มายไอรอนสูท MY IRON SUIT – ตอนที่ 187: เครื่องบินลํายักษ์ร่อนลงมา จากท้องฟ้า

My Iron Suit ตอนที่ 187: เครื่องบินลํายักษ์ร่อนลงมา จากท้องฟ้า

บนดินแดนแห่งนี้ที่ขาดแคลนน้ำและอาหารผู้คนล้มตายทุกวันเพราะการขาดน้ำและความหิวโหย

พวกเขาต้องการออกจากที่นี่และไปที่อื่นที่มีพร้อมทั้งน้ำ และอาหาร แต่ร่างกายที่อ่อนแอและอาหารที่หายากและน้ำจืดก็ไม่อนุญาตให้เดินทางเป็นระยะทางไกล

อย่าพูดถึงแหล่งน้ำอื่น ๆ น่าจะเหือดแห้ง เป็นอุปสรรคอย่างมากต่อระยะทางที่ห่างไกลความเป็นไปได้ที่ใหญ่ที่สุด คือพวกเขาจะตายบนถนนแห่งการอพยพ

ยังไม่มีใครลองมาก่อน หลายคนไม่เต็มใจที่จะนั่งนิ่ง ๆ ทิ้งให้ภรรยาและลูก ๆ และครอบครัวต้องไปสํารวจตามลําพัง และไม่มีใครกลับมา

หากพบอาหารและน้ำจืดเพียงพอพวกเขาจะทิ้งครอบครัวไว้ข้างหลังไม่ได้ดังนั้นจุดจบของพวกเขาจึงชัดเจน

นานไม่มีใครกล้าลอง มันไม่ดีเท่าที่นี่และอย่างน้อยมันก็ยังอยู่รอดได้ บางที่ปาฏิหาริย์จะเกิดขึ้น

เช้ามืดของวันนี้ท้องฟ้ายังไม่สว่าง ทุกคนถือภาชนะเรียบง่ายต่าง ๆ มารวมตัวกันที่บ่อน้ำริมทะเลสาบรอให้ผู้เฒ่าผู้แก่ที่เคารพนับถือมามอบน้ำจืดให้ทุกคนทั้งวัน

หลังจากผ่านไปหนึ่งคืนมีน้ำจืดบางส่วนสะสมอยู่ในบ่อน้ำ

อุณหภูมิในตอนเช้าเย็นลงเล็กน้อย ไม่มีการอบแดด แผ่นดินและอากาศไม่ร้อนและแห้ง ขณะนี้ระดับน้ำของบ่อนยังสูงที่สุดในรอบวัน

ทุกคนเข้าแถวถือหม้อกระทะและขวดพลาสติกของตัวเองรอให้ผู้เฒ่าผู้แก่ใช้มือตักแล้วเทน้ำจืดให้หนึ่งช้อน 

ทุกคนเรียงแถวกันอย่างเรียบร้อยไม่มีใครแย่ง

ที่ผ่านมาไม่มีใครอยากหารน้ำเพิ่ม บางคนถึงขั้นอยากยอมทิ้งบ่อนี้ แต่น้ำในบ่อน้ำนี้เกี่ยวข้องกับชีวิตของทุกคนและครอบครัวของพวกเขา มันเทียบเท่ากับชีวิตของพวก เขาไม่มีใครยอมรับได้

ผู้ที่มีรูปร่างสูงและแข็งแรงหรือเป็นพวกอันธพาลและ พยายามที่จะยึดนาจืดมากขึ้นจะไม่มีความสามารถในการดื่มน้ำ เมื่อเผชิญกับพลังมวลชนใครก็ตามที่พยายามทํา ร้ายผลประโยชน์ของผู้อื่นมีแต่จะพ่ายแพ้

ถังน้ำถูกยกขึ้นจากบ่อน้ำถูกแบ่งออกและแถวที่ยาวก็น้อยลงเรื่อย ๆ

น้ำ, น้ํำ, น้ำ, การเคลื่อนไหวของทุกคนระมัดระวังเพราะกลัวว่าจะหกแม้แต่หยดเดียว

เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้นเต็มที่ทีมที่ดึงน้ำมาถึงจุดสิ้นสุดและ อากาศก็เริ่มร้อนขึ้นความชื้นบนพื้นผิวดินจะแห้งและระเหยอย่างรวดเร็วอุณหภูมิพื้นผิวสูงขึ้นอย่างรวดเร็วและอากาศ เริ่มบิดเบี้ยวที่ดินทั้งหมดเข้าสู่โหมดบาร์บีคิวอีกครั้ง

ถัดจากบ่อน้ำริมฝั่งทะเลสาบคนสุดท้ายทิ้งชามน้ำไว้ผสมกับทรายเล็กน้อย ผู้เฒ่าผู้แก่ให้คนหนุ่มสาวที่ช่วยเขาตักน้ำ และตัวเขาเองและแต่ละคนก็แบ่งเหมือนกัน หลังจากตักน้ำ แล้วน้ำที่เหลืออยู่ในถังจะถูกเทกลับลงไปในบ่อโดยใช้ทรายละเอียดที่ก้นถัง

“ผู้เฒ่าผู้แก่น้ำที่สามารถตักได้ในบ่อน้ำทุกวันมีน้อยลงเรื่อย ๆ ไม่กี่ตั้งสุดท้ายก็ไม่พอและน้ำที่ดึงขึ้นมาผสมกับทรายบ่อนี้ก็ถึงที่สุดแล้ว!”

ผู้เฒ่าผู้แก่ถอนหายใจอย่างทําอะไรไม่ถูก

“เฮ้ตอนนี้ฉันสนับสนุนได้แค่วันเดียวคือวันเดียว”

เขาได้ทําทุกสิ่งที่ทําได้ ตอนนี้น้ำทุกวันของทุกคนเป็นขีดจํากัด ขั้นต่ำสําหรับการอยู่รอดแล้ว ถ้าลดก็จะมีคนจํานวนมากที่จะตายเพราะขาดน้ำ ตอนนี้เขากําลังอธิษฐานขอปาฏิหาริย์ ไม่มีวิธีอื่นใด

ผู้เฒ่าชราหันศีรษะและมองไปรอบ ๆ บ่อน้ำ

เนื่องจากการขาดแคลนน้ำอย่างรุนแรงและการขาดสารอาหารผู้คนที่อ่อนแอจึงไม่สามารถใช้ถนนจากหมู่บ้านที่พวกเขาอาศัยไปยังบ่อน้ำได้อีกต่อไปซึ่งเป็นเส้นทางที่ไม่ยาวนักดังนั้นพวกเขาจึงย้ายครอบครัวไปรอบ ๆ บ่อน้ำบนเตียงริมทะเลสาบที่แห้งแล้ง เต็นท์เรียบง่ายตั้งอยู่ในร่มเงาของทะเลสาบ

เต็นท์พัง ๆ หลายร้อยหลังที่มีผู้คนหลายพันคนอาศัยอยู่กระจัดกระจายอยู่รอบ ๆ บ่อน้ำ บางคนที่ได้รับน้ำจืดดื่มโดยตรงในขณะที่คนอื่น ๆ กลับไปดื่มที่เต็นท์ของพวกเขา

สําหรับพวกเขาตอนนี้น้ำจืดขวดเล็ก ๆ นี้เป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดในโลกและเป็นแหล่งกําเนิดชีวิตของพวกเขา!

เช่นเดียวกับที่ผู้เฒ่าผู้แก่มองดูผู้คนที่ดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอดและเผชิญกับภัยคุกคามจากความตายได้ทุกเมื่อเมื่อเทพเจ้าได้รับบาดเจ็บอากาศที่สงบก็ลุกเป็นไฟ

เศษผ้าบนเต็นท์ถูกเขย่าเบา ๆ และผู้เฒ่าผู้แก่จะรู้สึกได้สิ่งนี้ปรากฏขึ้นอย่างกะทันหันและลมที่พัดมาที่ใบหน้าดูเหมือนจะใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ

ในเวลาเดียวกันมีเงาขนาดใหญ่บนพื้นและเสียงต่ำแปลก ๆ ดังมาจากท้องฟ้า

ผู้เฒ่าผู้แก่อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเพียงเพื่อดูร่างสีดําขนาดใหญ่ที่ไม่รู้ว่ามันปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าเหนือพวกเขาเมื่อใดทอดเงาขนาดใหญ่บนพื้นและค่อยๆกดลงไปด้านล่าง

คนที่อยู่ในเต็นท์ก็ตื่นตระหนกกับเสียงแปลก ๆ ที่ปรากฏขึ้นทีละคนค่อยๆคลานออกจากเต็นท์และเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าด้านบน

เมื่อร่างใหญ่ค่อยๆเคลื่อนตัวลงมาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ พวกเขาก็ค่อยๆเห็นว่ามันดูเป็นอย่างไร

นี่คือเครื่องบินสีดําขนาดใหญ่ที่มีใบพัดกลมสองตัวอยู่ทางด้านซ้ายและด้านขวาและเปลวไฟสีฟ้าอ่อนถูกพ่นลงไปด้านล่างโดยตรงกระแสลมที่พวกเขาไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่

ท่ามกลางสายตาที่ตกตะลึงของทุกคนราวกับยานอวกาศของมนุษย์ต่างดาวเครื่องบินลําใหญ่ลํานี้ค่อยๆร่อนลงบนพื้นที่โล่งข้างบ่อน้ำ

เสียงต่ําแปลก ๆ หายไปและทันใดนั้นลมก็สงบลง เศษผ้าที่เต้นอยู่บนเต็นท์หล่นลงมาอีกครั้ง ฝนที่ปลิวตามลมค่อยๆ สลายไป

เครื่องบินลํานี้มีขนาดใหญ่มากมีความยาวมากกว่า 50 เมตรและกว้างมากกว่า 30 เมตร ลําตัวทั้งหมดมีลักษณะเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าไม่เหมือนกับลําตัวที่เรียวยาวของเครื่องบินซึ่งดูหนักมาก

ยกเว้นใบพัดสี่ตัวที่หลอมรวมกับลําตัวส่วนที่เหลือทั้งหมดเป็นห้องโดยสารและไม่มีปีกขนาดใหญ่ของเครื่องบินทั่วไปพื้นที่ภายในมีขนาดใหญ่ขึ้นขับเคลื่อนโดยสี่ใบพัดทั้งสองด้านของลําตัว เที่ยวบินและการบินขึ้นและลงจอดในแนวตั้ง

ร่างกายเชิงมุมและเชิงมุมเต็มไปด้วยนิยายวิทยาศาสตร์ และมีความมันวาวสีดําแปลก ๆ ท่ามกลางแสงแดดที่ร้อนระอุ ดูเหมือนว่าแสงแดดทั้งหมดจะถูกดูดซับโดยมันและ ไม่มีแสงสะท้อน

เมื่อเผชิญหน้ากับการปรากฏตัวอย่างกะทันหันสัตว์ร้ายที่ลงมาจากท้องฟ้าทุกคนอดไม่ได้ที่จะระวังนั่นคืออยากรู้เกี่ยวกับที่มาของมัน แต่ไม่กล้าที่จะไปไกลเกินไป

พวกเขาตั้งอยู่ในส่วนลึกของทุ่งหญ้าซึ่งมองไม่เห็นเครื่องบินธรรมดานับประสาอะไรกับเครื่องบินขั้นสูงที่น่าตื่นเต้นในประเทศที่พัฒนาแล้ว