ซูเซียง
หลังจากได้รับความตกใจเมื่อไม่นานมานี้ซูเซียงมีความเข้มแข็งมาก แต่เฉินโม่ยังคงรู้สึกได้ถึงความเหนื่อยล้าบนใบหน้าของเธอ
เป็นเรื่องง่ายมากที่จะรู้สึกเหนื่อยเมื่อจิตวิญญาณถูกกระตุ้นจากความผันผวนอย่างรุนแรงในช่วงเวลาสั้น ๆ
ปล่อยให้ ซูเซียง พักผ่อนในเต็นท์สักครู่ เฉินโม่ กลับไปที่สันดอนของ หวังเจียนควน ก่อนที่จะกลับมาคนเดียว
หอกที่ยืนตรงกลางทะเลบ่งบอกตำแหน่งของร่างกายของ หวังเจียนควน อย่างชัดเจน
หลังจากมองไปรอบ ๆ แล้วยืนยันว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ ๆ เฉินโม่ก็ถอดชุดรบและชุดเกราะโลหะผสมที่อยู่ข้างในออกและลงทะเลพร้อมกางเกงขาสั้นตัวเดียว
ก่อนที่จะเดินไปที่หอกที่ยืนอยู่ในน้ำเฉินโม่เอื้อมมือถือหอก เขาดึงมันออกด้วยแรงเพียงเล็กน้อยแล้วดึงออก
ด้วยความแม่นยำและความเข้าใจในร่างกายของ เฉินโม่ หอกที่ยิงผ่านร่างของ หวังเจียนควน จึงหลีกเลี่ยงกระดูกได้อย่างแม่นยำดังนั้นปลายหอกจึงไม่ได้รับความเสียหาย แต่ยังคงคมมาก
เฉินโม่ก้มตัวและพาร่างของหวังเจี้ยนควนเข้าไปในอวกาศจากนั้นถือหอกเดินลงไปในทะเล
……
ในค่ายของเฉินโม่ในเต็นท์ทหารที่กว้างขวางซูเซียงนอนอยู่บนเตียงกว้างและสะดวกสบายสูดกลิ่นลมหายใจของเฉินโม่บนเตียงและค่อยๆนอนหลับอย่างสงบ
……
สองชั่วโมงต่อมาค่ายผู้รอดชีวิต
เวลาใกล้เที่ยงแล้วผู้รอดชีวิตที่มีงานยุ่งในตอนเช้าก็กลับไปที่แคมป์พร้อมอาหารที่เก็บเกี่ยวได้เอง
หลังจากที่ผู้คนกลับมาโดยทั่วไปทุกคนก็พบว่า หวังเจียนควน และ ซูเซียง ไม่ได้กลับมา
เป็นเรื่องปกติที่ ซูเซียง จะกลับมาในภายหลัง แต่ หวังเจียนควน มักจะกลับไปที่ค่ายก่อนเวลาเพื่อพักผ่อนตอนนี้ยังไม่กลับมาเลย
กัปตัน จางเจี้ยนมิน มองไปที่ หลี่จางเจียง ชายชราที่ไม่สบายตัวและพักอยู่ในค่าย
“หลี่ลาวพวกเขากลับมาก่อนทั้งสองคนหรือไม่”
ใบหน้าของชายชราซีดและจิตวิญญาณของเขาดูไม่ดีเกินไป เขาได้ แต่ส่ายหัวและไม่พูด
ฉันได้เรียนรู้ว่าทั้งสองคนไม่ได้กลับไปที่ค่าย จางเจียนมิน ค่อนข้างไม่สบายใจในใจของเขา เขาจำได้ว่า หวังเจียนควน ซึ่งบังเอิญชนเข้ากับจุดนั้นมองไปที่ดวงตาแปลก ๆ ของ ซูเซียง หัวใจของ จางเจียนมิน ไม่ดี
“หลังจากนั้นซูเซียงอาจตกอยู่ในอันตราย!”
หลังจากผ่านเหตุการณ์ชายสามคนครั้งล่าสุด จางเจียงมิน มีความอ่อนไหวต่อเรื่องแบบนี้มาก เขาไม่ต้องการให้สิ่งที่คล้ายกันนี้เกิดขึ้นอีก แต่ในสถานการณ์ที่ผิดปกติในปัจจุบันการคาดเดาของเขาน่าจะเป็นจริง
“ ใครสังเกตเห็นว่าซูเซียงไปไหนเมื่อเช้า”
จางเจียงมิน ถามอย่างกังวล
“ พี่ซูเซียงบอกว่าเธอกำลังจะไปหาปูทางตะวันตกที่สันดอน!”
จางซินซึ่งถูกลมทะเลพัดโชยมาบนเกาะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ฉันจำสิ่งที่ซูเซียงพูดกับพวกเขาเมื่อเช้าและรีบลุกขึ้นยืนและพูด
ด้านหนึ่งสมองของ ซูซิน ช้าลงและเมื่อเธอพูดเรื่องนี้เสร็จเธอก็ตอบสนองและพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
“ใช่ใช่ใช่พี่ซูเซียงพูดกับเราเมื่อเช้า!”
จางเจียงมิน พยักหน้าและมองไปที่ผู้คนอย่างจริงจัง
“ทุกคนเอาหอกไปหาเธอกันเถอะ!”
เขายังคงจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ชาวต่างชาติทั้งสามคนคว้าผุ้หยิงสองคนผู้บาดเจ็บเองก็ไม่สามารถหยุดมันได้ เมื่อ จางเหว่ย และ ซูซิน ถูกพาตัวไปเขาก็ยิ่งไม่รู้ตัวซึ่งทำให้เขารู้สึกโทษตัวเองมาก
ในฐานะกัปตันหลังจากเกิดเหตุเครื่องบินตกเขาต้องดูแลผู้รอดชีวิตทุกคนและปกป้องความปลอดภัย อย่างไรก็ตามหัวของเขาได้รับบาดเจ็บมาก่อนและเขาก็มีอาการมึนงงและอ่อนแอมาก หากไม่ใช่การดูแลของพวกเขาที่จะให้อาหารเล็กน้อยแก่เขาและตอนนี้เขาไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้
ดังนั้นไม่ว่าในกรณีใดเขาจะพาซูเซียงกลับมาอย่างปลอดภัยหวังว่าทุกอย่างจะไม่สายเกินไป!
หลังจากที่ จางเจียนมิน พูดจบเขาก็หันและดึงหอกออกมาจากค่าย สิ่งนี้ถูกสร้างขึ้นเป็นพิเศษโดยพวกเขาก่อนที่พวกเขาจะเตรียมป้องกันชาวต่างชาติสามคน แต่ละคนมีหนึ่ง
จางซินและ ซูซิน ตาม จางเจียนมิน พวกเขาก็จับหอกของพวกเขาโดยไม่ลังเล ในฐานะลูกเรือพวกเขายังมีความรับผิดชอบในการดูแลผู้รอดชีวิตทั้งหมด
สำหรับพวกเขาทั้งสามคนแม้ว่าเครื่องบินจะตก แต่เกาะร้างในเวลานี้ก็คือเครื่องบินพวกเขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ผู้โดยสารทุกคนกลับบ้านอย่างปลอดภัย
จางเหว่ยและซูชิงมองหน้ากันแล้วรีบวิ่งกลับไปที่เต็นท์เรียบง่ายของพวกเขาหยิบหอกออกมาแล้วยืนข้างๆจาง
ถ้าคนเลวตัวใหญ่กล้ารังแกพี่สาวของซูเซียงเราจะสู้กับเขา!
จางเจียนมิน หยิบหอกและมองไปที่ลูกเล่นเล็ก ๆ น้อย ๆ ทั้งสองที่เต็มไปด้วยใบหน้า เขาลังเลหรือพยักหน้าและไม่หยุดพวกเขา
ท้ายที่สุด หวังเจียนมิน เป็นบอดี้การ์ดมืออาชีพ เขาไม่มีก้นบึ้งในหัวใจ เป็นเพียงความเชื่อในใจของเขาเท่านั้น คนสองคนสามารถป้องกันได้มากขึ้น
เมื่อหันไปหาชายชราคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ในค่ายหลี่จงเหิง จ้าวเจี้ยนหมินมองใบหน้าซีดเซียวและพูดด้วยความกังวล
“หลี่ลาวคุณรออยู่ที่ค่ายเราจะกลับมาเร็ว ๆ นี้”
หลี่จงเหิง รู้ว่า จ้าวเจี้ยงมิน กังวลเรื่องอะไรและเขาก็เดาได้อยู่แล้ว
ทัศนคติของ หวังเจียนมิน ที่มีต่อเขาแย่ลงเรื่อย ๆ เขาเพิกเฉยต่อการเชื่อฟังอย่างเคารพในอดีตโดยสิ้นเชิง เขาเข้าใจได้ว่าเขารอดยากมาก ใครสามารถเป็นห่วงประธานของคุณ แต่เขาไม่คิดอย่างนั้น หวังเจี้ยนควน จะกล้าพอที่จะทำเช่นนั้น
เขาอยากไปกับพวกเขาด้วย แต่สภาพร่างกายของเขาไม่ได้รับอนุญาตเลย แต่เขาพยักหน้าอย่างไร้ประโยชน์และดูคนสองสามคนและกระซิบ
“ระวัง!”
เวลาเร่งด่วนไม่มีเวลาสำหรับเรื่องไร้สาระ จ้าวเจียงหมิน พยักหน้าให้ชายชรากระชับหอกในมือของเขาและเตรียมพร้อมที่จะพาผู้หญิงสี่คนที่อยู่ข้างหลังเขาไปที่สันดอนทางฝั่งตะวันตกของเกาะ
นี่มันดุเดือด ไม่มีก้นในหัวใจหากเป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดสิ่งที่เขาทำได้คือทำให้ดีที่สุดแม้ว่าเขาจะตายกับหวังเจี้ยนควนเขาก็ต้องมั่นใจในความปลอดภัยของผู้อื่น!
มีเพียงพวกเขาที่เดินออกจากค่ายและพบร่างสองร่างที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเดินมาหาพวกเขา
จ้าวเจี้ยงมิน อดไม่ได้ที่จะหยุดและมองไปที่คนทั้งสองที่มาอย่างช้าๆในระยะไกล เป็นที่พวกเขาคิดมากเกินไปหรือไม่? เพิ่งกลับสายเหรอ?
ผู้หญิงสี่คนที่เดินตามเขามาก็สับสนเช่นกัน
เมื่อทั้งสองเดินเข้ามาอย่างช้าๆการแสดงออกบนใบหน้าของหลาย ๆ คนก็ไม่สามารถช่วยได้ แต่เปลี่ยนไป หนึ่งในนั้นซูเซียงแต่ในเวลานี้เธอไม่ได้สวมชุดเดิม แต่เป็นชุดรบทหารสีดำมาก
และคนอยู่เคียงข้างเธอรูปร่างที่สูงกว่าเธอสูงกว่าศีรษะ แต่ไม่ใช่ หวังเจียนควน!
ชายคนนั้นมีหอกบนไหล่ซึ่งคล้ายกับมือของพวกเขา ร่างกายสวมเครื่องแบบสีดำแบบเดียวกับซูซี่ แต่ร่างสูงและแข็งแรงของเขารองรับชุดสูทได้อย่างสมบูรณ์ซึ่งแตกต่างจากซูเซียง กว้างและหย่อนยานภายใต้เสื้อผ้าโครงร่างของกล้ามเนื้อที่โผล่ออกมาจากเสื้อผ้าเต็มไปด้วยพลังบีบคั้น
บนศีรษะของเขาเขาสวมหน้ากากเหล็กสีดำแปลก ๆ ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกเย็นชาและลึกลับ
จากร่างของสองคนนี้ไม่สามารถเป็น หวังเจี้ยนควน ได้
แม้ว่า หวังเจียนควน จะแข็งแกร่งมาก แต่ก็ไม่มีพลังมากกว่าคนตรงหน้า แต่ความสูงของเขาไม่ได้สูงมากนัก
จ้าวเจียงมิน อดไม่ได้ที่จะยกหอกขึ้นชี้ไปที่ร่างสูงที่เดินเข้ามาช้าๆ บุคคลที่ลึกลับอย่างกะทันหันนี้เป็นศัตรูหรือเพื่อน เขาไม่ชัดเจน
หวังเจียนควน ไปไหน? เสื้อผ้าของซูเซียงเปลี่ยนไปอย่างไร? บุคคลลึกลับคนนี้คือใคร? ความสงสัยทุกประเภทยังคงอยู่ในใจของ จ้าวเจียงหมิน และประสบปัญหาก่อนหน้านี้ทุกรูปแบบ ต่อหน้าบุคคลลึกลับที่ปรากฏขึ้นอย่างกะทันหันในเวลานี้เขาไม่ได้รับอนุญาตให้ประมาท
เมื่อทั้งสองเข้าใกล้มากขึ้นพวกเขาก็เห็นความจริงมากขึ้นและความกดดันในหัวใจของ จ้าวเจี้ยงหมิน ก็ยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ คนแปลกหน้าลึกลับนี้ยากมากที่จะยั่วยุจากภายนอก
ถ้า หวังเจียนควน ไม่ปรากฏตัวเพราะเขาก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะดีกว่า หวังเจียนควน และมันเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จะจัดการกับเขาโดยพวกเขาห้าคน
ถ้าเขาอยากจะเสียเปรียบพวกเขาบอกเลยว่าสู้อย่างเดียวไม่ได้
ในขณะที่จ้าวเจียงหมิน แอบตัดสินใจจางซินที่อยู่ข้างหลังเขาก็พูดขึ้น
“?”
น้ำเสียงของจางซินค่อนข้างไม่แน่นอน แต่มากกว่านั้นคือความตื่นเต้นที่ไม่สามารถบรรยายได้
“ลุง?”
ซูซิน มองไปที่คนทั้งสองที่เข้าใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ ร่างสูงข้างๆซูเซียงและเงาที่คลุมเครือในใจค่อยๆซ้อนทับกันทำให้เธอกระพริบตาด้วยความตื่นเต้น
“นั่นคือเขา?!”
จางเหว่ย และ ซูซิน ได้ยินความตื่นเต้นของผู้หญิงสองคนและตอบสนองทันที แม้ว่าคืนนั้นพวกเขาจะตกใจกลัวและท้องฟ้าก็มืดมิด แต่มันก็ไม่ได้เป็นความจริงสักเท่าไหร่ แต่ภาพตรงหน้าก็อยู่กับพวกเขา ความทรงจำที่เลือนรางสอดคล้องกันมาก
บนเกาะเล็ก ๆ แห่งนี้ไม่ควรมีผู้คนอีกต่อไปนั่นคือเขาช่วยพวกเขาจากชาวต่างชาติสามคนในคืนนั้น!
ในที่สุด จ้าวเจียนหมิน ก็รู้ตัวตนของบุคคลที่เข้ามาในเวลานี้และการป้องกันในใจของเขาก็ลดลงไปบ้าง แต่ก็ยังไม่ได้วางหอกในมือของเขาไม่ได้รับการยืนยันเขายังไม่ไว้วางใจ
ในที่สุดซูเซียงและทั้งสองก็มาถึงฝูงชนและเห็นพวกเขาพร้อมกับหอกที่พร้อมจะออกไป เมื่อพวกเขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้พวกเขาก็เดาเหตุผลและแผนการของพวกเขา หัวใจของซูเซียงไม่สามารถช่วยได้ แต่อบอุ่นขึ้น จ้าวเจียงหมิน ที่ชี้หอกมาที่ตัวเองไม่สนใจ
ในทางกลับกันซูเซียงรีบอธิบายคำอธิบาย
“กัปตันวางหอกลง!”
เธอมีเพียงการคาดเดาทั่วไปเกี่ยวกับตัวละครของ เฉินโม่ ในความเป็นจริงเธอไม่สามารถเข้าใจได้ เธอไม่รู้ว่าเฉินโม่จะโกรธหรือไม่เพราะการแสดงที่เด็ดขาดของเฉินโม่ เธอจึงรีบหยุด ความตื้นลึกหนาบางของเรื่องนี้มีการพูดกันในตอนหลัง
เมื่อฉันรู้ว่า หวังเจียนควน ต้องการเริ่มต้นกับ ซูเซียง ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะโกรธ เมื่อฉันได้ยินว่าเขาถูกเฉินโม่ฆ่าพวกเขาก็โล่งใจ ในเวลาเดียวกันการมองไปที่ดวงตาของ เฉินโม่ ก็รู้สึกขอบคุณด้วยความกลัว ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะกลัว เฉินโม่ ในทางกลับกันพวกเขารู้สึกขอบคุณ เฉินโม่ ไม่ว่าจะเป็นการให้อาหารบรรเทาทุกข์หรือปรากฏตัวในช่วงเวลาวิกฤตช่วยชีวิต เฉินโม่ ถือได้ว่าเป็นผู้มีพระคุณช่วยเหลือทั้งหมด .
มันมีพลังและลึกลับเท่านั้น มันดูหนาวมาก เฉินโม่ ฆ่าคนเลวสี่คนบนเกาะนั้นมีความหวาดกลัวโดยสัญชาตญาณ
เฉินโม่ตระหนักดีถึงแววตาที่ซับซ้อนที่ทุกคนมองเห็นเขาและความหมายที่อยู่ในนั้น เขาเข้าใจเรื่องนี้ ในมุมมองของเขานี่คือความกลัวสัญชาตญาณชีวิตของมนุษย์เคารพผู้ให้ชีวิตและกลัวว่าจะถูกลิดรอนชีวิต
อย่างไรก็ตามมีสองคนที่ไม่กลัว ในเวลานี้พวกเขามีดวงตา ส่องแสง สองคู่จ้องมองไปที่ เฉินโม่ เด็กน้อยสองตัวที่ เฉินโม่ ช่วยมาจากเครื่องบิน
หลังจากคำอธิบายของซูเซียงทุกคนก็รู้ตัวตนของเฉินโม่และสิ่งที่เขาทำเพื่อพวกเขาและเขาอดไม่ได้ที่จะขอบคุณเขาด้วยใจจริง
เฉินโม่พยักหน้าและไม่พูด แต่วางหอกบนไหล่ของเขาลงและทุกคนก็พบว่ามีปลาทะเลตัวใหญ่เสียบอยู่ที่หัวหอกด้านหลังเฉินโม่
บอกเลยปวดหัวกับชื่อตัวละครบางชื่อมันไม่คงที่
มีกัปตันชื่อ จ้าวเจี้ยงหมิน พนักงาน หญิงสองคน ชื่อก็ดันคล้ายๆกับ เด็กวัยรุ่นอีกสองคน และเลขาชื่อก็คล้ายกับหนึ่งในวัยรุ่นด้วย ชักไม่แน่ใจละว่าผมสกิลไม่ถึงหรือคนแปล อังกฤษ เมากัญชาแล้วแปล เพราะฝั่งจีนคนเขียนก็มึนๆงงๆเช่นกัน พอแปลอังกฤษมาไปกันใหญ่
