ออคไม่ทันคดาคิด มันหลับตาหลบประกายไฟ
“ตอนนี้ล่ะ!”
จีซูก้าวเท้ามาข้างหน้าและเลื่อนดาบลงมาจากขวานตัดคอออคในทันที
แค่ก แค่ก…
ออคที่จามขวานพลาดเป้าล้มลง
‘สำเร็จ!’
ทันทีที่จีซูฟันคอออค เธอรู้สึกดีใจมากเพราะเธอคิดว่าได้ก้าวข้ามขวากหนามชิ้นใหญ่ไปแล้ว
แต่พอหันไปมองดูซองอูต่อสู้ เธอก็ต้องยอมรับว่าตัวเองยังขาดความสามารถอีกหลายด้าน
กรอบ แกรบ–
ซองอูราวกับได้เรียนรู้ว่าการฆ่าออคนั้นง่ายเพียงใดในตอนที่เขาฆ่าออคในการต่อสู้ที่ผ่านมา
โครงกระดูกเจ็ดตัวไม่เคยเข้าใกล้ออค ซองอูรู้ว่าการใช้โครงกระดูกต่อสู้ในระยะประชิดจะทำให้เขาสูญเสียทรัพยากรไปมาก และการต่อสู้จะได้เปรียบถ้าโครงกระดูกไม่เข้าใกล้พวกออค
‘วิธีสู้ของซองอูก็ได้ผลในแบบของตัวเอง’
จีซูคิด
โครงกระดูกล้อมรอบออคตัวหนึ่งที่เข้าใกล้ จากนั้นจึงพากันปามีดด้วยสองมือ
ฉั่วะ! ฉั่วะ! ฉั่วะ! ฉั่วะ!
ถ้ามีออคเข้าใกล้ โครงกระดูกตัวที่ถูกเข้าใกล้จะถอย และโครงกระดูกอื่นจะขยับตามในทันที ออคไม่สามารถสวนกลับได้ด้วยซ้ำ
ใช้เวลาราว 20 วินาทีในการจัดการออคหนึ่งตัว
ไม่นานจากนั้นโครงกระดูกก็แบ่งกำลังไปเก็บมีดคืน โครงกระดูกตัวอื่นพากันไปล้อมรอบออคอีกตัวและรุมจัดการมันอย่างป่าเถื่อน
พวกมันทุกตัวเคลื่อนไหวตามความต้องการของซองอู จีซูรู้สึกไร้พลังอีกครั้งเมื่อเห็นเขาต่อสู้
‘เขาคิดทุกอย่างล่วงหน้า เขาไม่ได้ฆ่าพวกมันด้วยพลังเต็มที่ แต่เป็นเพราะสมอง’
เธอรู้สึกว่าตัวเองโง่ที่ลงทุนไปกับกำลังกล้ามเนื้อหลังจากเอาชนะออคตัวหนึ่งได้เมื่อครู่
จีซูรับรู้ได้จากซองอูในวันนี้ว่าพลังไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ขั้นตอนในการต่อสู้เพื่อดึงพลังออกมาต่างหากที่จะใช้สร้างจุดอ่อนของศัตรู และเธอเองก็ได้รู้เหตุผลที่ตัวเองเป็นนักกีฬาระดับสองทั้ง ๆ ที่ตัวเองไม่ได้มีร่างกายที่อ่อนแอ
‘ในอดีตเขาทำอะไรมากัน?’
จีซูถามตัวเอง เธอยอมรับความสามารถในการต่อสู้ของซองอู
ขณะที่เธอกำลังชื่นชมเขา ผู้รอดชีวิตส่วนมากขึ้นรถบัสไปแล้ว ซองอูพาโครงกระดูกไปฆ่าออคที่อยู่ใกล้ ๆ
-คุณได้รับ 70 ทองจากการล่าออคนักล่า
-คุณได้รับ 70 ทองจากการล่าออคนักล่า
-คุณได้รับ 70 ทองจากการล่าออคนักล่า
เมื่อปาร์ตี้ของซองอูกำจัดออครอบสนามกีฬาได้แล้ว กลุ่มสภานักศึกษาเริ่มเข้าหาพวกเขา เห็นได้ชัดว่าพวกเขาอับอายกับชัยชนะอันงดงามของซองอูและเพื่อน ๆ
“นี่! ออกมาทำไมล่ะ? แกไม่ได้พูดว่าเกลียดที่จะอยู่กับพวกโครงกระดูกหรอกเหรอ?”
แดซองหน้าเครียดเมื่อซองอูพูดแหย่เขา
“…ทำไมตอนนี้นายใจร้ายนักเล่า? ไม่เย็นชาเกินไปหน่อยเหรอ?”
“…”
ซองอูยิ้มกว้าง
“ขอโทษด้วยนะ แต่ชั้นคิดว่านายต้องทิ้งดาบปลายปืนน่ากลัวนั่นก่อนขึ้นรถบัสนะ ถ้าหากมีคนถูกแทงในรถบัสแคบ ๆ จะเป็นยังไง?”
“พูดอะไรของนาย? ชั้นต้องมีอาวุธไว้ป้องกันตัวแบบที่นายเคยบอก ใช่ไหม?”
“หืม? ชั้นว่าชั้นปกป้องนายได้นะ นายจะปลอดภัยกว่าด้วยโครงกระดูกน่ารัก ๆ ของเรามากกว่าดาบทื่อ ๆ ของนาย”
ซองอูไม่ลังเลที่จะใช้ถ้อยคำน่ารังเกียจแบบเดิมกับที่แดซองเคยพูดกับเขา
แดซองโกรธจนเห็นผ่านดวงตา ซองอูรู้สึกได้ว่าเขาอยากจะเอาดาบปลายปืนมาจัดการโครงกระดูกของเขาเสียเดี๋ยวนี้
โฮก!
ในตอนนั้นเอง เสียงคำรามที่พวกเขาไม่เคยได้ยินดังมาจากด้านในโรงยิม คนที่ได้ยินเสียงคำรามเข่าอ่อนเหมือนกับกระต่ายที่ได้ยินเสียงผู้ล่าคำราม
-หัวหน้าเผ่าออคโกรธเพราะการล่าล้มเหลว
นี่มันบ้าอะไรกัน? ซองอูตัวสั่นด้วยความกลัว แต่เขาก็รีบใจเย็นลงให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้
“จะไม่ขึ้นรถเหรอ? พวกเราจะออกไปแล้ว”
ก๊อง-
สุดท้าย แดซองวางดาบปลายปืนลง ซองอูยิ้ม
“ถอดเกราะโซ่นั่นด้วย”
“อะไรนะ? เกราะชั้นไม่ได้เป็นอันตรายไม่ใช่เหรอ?”
แดซองพูด เขากัดฟันด้วยความโมโห
“นายต้องปกป้องชั้นสิ ชั้นไม่ใช่คนสภานักศึกษาที่ต้องทุ่มเทให้คนอื่นเหมือนนายนะ”
ซองอูนั้นดูโหดร้ายในสายตาของแดซอง แต่นั่นคือวิธีที่ทำให้เขาปรับตัวกับสภาพแวดล้อมใหม่ได้
***
ซองอูปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ได้เร็วกว่าทุกคน
เพื่อตอบสนองกับสถาการณ์อันบ้าคลั่ง เขาที่เป็นเนโครแมนเซอทำการต่อสู้สะสมข้อมูลและคิดอ่านได้อย่างเหมาะสม ประสบการณ์ที่สั่งสมมาตอบแทนเขาอย่างดี
-คุณเลเวลอัพ (เลเวล 5)
เขาขึ้นเป็นเลเวล 5 จากการต่อสู้ที่เพิ่งจบลง
ข้อความโผล่ขึ้นมา…
“คุณสามารถอัญเชิญมอนสเตอร์ขนาดกลางเป็นสมุนได้แล้ว”
หรือก็คือเขาสามารถใช้ออคเป็นสมุนได้เสียที เขาไม่ต้องสร้างมีดเพราะกลัวที่จะโจมตีระยะไกลอีกแล้ว
แน่นอนว่ามันไม่จบแค่นี้ ซองอูนั่งลงหน้ารถบัส เขากำลังเลือกการ์ดเลเวลอัพ
-เลือกการ์ดเลเวลอัพ
1) สเตตัส (สุ่ม)
2) สกิล (สุ่ม)
3) ไอเทม (สุ่ม)
4) อื่น ๆ (สุ่ม)
5) จำนวนสมุนสูงสุด +1 (ยืนยัน)
อีกครั้งที่มีการ์ดสุ่มให้เลือก 4 แบบ และแบบที่ได้แน่นอน 1 แบบ
เขาที่เลือก ‘สกิล’ อยู่เสมอเพื่อเพิ่มจำนวนสมุนให้ได้มากที่สุด
กลับกัน เขาไม่แน่ใจว่าถูกต้องแล้วหรือไม่ที่จะพึ่งพาลูกสมุนเพียงอย่างเดียวเพราะเขาไม่รู้ว่าถ้าเลือกสเตตัส ไอเทม และอื่น ๆ แล้วจะได้อะไรออกมาบ้าง
“อืม ไม่มีทางเลือกแต่ต้องเลือกล่ะนะ”
ซองอูเลือกการ์ดหมายเลข 2
-จำนวนสมุนสูงสุดเพิ่มขึ้น (+2)
“ดีล่ะ ตอนนี้เรียกโครงกระดูกได้เก้าตัวแล้ว”
การเลือกของเขาได้ประสิทธิภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถึงสกิล <สร้างอาวุธกระดูก (พื้นฐาน)> จะมีค่า เขาก็คิดว่าการเพิ่มจำนวนสมุนในตอนนี้นั้นดีกว่า
ซองอูสวมเกราะโซ่ของแดซองบนโครงกระดูกแขนเดียวให้มัน
“อืม มันยาวไปไหมนะ?”
โครงกระดูกแขนเดียวตัวนี้พึ่งพาได้มากที่สุดแล้ว เขาจะให้ทุกอย่างกับมัน เขาถึงกับตั้งชื่อให้มันใหม่
ชื่อ ‘แขนเดียว’ ดูจะไร้ความรู้สึกไปหน่อย เขาตั้งชื่อมันใหม่ว่า ‘มือขวา’ เพราะมันมีแขนขวาข้างเดียว
เจ้ามือขวาสวมชุดเกราะ แต่ปลายชุดเกราะลากยาวเกือบจะถึงข้อเท้าของมัน มันเคลื่อนไหวไม่ได้อิสระมากนัก และความคล่องแคล่วยังเป็นจุดแข็งที่สุดของกอบลิน การสวมชุดเกราะจึงไม่ดีเท่าใดนัก
“แกใส่มันไม่ได้ ถอดออกมา”
ซองอูตัดสินใจใส่เอง เขาสงสัยว่าชุดเกราะโซ่นี้จะช่วยป้องกันเขาจากขวานของออคได้หรือไม่ แต่มันก็ดีกว่าไม่มีอะไร
“ซองอู มีคนรอดชีวิตอยู่ตรงนั้น!”
ฮันโฮชี้นอกหน้าต่าง มีผู้รอดชีวิตที่มีบาดแผลเต็มตัวเพราะเจอกับกอบลินสามตัว
ซองอูไม่รู้สึกกลัวกอบลินอีกแล้ว
***
รถบัสแล่นไปช้า ๆ ในมหาลัยเพื่อช่วยผู้รอดชีวิตที่พยายามเอาตัวรอด พวกเขารับคนมาได้ราวยี่สิบคน
“ซองอู เราต้องมีอีกคันแล้วล่ะ”
“ไม่หรอก ยังไงเราก็จะไม่ได้ขับมันไปอยู่แล้ว”
เขารวมคนได้ราวหกสิบคน สามสิบคนนั้นมีอาวุธที่พอใช้ได้อยู่
ถึงอย่างนั้นเขาก็รู้สึกว่าจำนวนผู้เหลือรอดนั้นน้อยเกินไป หรือเพราะว่าวันนี้เป็นวันศุกร์เลยไม่ค่อยมีการสอน? หรือเพราะว่าคนส่วนใหญ่ตายไปแล้ว? มหาลัยที่เงียบงันนั้นน่าขนลุก
“แต่เราต้องร่วมมือกันต่อสู้กับออค การหนีไม่ใช่คำตอบ”
ซองอูพูดที่หน้ารถบัส
หรือเป็นเพราะว่าพวกเขาตอบโต้ออคนักล่าดีเกินไป?
