รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 171 คุณกับฉันทำแพนเค้กจีนด้วยกัน

บทที่ 171 คุณกับฉันทำแพนเค้กจีนด้วยกัน
รอให้แม่เล้าพวกเขากลับไปกันหมด ในซอยก็เหมือนเพียงฉินหลั่งและหลินจู
“ขอบคุณคุณ…” ฉินหลั่งเดินไปตรงหน้าหลินจู แล้วนึกถึงเมื่อครู่ ตอนที่หลินจูช่วยตนเอง ฉินหลั่งก็รู้สึกซาบซึ้งภายในใจลึกๆ
“เหอะ…” หลินจูจ้องตาฉินหลั่ง แล้วเม้มปากแน่น จากนั้นก็ยกมือขึ้นตบหน้าฉินหลั่ง ฉินหลั่งกลับเป็นคนมือไว แล้วจับมือของหลินจูก่อน
“คุณตบผมทำไม?” ฉินหลั่งเอ่ยถามอย่างตกใจ
“เมื่อกี้ฉันถูกผู้หญิงบ้านั้นตบหน้าสองที ฉันจะตบหน้าคุณสองที ปล่อยฉันสิ!” หลินจูพยายามขัดขืน ฉินหลั่งกลับไม่ปล่อยมือ
“เธอตบหน้าคุณ แล้วคุณจะมาตบผม นี่เป็นทำเกินไปหรือเปล่า” ฉินหลั่งพูดขึ้นอย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่
“ฉันช่วยคุณ เลยโดนตบ ฉันเกลียดการถูกคนอื่นรังแกมากที่สุด เพราะว่าคุณ ฉันถึงจะโดนไอ้ผู้หญิงบ้าตบ ฉันไม่ตบคุณแล้วจะให้ตบใคร ปล่อยฉันนะ ไอ้สารเลว…” หลินจูพยายามสะบัดมือตัวเองออกอย่างเต็มแรง
ฉินหลั่งมองท่าทางที่ดูโมโหของหลินจู ดูๆ แล้วถ้าตัวเองไม่ปล่อยให้เธอตบสองที ภายในใจของเธอก็คงรู้สึกไม่พอใจ ช่างเถอะ ก็แค่ปล่อยให้เธอตบสองทีเท่านั้น ใครให้เธอมาช่วยตนเองไว้ล่ะ
“งั้นคุณตบเถอะ” ฉินหลั่งปล่อยมือหลินจูออก แล้วยืนอยู่ที่เดิม จากนั้นก็หลบตาลง หลินจูกลับไม่แม้แต่จะออมมือ จึงตบลงบนใบหน้าของฉินหลั่งสองที
“คุณโหดเหี้ยมจริงๆ …” ฉินหลั่งนวดหน้าที่โดนตบ แล้วมองหลินจูอย่างไร้เดียงสาพลางพูดขึ้น “ทำไมคุณถึงไม่ยอมแม้แต่จะถูกเอาเปรียบเลยสักนิด คุณไม่เคยได้ยินคำว่า ‘การเสียเปรียบคือลาภอันประเสริฐ’ หรอ”
“ฉันไม่ใช่ว่าถูกเอาเปรียบไม่ได้ ฉันแค่ไม่อยากให้ถูกรังแก ฉันถูกรังแกมามากแล้ว ดังนั้นฉันจะทำทุกวิถีทางให้คนอื่นไม่ให้คนอื่นมารังแกฉัน แต่ว่าฉันยังคงถูก…” พอพูดถึงตรงจุดที่กระตุ้นอารมณ์ หลินจูก็ไม่สามารถอดกลั้นตนเองอีกต่อไป น้ำตาบนขอบตาจึงไหลรินลงมา เธอก้มหัวลง แล้วน้ำตาก็หลั่งลงมาไม่ขาดสาย
“คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? ” ฉินหลั่งนึกไม่ถึงจริงๆ ตนเองแค่พูดประโยคง่ายๆ แค่ประโยคเดียว กลับทำให้หลินจูพูดอย่างสะอึ้กสะอื้น ภายในใจจึงรู้สึกผิดและรู้สึกเจ็บปวด
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร ฉันคงไม่ร้องไห้หรอก ถูกพวกคนเลวๆ อย่างพวกคุณดูหมิ่น ฉันต้องหัวเราะ ฮ่าๆ! ” หลินจูเงยหน้าขึ้น แล้วหัวเราะออกมา ทว่าสายตาของเธอกลับมีน้ำตาใสๆ ค้างอยู่ ทำให้เธอดูน่าดึงดูด แล้วทำให้คนรู้สึกสงสารเธอ”
“สายตาแบบนี้ของคุณหมายความว่ายังไง? ถ้ายังมองฉันแบบนี้อีก ฉันจะควักลูกตาคุณออก! ” หลินจูจ้องฉินหลั่งพร้อมกับพูดขึ้น พอลูกตาเธอหมุน เวลานี้อาการหัวเราะก็ไม่ใช่เรื่องที่ตั้งใจทำขึ้นอีก “ตอนบ่ายไม่ใช่ว่ายังโม้กับฉันไว้ว่า เงินหนึ่งพันหยวนเป็นเพียงเงินเศษเล็กเศษน้อยสำหรับคุณ ทำไม ‘ทายาทเศรษฐี’ อย่างท่าน ก็มาพักสถานที่แบบนี้ล่ะ? อื้ม? ”
“เกิดปัญหาขึ้นหน่อย” ฉินหลั่งยิ้มอย่างแจ่มใส เธออยากจะอธิบายในตอนนี้ แต่ก็เปล่าประโยชน์
“โม้อีกเลย! ” หลินจูคลายยิ้มแล้วถาม
“คุณมาที่นี่ได้ยังไง? ” ฉินหลั่งรู้สึกสงสัยมาโดยตลอด ทำไมหลินจูถึงปรากฏตัวตอนนี้ที่นี่
“ฉันมารับสมัครคนที่สถานีรถไฟฟ้า นึกไม่ถึงว่าจะเจอไอ้ขี้แพ้อย่างคุณ ถูกลากเข้าไปอยู่ในเล้าไก่ (ซ่อง)เห็นว่าตอนบ่ายคุณทำเพื่อที่จะช่วยผม ใจของผมเลยบอกให้ช่วยอีกครั้ง นึกไม่ถึงว่ายังจะถูกคุณตบไปสองที รู้แบบนี้ผมก็ไม่มาหรอก” หลินจูพูดขึ้น
“ขอบคุณคุณอีกครั้งพอไหม คุณที่ขายแพนเค้กจีน ยังจะรับสมัครคนอีกหรอ? ” ฉินหลั่งถามด้วยความอึดอัดใจ
“ฉันขายแพนเค้กจีนแล้วคุณไม่พอใจหรอ? ” หลินจูขยับริมฝีปากแล้วพูดขึ้น จากนั้นก็มองฉินหลั่งที่กำลังยิ้มอย่างขอโทษ เธอถึงจะพูดขึ้น “ฉันซื้อรถบรรทุกของกินด้วยตนเอง ข้างในสามารถขายเครื่องดื่มพวกน้ำอัดลม เค้ก และยังมีไส้กรอกทอด แพนเค้กจีน คนเดียวก็คงยุ่งไม่ไหว เลยมายืนดูตรงป้ายสถานีที่นี่ มีคนจะมาทำงานที่หลินอานไหม….”
“อ่อ…” ฉินหลั่งพยักหน้า “แต่ว่าน่าจะมีคนน้อยที่ยอมทำงานนี้”
“อ่ออะไร ฉันเห็นว่าคุณก็เหมาะสมดีออก คุณกับฉันทำด้วยกัน” หลินจูจับจ้องฉินหลั่งไว้แล้วพูดขึ้น “ฉันช่วยคุณเรื่องที่ใหญ่ขนาดนี้ ให้คุณมาทำงานกับฉันแล้วจะทำไม คุณไม่ยินยอมหรอ? ”
“หืม…” ฉินหลั่งมองหลินจูเหมือนจะจับตนเองไปทำงานให้ได้ ดูๆ แล้วปกติตอนที่ขายแพนเค้กจีน ต้องยากลำบากมากแน่นๆ เลยไม่อยากทำร้ายไปปฏิเสธเธอ “ผมจะลองฟังสวัสดิการของงานก่อน”
“เงินเดือน2000หยวน มีที่พักและอาหารให้ฟรี” หลินจูพูดด้วยความสะใจ
“ฟรีที่พักและอาหารจริงหรอ? ” ฉินหลั่งกำลังคิด ถ้าเกิดฟรีที่พักและอาหาร เงิน2000หยวนยังเหมาะสมหน่อย ทว่าหลินจูที่ขายแค่แพนเค้กจีนจะรับผิดชอบไหวจริงหรอ?
“แน่นอนว่าเรื่องจริง กินก็กินแพนเค้กจีน และนอนบนรถขายอาหาร คุณจะได้ช่วยฉันเฝ้ารถด้วย”
……
สุดท้าย ฉินหลั่งก็ยังคงตอบตกลงที่จะช่วยหลินจูขายแพนเค้กจีน ตอนนี้เขาไม่มีรายได้อะไรเลย ยังไงก็ต้องหางานๆ หนึ่งทำ รวมไปถึง หลินจูบอกแล้ว รถขายอาหารของเธอจะขับไปทั่วเมืองหลินอาน แบบนี้จะให้ช่วยฉินหลั่งหาจงยู่
คืนนั้น หลินจูก็พาฉินหลั่งกลับที่พักของเธอ แน่นอนว่า ฉินหลั่งไม่ได้พักในรถขายอาหารอยู่แล้ว ทว่ากลับหาที่พักที่มีค่าเช่าห้อง 800 หยวน ภายใต้การช่วยเหลือจากหลินจู
และเช้าวันที่สองเริ่ม ฉินหลั่งก็ตามหลินจูขับรถขายอาหาร แล้วขับไปขายของในทั่วทุกที่ของหลินอาน รถขายอาหารของพวกเขาเปิดมาก็เหมือนดั่งร้านเล็กๆ หลินจูรับผิดชอบทอดแพนเค้กจีน ซื้อขายน้ำเต้าหู้และไก่ต้มและอื่นๆ ที่เป็นอาหารจานหลัก ส่วนฉินหลั่งก็รับผิดชอบเติมของกินและเครื่องดื่มตรงชั้นวาง การค้าขายของพวกเขาในแต่ละคนก็ถือว่าไม่เลว หนึ่งวันก็ยังสามารถมีรายได้เป็น 300-400 หยวน
มีวันหนึ่งในช่วงเวลานั้น เชือกแดงบนมือซ้ายของฉินหลั่งก็ยังถูกสั่นคลอน ทำให้เห็นอย่างชัดเจนว่ายายที่อยู่จีนหลิงสังเกตเห็นถึงความผิดปกติของฉินหลั่ง นิ้วชี้ของฉินหลั่งขยับไปซ้ายขวาไปสามที สื่อความหมายว่าตอนนี้ตนเองไม่สามารถไปส่งไก่ให้เธอ พอเขาตีเสร็จ นิ้วมือก็สั่นเพราะแรงอันใหญ่หลวงของเชือกแดง ทำให้เห็นว่ายายรู้ว่าเขาตั้งแต่จะจากไป จึงรู้สึกโมโห ฉันหลั่งรู้สึกว่าถ้าตนเองยังสวมใส่เชือกแดงอีกก็จะทำให้อารมณ์ของเขาซับซ้อนและสับสน จึงดึงเชือกแดงออก แล้วเก็บเข้าไปในกระเป๋ากางเกง จากนั้นก็มองนิ้วชี้อีกครั้ง เมื่อกี้พอถูกสั่นคลอน ก็ทำให้บาดเจ็บได้
เป็นแบบนี้ไปสิบกว่าวัน ฉินหลั่งกับหลินจูก็อยู่ด้วยกันทุกวัน ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็สนิทขึ้นมาบ้าง แค่ฉินหลั่งกลับไม่สามารถตามหาข่าวคราวของจงยู่แม้แต่นิดเดียว
วันนี้ ฉินหลั่งและหลินจูขับรถขายอาหารไปที่จอดลงจัตุรัสชิ่งชุน หลังจากที่ผ่านตอนเช้าที่ยุ่งมากเสร็จ แขกก็ค่อยๆ น้อยลง ฉินหลั่งก็บอกกับหลินจูว่าอยากจะเดินดูรอบๆ นี้ หลินจูรู้ว่าเขาไปหาแฟน จึงบอกว่าถ้าตอนเที่ยง เขาไม่กลับมา จะหักเงินเดือน500หยวนของเขา
มองจากเรือนร่างข้างหลังของฉินหลั่ง หลินจูถอนหายใจ ตนเองนั่งอยู่ในรถขายอาหาร แล้วเฝ้าร้านและดูทีวีไปด้วย
ตอนที่ใกล้ถึงสิบเอ็ดโมงครึ่ง หลินจูที่กำลังดูทีวีก็กำลังอินมาก ตรงหน้าก็มีเสียงดังขึ้น “ยัยขี้เหร่ ทำแพนเค้กจีนให้ฉันกินสักสองแผ่น”
ภายในใจของหลินจูลุกโชนเป็นไฟทันที เธอเงยหน้าขึ้น แล้วมองชายหนึ่งหญิงหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้า การแต่งตัวดูชิวมาก แล้วสวมใส่แว่นกันแดด ผู้หญิงสวมใส่ชุดสีขาว และยังสวมใส่หมวกกันแดดสีน้ำตาล ผู้ชายมีเรือนร่างที่สูงใหญ่ และสวมใส่เสื้อผ้าสีดำกึ่งครึ่งหนึ่ง ดูเหมือนเป็นโค้ชในโรงยิม
“มองอะไร เร็วสิ! หิวจะตายแล้ว” ชายเสื้อดำตะคอกเสียงดังใส่หลินจู
“ที่รัก คุณดูหน้าตาของเธอสิ เธอจะทำได้สะอาดไหม? ” ผู้หญิงเสื้อขาวก็บ่นพึมพำอยู่ข้างๆ
“สนามจัตุรัสแย่ๆ แบบนี้ก็ไม่มีอะไรให้กินแล้ว เราซื้ออันนี้กินรองท้องหน่อยเถอะ คุณวางใจเถอะ ถ้าเธอกล้าทำได้ไม่สะอาด ผมจะยกรถคันนี้ของเธอให้พลิกคว่ำเลย” ชายเสื้อดำจับเอวของหญิงเสื้อขาวไว้แล้วพูดขึ้น
หลินจูเหลือบมองพวกเขาด้วยความโมโห จากนั้นก็ทอดแพนเค้กจีนรวมมิตร แพนเค้กจีนรวมมิตรทำเสร็จโดยเร็ว หลินจูจึงยื่นให้สองคนนี้ “ทั้งหมดสิบหยวนค่ะ”
“มาจ่ายครั้งหน้า” ผู้ชายพูดหนึ่งประโยค แล้วกำลังจะเดินจากไปพร้อมกับผู้หญิง
“ธุรกิจของฉันก็แค่ธุรกิจเล็กๆ ยังไงคุณก็จ่ายตอนนี้เถอะ สแกนแค่ไม่กี่วิเท่านั้น” หลินจูพยายามอดกลั้นความโมโห แล้วพูดด้วยสีหน้าที่ดูเกรงใจ
“แม่งเอ้ย มึงไม่เห็นว่ากูกำลังเล่นเกมส์หรือไง? กูจะออกจากเกมส์เพื่อแพนเค้กจีนเน่าๆ สองแผ่นนี้ของมึงหรือไง! ไม่รู้จะพูดยังไงจริงๆ ” ผู้ชายด่าจบ ก็พยายามเดินออกจากที่นั่นกับผู้หญิง
หลินจูทำสีหน้าที่ดูมืดหม่น เธอจึงเรียกขึ้น “รอก่อน ฉันลืมใส่ต้นหอมในแพนเค้ก ฉันจะใส่ให้พวกคุณใหม่! ”
“ให้ตายเถอะ ทำแพนเค้กจีน แม้แต่ต้นหอมยังลืมได้ คุณนี่มันแปลกจริงๆ ” ชายเสื้อดำและหญิงเสื้อขาวก็เดินกลับมาอีกครั้ง จากนั้นก็ยื่นแพนเค้กให้หลินจู ทั้งสองคนเอาแต่เล่นมือถือ แล้วไม่ได้มองหลินจู
“ครั้งนี้เสร็จแล้ว” สองนาทีผ่านไป หลินจูจึงเอาแพนเค้กที่ห่อใหม่ยื่นให้ชายเสื้อดำพวกเขา ชายเสื้อดำจึงก่นด่าหนึ่งประโยค แล้วก็เดินจากไปไกลๆ กับหญิงเสื้อขาว
หลินจูรีบควักมือถือออกมา แล้วโทรหาฉินหลั่ง “อยู่ไหน รีบกลับมา จะไปแล้ว! ”
“หา จะไปแล้วหรอ? ” ฉินหลั่งรู้สึกค้างคาใจมาก ทุกครั้งพวกเขามาที่นี่ จะจอดหนึ่งวัน วันนี้หลินจูเป็นอะไรไป ยังไม่ถึงครึ่งวันก็จะไปแล้ว ฉินหลั่งตอบกลับ แล้วเริ่มกลับไปทางเดิม
ตอนที่เดินไปถึงตรงสนามหญ้าที่กำลังพ่นน้ำอยู่ ฉินหลั่งก็ไม่ระวังเลยลื่นล้มเข้าไปในโคลน ทำให้ครึ่งตัวแปดเปื้อนไปด้วยโคลน ตอนนี้ก็ทำอะไรไม่ได้ ฉินหลั่งทำได้เพียงเดินกลับไปต่อ
หลินจูเก็บรถขายอาหาร และกำลังรอให้ฉินหลั่งกลับมาแล้วจะออกจากที่นี่ เธอยืนอยู่นอกรถขายอาหารแล้วกำลังรอคอยด้วยความใจร้อน ทว่ายังไม่เห็นแม้แต่เงาของฉินหลั่ง กลับเห็นคู่ชายหญิงเมื่อกี้นี้เดินมาทางนี้ที่ตนเองอยู่
หลินจูสะดุ้งตกใจทันที เมื่อกี้ตอนที่เปิดแพนเค้กจีนของสองคน เลยถือโอกาสตอนที่พวกเขาไม่มอง แอบบีบน้ำยาขัดรองเท้าเข้าไป เพื่อที่จะแก้แค้นที่พวกเขามาข่มเหงเธอแล้วไม่ให้เงิน ทีแรกก็นึกว่าจะจากไปก่อนที่พวกเขาจะกลับมาหาเรื่อง นึกไม่ถึงว่าสองคนนี้จะกลับมาไวขนาดนี้
“แม่งเอ้ย ไอ้ขี้เหร่ มึงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม” ชายเสื้อดำพวกเขาพูดไปก็เดินไปถึงตรงหน้าหลินจู แค่เห็นมุมปากของชายเสื้อดำและหญิงเสื้อขาวมีคราบสีดำติดเต็ม นั่นก็คือน้ำยาขัดรองเท้า
“พวกคุณอยากทำอะไร อย่าทำอะไรเรื่อยเปื่อย ไม่งั้นฉันจะเรียกคน…….” หลินจูจับจ้องชายเสื้อดำไว้ กลัวว่าเขาจะตบตีตัวเอง จึงพูดไปเรื่อยเปื่อยว่าตนเองยังมีคนอื่น เพื่อที่จะขู่เขา
“ยัยขี้เหร่ คนอย่างมึงยังมีคนมาช่วยอีกหรอ ตามญาติพี่น้องของมึงมาให้หมด กูจะตบมึงต่อหน้าพวกเขา มึงเชื่อไหม! ” ชายเสื้อดำเดินไปตรงหน้าหลินจูแล้วพูดขึ้น ทั้งปากเต็มไปด้วยรสของน้ำยาขัดรองเท้า
“ที่รัก อย่าตบเธอเลย ดูสิ นี่เป็นน้ำยาขัดรองเท้าขวดนั้นหนิ ก็ให้เธอกินน้ำยาขัดรองเท้าขวดนี้นี่ให้หมด……” หญิงเสื้อขาวก็หาน้ำยาขัดรองเท้าในรถขายอาหารจนเจอ แล้วเดินมาข้างๆ ชายเสื้อดำ
“ดี ฉันผมจะจับปากของเธอไว้ แล้วคุณก็บีบน้ำยาขัดรองเท้าเข้าไปในปาก วันนี้กินน้ำยาขัดรองเท้าขวดนี้ไม่หมด ผมจะดูว่ามันจะสามารถมีชีวิตรอดออกจากที่นี่…….”
ชายเสื้อดำจับปากของหลินจูจากข้างหลัง ทำให้ปากของเธอไม่อ้าไม่ได้ หลินจูกำลังเรียก ทว่ากลับไม่มีประโยชน์ ชายเสื้อดำแสยะยิ้มแล้วพูดกับหญิงเสื้อขาว “ที่รัก เริ่มเถอะ บีบน้ำยาขัดรองเท้าให้หมด ทางที่ดีที่สุดในเธอสำลักจวนจะตาย…….”
“ได้” หญิงเสื้อขาวจึงยกน้ำยาขัดรองเท้าขึ้นบนปากของหลินจู จากนั้นก็ค่อยๆ บีบเข้าไปในปากของหลินจู “ยัยขี้เหร่ แกดูสิ แบบนี้เหมือนนกกำลังขี้ไหม แกกินขี้ไหม”
“อ้าย……” และน้ำยาขัดรองเท้าก็ค่อยๆ ไหลเข้าไปในปากของหลินจู หลินจูจึงขยับลำตัวอย่างแรง จากนั้นก็ยกเท้าไปเตะตรงท้องน้อยของหญิงเสื้อขาว หญิงเสื้อขาวก็ร้องทุกข์ทรมานขึ้นมาทันที ชายเสื้อดำสะบัดหลินจูออก แล้วไปดูอาการของหญิงเสื้อขาว