอบคุณฉันจะตั้งใจทำงาน!” สตีฟกล่าวอย่างตื่นเต้น

เงินเดือนที่นี่มากกว่าที่เขาเคยทำงานในโรงงานมาก แต่เขายังสามารถเรียนรู้ที่จะเป็นคนที่แข็งแกร่งได้ สตีฟรู้สึกว่าชีวิตของเขามีการเริ่มต้นใหม่ เขารู้สึกขอบคุณ เฉินโม่ และแอบสาบานว่าจะทำงานและเรียน อย่างหนัก

หลังจากสตีฟจากไปเฉินโม่ดื่มกาแฟแก้วสุดท้ายเสร็จแล้วก็ลุกขึ้นจากโซฟา

“ เอ็ดดี้ฉันจะออกไป”