มายไอรอนสูท MY IRON SUIT – ตอนที่ 28: ดิ่งสู่ท่าเรือ

ไม่รอให้โฮเวิร์ดถามต่อไปว่าจะมีสิ่งนี้อยู่ในหอศิลปะการต่อสู้ได้อย่างไร เฉินโม่โบกมือให้คนสองสามคนและกระตุ้น: “รีบเปลี่ยนไปกันเถอะ!”

แม้ว่าอัลเบิร์ตและหวงเหว่ยจะสงสัยว่าเมื่อมีเสื้อผ้าแปลก ๆ มากมายในห้องโถงศิลปะการต่อสู้ แต่พวกเขาก็จับหนึ่งในนั้นและสวมใส่

นี่คือชุดเกราะกันกระสุนรุ่นที่อ่อนแอซึ่งใช้โดยทีมพิเศษ เฉินโม่วางชิ้นส่วนสองสามชิ้นลงในช่องว่างซึ่งเดิมตั้งใจจะนำกลับไปให้พวกเขา

เดิมที เฉินโม่ จะนำมันออกไปใกล้ท่าเรือ มาแทนที่พวกเขา สำหรับวิธีพิเศษของ เฉินโม่ พวกเขาจะไม่ถามอะไรมากไปกว่านี้ แต่เนื่องจาก ฮาวเวิร์ด ต้องไปด้วยจึงเอาออกได้ในตอนนี้

น้ำหนักไม่กี่สิบกิโลกรัมไม่เป็นอะไรสำหรับสี่คนของหวางฉีนั่นคืออัลเบิร์ตชราแม้ว่าเขาจะอายุเกินหกสิบปีแล้ว แต่เนื่องจากพวกเขามักจะติดตามเฉินโม่และหวางฉีพวกเขาจึงออกกำลังกายร่างกายจึงแข็งแรง ปัญหาไม่ใหญ่ แต่อีกคนคือ ฮาวเวิร์ด ที่ขาดการออกกำลังกายและไม่สามารถรับน้ำหนักได้ขนาดนี้

“ฉันใส่มันไม่ได้เหรอหนักเกินไปมันจะส่งผลต่อการต่อสู้ของฉัน” ฮาวเวิร์ด ถือชุดสูทและมองไปที่ เฉินโม่ ด้วยหางตา

“ได้.” เฉินโม่พูดขณะช่วยพ่อบ้านชราสวมเกราะกันกระสุน “ถ้าอย่างนั้นคุณจะรอที่บ้านเราจะกลับมาเร็ว ๆ นี้”

“ อย่านะฉันใส่ก็ได้” ฮาวเวิร์ด กล่าวด้วยความไม่พอใจ

หลังจากนั้นไม่นานมีคนสองสามคนสวมชุดเกราะกันกระสุวัสดุไฟเบอร์กันกระสุนสีดำฝังด้วยชิ้นส่วนของเกราะเชิงมุมที่ยื่นออกมาจะช่วยปกป้องเกือบทุกส่วนที่สำคัญของร่างกายขึ้นและลงเข่ามีจำนวนหนึ่ง ชุดเกราะประกบอิสระที่ข้อต่อเช่นไหล่และข้อศอกซึ่งไม่เพียง แต่รับประกันการป้องกันที่เข้มงวด แต่ยังไม่ส่งผลต่อความยืดหยุ่นของกิจกรรม

ชุดเกราะที่ทรงพลังและโดดเด่นสวมอยู่บนร่างกายและทุกคนดูเท่และสะดุดตามาก

ในตอนนี้เฉินโม่ไม่รู้ว่าจะนำชุดรบสีดำมาจากไหนเพื่อให้ทุกคนสวมใส่ออกไปข้างนอกแอบเข้าไปในสนามรบ

เมื่อทุกคนแต่งตัวเฉินโม่ได้เปลี่ยนเป็นชุดรบสีดำแล้ว ปืนพก M1911 เสียบอยู่ในซองหนังข้างขา เอวเต็มไปด้วยมีดบิน คนพร้อมก็ชำเลืองมอง เฉินโม่ยื่นปืนพกให้โฮเวิร์ด หันและเดินไปที่ประตู

“ออกเดินทาง!”

……

ท่าเรือที่หก

ท้องฟ้ามืดลงแล้วและคนงานในท่าเรือก็กลับบ้านจากที่ทำงานแล้ว ทั้งท่าเรือมีเพียงไฟสลัว ๆ ไม่กี่ดวง

เฉินโม่และคนทั้งเจ็ดของเขาซ่อนตัวอยู่ในมุมที่ซ่อนอยู่ตรงข้ามท่าเรือ

หลังจากสังเกตสถานการณ์ใกล้ท่าเรืออย่างถี่ถ้วนแล้วเฉินม่อก็พบว่ามีบางคนที่ทางเข้าท่าเรือซ่อนตัวอยู่ในความมืดและพวกเขาน่าจะเป็นสมาชิกแก๊งที่พวกเขาตามหา

หลังจากยืนยันว่ามีเพียงคนเดียวที่ประตู เฉินโม่ ก็พร้อมที่จะทำหน้าที่

“ พวกคุณรออยู่ที่นี่ก่อนนะ”

หลังจากที่เฉินโม่รีบเดินออกไปจากที่ซ่อนอย่างเงียบ ๆ แล้วก็โอบรอบประตูจากด้านข้างอย่างเงียบ ๆ และเสียงนกหวีดสีเข้มที่เฉินโม่พบก็อยู่ด้านหลังกำแพงนี้

เขาฟังกับหูและยืนยันจุดยืนของเขา เฉินโม่กระโดดกระโดดข้ามกำแพงแล้วเลี้ยวเข้ามา

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เฉินโม่ ก็โผล่ออกมาจากประตูและโบกมือให้พวกเขา หลายคนรีบวิ่ง

ท่าเรือ 6 เป็นท่าเรือขนาดเล็ก ช่วงนี้ไม่มีใคร เฉินโม่ฟังด้วยหูท่าเรือทั้งหมดเงียบและมีเพียงพื้นที่โกดังในระยะไกลเท่านั้นที่เคลื่อนไหว

เพื่อส่งสัญญาณให้คนสองสามคนติดตามเฉินโม่จึงเป็นผู้นำและรีบไปที่บริเวณโกดัง

แม้ว่าอาคารผู้โดยสารจะมีขนาดไม่ใหญ่นัก แต่คลังสินค้าขนาดใหญ่และขนาดเล็กในพื้นที่คลังสินค้ายังคงเป็นแถวต่อเนื่องเฉินโม่พาคนสองสามคนไปสัมผัสตำแหน่งในการรับรู้

ระหว่างทางพบนักเลงสองคนที่มองไปที่ เฉินโม่ห่างไกลปาด้วยมีดบิน อีกฝ่ายถูกแก้ไขโดยไม่ได้ค้นพบ

ที่มุมหนึ่ง เฉินโม่ หยุด

เมื่อมองไปที่การสอบสวนอย่างระมัดระวังโกดังเก่าก็ปรากฏขึ้นต่อหน้า เฉินโม่ และมือปืนหลายคนที่เฝ้าอยู่ที่ประตูบ่งบอกว่าพวกเขาพบสถานที่ที่เหมาะสมแล้ว

เฉินโม่สัมผัสสถานการณ์อย่างเงียบ ๆ ก่อนที่จะสำรวจโกดัง หลังจากกลับมาเขากระซิบ: “โกดังนี้เป็นทางออกคุณอยู่ที่นี่เพื่อดูเมื่อคุณได้ยินเสียงกระสุนปืนคุณจะยิงทุกคนที่ออกมาจะถูกฆ่าตาย! คุณเข้าใจไหม”

“เข้าใจ!”

ทุกคนพยักหน้า

ฉันกำลังจะสู้ทันทีที่ได้ยิน ฮาวเวิร์ด เต็มไปด้วยความตื่นเต้น แต่ก็ยังมีข้อสงสัยอยู่ “แล้วคุณล่ะ?”

“ ฉันจะไปช่วยคน!”

เฉินโม่พูดอย่างเงียบ ๆ ก่อนหลบหนีสายตาของมือปืนที่ประตูปีนหลังคาโกดังจากด้านข้างและดูกระเบื้องใต้เท้าของเขาอย่างระมัดระวัง เฉินโม่ค่อยๆเคลื่อนตัวไปด้านบนหลังคาโดยไม่มีเสียงใด ๆ

ค่อยๆหมอบลงเฉินโม่เปิดกระเบื้องตรงหน้าและมองไปที่โกดัง

บนเสากลางโกดังมีผู้หญิงและเด็กถูกมัดปากของพวกเขาถูกปิดกั้น พวกเขาถูกปกคลุมไปด้วยน้ำตา เป็นภรรยาและลูกของ วังคุน

แม้ว่าทั้งสองจะกลัว แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่ในที่สุดหัวใจของ เฉินโม่ ก็โล่งใจ แต่โชคดีที่ไม่มีอะไรหรือเขาควรจะรู้สึกผิด

หันสายตาไป เฉินโม่มองไปที่พวกอันธพาลในโกดังด้วยท่าทางอาฆาต

ไม่น่าแปลกใจที่นี่เป็นกับดัก นอกจากภรรยาและลูกที่ถูกลักพาตัวไปของ วังคุน แล้วยังมีเพียงสองคนที่ถูกกักขังไว้ข้างๆตัวประกัน แต่ที่มุมโกดังมีมือปืนมากกว่า 20 คนซ่อนตัวอยู่ในความมืดหาก วังคุนมาคนเดียวมันจะต้องอันตราย

เฉินโม่ไม่สามารถช่วย แต่กลัวเล็กน้อย โชคดีที่เขากลับมาทันเวลาและในเวลาเดียวกันเขาก็เตือนตัวเองอีกครั้งว่าอย่าดูหมิ่นศัตรู เขาต้องทำลายภัยคุกคามในสายตา

ถ้าฉันรู้ว่าทั้งสองครอบครัวเริ่มรู้สึกกระสับกระส่ายและสนับสนุนให้กองกำลังอื่นเริ่มต้นด้วยศิลปะการต่อสู้พวกเขาทั้งหมดจะฆ่าพวกเขาและปล่อยให้สมาชิกในครอบครัวของพวกเขาประสบกับวิกฤต

โชคดีที่ยังไม่สายเกินไปที่จะฆ่าตอนนี้!

ในสายตาของเฉินโม่แสงเปล่งประกายและมีดบินสองเล่มยิงคนทั้งสองที่ยืนอยู่ในสนาม พวกเขาอยู่ด้วยกันในกลุ่มคนที่ไม่รู้ว่าพวกเขากำลังพูดถึงอะไร พวกเขารู้สึกเจ็บปวดในสมองและไม่รู้สึกอะไรอีกเลย

โดยไม่รอให้ร่างของทั้งสองร่วงลงสู่พื้น เฉินโม่ ก็กระโดดลงจากหลังคา

เศษเชือกที่มัดตัวแม่และเด็กขาด เฉินโม่หยิบทั้งสองขึ้นมาและรีบไปที่มุมหนึ่ง มือปืนคนหนึ่งที่ซ่อนตัวอยู่ที่นี่บินออกไปและร่างของหน้าอกก็กระแทกกับผนัง , ล้มลงกับพื้น.

แม่และเด็กต่างตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนี้จนกระทั่งเห็นใบหน้าของเฉินโม่ภรรยาของหวังคุนก็มีปฏิกิริยา

“เจ้านาย!” ดูเหมือนว่าจะได้พบกับผู้ช่วยให้รอดอย่างสิ้นหวังและน้ำเสียงของผู้หญิงก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“ พาลูกไปด้วยนะ”

เมื่อเฉินโม่พูดจบเขาก็ออกไปจากมุมอีกครั้ง ในเวลานี้มือปืนคนอื่น ๆ เพิ่งมีปฏิกิริยา พวกเขารีบออกจากที่ซ่อนและเห็น เฉินโม่ ที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน เขาจ่อปืนมาที่เขา

“เด็ก! คุณเป็นใคร” คนหน้าเจ้าเล่ห์ที่ดูเหมือนจะเป็นผู้นำถาม