รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 166 ในใจมีได้แค่คนคนเดียว

บทที่ 166 ในใจมีได้แค่คนคนเดียว
“คืออย่างงี้ อีกสักครู่เพื่อนฉันจะมา เขาชอบฉันเอามากๆแต่ไม่กล้าสารภาพรักกับฉัน ฉันจึงอยากให้คนปลอมตัวเป็นโจรและแสร้งทำร้ายฉัน แล้วให้เขา“เป็นฮีโร่มาช่วย”แบบนี้เขาอาจสารภาพรักกับฉัน”ส้งเส่นเอ๋อนั่งพูดข้างเผิงเมิ่ง
“ห้ะ…”เผิงเมิ่งและกู่ซาพากันอึ้ง
“พวกคุณอย่าตกใจแบบนี้สิ？ฉันไม่มีวิธีอื่นแล้ว คนคนนั้นชอบฉันมากๆ แต่หน้าไม่หนาพอ ไม่สารภาพรักกับฉัน ฉันเป็นผู้หญิงไม่อาจสารภาพรักเขาได้ แต่ถึงฉันจะสารภาพรัก ก็ควรอยู่ในบรรยากาศพิเศษๆ ดังนั้นฉันเลยให้คนมาช่วยกันแสดงละครฉากนี้”ส้งเส่นเอ๋อไม่อาย ฉินหลั่งเป็นถึงทายาทเศรษฐีที่รวยสุดๆ จีบคนแบบนี้ ถึงต้องใช้วิธีน่าอายส้งเส่นเอ๋อก็ยอม
“คุณไม่คิดว่าแบบนี้เป็นการหลอกเขาเหรอ？”เผิงเมิ่งพูดด้วยสายตาอ่อนโยน
“ไม่นะ ฉันไม่คิดแบบนั้น ฉันรู้ว่าเขาชอบฉันมาตลอด ฉันก็ชอบเขา สุดท้ายยังไงเราก็ต้องได้อยู่ด้วยกัน แต่ขั้นตอนพวกนี้ช้าเกินไป ฉันเลยใช้วิธีนี้เป็นตัวเร่งปฏิกิริยา ผลลัพธ์ล้วนเหมือนกัน ฉันไม่ได้หลอกเขาสักหน่อย？”ส้งเส่นเอ๋อครุ่นคิดพูด
“คนสวย เธอก็ออกจะสวย คงมีคนที่ตัวเองชอบเหมือนกันใช่ไหม”ส้งเส่นเอ๋อถาม เธอเห็นว่าเผิงเมิ่งหน้าตาสะสวย แค่มองก็รู้ว่าเป็นคุณหนูของตระกูลคนรวย เลยถามขึ้น
เมื่อได้ยินที่ส้งเส่นเอ๋อพูด เผิงเมิ่งกลับตกใจเล็กน้อย ใจลอยไปชั่วขณะ เธอก็มีคนที่เธอชอบ แต่เธอเทียบคนนั้นไม่ติดแม้แต่น้อย อีกทั้งคนนั้นยังโน้มน้าวให้เธอละทิ้งอยู่ตลอด
“แน่นอนว่าเธอก็มีคนที่ตัวเองชอบ อีกทั้งคนที่ชอบยังเป็นคุณชายจากครอบครัวคนรวย แม้แต่เจ้าของบริษัทเฟอร์รารี่เห็นเขาแล้วยังต้องเคารพ แต่คนคนนั้นไม่……”กู่ซาเห็นเผิงเมิ่งไม่พูดจาเลยพูดแทน พูดถึงตรงนี้กู่ซาก็ไม่พูดต่อ จึงพูดแค่ว่า“วันนี้เผิงเมิ่งมาหาคนที่เธอชอบ”
“แบบนี้นี่เอง…”ส้งเส่นเอ๋อเห็นสีหน้าเผิงเมิ่งและกู่ซา ก็เดาออกแล้วว่าเผิงเมิ่งกับคนที่เธอชอบต้องมีปัญหาอะไรกันแน่ๆ เลยจับมือของเธอ“เผิงเมิ่ง ตาเธอแดงหมดแล้ว เธอคงร้องไห้เพราะคนคนนั้นมาเยอะมากเลยใช่ไหม？ถ้าครั้งนี้เธอไม่ช่วยฉัน ฉันคงเจ็บปวดและโศกเศร้าแบบเธอแน่ๆ เธอคงไม่อยากให้เป็นแบบนั้นใช่ไหม？”
“โอเค ฉันตกลง ”คำพูดของส้งเส่นเอ๋อสะเทือนใจเผิงเมิ่ง เธอรู้ดีว่าความรู้สึกนั้นเจ็บปวดมากๆ เธอไม่อยากให้ผู้หญิงคนไหนในโลกนี้ต้องรู้สึกแบบนั้นอีก
“ดีจัง ขอบคุณนะเผิงเมิ่ง อีกเดี๋ยวถ้าฉันกับเขาประสบความสำเร็จ ฉันจะให้รถราคา2.5ล้าน！”ส้งเส่นเอ๋อพูดด้วยความพอใจ เผิงเมิ่งยิ้มอย่างไม่อะไร เธอไม่ได้สนใจรถอะไรนั่น เพียงแค่คนคนนั้นให้ความหวังแก่ส้งเส่นเอ๋อ นับว่าเป็นของขวัญที่ดีที่สุดสำหรับเธอแล้ว
“มีอิทธิพลขนาดนนี้ แฟนของเธอคงเป็นทายาทเศรษฐีเหมือนกันใช่ไหม เขาชื่ออะไร？”กู่ซาได้ยินที่ส้งเส่นเอ๋อพูดถึงรถ ก็สนใจคนที่เธอชอบขึ้นมาทันที
“เขาเป็นทายาทเศรษฐีนั่นแหละ บอกพวกเธอคงไม่เป็นไร เขาชื่อฉินหลั่ง”ส้งเส่นเอ๋อพูดอย่างยิ้มๆ
ฉินหลั่ง！เผิงเมิ่งและกู่ซาตกใจมาก
“เธอบอกว่าฉินหลั่งชอบ……”กู่ซาถามส้งเส่นเอ๋อว่าที่เธอพูดนั้นเป็นเรื่องจริงหรือไม่ แต่โดนเผิงเมิ่งขวางซะก่อน
“ว่าไง เธอจะพูดอะไรเหรอ？พวกเธอคงไม่ได้รู้จักฉินหลั่งเหมือนกันหรอกนะ？”ส้งเส่นเอ๋อถามด้วยความสงสัย
“ไม่…พวกเราไม่รู้จักเขา”จู่ๆหัวใจของเผิงเมิ่งก็ราวกับมีก้อนอะไรมากดทับไว้ เธอคิดว่าถ้าเธอยอมรับ วันนี้ก็ไม่ต้องเจอฉินหลั่งแล้ว แต่เธออยากถามแต่หน้าฉินหลั่ง“คือ คนที่ฉันจะเจอใกล้มาแล้วล่ะ เธอไปเตรียมตัวก่อนก็ได้”
“อืม งั้นฉันไม่รบกวนเธอแล้ว ขอให้เธอกับเขาได้คบกันนะ！”ส้งเส่นเอ๋อพูดจบก็จากไป
“เผิงเมิ่ง ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าฉินหลั่งชอบหล่อน…”กู่ซามองเผิงเมิ่งอย่างเป็นกังวล
“เขาเก่งขนาดนั้น มีคนชอบหลายคนก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ？”เผิงเมิ่งกัดปากพูด มีแสงแวบเข้ามาในดวงตา
กู่ซาถอนหายใจ ไม่รู้ควรพูดยังไง ไม่ว่าผลสรุปจะเป็นยังไง วันนี้หลังจากได้เจอฉินหลั่งแล้ว เผิงเมิ่งควรปล่อยวางได้แล้ว
“เขามาแล้ว”ทันใดนั้น กู่ซาเห็นฉินหลั่งเดินมาจากไกลๆ เธอพูดเบาๆข้างเผิงเมิ่ง
คนที่เผิงเมิ่งคิดถึงอยู่หลายวันมานี้มาถึงแล้ว เผิงเมิ่งไม่มองฉินหลั่งแม้แต่น้อย
ฉินหลั่งเดินชิดริมทะเลสาบ เดินไปยังเผิงเมิ่งช้าๆ ความรู้สึกเขาทั้งซับซ้อนและเคร่งขรึม
“เผิงเมิ่ง”ฉินหลั่งเรียก
เผิงเมิ่งค่อยๆหันไป เมื่อเห็นหน้าฉินหลั่ง เผิงเมิ่งก็เหม่อไปชั่วขณะ เธอมองฉินหลั่งอย่างเงียบๆ สายตามีความคิดถึง เคียดแค้น ไม่สบายใจ ความจำใจ แต่ที่มากไปกว่านั้นคือความรักที่ลึกซึ้ง
“ที่แท้คนที่สาวสวยคนนั้นชอบคือไอ้ขี้แพ้นี่เอง”ตอนนี้ ชายร่างสูงที่อยู่ตรงพุ่มไม้มองเห็นฉินหลั่งก็พูดออกมาเบาๆ
“คุณก็เป็นไอ้ขี้แพ้เหมือนกัน มีสิทธิ์อะไรว่าคนอื่น”ส้งเส่นเอ๋อพูดกับชายร่างสูงอย่างเดือดดาล แล้วมองไปยังริมทะเลสาบเมื่อเห็นฉินหลั่ง เธอก็ตกตะลึง
เป็นเขาได้ยังไง？เป็นเขาได้ยังไง？ส้งเส่นเอ๋อพึมพำในใจ และคิดถึงตอนที่ฉินหลั่งโกหกตนว่า เขาไม่อยากนัดตอน9โมงเพราะกลัวไม่ตื่น ส้งเส่นเอ๋อเจ็บปวดอยู่ในใจ
ที่แท้เขาก็นัดกับเผิงเมิ่งนั่นตอน9โมง！
จู่ๆส้งเส่นเอ๋อก็เกิดข้อสงสัยในใจ คนที่ฉินหลั่งรักนั้นเป็นฉันจริงไหม？
ไม่ เป็นฉันอย่างแน่นอน เขาดีกับฉันขนาดนั้น ถ้าไม่ใช่ฉันแล้วจะเป็นใคร？ส้งเส่นเอ๋อบอกตัวเองในใจอย่างบ้าคลั่ง แต่เธอไม่อยากคิดว่าเผิงเมิ่งคนนี้เป็นอะไรกับฉินหลั่ง
“คุณมาแล้ว…”เผิงเมิ่งกลั้นน้ำตาที่เอ่อมาถึงเบ้าตากลับไป เธอยิ้มออกมา แต่น้ำเสียงที่พูดยังปนไปด้วยเสียงร้องไห้
“ผมมาแล้ว คุณสบายดีไหม”ฉินหลั่งมองเผิงเมิ่งที่ซูบผอม ในใจก็รู้สึกใจอ่อนอย่างอดไม่ได้ แต่เขายังคงฝืนมองเธอ
“สบายดี…”เผิงเมิ่งยิ้มและพูดสะอื้น“ขอบคุณนะที่มาพบฉัน พวกเราดู…ดูน้ำทะเลสาบตรงนี้กันก่อนนะ แล้วอีกสักพัก…อีกสักพักฉันจะพาคุณไปเลี้ยงข้าวด้านนอก……”
เผิงเมิ่งอยากจะบังคับเสียงตัวเองมากๆ แต่เมื่อเห็นฉินหลั่ง เสียงของเธอก็เริ่มสะอื้นและสั่นเทา เมื่อเห็นเธอเป็นเช่นนี้ ฉินหลั่งก็รู้สึกทั้งเจ็บปวดและเป็นห่วง เขากำมือแน่นอยู่ด้านหลัง
“ไม่ต้องหรอก ผมต้องขึ้นรถไฟความเร็วสูงตอน11โมง หลังจากเจอคุณผมก็ต้องไปจากเมืองจีนหลิงแล้ว”ฉินหลั่งพูดอย่างเรียบๆ
เผิงเมิ่งหุบยิ้มลง ถามอย่างกระตือรือร้น“ไป…ไปหาเธอเหรอ？”
“ใช่”เสียงของฉินหลั่งทำให้เผิงเมิ่งแทบจะล้มลง กู่ซาพยุงเผิงเมิ่งไว้ และพูด“เผิงเมิ่ง…”
คนคนนั้น คนคนนั้นคือใคร？เมื่อได้ยินบทสนทนาของฉินหลั่งกับเผิงเมิ่ง ส้งเส่นเอ๋อก็เกิคำถามในใจ ฉินหลั่งชอบตนไม่ใช่เหรอแล้วเขาจะไปหาใคร？
ไม่ คนที่เขาชอบคือฉัน！เขาไม่ได้ไปหาใคร แค่เป็นข้ออ้างปฏิเสธเผิงเมิ่งก็แค่นั้น
“คุณชายฉิน ฉันอยากถามคุณหน่อย ในใจคุณปล่อยวางคนอื่นไม่ได้แล้วจริงๆเหรอ？”เผิงเมิ่งรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่ถ้าไม่ได้ยินจากปากฉินหลั่ง เธอก็ไม่อยากตัดใจ
“เผิงเมิ่ง บนโลกนี้มีเรื่องมากมายที่ไม่สมหวัง คุณปล่อยวางเถอะ”ฉินหลั่งถอนหายใจออกมายาวๆ และพูดอย่างเย็นชา
“ฮึบ…”เผิงเมิ่งปิดปาก น้ำตาไหลออกมาจากตาทั้งสองข้าง เธอพูดสิ่งที่ฉินหลั่งพูดซ้ำๆ“มีเรื่องมากมายที่ไม่สมหวัง…มีเรื่องมากมายที่ไม่สมหวัง……”
เผิงเมิ่งร้องไห้ เธอชำเลืองมองไปยังส้งเส่นเอ๋อตรงพุ่มไม้ ผู้หญิงคนนี้ก็คงเข้าใจฉินหลั่งผิดไปเหมือนกัน จู่ๆเธอก็คิดอะไรขึ้นมาได้
“ถ้ามีผู้หญิงคนหนึ่งที่รักคุณมากๆ และเพื่อให้คุณรักเธอ เลยตั้งใจแสดงละครฉากหนึ่ง เพื่อให้คุณเป็นฮีโร่ไปช่วย แต่คุณดูไม่ออกจากนั้นเธอก็สารภาพรักกับคุณ คุณจะรับได้ไหม？”เผิงเมิ่งถาม เธอถามให้ส้งเส่นเอ๋อ และถามให้ตัวเองเช่นกัน
“ไม่ ผมเคยบอกแล้ว ในใจผมมีได้แค่คนคนเดียว”ฉินหลั่งส่ายหน้า
“เหอะ…”เผิงเมิ่งมองไปยังส้งเส่นเอ๋ออย่างเฉยชา หวังว่าเธอจะได้ยินที่ฉินหลั่งพูด และไม่เสียแรงเปล่า และเจ็บปวดไปมากกว่าเดิม
ส้งเส่นเอ๋อส่ายหน้า เธอยังคงคิดว่าคนที่ฉินหลั่งคือเธอ
“ถ้าคนที่คุณเจอก่อนคือฉัน ไม่ใช่จงยู่ คุณจะรักฉันไหม？”ตอนฉินหลั่งพูด“มีเรื่องมากมายที่ไม่สมหวัง”ใจของเผิงเมิ่งก็ไม่หวาดหวั่นอะไรแล้ว เธอแค่ต้องการคำตอบของปัญหาที่อยู่ในใจ
“ผมไม่รู้”ฉินหลั่งนิ่งไป เขาไม่เคยคิดมาก่อน
“ถ้าโลกนี้ไม่มีจงยู่ คุณจะรักฉันไหม？”
“ผมไม่รู้ บนโลกนี้ไม่มีคำว่าถ้า”ฉินหลั่งสับสนมาก
“เหอะ…”เผิงเมิ่งกลั้นร้องและยิ้ม เธอเดินไปตรงหน้าฉินหลั่ง“ฉันรู้คำตอบจากสายตาคุณแล้ว ถ้าโลกนี้ไม่มีจงยู่ คุณคงรักฉัน ถ้าคุณเจอฉันก่อน ก็คงไม่รักจงยู่ ฉันแค่มาผิดเวลาก็เท่านั้น”
ฉินหลั่งนิ่งอึ้งไม่ตอบ
“ขอบคุณนะ”เผิงเมิ่งยิ้มพลางร้องไห้“ขอบคุณที่ทำให้ฉันรู้ ว่าฉันเป็นคนที่คุณชอบรองลงมาในใจคุณ นี่ทำให้ฉันพอใจมากๆแล้วล่ะ”
จงยู่？เป็นไปไม่ได้ ฉินหลั่งชอบฉัน！ส้งเส่นเอ๋อที่อยู่ตรงพุ่มไม้ หัวแทบจะระเบิดออกมาแล้ว เธอไม่อยากเชื่อสิ่งที่เผิงเมิ่งและฉินหลั่งคุยกัน แต่ความร้อนรนได้แผ่ไปทั่วร่างกายของเธอ
ตอนนี้ส้งเส่นเอ๋อทยต่อไปไม่ไหวแล้ว เธออยากถามฉินหลั่งให้ชัด
“ฉินหลั่ง–”ส้งเส่นเอ๋อเรียกเสียงดัง เดินออกมาจากพุ่มไม้
“เส่นเอ๋อ…คุณ…”ชายร่างสูงในพุ่มไม้กลัดกลุ้มมาก ทำไมส้งเส่นเอ๋อออกไปโดยไม่บอกตนสักคำ ชายร่างสูงรีบเอาถุงน่องคลุมศีรษะ เพื่อทำตามที่ส้งเส่นเอ๋อมอบหมายงานให้เขา
“ส้งเส่นเอ๋อ…”เมื่อเห็นส้งเส่นเอ๋อออกมาจากอีกด้าน ฉินหลั่งตกใจเล็กน้อย
“ฉินหลั่ง คนที่คุณชอบ……”ส้งเส่นเอ๋ออยากถามฉินหลั่ง ว่าคนที่เขาชอบคือเธอหรือคนที่ชื่อจงยู่อะไรนั่น แต่ยังไม่ทันพูดจบเธอก็โดนปิดปากจากด้านหลัง
“ว้า น้องสาวคนสวย ไปhappyกับพี่ที่โรงแรมดีกว่า”ชายร่างสูงทำตามที่ส้งเส่นเอ๋อกำชับก่อนหน้านี้ จับคอส้งเส่นเอ๋อ และพูดไปเรื่อย
“ปล่อยเธอ–”ฉินหลั่งตกใจทันที เขาจะเข้าไปช่วย แต่จู่ๆก็นึกถึงคำพูดที่เผิงเมิ่งพูดก่อนหน้านี้ได้“ถ้ามีผู้หญิงคนหนึ่งที่รักคุณมากๆ และเพื่อให้คุณรักเธอ เลยตั้งใจแสดงละครฉากหนึ่ง เพื่อให้คุณเป็นฮีโร่ไปช่วย……”ฉินหลั่งมองสายตาเผิงเมิ่งก็รู้ว่า ที่เผิงเมิ่งพูดถึงผู้หญิงแสดงละครตบตา ก็คือส้งเส่นเอ๋อ
ฉินหลั่งมองส้งเส่นเอ๋ออย่างดุดัน และพูดกับเผิงเมิ่ง“เรื่องระหว่างเราคงคลี่คลายแล้วนะ รถไฟจะมาแล้ว ผมขอตัวก่อน”พูดจบฉินหลั่งพยักหน้าให้เผิงเมิ่ง แล้วจากไป