ตอนที่ 2144 การตายของอวี๋เทียน (2)
“ท่านแม่!”
เสียงหวาดกลัวของอวิ๋นชูเทียนดังขึ้นมาจากด้านล่าง
เมื่อได้ยินเสียงของนาง อวิ๋นลั่วเฟิงก็รีบพุ่งลงมาทันทีและใช้แขนอุ้มอวิ๋นชูเทียนเอาไว้ นางสัมผัสได้ว่าเด็กหญิงในอ้อมแขนสั่นน้อยๆ ดังนั้นนางจึงพยายามปลอบเด็กหญิง “ไม่เป็นไร เทียนเอ๋อร์ แม่อยู่นี่แล้ว ไม่ต้องกลัวนะ”
ดูเหมือนว่าอวิ๋นชูเทียนจะดีขึ้นหลังจากอวิ๋นลั่วเฟิงปลอบ นางขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของหญิงสาวแล้วใช้ศีรษะพิงอกนางไว้
อวิ๋นเซียวก้าวลงมาจากท้องฟ้าและกอดอวิ๋นลั่วเฟิงเอาไว้ สายตาเย็นชาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน แต่ความอ่อนโยนนี้ก็ปรากฏขึ้นเมื่อเขาเห็นอวิ๋นลั่วเฟิงเท่านั้น
“เฟิงเอ๋อร์พวกเรากลับบ้านกันเถอะ…”
เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้นอวิ๋นลั่วเฟิงก็ได้ยินเสียงมิติพังทลายอย่างชัดเจนราวกับโลกได้มาถึงจุดจบแล้ว พวกเขาใช้เวลาร่วงลงมาจากท้องฟ้าอยู่นาน
การหายไปของแผ่นดินเทพวิญญาณไม่ได้หมายความว่าคนทั้งหมดจะถูกกำจัด แต่ทุกอย่างภายในแผ่นดินเทพวิญญาณรวมถึงบ้านและพื้นดินจะหายไป…
หลังจากผ่านไปพักใหญ่ ในที่สุดดวงตาของนางก็ปรับตัวเข้ากับแสงอาทิตย์ที่สว่างสุกใส นางลืมตาขึ้นช้าๆ แล้วปล่อยเด็กหญิงที่นางกอดไว้แน่นในอ้อมแขน
“เทียนเอ๋อร์ ไม่เป็นไรแล้ว”
อวิ๋นชูเทียนตัวสั่น ร่างของนางเกาะอวิ๋นลั่วเฟิงแน่นแล้วมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง
“ท่านแม่ ที่คือที่ไหนเจ้าคะ”
อวิ๋นลั่วเฟิงก้มมองอวิ๋นชูเทียนแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ที่นี่คือแคว้นเจ็ดเมือง”
ตอนนั้นเองที่ในที่สุดคนอื่นๆ ก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เผ่ามังกรบรรพบุรุษและผู้คุมกฎที่เป็นคนทำให้เกิดเรื่องก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับการเปลี่ยนแปลง ในขณะที่ผู้อยู่อาศัยในแผ่นดินเทพวิญญาณไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและดูหวาดกลัว
ดังนั้น…
ทั่วทั้งเมืองจึงเต็มไปวยเสียงโอดครวญของพวกเขา
“เฉิงอู๋เหยียน!”
ทันใดนั้นก็มีเสียงตกตะลึงดังขึ้นจากด้านหน้าแล้วดึงดูดความสนใจของเฉิงอู๋เหยียน
เฉิงอู๋เหยียนที่ยืนอยู่ข้างอวิ๋นชิงหย่าและคนอื่นๆ ก็หันไปมองร่างคุ้นเคยและยกยิ้มเย็นชา
“บังเอิญอะไรขนาดนี้”
ใครก็หลบหนีศัตรูไม่พ้น!
เฉิงอู๋เหยียนไม่คิดเลยว่าเขาจะได้เห็นเฉิงเกาหย่าที่นี่!
ดูเหมือนว่านางอยู่ไม่ไกลจากเผ่ามังกรบรรพบุรุษ ไม่อย่างนั้นนางก็คงไม่ร่วงลงมาที่เดียวกับเขา…
ประกายชั่วร้ายพาดผ่านดวงตาของเฉิงเกาหย่าแล้วนางก็พูดอย่างเย่อหยิ่งว่า “เฉิงอู๋เหยียน เจ้าเด็กชั้นต่ำ เจ้ามาทำอะไรที่นี่”
อวิ๋นลั่วเฟิงจำเฉิงเกาหย่าได้ทันทีที่เห็นนาง แต่ว่า…
นางมองเฉิงอู๋เหยียนอย่างสงสัยแล้วเลิกคิ้วขึ้น “ข้าไม่ได้บอกให้เจ้ากลับไปชำระหนี้กับตระกูลเฉิงหรอกหรือ เหตุใดสตรีผู้นี้ถึงมาอยู่ที่นี่”
“เอ่อ…” เฉิงอู๋เหยียนเกาศีรษะ “ข้าไปที่ตระกูลเฉิงแล้วก็พบว่าตระกูลเฉิงว่างเปล่าไม่มีใครอยู่ที่นั่นเลย ข้าตามหาพวกเขาอยู่หลายวัน แต่ก่อนที่จะเจอตัวพวกเขา ข้าก็บังเอิญเจอคนที่มาโจมตีแคว้นเจ็ดเมืองเสียก่อน…”
อวิ๋นลั่วเฟิงเลิกคิ้วแล้วมองเฉิงเกาหย่าก่อนจะหันไปมองเฝิงหย่งชิงและคนอื่นๆ ที่กำลังเดือดดาลแต่นางก็ไม่ได้พูดอะไร
นางจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องของเฉิงอู๋เหยียน…
นอกจากนั้นสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับนางในตอนนี้ก็คือการจัดการกับชายชราทั้งสาม!
อาจเป็นเพราะพวกเขากำลังตกตะลึงเรื่องการตายของอวี๋เทียน ทำให้ชายชราทั้งสามไม่ขยับไปไหนแล้วทำเพียงจ้องอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างมาดร้าย
ตอนที่ 2145 วิกฤติ (1)
“หลงหลัว!”
เฉิงเกาหย่ากำลังจะสาปแช่งเฉิงอู๋เหยียนต่อ แต่นางก็เห็นหลงหลัวที่ยืนอยู่ข้างหัวหน้าเผ่าแล้วดวงตาของนางก็เบิกกว้างทันที
นางไม่รู้ว่าคนของเผ่ามังกรบรรพบุรุษอยู่ที่นี่ ดังนั้นนางจึงแค่นขึ้นจมูกอย่างไร้ความกลัว “นังสารเลว เจ้ายังกล้ามาปรากฏตัวต่อหน้าข้าอีกหรือ เจ้าโชคดีที่วันนั้นหนีจากตระกูลเฉิงไปได้ แต่ตอนนี้เจ้าหนีข้าไม่พ้นแน่ ข้าอยากจะเห็นนักว่าใครจะปกป้องเจ้าได้!”
ชีวิตในตระกูลเฉิงเป็นฝันร้ายของหลงหลัว เมื่อตอนนี้นางเห็นเฉิงเกาหย่า นางรู้สึกได้ถึงความกลัวจับใจจึงรีบไปหลบหลังหัวหน้าเผ่า
หัวหน้าเผ่าขมวดคิ้วและคาดเดาตัวตนของสตรีผู้นี้จากบทสนทนาของเฉิงเกาหย่ากับเฉิงอู๋เหยียน
ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความแค้นและจิตสังหาร…
ดวงตาของเฉิงเกาหย่าป็นประกายชั่วร้าย นางหันไปมองชายชราที่ยืนอยู่ข้างหลงหลัวแล้วยกยิ้มเหยียดหยาม “คนที่พาหลงหลัวออกไปวันนั้นก็คือเจ้านี่เอง! เจ้าแก่มากแล้วยังมาสนใจเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ อีกเหรอ! แต่ข้าแนะนำให้เจ้าคืนหลงหลัวให้ข้า ไม่อย่างนั้นถือว่าเจ้าเป็นศัตรูกับตระกูลเฉิงของพวกเรา!”
หัวหน้าเผ่ายิ่งดูเดือดดาล เขากำหมัดแน่น
เมื่อเขาสัมผัสได้ถึงความกลัวในใจของหลงหลัวแล้วเขาก็ยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กๆ ของหลงหลัวก่อนจะเลื่อนสายตาเดือดดาลไปที่เฉิงเกาหย่าอีกครั้ง
เมื่อเห็นว่าชายชราไม่สนใจคำพูดของนาง เฉิงเกาหย่าก็ตะคอก “เจ้าได้ยินข้าหรือไม่ เด็กคนนั้นเป็นทาสของข้า และเจ้าก็ไม่มีสิทธิ์เอาตัวนางไป!”
“อ้อ?” ในที่สุดหัวหน้าเผ่าก็พูดขึ้น เสียงชราของเขาช่างทรงอำนาจ และดวงตาของเขาก็เย็นชา “ข้าสงสัยว่าบุตรสาวของข้าไปเป็นทาสของเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่”
บุตรสาว?
เฉิงเกาหย่าตัวแข็ง ชายชราคนนี้เป็นบิดาของหลงหลัวงั้นหรือ ก็หมายความว่าเขาก็ต้องเป็นมังกรเหมือนกันใช่หรือไม่
แต่ไม่นานเฉิงเกาหย่าก็สงบลงแล้วพูดว่า “ถึงแม้ว่าเจ้าจะเป็นบิดาของหลงหลัวแล้วอย่างไร ข้าก็จะเอาตัวนางไปอยู่ดี!”
“ฮึ่ม!”
หัวหน้าเผ่าส่งเสียงขึ้นจมูกและกลิ่นอายทรงพลังที่เต็มไปด้วยแรงกดดันมหาศาลก็พุ่งออกมาจากร่างของเขา
“เจ้าอยากจะได้ทายาทของเผ่ามังกรบรรพบุรุษไปเป็นทาสของเจ้างั้นหรือ ข้าเกรงว่าเจ้าจะไม่มีค่าขนาดนั้น!”
ทายาทของเผ่ามังกรบรรพบุรุษงั้นหรือ
เมื่อได้ยินคำพูดของหัวหน้าเผ่า เฉิงเกาหย่าก็ตัวสั่นด้วยความเหยียดหยาม นางเบิกตากว้าง “เจ้าบอกว่านางเป็นทายาทของเผ่ามังกรบรรพบุรุษงั้นหรือ เป็นไปไม่ได้! ข้าเคยถามหลงหลัวแล้ว นางบอกว่านางเป็นแค่มังกรธรรมดา!”
เฉิงเกาหย่ารู้ว่าทายาทของเผ่ามังกรบรรพบุรุษหายไปและนางก็เจอหลงหลัวในช่วงนั้นพอดี ดังนั้นนางจึงถามถึงตัวตนของหลงหลัวตอนที่นางเจออีกฝ่าย
แต่หลงหลัวก็บอกว่านางไม่ได้เป็นทายาทของเผ่ามังกรบรรพบุรุษ!
เมื่อได้ยินอย่างนั้น หลงหลัวก็เดินออกมาจากด้านหลังของหัวหน้าเผ่าแล้วเม้มริมฝีปากแน่น “ตอนนั้นข้าคิดว่าท่านพ่อจะให้ข้าแต่งงานกับสวะ ข้าก็เลยไม่กล้าบอกตัวตนที่แท้จริงของข้า ข้ากลัวว่าจะถูกส่งกลับไปที่เผ่ามังกรบรรพบุรุษ…”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลงหลัว เฉิงเกาหย่าก็ตัวสั่นสะท้าน และไม่นานบรรยากาศอันเย่อหยิ่งของนางก็หายไป แล้วใบหน้านางก็ถอดสี
“เจ้าโกหกข้า เจ้าโกหกข้าได้อย่างไร…”
ถ้านางรู้ว่าตัวตนที่แท้จริงของหลงหลัว นางก็คงไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นลงไป
หลงหลัวดูเศร้าสร้อย “เจ้าพูดออกมาได้อย่างไรว่าข้าโกหกเจ้า ข้าโง่เกินไปที่คิดว่าเจ้าจะซาบซึ้งที่ข้าช่วยเจ้าเอาไว้ แต่ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะขังข้าไว้แล้วบังคับให้ข้าคายแก่นเลือดออกมา ถ้าข้าไม่ได้พบแม่นางอวิ๋นไม่แน่…ข้าก็อาจจะถูกเจ้าทรมานจนตายไปแล้ว”
