รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 178 สามารถแก้ปัญหาเรื่องชีวิตความเป็นอยู่ได้ไหม

บทที่ 178 สามารถแก้ปัญหาเรื่องชีวิตความเป็นอยู่ได้ไหม
“แฟนของฉันอยู่ด้านใน ให้ฉันเข้าไป….”ฉินหลั่งพูด คิดว่าตอนนี้จงยู่กับหม่าหยางนั่งด้วยกัน ในใจเขาก็รู้สึกอึดอัด
“แฟน?”แผนกต้อนรับสงสัย แฟนของไอ้ขี้แพ้นี่สามารถทานอาหารในร้านอาหารของเราได้? อดไม่ได้ที่จะถาม： “แฟนของคุณอยู่ที่ร้านของเราเหรอ?”
“ใช่ เธอน่าจะเพิ่งเข้าไปได้ไม่นาน คือมาพร้อมกับคนนามสกุลหม่า”ฉินหลั่งพูด
“คุณหมายถึงคุณชายหม่า”แผนกต้อนรับยิ้มเยาะมองไปที่ฉินหลั่ง： “หึหึ คุณกำลังบอกว่าคุณชายหม่าจูงมือผู้หญิงสวยคนนั้นคือแฟนของคุณ? คุณมีความสามารถในการเพ้อฝันจริงๆ? ลักษณะอย่างคุณ คนเขาจะถูกใจก็แปลกแล้ว”
“เธอเป็นแฟนของฉันจริงๆ！”ฉินหลั่งพูด
“ได้ เธอเป็นแฟนของคุณก็ได้ คุณไปฝันข้างๆไป อย่ามาขวางหน้าประตูเสียเวลาพวกเราทำมาหากิน”แผนกต้อนรับผลักฉินหลั่งไปที่ข้างประตู
ฉากนี้หลงหลิงที่กำลังรับประทานอาหารอยู่ในโรงแรมเห็นเข้า ในใจของเธอรู้สึกว่าฉินหลั่งน่าสงสาร นึกถึงหลายวันก่อนตอนที่เขาตื่นเต้นเมื่อเจอกับตัวเอง ในใจก็รู้สึกกลัว ตัวเองก็ไม่ได้เป็น “จงยู่”ที่เขาพูด อยากจะช่วยเขาก็ช่วยไม่ได้
“คุณหลง คุณหลง….”หม่าหยางซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามกับหลงหลิงมองดูหลงหลิงเหม่อลอย พูดเบาๆ หลงหลิงหันหน้ากลับมา ตอบรับคำ กินข้าวต่อ หม่าหยางยังคงพยายามอย่างหนักที่จะกระชับความสัมพันธ์กับหลงหลิง： “ปลาตะเพียนตุ๋นเป็นอาหารจานเด็ดของที่นี่ คุณลองชิมดู รสชาติดีมาก……”
“อืม”หลงหลิงพยักหน้าเล็กน้อย ตั้งแต่ขึ้นรถจนถึงตอนนี้ อยู่กับหม่าหยางมาเกือบชั่วโมงแล้ว หลงหลิงรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้รู้สึกอะไรกับหม่าหยางมากนัก ทานมื้อนี้เสร็จ ก็จะพูดกับเขาให้ชัดเจน
“หะ”หลงหลิงจู่ๆก็ตกใจ เธอเห็นคนปรากฏขึ้นข้างหน้าต่าง
“จงยู่ ไม่ต้องกลัว ผมเอง ฉินหลั่ง….”ฉินหลั่งแนบตัวข้างหน้าต่าง เห็นหลงหลิงถูกตัวเองทำให้ตกใจ หัวใจของเขาดูเหมือนจะสั่น
“คุณหลงคุณไม่ต้องตกใจ ผมจะให้โรงแรมไล่คนนี้ออกไป”หม่าหยางพูด เขามองไปที่ฉินหลั่งนอกหน้าต่างอย่างเย็นชา เขาลุกขึ้นยืนและเดินออกไป
หม่าหยางพบผู้จัดการล็อบบี้ของโรงแรม เดินไปที่ประตูกับเขา หม่าหยางชี้ไปที่ฉินหลั่งและพูดกับผู้จัดการ： “รีบไล่มันออกไป เขารบกวนฉันกับคุณหลงกินข้าว”
ผู้จัดการตอบรับ รปภ.หลายคนที่ดูแลโรงแรม เดินไปทางฉินหลั่ง รปภ.หลายคนต่อสู้กับฉินหลั่ง หนึ่งในนั้นใช้กระบองไฟฟ้าช็อตฉินหลั่งเบาๆ ส่วนที่เหลือถือโอกาสคว้าแขนขาของฉินหลั่ง สองสามคนแบกฉินหลั่งออกไปนอกโรงแรม เตรียมโยนลงบนถนน
“ปล่อยฉันนะ！จงยู่ ผมคือฉินหลั่งไง ผมมาหาคุณแล้ว……”ฉินหลั่งยังคงตะโกนเสียงดัง เขาอยากให้จงยู่ให้อภัยเขา
มองไปที่ฉินหลั่งที่ถูกรปภ.จับ หม่าหยางหัวเราะเยาะอย่างมีชัย หลงหลิงเป็นใคร ผู้ที่มีคุณสมบัติจีบหลงหลิงคือทายาทเศรษฐีในหลิงอานเท่านั้น ไอ้ขี้แพ้ข้างทางก็กล้าเพ่อฝันแบบนี้
“ปล่อยเขาเถอะ”
เวลานี้ จู่ๆหลงหลิงก็เดินออกมา เห็นฉินหลั่งบ้าคลั่งแบบนั้น เขากลัวเล็กน้อย แต่หลงหลิงรู้ว่า เขาก็แค่เห็นตัวเองเป็นแฟนของเขาเท่านั้นเอง ในใจของเธอยังคงเห็นใจเขา รปภ.จัดการกับฉินหลั่งอย่างหยาบคาย ยังใช้กระบองไฟฟ้าช็อต ตอนนี้ยังถูกจับยกออกไปข้างนอก เธอรู้สึกว่าฉินหลั่งน่าสงสารมาก ในใจไม่อาจทนเห็นได้ เลยเดินออกมา
“คุณหลง แต่ว่าเขา….”หม่าหยางพยายามเกลี้ยกล่อมหลงหลิง ฉินหลั่งเป็นคางคกที่อยากกินเนื้อหงส์ แต่เขาเห็นหลงหลิงสีหน้าเป็นกังวล ไม่อยากเห็นเรื่องหยาบคายแบบนี้ เขาก็ไม่ได้พูดอีก เปลี่ยนใจพูดว่า： “ได้ คุณว่าไงก็ว่าตาม ฉันว่าเขาก็น่าสงสารมาก บางทีสิ่งที่เขาคิดกับคุณ ก็แค่อยากได้เงินเล็กน้อยจากคุณเท่านั้น แน่นอน สำหรับเงินพวกเราให้ไม่ได้ แต่ว่าเลี้ยงข้าวเขา ยังพอทำได้….”
หม่าหยางคิด หลงหลิงอ่อนโยนและใจดี แน่นอนว่าเห็นไอ้ขี้แพ้นี่น่าสงสาร ดังนั้นฉินหลั่งล่วงเกินเธอก็ไม่ถือสา เขาน่าจะรู้จุดเด่นข้อนี้ของหลิงหลง แสดงตัวต่อหน้าเธอว่าเป็นคนมีรักเดียวใจเดียว เป็นผู้ชายที่รับผิดชอบ เป็นสิ่งที่สามารถมัดใจของหลงหลิงได้
“พวกนาย ปล่อยเขาเถอะ”หม่าหยางตะโกนเรียกรปภ.สี่คนที่แบกฉินหลั่ง รปภ.4 คนวางฉินหลั่งลงอย่างสงสัย ฉินหลั่งวิ่งไปหาหลงหลิง： “จงยู่”
หลงหลิงเห็นฉินหลั่งวิ่งมาหา ก็แอบอยู่ข้างหลังหม่าหยางโดยไม่รู้ตัว หม่าหยางดีใจ เขาคิดว่ามันเป็นสัญญาณที่ดี
“หยุดนะ”หม่าหยางเอื้อมมือออกไปขวางฉินหลั่ง พูด： “ฉันจะพูดกับนายก่อน ท่านนี้คือคุณหลง ไม่ใช่จงยู่อะไรนั่น อย่าได้คิดจินตนาการอะไรทั้งนั้น ฟังเข้าใจไหม?”
ฉินหลั่งมองไปที่หลงหลิงที่แอบอยู่ด้านหลังหม่าหยางด้วยความกลัว เขาปวดใจมาก เขาไม่เข้าใจ จงยู่ทำไมไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นจงยู่ ทำไมดูเหมือนไม่รู้จักตัวเองโดยสิ้นเชิง ตอนนี้เขาทำได้เพียงเชื่อฟังคำพูดของหม่าหยางชั่วคราว ไม่งั้นเขาจะถูกไล่ออกจากร้านอาหาร
ฉินหลั่งมองไปที่หลงหลิง พยักหน้าให้กับหม่าหยาง
“ดี เข้าใจก็ดี คุณหลงหลิงเห็นนายน่าสงสาร ให้นายเข้ามากินข้าวกับพวกเรา！”หม่าหยางมองไปที่ฉินหลั่งอย่างภาคภูมิใจ แล้วก็เดินเข้าไปในร้านกับหลงหลิง สายตาของฉินหลั่งจับจ้องไปที่ร่างกายของหลงหลิน และก็ตามไป ท่ามกลางสายตาแปลกใจของหลายๆคน ฉินหลั่งนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารนั้นของหลงหลิงและหม่าหยาง
“อยากกินอะไรสั่งได้ตามสบาย ไม่ต้องกังวลเรื่องเงิน วันนี้ฉันกับคุณหลงหลิงเลี้ยง”หม่าหยางเรียกบริกรไปที่ฉินหลั่ง ให้ฉินหลั่งสั่งอาหารเอง เขายังหลอกใช้ไอ้ขี้แพ้ฉินหลั่งนี้เพื่อตัวเอง มาเพื่อให้หลงหลิงเพิ่มคะแนนให้กับตัวเองแค่นั้น
“จง….”ฉินหลั่งเห็นแววตาหลงหลิงที่แปลกไป หยุดไป พูดอีกว่า： “หลง…คุณหลง คุณจำผมไม่ได้จริงๆเหรอ?”
“นายไม่ใช่อยากกินข้าวหรอกเหรอ”หม่าหยางมองฉินหลั่งด้วยความโกรธ ไอ้หมอนี่ไร้ยางอายจริงๆ เห็นตัวเองเป็นอากาศหรือไง?
หลงหลิงมองหม่าหยางแวบหนึ่ง หม่าหยางถึงไม่ได้พูดต่อ
หลงหลิงมองไปที่ฉินหลั่ง พูดพร้อมยิ้มเบาๆ : “ไม่ใช่ว่าฉันจำคุณไม่ได้ แต่ฉันไม่เคยเจอคุณมาก่อนจริงๆ ฉันชื่อหลงหลิง ไม่ใช่จงยู่……”
หลงหลิงกลับว่าไม่ได้พูดกับฉินหลั่ง เรื่องที่ตัวเองสูญเสียความทรงจำ ในสายตาของเธอฉินหลั่งเป็นแค่คนแปลกหน้า ไม่จำเป็นต้องคุยกับคนแปลกหน้ามากมายขนาดนั้น
ฉินหลั่งสับสนมึนงง เขาไม่เห็นร่องรอยการโกหกจากนัยน์ตาของหลงหลิงเลย หรือว่าเธอไม่ใช่จงยู่จริงๆ ในใจของฉินหลั่งเกิดความคิดเช่นนี้ขึ้นเป็นครั้งแรก
ไม่ จะเป็นไปได้ยังไงละ ท่าทางของเธอเห็นชัดๆว่าเป็นจงยู่ บนโลกใบนี้จะมีสองคนที่เหมือนกันอย่างกับแกะได้อย่างไรกัน? จงยู่กำลังทดสอบฉันอยู่ แน่ๆ！
“นายไม่สั่งอาหารไม่หิวเหรอ ถ้าไม่หิวละก็ขอเชิญนายออกไปเดี๋ยวนี้เลย อย่ามาทำลายบรรยากาศการเดทระหว่างฉันและคุณจงยู่” หม่าหยางพูดออกไปอย่างตั้งใจ
“เธอไม่ได้เดทอยู่กับคุณสักหน่อย แค่กินข้าวกันมื้อเดียวเท่านั้นเอง” ฉินหลั่งเอ่ยพูด
“นายพูดอย่านี้กับฉันได้ยังไง！” หม่าหยางโกรธอย่างมาก ฉินหลั่งก็แค่ไอ้ขี้แพ้ข้างถนน ยังไม่เห็นทายาทมหาเศรษฐีอย่างเขาในสายตาอีก
“ฉันพูดเรื่องจริง เพราะว่าคุณไม่คู่ควรกับเธอเลย！” ฉินหลั่งเอ่ยพูด
“นายพูดอีกครั้งซิ！” หม่าหยางพูดอย่างคำราม ฉินหลั่งกำลังยั่วโมโหเขาอยู่ หลงหลิงที่ยืนอยู่ข้างๆถึงกับตกตะลึง หม่าหยางรีบพูดขอโทษหลงหลิงทันที : “คุณหลง ขอโทษครับ ที่ทำให้คุณตกใจแล้ว”
“คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม” ฉินหลั่งเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“คุณหลงเป็นคนที่นายต้องเป็นห่วงเมื่อไหร่กัน！” หม่าหยางมองไปยังฉินหลั่ง พร้อมพูดเย้ยหยัน : “เออ ฉันรู้แล้ว คุณหลง ผมได้ยินรปภ.ที่ชุมชนพวกคุณคุยกัน กี่วันมานี้คนนี้มายืนรออยู่ที่หน้าประตูชุมชนของพวกคุณตลอด อยากจะเจอหน้าคุณ เขาคงไม่ได้คิดว่าเขาก็อยากจะจีบคุณเหมือนกันหรอกนะ ฮึฮึ น่าขำสิ้นดี”
ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวของที่นี่ ลูกค้าจำนวนมากต่างก็หันมามองตรงนี้แล้ว ผู้จัดการล้อบบี้และพนักงานสองสามคนก็เดินมาตรงนี้แล้ว
“ใช่ ฉันอยากจะจีบคุณหลง ทำไมเหรอ” ฉินหลั่งเอ่ยพูด
น้ำเสียงที่พูดออกมาของฉินหลั่งทำให้คนรู้สึก “เปลี่ยนแปลงมุมมองใหม่”เลยจริงๆ คนรอบข้างต่างก็หัวเราะเกรียวกราวไปชั่วขณะหนึ่ง
“อะไรนะ ไอ้หมอนี้อยากตามจีบคุณหลง เขาบ้าไปแล้วเหรอ”
“ดูเขาก็แค่คนธรรมดาจนๆคนหนึ่ง แต่ตระกูลหลงเป็นตระกูลที่ถูกจัดอยู่ใน 5 อันดับแรก ถ้าหากคนเขาชอบนายก็มีผีแล้วแหละ”
“ใช่นะสิ ได้ยินมาว่าหลงเถิงเถ้าแก่หลงอยากจะรีบให้คุณหลงหลิงแต่งงานออกไป ทายาทเศรษฐีที่หลินอานกว่าเท่าไหร่กระเหี้ยนกระหือรือมาก แต่เพราะว่าห่างไกลกับตระกูลหลงมากเกินไป ก็ไม่กล้าไปขอ มีเพียงนายหนุ่มรวย5-6คนไปขอ แต่คุณหลงก็ไม่ชอบ ไอ้ขี้แพ้คนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวจะมีถึง 1000 หยวนไหม? ” ไม่เจียมตัวเองเลยจริงๆ
……
“เหอะ ฉันคิดว่านายถูกกดขี่จากสังคมมามากเกินไป ดังนั้นอาการโรคจิตหลงผิดจึงกลายเป็นขั้นรุนแรงขนาดนี้เลย” หม่าหยางยิ้มอย่างดูแคลนและมองฉินหลั่ง และพูดกับผู้จัดการว่า: “คุณพาเขาออกไปเถอะ เดิมทีฉันกับคุณหลงคิดว่าเขาเป็นคนน่าสงสาร อยากให้เขาได้กินข้าวสักมื้อ คิดไม่ถึงว่าเขาจะเป็นโรคประสาท”
ผู้จัดการเตรียมจะใช้เครื่องวิทยุสื่อสาร เพื่อเรียก รปภ.เข้ามา มาลากฉินหลั่งออกไป
“ฉันอยากจีบคุณหลง ไม่ใช่พวกคุณ คุณหลงยังไม่ทันได้พูด ถึงคราวที่พวกคุณพูดหรือยัง?”
ฉินหลั่งพูดเสียงดัง เขามองไปที่หลงหลิง：”คุณหลง ผมขอจีบคุณได้ไหม?”
“เหอะ ฉันว่านายไม่เห็นโลงศพ ไม่หลั่งน้ำตาสินะ” หม่าหยางมองหลงหลิง แล้วกล่าวอย่างสบายใจว่า “คุณหลง คุณบอกเขาด้วยตัวคุณเองแล้วกันนะ และก็ให้เขาตัดใจซะ”
ทุกสายตาจดจ่อไปยังใบหน้าของหลงหลิง พวกเขายิ้มเยาะ คนหนึ่งเป็นไอ้คนธรรมดาจนๆ อีกคนหนึ่งเป็นลูกสาวเศรษฐี คำตอบของคุณหลงก็ประจักษ์ชัดแจ้งแล้วไม่ใช่เหรอ?
“…ได้…” หลงหลิงกล่าวเบาๆ เธอเห็นความเพียรพยายามจากสายตาของฉินหลั่ง ในใจเธอไม่สามารถที่จะทนให้ผู้ชายที่น่าสงสารผู้นี้ถูกคนอื่นหัวเราะเยาะอีกได้ และอีกอย่างเขายังเคยช่วยหลงเย้นเอาไว้ สุดท้ายหลงหลิงก็ทำตามหัวใจของตัวเอง
หลงหลิงพูดจบ คนอื่นก็ต่างตกตะลึง มองหลงหลิงด้วยความสับสน และหันไปมองฉินหลั่ง
“อะไรนะ คุณหลงคุณ….เขา….” หม่าหยางมองหลงหลิงด้วยความประหลาดใจ รอยยิ้มบนใบหน้าของคนอื่นๆก็หยุดชะงัก พวกเขาก็คิดไม่ถึงว่าจะได้ยินคำตอบเช่นนี้
“ฉันเลือกแฟนฉันก็ไม่เคยจำกัดอะไรอยู่แล้ว เขาก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง ก็ตามจีบฉันได้ แน่นอนฉันจะยอมรับหรือไม่นั้นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง”
เมื่อหม่าหยางได้ยินที่หลงหลิงพูด เขาก็เดาความหมายของหลงหลิงได้ทันที เธอแค่ใจอ่อน ทนไม่ได้ที่จะทำให้คนๆนี้อับอายต่อหน้าทุกคน จึงพูดเช่นนี้ เขารู้สึกสบายใจขึ้นเยอะ เขามองไปที่ฉินหลั่งและพูดว่า: “ได้ ในเมื่อคุณหลงบอกว่านายจีบได้ งั้นฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ท้ายที่สุดผู้ชายทุกคนล้วนแล้วมีคุณสมบัติ ดังนั้นนายไม่จำเป็นต้องภาคภูมิใจในตัวเองเช่นนี้”
“ใช่ ฉันก็จีบคุณหลงได้ด้วยเหมือนกัน เพียงแต่ฉันไม่ได้หน้าหนาเหมือนไอ้หนุ่มคนนี้ เมื่อรู้ว่าคุณหลงไม่มีทางเลือกเขา เขายังไม่มีความละอายแม้แต่น้อย” คนที่มุงดูพูดขึ้นอะไรบางอย่าง คนอื่นต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย
“จีบคนอย่างคุณหลง ก็ควรจะมีความสามารถบ้าง ดูสภาพอย่างนายแล้ว ถ้าคุณหลงคบกับนายล่ะก็ แม้แต่ท้องอิ่มร่างกายอบอุ่นนายก็ทำให้เขาไม่ได้หรอก” หม่าหยางพูดอย่างเย้ยหยัน
“ฉันมีเงินมากกว่าคุณก็แล้วกัน ฉันสามารถดูแลเธอได้ดี” ฉินหลั่งกล่าว
“เหอะ นายเอาเงิน 1000 หยวนออกมาให้ดูหน่อยสิ ฉันถึงจะยอมรับว่านายมีเงินเยอะกว่าฉัน นายเอาออกมาได้ป่ะล่ะ?” หม่าหยางกล่าว
“ฉัน….” ฉินหลั่งเพิ่งนึกขึ้นได้ บัตรธนาคารของเขาถูกครอบครัวอายัดไปแล้ว