ตอนที่ 218 ฉันกำลังจีบเธออยู่ไงยัยซื่อบื้อ! (1)
ไม่ใช่เขา
ไม่ใช่เซิ่งอี่เจ๋อ
หนุ่มหล่อตรงหน้ายิ้มเขินๆ และมองเธอด้วยความอ่อนโยน
เขาคือเซียวเหยี่ยน
เซียวเหยี่ยนคนนั้น คนที่มาสารภาพรักแรกกับเธอ
อันซย่าซย่ากลับมายืนอีกครั้งก่อนจะยิ้มให้เซียวเหยี่ยน “ขอบคุณนะ”
ดวงตาเซียวเหยี่ยนฉายแววความเจ็บปวดเมื่อเขามองเห็นความผิดหวังฉาบนัยน์ตาของอันซย่าซย่า
หญิงสาวหวังว่าเขาจะเป็นคนอื่นที่เข้ามาช่วยเธอ
“นี่พวกนาย กฎของฉีซย่าก็บอกไว้ชัดเจนอยู่แล้วว่าทะเลาะวิวาทกันในโรงเรียนจะถูกลงโทษทางวินัย จำใส่กะโหลกไว้ด้วย อีกอย่าง คิดว่ามันเหมาะนักเหรอที่ผู้ชายมาหาเรื่องผู้หญิงก่อนแบบนี้” เซียวเหยี่ยนพูดด้วยท่าทีน่าเกรงขาม
เด็กหนุ่มคนหนึ่งหัวเราะเยาะออกมา “ว้าว มาช่วยหญิงสาวผู้อ่อนแอสินะ ไหนดูซิว่านายจะกล้าหาญพอจะช่วยเธอได้ไหม!”
“หุบปากไป! เขาเป็นประธานสภานักเรียนนะ!”
เด็กหนุ่มคนแรกตกตะลึง
สภานักเรียนนั้นเลื่องชื่อมากในฉีซย่า ยิ่งมีข่าวลือว่าประธานคนปัจจุบันเป็นคนพิเศษเสียด้วย เหล่านักเรียนที่สมองยังดีอยู่คงไม่มีใครกล้าไปแหย็มกับคนที่มีตำแหน่งสูงขนาดนั้นกันหรอก
เซียวเหยี่ยนใช้โอกาสนี้ดึงตัวอันซย่าซย่ามาข้างกาย “ซย่าซย่า เธออยากมากินข้าวกลางวันกับฉันไหม พอดีฉันอยากจะแนะนำคุณครูให้เธอได้รู้จัก”
“เออ…” แต่ก่อนที่อันซย่าซย่าจะปฏิเสธ เซียวเหยี่ยนก็พาเธอออกมา
ใบหน้าของหลีฝานซิงกับหลีชั่นซิงนั้นไม่สบอารมณ์
พอเอ่ยถึงคุณครูขึ้นมา เหล่าเด็กหนุ่มก็แตกกลุ่มกันกลับไปเล่นเป็นแฟนบอนผู้ซื่อสัตย์ของหลีฝานซิงต่อ
หลีฝานซิงโมโห แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“นี่คุณครูถัง เป็นครูสอนประวัติศาสตร์คนใหม่ของชั้นปีที่หนึ่งเคยเป็นอาจารย์สอนประวัติศาสตร์ที่มหาวิทยาลัย Z เขาทั้งฉลาดและเป็นคนตลกด้วย ฉันคิดว่าเธอน่าจะเรียนรู้อะไรหลายๆ อย่างจากคาบของคุณครูเขา” เซียวเหยี่ยนแนะนำอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม
อันซย่าซย่ามีนิสัยกลัวคุณครูมาตั้งแต่สมัยเด็กๆ แล้ว แต่เธอก็ยังกล่าวทักทายคุณครูคนนี้ทันที “สวัสดีค่ะครูถัง”
“โฮะๆ ไม่ต้องตื่นเต้นหรอก” น้ำเสียงนุ่มนวลและร่าเริงของเขาดูเป็นคนที่เข้าหาได้ง่าย เมื่ออันซย่าซย่าเงยหน้ามองก็พบว่าคุณครูคนใหม่นี้หนุ่มกว่าที่เธอจินตนาการเอาไว้เยอะเลย เขาดูอายุราวๆ ยี่สิบหกยี่สิบเจ็ด หน้าตาดี ยิ้มสวย และดูมีเสน่ห์ตามแบบฉบับของผู้ใหญ่
“เซียวเหยี่ยน เจ๋งมากๆ เลยที่เธอสนิทกับคุณครูคนใหม่ของเราแล้ว” อันซย่าซย่ากระตุกแขนเสื้อของเซียวเหยี่ยนพร้อมทั้งกระซิบบอก
หน้าของเซียวเหยี่ยนแดงขึ้นอีกครั้ง เขาตอบกลับเบาๆ “อาฮะ” ก่อนจะอธิบายต่อ “คุณครูถังเป็นลุงของฉันเองแหละ”
“อ๋อ” อันซย่าซย่าทำหน้าบึ้ง ทันใดนั้นเซียวเหยี่ยนก็ยื่นโทรศัพท์ให้เธอ “นี่เป็นโทรศัพท์เครื่องเก่าของฉันเอง ถ้าไม่มีปัญหาเรื่องสภาพเครื่องก็ใช้ได้เลยนะ”
“ฮะ” อันซย่าซย่ามองโทรศัพท์ยี่ห้อซัมซุงที่แทบจะเหมือนของใหม่ตรงหน้า พอเธอรู้ตัวว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น เธอก็ปฏิเสธไปอย่างสุภาพ “ไม่เป็นไรหรอก…ฉันเพิ่งได้เงินมาแล้ว เดี๋ยวจะไปซื้อโทรศัพท์ช่วงวันหยุดนี้เอง”
เซียวเหยี่ยนดูผิดหวัง แต่ก็รวบรวมความกล้าก่อนจะพูดต่อ “ใช้เครื่องนี้ไปก่อนแล้วกันอาทิตย์นี้ หลังจากนั้นค่อยเอามาคืนก็ได้”
คุณครูถังมองหลานของตัวเองจีบสาวด้วยความสนอกสนใจพลางถอนหายใจให้กับตัวเอง คิดว่าเจ้าหนุ่มนี่จีบได้เนียนดีจริงๆ
ยิ่งเรื่องยืมคืนโทรศัพท์อีก เด็กหนุ่มคงจะได้มีโอกาสเจอเด็กสาวพร้อมพาเธอไปทานอาหารเย็นอีก เขาแทบจะเห็นความรักของทั้งสองเติบโตอยู่แล้ว!
อันซย่าซย่าดูลำบากใจ เห็นดังนั้นเซียวเหยี่ยนจึงเอ่ยด้วยความจริงใจ “ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่แฟนของเซิ่งอี่เจ๋อซย่าซย่า…เราเริ่มต้นเป็นเพื่อนกันใหม่ได้ไหม”
คำพูดเหล่านั้นทำเอาอันซย่าซย่าไม่รู้จะตอบกลับอย่างไรนอกจากยิ้มแหยๆ ให้
“ใครบอกว่าเธอไม่ใช่แฟนของฉันงั้นเหรอ” เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลังพวกเขา ซึ่งแน่นอนว่านั่นทำให้อันซย่าซย่ากลัวเป็นที่สุด
ตอนที่ 219 ฉันกำลังจีบเธออยู่ไงยัยซื่อบื้อ! (2)
“ซ- เซิ่งอี่เจ๋อ…” อันซย่าซย่าอึกอัก เซิ่งอี่เจ๋อจับไหล่ของเธอพร้อมเหล่มองเซียวเหยี่ยน “ประธานนักเรียนเซียว ฉันเคยบอกนายไปแล้วนะว่าเธอเป็นแฟนฉัน มันเริ่มจะเป็นปัญหาแล้วนะที่นายเริ่มเข้าหาเธอบ่อยๆ แบบนี้”
เซียวเหยี่ยนจากหน้าแดงกลายเป็นซีดเผือด เขากำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว “พวกนาย…เป็นแฟนกันจริงๆ เหรอ”
เซิ่งอี่เจ๋อปิดปากอันซย่าซย่าเอาไว้ก่อนที่เธอจะทันได้พูดอะไร น้ำเสียงปกติของเขาดังขึ้นบนหัวเธอ “ใช่แล้ว แล้วจุดประสงค์ของคำถามนายคือ?”
ใบหน้าเซียวเหยี่ยนสลดลง เขาฝืนยิ้มออกมา “เข้าใจแล้วล่ะ…ยินดีด้วยนะซย่าซย่า”
หลังจากนั้นเขาก็เดินโซเซออกจากโรงอาหารไป พอมองจากตรงนี้แล้วเขาดูราวกับวิ่งหนีออกไปเลย
คุณครูถังมองทั้งคู่ด้วยความสนอกสนใจก่อนจะเลิกคิ้วด้วยสีหน้ายากที่จะเข้าใจ
“อืมมม…ปล่อยฉันได้แล้วเซิ่งอี่เจ๋อ…” อันซย่าซย่าพยายามสะบัดตัวออกมา ขณะนี้เริ่มมีเด็กสาวคนอื่นเริ่มหันมาให้ความสนใจแล้ว แต่โชคยังดีที่บทสนทนาของพวกเขาไม่ดังพอให้ใครสอดรู้สอดเห็นได้
เซิ่งอี่เจ๋อลากตัวอันซย่าซย่าไปยังทางออกด้วยสีหน้าเคร่งขึม
อันซย่าซย่ายิ่งไม่สบอารมณ์ เธอจึงฝังเขี้ยวลงบนแขนของเซิ่งอี่เจ๋อโดยไม่ลังเล!
“ปล่อยฉันได้แล้ว!”
“ไม่” เขาเอ่ยอย่างใจเย็นและไม่เร่งรีบ แต่ก็ทำตามที่พูด เขาไม่สนใจที่เธอกัดเขาและไม่มีทีท่าจะปล่อยเธอสักนิด
อันซย่าซย่าต้องการอิสรภาพเป็นอย่างมาก เธอกัดแขนชายหนุ่มอีกครั้ง ครั้งนี้เธอกัดแรงจนรู้สึกถึงรสเลือด แต่เซิ่งอี่เจ๋อไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย เขายังคงจับเธอไว้แน่น
หญิงสาวเตรียมเปิดปากแต่ก็ไม่รู้ว่าจะเอาชนะความดื้อด้านของเซิ่งอี่เจ๋อได้อย่างไร
ทำไม…เขาถึงทำแบบนี้กัน…
ทั้งสองต่างอยู่กันได้ตอนที่ยังเป็นคนแปลกหน้ากัน ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกัน…
แล้วทำไมถึงยัดเยียดตัวเองเข้ามาในชีวิตของเธอแล้วทำให้ทุกอย่างมันกลับตาลปัตรแบบนี้
“อี่เจ๋อ มาแล้วเหรอ” น้ำเสียงอ่อนโยนของหญิงสาวดึงอันซย่าซย่าออกจากภวังค์ความสับสน
เมื่อหันไปมองต้นเสียง เธอก็เห็นหลีฝานซิงเดินตรงมาหาพวกเขา หลีฝานซิงไม่เหมือนกับหลีชั่นซิงที่มักเย็นชาและรักษาระยะห่างอยู่ตลอด หญิงสาวตรงหน้ามักมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าเสมอ เพื่อให้คนอื่นคิดว่าเธออ่อนโยนและเข้าหาได้ง่าย
แต่อันซย่าซย่ารู้ว่าภายใต้รอยยิ้มนั้นหัวใจของหญิงสาวมันน่าเกลียดเพียงไหน
เธอมุ่ยปาก หันหน้าหนี ไม่แม้แต่จะอยากปรายตามอง
เซื่งอี่เจ๋อทำหน้าบึ้ง ถามด้วยความเฉยเมย “อะไร”
หลีฝานซิงยังคงยิ้มเยิ้ม “ไปกินข้าวกลางวันด้วยกันไหม อีกไม่กี่วันเรื่อง ‘ตำนานเซียนตกสวรรค์’ ก็จะฉายแล้ว ถ้าหากเรตติ้งดี สนใจจะมาแสดงละครทีวีกับฉันอีกสักเรื่องไหม”
หญิงสาววางแผนไว้อย่างแยบยล ยิ่งใช้เรื่องความสวยด้วยแล้ว ไม่ว่าผู้ชายคนไหนล้วนแทบจะเสนอตัวเพื่อขอโอกาสกันอยู่แล้ว
เซิ่งอี่เจ๋อกระตุกยิ้ม “ขอบใจนะ แต่ไม่ดีกว่า”
หลีฝานซิงโกรธจัด
ทำไมเรื่องพวกนี้ถึงไม่ออกมาตามแผนที่เธอวางไว้เลยสักนิด เซิ่งอี่เจ๋อไม่ใช่แค่ไม่ให้โอกาสเธอสร้างกระแสนะ เขาก็ยังไม่ให้เกียรติเธอด้วย!
เหตุผลเป็นเพราะ…ผู้หญิงคนนี้เหรอ
หลีฝานซิงหันมามองอันซย่าซย่า หญิงสาวรู้สึกเสียววาบไปทั่วลำคอ เมื่อหันมองตรงหน้า เธอก็สบกับสายตาอาฆาตของหลีฝานซิงเข้า
เธอก้มหัวลงเล็กน้อยก่อนแอบอยู่ด้านหลังเซิ่งอี่เจ๋อ
เซิ่งอี่เจ๋อไม่สนใจจะแลกเปลี่ยนความเห็นใดๆ กับหลีฝานซิงแม้แต่น้อย เขายังคงลากอันซย่าซย่าให้เดินไปตามทางของเขา
–
ณ ห้องเรียน
เซิ่งอี่เจ๋อโยนหนังสือแบบฝึกหัดให้เธอเป็นตั้ง ยิ้มเยาะ “อย่าคิดว่าจะได้ออกไปเล่นถ้ายังทำพวกนี้ไม่เสร็จ!”
อันซย่าซย่าเกือบสติแตกเมื่อเธอหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมา ตัวหนังสือสีแดงตัวใหญ่เด่นหราอยู่บนหน้าปก —
“หนังสือรวมข้อสอบเข้ามหาวิทยาลัยย้อนหลังห้าปีและข้อสอบจำลองย้อนหลังสามปี!”
คนสารเลว ! จอมปีศาจ! ไอ้คนชั่ว!
อันซย่าซย่าสูดจมูก อยากจะร้องไห้เหลือเกิน
