มายไอรอนสูท MY IRON SUIT – ตอนที่ 373: เสียงปืนในคฤหาสน์!

My Iron Suit ตอนที่ 373: เสียงปืนในคฤหาสน์!

จอห์นโฮลเล็ตได้ยินการเคลื่อนไหวดังต่อไปนี้ ใบหน้าของเขาอดไม่ได้ที่จะจมลงและเขาระงับความโกรธในใจหันไปมองวิคเตอร์ที่อยู่ข้างหลังเขาแล้วพูดช้าๆ

“พ่อของคุณเมาอีกแล้ววิคเตอร์คุณควรส่งเขากลับบ้าน”

ปรากฏว่าคนคนนี้คือพ่อของวิกเตอร์และโทมัสโรแกนอดีตคนสวนของคฤหาสน์

อย่างไรก็ตามเมื่อวิคเตอร์กาลังฟังพ่อที่ตะโกนเรียกชื่อสีหน้าของเขาก็โกรธมาก หลังจากได้ยินค่าพูดของจอห์น เขาไม่ได้ทําตามสิ่งที่เขาพูด แต่พูดจิกกัด

“คนที่เขาตะโกนไม่ใช่พ่อฉัน”

เมื่อเขาพูดเช่นนี้ดวงตาของวิคเตอร์ก็เผยให้เห็นถึงความเกลียดชังและรังเกียจ เห็นได้ชัดว่าพ่อของเขาไม่ดีกับเขา!

โทมัสโรแกนเมาและหลังจากเมาแล้วเขาจะทุบตีวิคเตอร์ แม่ของเขาถูกพ่อของเขาทุบตีจนตายหลังจากช่วงเวลาเล็ก ๆ ตอนที่เขายังเด็กมาก สําหรับพ่อของเขาวิคเตอร์ไม่มีความรักในหัวใจมีแต่ความเกลียดชัง

จากโทมัสวิคเตอร์ไม่สามารถสัมผัสได้ถึงความรักของคนที่รักมีเพียงการเฆี่ยนตีและการดุด่าไม่รู้จบ เมื่อเทียบกับครอบครัวของเขาเขาเต็มใจที่จะอยู่กับเจมส์มากกว่า เติบโตขึ้นพร้อมกับ เขาเหมือนพี่ชายของเขา เด็กชายและความรู้สึกของเขาดีกว่าพ่อที่เรียกว่าโทมัสมาก

เฉพาะอยู่กับเจมส์เท่านั้นที่วิคเตอร์สัมผัสได้ถึงรสชาติของครอบครัวและความเอาใจใส่

นี่คือเหตุผลที่เขาเห็นภาพฮาวเล็ตและลูกชายของเขาที่อบอุ่นมาก่อนและเขาก็อิจฉา

แม้ว่าจะเป็นเพียงเพื่อนเล่นของเจมส์ แต่วิคเตอร์ ก็มองว่าเขาเป็นน้องชายจริงๆและให้ความสําคัญกับการดูแลของเขา โดยที่เขาไม่รู้สึกว่าพ่อและครอบครัวมีต่อเจมส์ตัวน้อยที่เรียบง่ายและไร้เดียงสา เหมือนพี่ชายแท้ๆคอยห่วงใยปกป้องวิคเตอร์เท่านั้นที่สามารถสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของโลก

ตอนนี้โทมัสเมาและมาก่อกวนอลิซาเบธ ถ้าเขาส่งโทมัสกลับบ้านตามที่จอห์นฮาวเล็ตพูดเขาก็ต้องถูกทุบตีอีกครั้งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เขาไม่อยากเจอโทมัสและไม่อยากกลับบ้านไปกับเขา ดังนั้นวิคเตอร์จึงปฏิเสธโดยไม่ลังเล

เมื่อจอห์นได้ยินคําพูดของวิคเตอร์ และนึกถึงการคุกคามภรรยาจากโทมัส เขาก็อดไม่ได้ที่จะโกรธ เขาลุกขึ้นจากเตียงเปิดประตูแล้วเดินไปที่ประตู

เจมส์ กระโดดลงจากเตียงและตะโกนด้วยความตื่นตระหนก”พ่อ!”

“อยู่ที่นี่นะเจมส์!”

จอห์น หันหลังกลับไปหาเจมส์จากนั้นหันศีรษะและออกไป

“พ่อ!”

เจมส์ตะโกนอีกครั้ง แต่จอห์นฮาวเล็ตออกจากห้องไปแล้ว

เพียงแค่ในช่องว่างระหว่างคนไม่กี่คนที่คุยกันอยู่ชั้นล่างก็ทะเลาะกันหนักเรื่อย ๆ และวิคเตอร์ก็รู้สึกว่าสิ่งต่าง ๆ ไม่ดีนัก กังวลเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นและก็ติดตามจอห์นอย่างใกล้ชิดไป.

เมื่อเขาปิดประตูวิคเตอร์มองไปที่เจมส์ที่กําลังตื่นตระหนกอยู่บนเตียงและใบหน้าของเขาก็สับ สนเล็กน้อย เขาไม่ได้คาดหวังให้จอห์นฮาวเล็ตลงไปคนเดียว

พ่อของฉันและพ่อของเจมส์พูดถูก ถ้าสู้กันจริงๆ ผลคงไม่ดีเท่าไหร่ ถ้านายฮาวเล็ตได้รับบาดเจ็บเจมส์จะเสียใจมาก ฉันรู้ว่ามันเป็นแบบนี้ ฉันควรจะพูดแค่นี้ สัญญาว่าจะพาโทมัสกลับบ้าน เรื่องใหญ่และเขาก็เคยชินกับมันและแผลจะหายในไม่กี่วัน

แต่ในเวลานี้ฉันไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้ ฉันมองลึกไปที่เจมส์ วิกเตอร์ปิดประตูและไล่ตามจอห์นฮาวเล็ต เขารีบเดินผ่านทางเดินและรีบลงไปชั้นล่างอย่างรวดเร็ว

เจมส์ นั่งบนเตียงและมองไปที่ประตูปิด มีเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ในห้อง การทะเลาะวิวาทยังคงเกิดขึ้นที่ชั้นล่าง เขาคุ้นเคยกับทั้งสองเสียงนั่นคือแม่ของเขาเอลิซาเบธ และโทมัสพ่อของ และวิกเตอร์

“ปล่อยฉันไว้คนเดียว!”

“ไปกับฉันเดี๋ยวนี้! คุณไม่เคยรักเขา!”

เมื่อฟังการทะเลาะกันอย่างโกรธแค้นที่ชั้นล่างเจมส์จึงเอนหลังพิงเตียงด้วยใบหน้าที่หวาดกลัว มือของเขากําผ้าห่มและสายตาของเขาจับจ้องไปที่ประตู

ไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงพ่อร้องลั่น

“ฉันบอกแล้วว่าอย่ากลับมาที่นี่อีก!”

อย่างไรก็ตามในขณะที่คําพูดของจอห์นฮาวเล็ตเพิ่งจบลง ทันใดนั้นเสียงปืนก็ดังขึ้น

“ตูม!”

เจมส์ตกใจกับเสียงปืนดังขึ้นอย่างกะทันหัน จากนั้นก็ตอบสนองและไม่สนใจอะไร รีบเปิดผ้านวมออกจากเตียงเปิดประตูแล้วเดินเท้าเปล่าลงไปชั้นล่าง

ประตูห้องค่อยๆปิดลงด้านหลังเขาและทั้งสองข้างของประตูมีรูปสัตว์แขวนอยู่ที่ผนังด้านซ้ายและขวา ตัวหนึ่งคือเสื้อและอีกตัวคือหมาป่า!

เจมส์ฮาวเน็ตวิ่งไปในโถงทางเดินและเสียงความเสียใจของแม่ก็มาจากปลายสุดของทางเดิน ทําให้เจมส์ลุกลี้ลุกลนมากขึ้น

เมื่อเขาวิ่งไปที่ราวบันไดที่ปลายสุดของทางเดินและมองเข้าไปในห้องโถงด้านล่างเขาเห็นแม่ที่สวมชุดนอนสีขาวและดูเหมือนว่าเข็มขัดจะถูกดึงออกและดึงให้เปิดออกกําลังเป็นพ่อของวิคเตอร์ โทมัสดึงไปที่ประตูและในมือของโทมัสเขาถือปืนลูกซอง!

จอห์นฮาวเล็ตซึ่งเพิ่งลงไปชั้นล่างนอนลงบนพื้นไม่ไกลจากพวกเขา และมีเลือดสีแดงไหลออกมาจากอกของเขา

จอห์นฮาวเล็ตยังไม่ตาย เมื่อเห็นเจมส์ปรากฏตัวต่อหน้าเขา เขาก็เงยหน้าขึ้นมองด้วยความยากลําบากในขณะเดียวกันก็ยื่นมือขวาไปคว้าเสื้อผ้าของเขาไว้แน่น

“เจมส์ …”

ดวงตาของจอห์นฮาเล็ตเผยให้เห็นถึงความห่วงใยและความกังวลอย่างไม่มีที่สิ้นสุด แต่ในไม่ช้าสายตาของเขาก็หายไปอย่างรวดเร็วและมือที่ถือเสื้อผ้าของเจมส์ก็คลายออกและศีรษะที่ยกขึ้นก็ตกลงพื้นดินนอนบนพื้นเย็นค่อยๆสูญเสียความมีชีวิตชีวา

“ไม่!”

อลิซาเบธ ส่ายหัวด้วยความเจ็บปวด เธอไม่คิดว่าสิ่งต่างๆจะพัฒนามาถึงปัจจุบัน ถ้าเธอรู้ว่า เธอจะไม่มีวันเปิดประตูและปล่อยให้โทมัสเข้ามา

บางที่เธอไม่ควรทําในตอนแรก!

“เจมส์!”

โทมัสที่จับอลิซาเบธ ดูเหมือนจะไม่รู้สึกผิดในการฆ่าจอห์นฮาวเล็ต แต่กลับพูดกับเจมส์ซึ่งยังอยู่ข้างๆจอห์นแทน

“บางสิ่งที่คุณไม่เข้าใจ!”