รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 140นายมาเป็นแฟนฉันมั้ย

บทที่ 140นายมาเป็นแฟนฉันมั้ย
ผ้าม่านถูกปิดสนิทโดยผู้จัดการติง ผู้จัดการติงชอบช่วงเวลานี้ตั้งแต่สว่างจนมืดในห้องมาก ทุกครั้งที่เขามีความสัมพันธ์กับผู้เช่าผู้หญิงก่อนหน้านี้ มันก็เหมือนกับตอนนี้
“คุณซุน ผมทำเพื่อคุณมามากแล้ว คุณไม่มองเห็นเหรอ ทำไมผมถึงดีกับคุณขนาดนี้?”ผู้จัดการติงหันหน้ากลับไป ในห้องที่มืดมัว สีหน้าของเขาน่ากลัวจนหดหู่ ใจของซุนเย่วสั่นไหว ราวกับว่าตอนที่ม่านปิด ผู้จัดการติงเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
“คุณกำลังพูดอะไร ผู้จัดการติง เปิดผ้าม่าน ข้างในมันมืดเกินไป ฉันไม่ชอบ” ด้วยเหตุนี้ ซุนเย่วเดินไปที่ขอบหน้าต่าง และกำลังจะเปิดผ้าม่าน แต่มือของเธอถูกผู้จัดการติงจับไว้
“อา”ซุนเย่วตกใจ เธอเห็นว่ารอยยิ้มบนใบหน้าของผู้จัดการติงนั้นน่ากลัวมาก: “ผู้จัดการติง คุณกำลังทำอะไร รีบปล่อยฉันไป”
ก่อนหน้านี้ ในสายตาของซุนเย่วผู้จัดการติง เป็นผู้ชายที่อบอุ่นและยินดีที่จะช่วยเหลือผู้อื่นมาโดยตลอด แม้ว่าในเวลานี้ ซุนเย่วตระหนักในใจแล้ว ว่าวันนี้ผู้จัดการติงมีบางอย่างผิดปกติ แต่เธอก็ยังยังคงยับยั้งชั่งใจไม่พูดกับผู้จัดการติง
“ผมก็ช่วยเหลือคุณมามากมาย คุณซุน คุณยังมองไม่ออกอีกเหรอ ว่าผมชอบคุณ”เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่สวยงามของซุนเย่วที่ตรงหน้า ผู้จัดการติงก็รู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น: “ตอนนี้สมยอมผมหนึ่งครั้ง ผมก็จะไม่ขอค่าเช่าห้องสี่เดือนของคุณ หลังจากนี้ไปคุณเองก็สามารถอยู่ต่อไป อยู่ได้ตามที่ต้องการเลย”
“คุณกำลังพูดอะไร ปล่อยฉันนะ!”ดวงตาของซุนเย่วที่มองไปที่ผู้จัดการติงแดงก่ำ ในที่สุดเธอก็ตระหนักถึงความร้ายแรงของปัญหา ซุนเย่วเริ่มขัดขืน แต่มือของเธอถูกผู้จัดการติงจับไว้แน่น ทำยังไงเธอไม่สามารถหลุดออกไปได้
“แม้แต่เสียงเรียกยังดูดีขนาดนี้”ความสนใจของผู้จัดการติงอยู่ที่บนใบหน้าของซุนเย่ว แววตาที่ชั่วร้ายในดวงตาของเขาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ผู้จัดการติงคว้ามือทั้งสองข้างของซุนเย่วด้วยมือข้างเดียว แล้วเขาหยิบถุงยางอนามัยและซิลเดนาฟิลออกจากกระเป๋าเสื้อ แล้วเขย่าตรงหน้าซุนเย่ว: “อย่ากลัวผมเลยนะ ได้เตรียมการป้องกันไว้แล้ว หลังจากกินซิลเดนาฟิลไปแล้วผมแข็งแรงมาก ผมสัญญาว่าจะให้คุณได้สัมผัสกับสิ่งที่คุณไม่เคยสัมผัสมาก่อน! ซื้อตัวคุณครั้งเดียวในราคาหนึ่งหมื่นหยวน คุณก็ไม่ขาดทุน”
“ปล่อยฉันนะ! รีบปล่อยตัวฉันเลยนะ!”เมื่อเห็นถุงยางอนามัยและซิลเดนาฟิลในมือของผู้จัดการ ติง ซุนเย่วก็รู้สึกขยะแขยง เธอเริ่มกลัวมากขึ้น และตะโกนเสียงดัง: “ปล่อยฉันนะ ไอ้สารเลว ปล่อย!”
“คุณสวยมากเลยนะ มา เรามาเริ่มกันที่โซฟากันเถอะ!” ความคิดของผู้จัดการถูกครอบครองไปด้วยหื่นกราม เขาลากตัวซุนเย่ว แล้วเดินไปที่โซฟา
“ปังปังปัง!”ในขณะนี้ มีเสียงเคาะประตูอย่างรวดเร็ว
“เกิดอะไรขึ้น! คุณซุน”
ผู้จัดการติงตกใจ และก็มึนงง ซุนเย่วบอกว่าไม่มีผู้เช่าอยู่ในห้องทั้งซ้ายและขวา ที่กันเสียงของอาคารของพวกเขาดีมาก จนคนอื่นไม่สามารถได้ยินเสียง หรือว่าจะเป็นคนที่เดินผ่านไปมาจะได้ยินเหรอ?
เขารู้สึกรำคาญมากขึ้น แต่ไม่ว่ายังไง ตอนนี้เขาก็ไม่สามารถข่มขืนซุนเย่วต่อไปได้
ผู้จัดการติงรีบปล่อยซุนเย่วทันที
“แกไอ้สารเลว!”ซุนเย่วเตะกระแทกหัวเข่าไปที่หว่างขาส่วนล่างของผู้จัดการติง
“อ๊าก….”ผู้จัดการติงงอตัวลงในขณะที่กุมอวัยวะส่วนล่างไว้แน่น ความรู้สึกเหมือน “ไก่บินหนีไข่ก็แตก”ทำให้เขาเจ็บปวดมากกว่าผู้หญิงที่คลอดลูก
ซุนเย่วเปิดประตู คนที่เคาะประตูคือฉินหลั่ง
“เกิดอะไรขึ้น?”ฉินหลั่งถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่มีอะไร”สำหรับเรื่องที่เพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อกี้ ซุนเย่วยังคงรู้สึกละอายที่จะพูดถึง เนื่องจากต้นเหตุก็มาจากที่ตัวเองไม่ได้จ่ายค่าเช่าห้อง ตอนนี้ตัวเองก็ไม่ได้รับความเสียหายอะไรมากมาย หากพูดเรื่องที่ตัวเองเกือบจะโดนข่มขืนออกไป จะส่งผลเสียต่อชื่อเสียงของตนเอง
“ยังไม่รีบไสหัวออกไปให้พ้นๆอีก!”ซุนเย่วตะโกน เมื่อเห็นผู้จัดการติงเหมือนชายอายุเจ็ดแปดสิบปีที่ไม่สามารถยืนตัวตรงได้ และเขาก็เดินออกจากห้องของซุนเย่วยโดยไม่พอใจ
ซุนเย่วเชิญฉินหลั่งเข้ามานั่งในห้องของตัวเอง เธอเปิดผ้าม่าน และนั่งข้างฉินหลั่งอย่างหดหู่
“เมื่อกี้ขอบคุณนายมากนะ”ซุนเย่วยังคงกลัวเล็กน้อยกับสิ่งที่เพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อกี้
“คนคนนั้นเขากำลังทำอะไรกับคุณใช่มั้ย….”ฉินหลั่งถามอย่างไม่แน่ใจ
“นายอย่าพูดเลย ไม่ใช่อย่างที่นายคิด ถ้ากล้าบังคับฉัน ฉันจะเตะไข่เขาให้เละเลย”ซุนเย่วพูดอย่างหงุดหงิด
ฉินหลั่งถอนหายใจเล็กน้อย เมื่อเห็นท่าทางของซุนเย่ว ตัวเองก็เดาถูก ว่าเมื่อกี้ผู้จัดการติงกำลังตั้งใจจะทำมิดีมิร้ายกับซุนเย่ว
ในเวลานี้ ทีวีและเครื่องปรับอากาศในห้องก็ดับกะทันหัน ซุนเย่วเดินไปดูห้องน้ำ น้ำก็ไม่ไหลแล้ว
“เกิดอะไรขึ้น?”ฉินหลั่งขมวดคิ้วและถาม ก่อนที่ซุนเย่วจะตอบ ห้องของเธอก็ถูกเคาะ และพนักงานเข้ามาสองคน และตะโกนใส่ซุนเย่วอย่างไม่ไยดี
“วันนี้รีบย้ายออกไปเลยนะ อีกอย่าง เงินค่าเช่าห้องสี่เดือนที่ติดค้างพวกเรารีบๆชำระมาซะ พวกเราใส่ชื่อของคุณบัญชีดำคุณในอุตสาหกรรมอสังหาริมทรัพย์แล้ว หากในอนาคตคุณอยากจะเช่าบ้านไม่ได้ เงินนี้คุณก็ไม่ต้องจ่าย!” ชายทั้งสองคนแสยะยิ้มพูดกับซุนเย่ว: “รีบเก็บข้าวของ ถ้าตอนกลางคืนฉันยังเห็นคุณอยู่ในห้องนี้ อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ!”
หลังจากพูดจบ ทั้งสองคนก็จากไปอย่างภาคภูมิใจ
“นี่เป็นแผนการของผู้จัดการติง”คิ้วของฉินหลั่งยังคงขมวดอยู่
ซุนเย่วถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก โดยนึกถึงก่อนหน้าเธอคิดว่าผู้จัดการติงช่วยเหลือเธออย่างไม่หวังผลประโยชน์ เธอรู้สึกว่าตัวเองช่างน่าขำเหลือเกิน จะมีความรักที่ไม่มีเหตุมีไม่มีผลในโลกนี้ได้อย่างไร? ซุนเย่วยิ้มเยาะในใจ และก็เริ่มเก็บข้าวของในห้องของตัวเอง
“คุณมีที่จะไปแล้วเหรอ?”ฉินหลั่งถามด้วยความเป็นห่วง ซุนเย่วค้างค่าเช่าห้องเป็นเวลาสี่เดือน ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเธอไม่มีเงินตัวเลย ไม่มีเงิน อยู่ในเมืองจีนหลิงที่มีค่าครองชีพการบริโภคสูง จะอยู่ได้อย่างไร? แล้วเธอเองก็ยังเป็นผู้หญิงอีก อยู่ข้างเจออันตรายจะทำยังไงล่ะ?
“ไม่มี”ซุนเย่วพูดตามความจริง เธอไม่รู้ว่าหลังจากที่ออกไปจากที่แล้ว จะไปที่ไหน ถ้าไม่ได้จริงๆ เธอก็แค่กลับบ้าน แต่เธออายุยี่สิบหกปีแล้ว ท้ายที่สุด ก็ยังต้องกลับบ้านไปให้พ่อแม่เลี้ยง สำหรับซุนเย่วที่เก่งกล้าแล้ว เป็นการทำลายความนับถือของตัวเองมาก
“นายช่วยหลบหน่อย ฉันจะไปแล้ว”ซุนเย่วเก็บข้าวของของตัวเองอย่างรวดเร็ว และกำลังจะออกไป
“เอ่อ….เอาแบบนี้มั้ย คุณพักที่ห้องของผม”ฉินหลั่งมองไปที่ซุนเย่วแล้วพูด เขาเป็นห่วงซุนเย่วจริงๆ หรืออาจเป็นเพราะก่อนหน้านั้น ซุนเย่วกระตือรือร้นอยากช่วยเขา ทำให้เขามีความประทับใจที่ดีให้กับซุนเย่ว เนื่องจากตัวเองก็มีความสามารถที่จะช่วยเธอได้ ทำไมจะไม่ทำล่ะ?
“นาย—” เนื่องจากเรื่องของผู้จัดการติงก่อนหน้านี้ ตอนนี้ซุนเย่วยังคงโกรธอยู่ ความรู้สึกแรกของเธอก็คือฉินหลั่งเองก็ต้องการที่จะใช้โอกาสรังแกผู้หญิงที่อ่อนแอ เอารัดเอาเปรียบจากตัวเอง ก่อนหน้านั้นตัวเองก็อุตส่าห์ยังห่วงเขา ซุนเย่วก็เกลียดจนกลืนกินเขาเข้าไป
“คุณอย่าเข้าใจผมผิดนะ”เมื่อเห็นดวงตาของซุนเย่วที่จ้องตัวเองเหมือนนกอินทรี ฉินหลั่งโบกไม้โบกมืออย่างรวดเร็วและพูดว่า: “ผมเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยจีนหลิง แม้ว่าตอนนี้จะเรียนจบแล้ว แต่ผมก็ยังสามารถพักอาศัยในหอพักได้ แล้วพอดีว่าผมก็อยู่ที่ธุระมหาวิทยาลัยด้วย แม่ว่าห้องนี้จะถูกเช่าไปแล้ว แต่ช่วงนี้ผมก็ยังไม่มีความจำเป็นต้องอาศัยอยู่ที่นี่ ถึงยังไงมันก็ว่างอยู่ ให้คุณไปพักดีล่ะ”
“จริงนะ นายไม่ได้หลอกฉันนะ?”ซุนเย่วถามอย่างสงสัย
“ผมรับรองได้ว่าไม่ได้หลอกคุณ แน่นอนว่า ถ้าคุณยังไม่เชื่อ คุณสามารถเปลี่ยนกุญแจล็อกประตูเองได้ ถ้าหากว่าผมจะเข้ามาพักผ่อน ผมก็จะเคาะประตูให้คุณ”ฉินหลั่งอธิบายกับซุนเย่วอย่างจริงจัง สุดท้ายเขาก็พูดว่า: “ถ้าหากว่าคุณยังไม่เชื่อผม มันก็เป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์ คือผมกลัวคุณอยู่ข้างนอกจะได้รับอันตราย เอ่อ ผมมีเงินติดตัวอยู่หนึ่งพันห้าร้อยหยวน คุณเอาไปใช้ก่อน อยู่ที่ จื่ออูถงสามารถเช่าห้องเดี่ยวได้ในราคาหนึ่งพันหยวนกว่า ก็ค่อนข้างปลอดภัย เมื่อไหร่ที่คุณมีเงินแล้ว ค่อยคืนให้ผมก็พอ”
จากนั้น ฉินหลั่งหยิบเงินสดหนึ่งพันห้าร้อยหยวนออกมา
“ก็ได้ งั้นฉันก็จะอาศัยอยู่ในบ้านของนาย”ซุนเย่วมองดูฉินหลั่งท่าทางยังไงก็ไม่เหมือนกำลังโกหก เธอยังคงมีความประทับใจที่ดีต่อฉินหลั่ง: “เงินนี้นายเก็บไว้ใช้เงินเองเถอะ ฉันยังมีอยู่ นายจะช่วยฉันย้ายของไปที่บ้านของนายหรือเปล่า?”
“โอเค” ฉินหลั่งยิ้มอย่างร่าเริง และช่วยซุนเย่วถือกระเป๋าเดินทางใบใหญ่และเล็ก เดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง
“ซุนเย่ว ทำไมคุณตอนนี้คุณถึงอยู่ในสภาพแบบนี้?”ฉินหลั่งช่วยซุนเย่วช่วยเก็บของเสร็จ แล้วถามเธอ เขาก็ยังคงแปลกใจจริงๆ จากผู้หญิงที่มีลักษณะ “ฉลาด”อย่างซุนเย่วนั้น ต่อให้มันไม่ดีแค่ไหน ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะตกมาอยู่ในสถานการณ์ตอนนี้ที่แม้แต่ค่าเช่าห้องก็ไม่มีเงินจ่าย
ซุนเย่วถอนหายใจ นี่เป็นเรื่องที่น่าเศร้าของเธอ เธอรู้สึกหดหู่ใจมาก และถ้าเล่าให้ฉินหลั่งฟังไปมันก็คงไม่มีอะไร
“ก่อนหน้านั้นฉันเคยเป็นนักข่าวกีฬา เงินเดือนมากกว่าแปดพันหยวน แม้ว่าจะไม่สูงนัก แต่ก็พอใช้ได้ ท้ายที่สุดนี่เป็นงานงานหนึ่งที่ฉันชอบ ฉันสามารถรายงานการแข่งขันได้ทุกประเภทในประเทศ นอกจากนี้ยังเป็นเพราะอาชีพนี้ด้วย เดินทางไปประเทศจีนเกือบทั้งหมด และยังมีโอกาสได้สัมภาษณ์ในต่างประเทศด้วย”เมื่อพูดสิ่งเหล่านี้ ดวงตาของซุนเย่วเปล่งประกาย
“แต่ต่อมา เพื่อประโยชน์ในการจัดอันดับ หัวหน้าของให้ฉันใส่ร้ายนักกีฬาในประเทศที่หน้ากล้อง ฉันไม่ยอม หัวหน้ายกเลิกตำแหน่งงานของฉัน กีดกันงานในวงการของฉัน และหากลุ่มคนที่จะจัดการกับฉัน และหาเรื่องมาฟ้องร้องหลายคดี ฉันแพ้หมด ฉันสูญเสียเงินเก็บทั้งหมดไป ก็เลยมาลงเอยแบบนี้ตอนนี้!”
“คุณกล้าหาญ และเข้มแข็งมาก”เมื่อซุนเย่วพูดจบ ฉินหลั่งก็เคารพนับถือซุนเย่ว
“กล้าหาญเข้มแข็งอะไรล่ะ ฉันแค่ไม่อยากขัดต่อเจตนารมณ์ของตัวเอง”ซุนเย่วยิ้มจางๆ
ในขณะนี้ โทรศัพท์ของซุนเย่วดัง ซุนเย่วเห็น “พี่รอง”สองตัว ลังเลครู่หนึ่ง แต่ก็หยิบมันขึ้นมารับ
“ตกลงตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่? หลายเดือนมานี้ ก็ไม่กลับมาที่บ้านเลย? ถ้าเธอยังไม่กลับมาอีก ครอบครัวเราถ้าเจอหน้าเธอคงจะจำเธอไม่ได้….”อีกฝั่งขึ้นมาก็พูดฉอดๆกับซุนเย่ว
“พี่รองคือฉันผิดเอง แต่หลักๆคือช่วงนี้งานยุ่งมาก ยุ่งมากๆขึ้นมาอะไรก็ลืมไปหมด….”ซุนเย่วยิ้ม
“มีแต่เธอที่ยุ่ง คนอื่นไม่ยุ่งก็พอใจยัง จริงๆเลย”อีกฝ่ายพึมพำ และพูดว่า: “พรุ่งนี้เป็นครบรอบวันตายของพ่อเธอลืมไปหรือเปล่า?”
“จะลืมได้ไปยังไง พี่รองพี่ก็มาอย่าล้อเล่นกับฉัน…..”
“ไม่ลืมก็ดีล่ะ พรุ่งนี้ไปที่บ้านแม่เช้าๆหน่อย อีกอย่าง แม่เป็นห่วงเธอ ยังหาคู่ให้เธอด้วย ฐานะก็ค่อนข้างดี พรุ่งนี้แต่งดีสวยๆคุยกับคนอื่นดีๆ….”
“อะไรนะ ทำไมแม่ถึงหาคู่ให้ฉันอีกแล้ว ฉันเคยบอกแม่ไปหลายครั้งแล้ว เรื่องของตัวฉันเอง แม่ไม่ต้องเป็นห่วง แม่….”ซุนเย่วดูท่าทางไม่พอใจ
“เอะ เด็กคนนี้ ยังจะมาโกรธแม่อีก เธอว่าตัวของเธอเองอายุเท่าไหร่ล่ะ เธอไม่ห่วง แต่แม่เป็นห่วงเธอมาก เธอยังจะว่าให้แม่อีก เธอไม่รู้ผิดชอบชั่วดีเลย….โอเค ตามนี้ละกัน แค่นี้นะ”พูดจบ พี่รองก็วางสาย
ซุนเย่วโทรหาแม่ของเธออีกครั้งทันที และถามเรื่องนี้คู่ แต่พูดไปไม่กี่คำ บรรยากาศของแม่ลูกก็ไม่ค่อยดี แล้วก็ทะเลาะกันขึ้นมา ฝั่งของแม่ก็ “ปั่ง” วางสายไป ฝั่งของซุนเย่วเอนหลังพิงโซฟา
“มีอะไรเหรอ?”ฉินหลั่งมองไปที่ท่าทางทำอะไรไม่ถูกของซุนเย่ว อย่างกังวล
“แม่ของฉันหาคู่ให้กับฉัน พรุ่งนี้ก็จะให้ฉันไปพบกับเขา ฉันไม่ชอบแบบนี้เลย ทำไมแม่ต้องบังคับฉันด้วย!”ซุนเย่วทุบมือลงบนโซฟาอย่างแรง น้ำตาไหลออกมาจากดวงตา เธอโกรธมากจนเริ่มคัดจมูกอยู่บนโซฟา สักพักก็เงยหน้าขึ้นมองฉินหลั่ง และถามเบาๆ: “ฉินหลั่ง นายมาเป็นแฟนฉันจะว่ายังไง?