ยอดไทเฮาเขย่าวังหลัง – ตอนที่ 201 มีดที่แทงลงไปกลางใจ!

ใต้โต๊ะบูชา ตู๋กูซิงหลันกำลังนั่งอยู่บนบันไดไม้ นางและดวงจิตของชือหลีที่อยู่ด้านบนต่างแสดงท่าทางและอารมณ์ออกมาในแบบเดียวกัน 
 
 
ยามนี้ มิว่านางจะกล่าวอะไร ชือหลีก็จะต้องพูดออกไปแบบนั้น 
 
 
ดวงจิตของชือหลีมิได้ถูกดึงออกไป นางเพียงแต่ถูกยันต์สีชาดของตู๋กู๋ซิงหลันควบคุมเอาไว้เท่านั้น จึงไม่อาจทำอะไรได้ด้วยตนเอง 
 
 
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ชือหลีมองเห็น นางก็สามารถมองเห็นได้ทั้งหมด 
 
 
ดูจีเฉวียนสิ เขาช่างน่าสงสารนัก ผ่ายผอมไปจากเมื่อหลายวันก่อนมากทีเดียว ชั้นน้ำแข็งบางๆ บนใบหน้านั้นยังมิได้จางหายไปทั้งหมด 
 
 
มือข้างนั้นยังคงกดอยู่บนอก ราวกับว่าได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง 
 
 
ยันต์คุ้มครองที่ก่อนหน้านี้นางได้ผนึกเอาไว้บนร่างของเขาพึ่งจะช่วยรับเคราะห์แทนไปครั้งหนึ่ง เจ้าฮ่องเต้สุนัขผู้นี้ไปขวางทางผู้คนเอาไว้มาก ไม่ว่าจะไปที่ใดก็มีแต่คนคิดจะลอบลงมือกับเขา 
 
 
แต่ที่ฝ่ายตรงข้ามใช้หุ่นไม้สาปแช่งก็ถือว่าชั่วร้ายเกินไปแล้ว! นางชักจะสงสัยแล้วว่าจีเฉวียนไปฆ่าล้างตระกูลใครมาหรืออย่างไร ถึงได้ถูกวางแผนทำร้ายเช่นนี้ 
 
 
ตู๋กูซิงหลันรู้สึกว่าหลังจบเรื่องแล้ว ควรจะคิดบัญชีเก็บเงินกับฮ่องเต้ผู้นี้สักหน่อย รอบนี้นับว่านางได้ช่วยชีวิตเขาครั้งหนึ่งจริงๆ 
 
 
” ฮ่องเต้แห่งต้าโจว ท่านเป็นโอรสที่สวรรค์เลือกสรรมา เราผู้เป็นเทพถูกพันธนาการมานานหลายปี เมื่อได้รับไอมังกรของโอรสสวรรค์จึงสามารถหลุดพ้นจากพันธนาการได้ บุญคุณครั้งนี้ เราจะตอบแทนให้กับประชาชนของท่าน ” ตู๋กูซิงหลันบนบันไดไม้ ยังคงพล่ามอย่างเรื่อยเปื่อยต่อไป 
 
 
แต่ในสายตาของผู้คนทั้งหลาย นี่เป็นถ้อยคำที่ออกมาจากปากของเทพธิดา 
 
 
พวกเขากำลังพากันตกตะลึง ในโลกนี้ยังมีสิ่งที่สามารถพันธนาการดวงจิตของเทพเซียนได้ด้วยหรือ? 
 
 
นี่เป็นฝีมือของใครกัน? ถึงกับกล้าลงมือกับเทพธิดาผู้พิทักษ์สายน้ำ? 
 
 
” ในปีนั้นเราผู้เป็นเทพมีเมตตาช่วยชีวิตคนผู้หนึ่งไว้ แต่สุดท้ายแล้วเขากลับทำร้ายเราดาบหนึ่ง ทำลายควันธูปของเรา เกือบจะทำให้เราต้องแตกดับสิ้นสูญ ขอเพียงลงโทษคนผู้นั้น ให้เราผู้เป็นเทพได้สมประสงค์ เรายินดีจะทุ่มเทพลังทั้งหมดไปช่วยเหลือเมืองลี่โจวให้พ้นทุกข์ “ 
 
 
ภายในอาราม พอจีหรานได้ยินคำพูดของชือหลี ในใจก็หวาดผวาขึ้นมาในทันที 
 
 
ที่ย่ำแย่ที่สุดก็คือ ยามที่กล่าวเรื่องนี้ออกมา ชือหลีก็หันมาจับจ้องที่เขาอย่างชัดเจน 
 
 
แม้ว่าพลังอำนาจของชือหลีจะมิอาจหลุดพ้นจากการควบคุมของตู๋กูซิงหลันไปได้ แต่ว่านางก็มิได้ตาบอด แค่มองเพียงแวบเดียวนางก็หาจีหรานเจอ 
 
 
บุรุษที่นางเกลียดชังเข้ากระดูกดำผู้นี้ หากเปรียบเทียบกับความหล่อเหลาในตอนนั้นแล้ว ดูย่ำแย่กว่ามากนัก 
 
 
แต่ต่อให้เขากลายเป็นเถ้าถ่าน นางก็ยังคงจดจำเขาได้ 
 
 
แม้จะเป็นเพียงแค่การกวาดตามอง แต่ในสายตานั้นก็เปี่ยมไปด้วยความเกลียดชัง ที่แทบจะแผดเผาจีหรานให้กลายเป็นเถ้าถ่านไปเสีย 
 
 
จีหรานถูกสายตาของนางกวาดมองมา ในใจก็ยิ่งสั่นสะท้านกว่าเดิม ชือหลีไม่เพียงแต่ยังไม่ตาย แต่ว่ากลับมาแก้แค้นเขา! 
 
 
ฝีเท้าของเขาอ่อนระทวย จนต้องถอยไปหลายก้าว 
 
 
แต่เพราะว่าองครักษ์ของจีเฉวียนรายล้อมเขาเอาไว้ ทำให้เขาไม่อาจหลบหนีได้เลยสักนิด 
 
 
ผู้คนทั้งหลายต่างก็สังเกตเห็นสายตาของชือหลี ความชิงชังที่แทบจะพวยพุ่งออกมาจากดวงตาคู่นั้น แม้ว่าไม่มีผู้ใดบอก ก็สามารถรับรู้ได้ ผู้ที่เทพธิดาเอ่ยถึงว่าได้ทำร้ายนางไปดาบหนึ่ง ก็คือ…..หรานอ๋อง? 
 
 
คราวนี้จึงเริ่มมีคนคิดขึ้นมาได้ว่า เมื่อสิบปีก่อน คนที่สั่งให้ทุบทำลายอารามเทพธิดาก็คือจีหราน 
 
 
เรื่องนี้มีความนัยอะไรซ่อนอยู่กันแน่? 
 
 
” จีเฉวียน เจ้าแกล้งทำเป็นมีผีสางเช่นนี้เพื่ออะไรกัน? ” จีหรานเห็นสายตาของผู้คนทั้งหลายมองมาที่ตัวเองเช่นนี้ ก็ไม่กล้านิ่งเฉยอยู่อีก 
 
 
เขาขมวดคิ้วแนบแน่น ตัดสินใจทุบหม้อข้าวตนเอง ตะโกนใส่เทพธิดาและจีเฉวียน ” เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเจ้าสวดขอพายุฝน เรียกเอาปีศาจออกมา ตอนนี้ก็มาทำเป็นว่ามีเทพธิดาจากไหนก็ไม่รู้มาใส่ความข้าอีกหรือ? “ 
 
 
” ข้ารู้แล้ว เป็นเพราะว่าเจ้ามันไร้ความสามารถ จึงชิงชังที่อ๋องเช่นข้าได้รับความเคารพจากประชาชน กลัวว่าข้าจะทำให้บัลลังก์ของเจ้าไม่มั่นคง จึงได้คิดหาหนทางที่จะโค่นข้าทิ้งไปใช่หรือไม่? เหมือนดั่งที่เจ้าทำกับอี้อ๋องจีเย่ว์ไง คิดจะฆ่าลูกหลานตระกูลจีให้หมดสิ้น? “ 
 
 
เรื่องมาจนถึงขั้นนี้ เขาได้แต่ต้องทุบหม้อข้าวสู้พนันดูสักครั้งแล้ว 
 
 
จีเฉวียนที่ร้ายกาจ! 
 
 
ที่แท้แล้วเขาแกล้งทำเป็นว่าไร้ความสามารถมาโดยตลอด! 
 
 
แต่ที่จริงแล้วกลับขุดหลุมพรางดักเขาเอาไว้ คิดจะให้ตัวเขาจีหรานต้องตายอยู่ที่นี่! 
 
 
เขาประมาทคนผู้นี้เกินไปแล้ว 
 
 
นับตั้งแต่อดีตกาลมา ผู้ที่ได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ จะเป็นเพียงแค่คนที่ซื่อบื้อจนถึงขั้นไร้เดียงสาไปได้อย่างไร! 
 
 
สีพระพักตร์ของจีเฉวียนราวน้ำแข็ง เพียงทอดพระเนตรมองไปยังเขาอย่างเย็นชา “เจ้ามองว่าตนเองสูงส่งจนเกินไป” 
 
 
ต่อให้ฮ่องเต้มิได้ทรงตรัสออกมา เพียงแค่สายพระเนตรนั้นก็เปี่ยมไปด้วยไอสังหารอยู่แล้ว 
 
 
ทันทีที่ทรงตรัสจบ ก็เห็นเทพธิดาล่องลอยมายังเบื้องหน้าของจีหราน นัยตาทั้งสองที่เหมือนกับนัยตาของงูจับจ้องอยู่ที่จีหราน นางยื่นนิ้วมือที่เรียวยาวออกเชยคางของจีหรานขึ้นมา ” ดูท่าแล้ว ไม่ต้องบีบบังคับเจ้าก็เผยพิรุธออกมาแล้วนี่ “ 
 
 
จากนั้นปลายนิ้วของนางก็บีบแน่นเข้า จนเล็บยาวนั้นแทบจะจิกเข้าไปในเนื้อของจีหราน ดวงหน้าที่เย็นชาเปี่ยมไปด้วยความเกลียดชัง ” บอกมาซิ ที่ติดค้างเรานั้นจะชดใช้ให้อย่างไร? “ 
 
 
จีหรานถูกนางบีบคางจนเลือดสดๆ ซึมไหลออกมา ความหนาวเหน็บชนิดหนึ่งแทรกซึมจากปากแผลกระจ่างไปทั่วทั้งร่าง แทบจะทำให้เขากลายเป็นน้ำแข็งอยู่กับที่ 
 
 
บรรดาผู้ติดตามของจีหรานได้เห็นแล้วต่างก็ตื่นตระหนกจนตัวแข็งทื่อไปหมด ไม่มีผู้ใดกล้าเข้าไปช่วยเหลือเลยสักนิด 
 
 
ฝ่ายตรงข้าม…….ถึงกับเป็นเทพเชียวนะ! 
 
 
เหล่าประชาชนทั้งหลายก็เพียงชมดูอยู่ด้านหนึ่ง พวกเขาต่างก็พากันประหลาดใจ ตอนนั้นหรานอ๋องทำสิ่งใดกันแน่ จึงได้ทำให้เทพธิดาพิโรธถึงเพียงนี้? 
 
 
จีหรานมองดูชือหลี กี่คืนกันที่เขาหลับฝันกลับไปกลับมา ในความฝันเขามักจะเห็นสองเนตรที่มีนัยตาแดงฉานดุจเลือด ทุกครั้งที่ฝันเห็นเป็นต้องเหงื่อท่วมกายจนสะดุ้งตื่นจากความฝัน 
 
 
ปีนั้นเขาอายุเพียงแค่เจ็ดชันษา ไม่ทันระวังจึงตกลงไปในแม่น้ำ จึงได้ถูกงูยักษ์สีเขียวช่วยเอาไว้ นัยตาสีแดงของงูเขียวตัวนั้นยังใหญ่กว่ากำปั้นของเขาเสียอีก 
 
 
เขาคิดว่าตนเองคงต้องตายแน่แล้ว คิดไม่ถึงว่างูเขียวตัวนั้นจะกลายเป็นพี่สาวที่งดงามผู้หนึ่ง ชือหลี 
 
 
เขาพำนักอยู่ใต้แม่น้ำลี่เหอนั่นหลายวัน ชือหลีคอยดูแลเขาโดยมิได้จากไปไหน ในใจของเขาเกิดความซาบซึ้ง ดังนั้นพออาการบาดเจ็บหายดีแล้ว จึงมักจะลงไปที่ใต้แม้น้ำเพื่อเล่นกับนาง 
 
 
อย่างช้าๆ เขาเริ่มเกิดความคิดนอกลู่นอกทางกับชือหลี ในค่ำคืนหนึ่งที่ท้องฟ้ามีแต่แสงดาวพร่างพราว เขาสารภาพความในใจกับนางที่ใต้ต้นฮว๋ายในอารามเทพธิดา ยินดีจะอยู่ร่วมกับนางไปชั่วชีวิต 
 
 
และเพราะคำสาบานนี้ ต่อมาเขายังต้องอยู่ในนรกที่ไม่อาจย้อนคืนมาได้ 
 
 
เขาคิดว่าเขามีความรักฉันท์ชายหญิงให้กับชือหลี จนกระทั่งเขาได้พบกับน้องสาวของนาง ชือฉิง 
 
 
เพียงแค่ได้มองเห็นชือฉิงเพียงแวบเดียว เขาก็ตกหลุมรักนาง ชือหลี่ไร้เหตุผลน่าเบื่อหน่าย แต่ชือฉิงกลับมีเสน่ห์ดึงดูด พอเปรียบเทียบกันแล้วยังน่าหลงใหลกว่าชือหลีมากนัก 
 
 
เป็นชือฉิงที่นำพาเขาไปสู่ความสุขจากความรักของบุรุษและสตรี เขาดิ่งลึกลงไปในความสุขนี้จนไม่อาจถอนตัว 
 
 
แต่ว่าความสุขของพวกเขาได้แต่เพียงแอบซ่อนอยู่ลับหลังชือหลีเท่านั้น ถูกกดเอาไว้เช่นนี้อยู่ตลอด ไม่มีวันได้พบกับแสงสว่าง 
 
 
เขากับชือฉิงรักกันอย่างแท้จริง รักแท้ย่อมต้องไม่ผิด! 
 
 
ในที่สุดเขาก็รวบรวมความกล้าไปเปิดเผยเรื่องนี้กับชือหลี แต่ว่านอกจากชือหลีจะไม่ยอมเข้าใจพวกเขาแล้ว ยังด่าว่าพวกเขาเป็นคนอกตัญญูที่ลืมบุญคุณผู้อื่น 
 
 
ครั้งนั้นนางโกรธเกรี้ยวอย่างถล่มทลาย ความเกรี้ยวกราดของนางม้วนเข้าใส่แม่น้ำลี่เหอ จมเมืองลี่โจวไปครึ่งหนึ่ง 
 
 
นับตั้งแต่วันนั้น เขาก็ถูกชือหลีคอยหลอกหลอนเรื่อยมา นางต้องการให้เขาตัดความสัมพันธ์กับชือฉิงให้เด็ดขาด กลับไปรักษาคำสัญญาที่เขาเคยให้เอาไว้ตลอดไป 
 
 
แต่นั่นเป็นเพราะความวู่วามในวัยหนุ่มของเขาเท่านั้น เขาจะไปอยู่ร่วมกับนางไปจนชั่วชีวิตได้อย่างไร? 
 
 
ที่เขารักก็คือชือฉิง ตั้งแต่ต้นจนจบล้วนเป็นชือฉิง 
 
 
เพื่อความรักของเขาและชือฉิง ……เขาจึงแกล้งรับปากข้อแม้ของชือหลี แต่งนางเป็นภรรยา 
 
 
แต่เขาแอบไปเสาะหาดาบทำลายเทพมา ในคืนแต่งงาน ยามที่พวกเขาร่วมหอผ่านคืนวสันต์ด้วยกัน ก็แทงดาบทำลายเทพลงไปในหัวใจของนาง 
 
 
แต่ว่านางก็ชั่วร้ายยิ่งนัก ถึงกับใช้พลังเทพก่อนตายสาปแช่งมิให้เขาและชือฉิงได้ลงเอยกัน ชือฉิงถูกนางสาปจนมิอาจกลายร่างเป็นมนุษย์ ได้แต่เป็นงูยักษ์ที่หน้าเกลียดตัวหนึ่งอยู่เคียงข้างเขา