รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 182 พวกเรามาแนะนำตัวกันเถอะ

บทที่182 พวกเรามาแนะนำตัวกันเถอะ
ชายคนหนึ่งในวัยสี่สิบปีนั่งอยู่ด้านหลังของรถ เขาสูบบุหรี่อยู่ และพ่นควันบุหรี่ออกมา ยิ้มเบาๆแล้วพูด: “นายไม่เห็นเหรอว่าไอ้เด็กนั้นใส่เสื้อผ้าซอมซ่อขนาดไหน ฉันว่าเขาเองงานยังไม่มีจะทำ เงินที่ได้มา เขาไม่สนใจหรอกว่าจะเป็นเงินของหญิงชรามั้ย ตราบใดที่ตอนนี้สามารถทำให้อิ่มท้องได้”
“แต่เขาวิ่งเข้าไปในโรงแรมเคมปินสกี้นะครับ”คนขับรถถามอย่างสงสัย
“เห้ย เด็กหนุ่มอย่างนายนี่มันโง่จริงๆ เขาไม่มีเงินกินข้าว ก็ต้องไปหางานทำไม่ใช่เหรอ? ฉันว่าเขาไปที่โรงแรมเคมปินสกี้เพื่อของานเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหรือว่าไปเป็นเด็กเสิร์ฟอาหาร ฉันเห็นผู้คนมากมาย แค่ยังมองไม่ออกอีกเหรอ”
“ก็ยังเป็นเจ้านายที่ฉลาด”คนขับเกาหัวพูด แล้วเขาก็ถามอีกครั้ง: “ใช่แล้ว เจ้านาย คืนนี้คุณจะเลี้ยงอาหารที่เคมปินสกี้ ตอนนี้ก็จะสองทุ่มแล้ว ตอนนี้คุณยังไม่ขึ้นไปอีกเหรอครับ?”
“นาย ถึงว่าทำไมนายเหมาะที่จะเป็นแค่คนขับรถของฉัน? นายลองคิดดูสิ คนที่สำคัญที่สุดมาถึงแต่เช้า ฐานะของฉันจะเป็นจุดเด่นได้ยังไง รอจนกว่าพวกเขามาถึงที่นี่พอสมควร ฉันถึงค่อยสามารถปรากฏตัว นี่เรียกว่าเอิกเกริก เข้าใจมั้ย?”
“เข้าใจแล้วครับ เจ้านายคุณก็ยังคงเป็นคนที่เฉลียวฉลาด ผมยังคงห่างไกลคุณอีกมาก”คนขับรถยิ้มหน่อยๆ
ฉินหลั่งหาที่ฝู้โยวบอกกับตัวเองเจอแล้ว งานเลี้ยงหมู่บ้านจัดขึ้นที่ห้องวีไอพี304 จัดการจัดระเบียบเสื้อผ้า ก็เดินเข้าไป
ในห้องวีไอพีมีโต๊ะอาหารทั้งหมดสิบโต๊ะ ทุกโต๊ะมีคนอยู่แปดถึงเก้าคน รวมทั้งหมดเกือบจะแปดสิบถึงเก้าสิบคน เกือบจะมากันครบทั้งหมดแล้ว ที่ผนังด้านข้างของห้องวีไอพี มีผ้าสีแดงผืนยาวหนึ่งผืนแขวนเป็นแนวนอน ข้างบนมีตัวหนังสือสีเหลืองเขียนไว้ว่า “งานเลี้ยงหมู่บ้านคนฉางอานที่อาศัยใช้ชีวิตในหลินอาน” เมื่อได้ยินครึ่งหนึ่งของคนในห้องคุยกันด้วยภาษาฉางอาน โดยเฉพาะ “แล้วจัดเล (อร่อย)” ยิ่งทำให้ฉินหลั่งสนิทใจรู้สึกมีความใกล้ชิด
ฉินหลั่งกำลังจะเดินเข้าไปข้างใน โทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นอีกครั้ง มันยังคงเป็นโทรศัพท์ของแม่ ฉินหลั่งก็รับสายทันที
ที่แท้แม่ฉินจ้าวหมิงหมิงคิดถึงฉินหลั่งมากเหลือเกิน เดิมทีหล่อนจองห้องวีไอพีของโรงแรมเซก้าที่ดีที่สุดในหลินอาน แต่เธอร้อนใจอยากจะเจอฉินหลั่ง ก็เลยมาที่โรงแรมเคมปินสกี้แทน จองห้องวีไอพีv888ที่ดีที่สุด ถามฉินหลั่งว่าตอนนี้ถึงงานเลี้ยงหรือยัง ถ้ายังไงถึง ก็ให้ไปเจอหล่อนก่อน แต่ฉินหลั่งบอกว่าตัวเองมาถึงห้องวีไอพี304แล้ว ตอนนี้ยังไม่สามารถไปได้ จ้าวหมิงหมิงถึงค่อยยอมแพ้ สุดท้ายก็กำชับฉินหลั่ง งานเลี้ยงจบลง ต้องมาเจอหล่อนก่อนเป็นอันดับแรก
ฉินหลั่งวางสายไป เมื่อนึกถึงว่าตอนนี้ตัวเองและแม่อยู่ที่โรงแรมเดียวกัน ฉินหลั่งก็รู้สึกตื่นเต้นมาก
“ฉินหลั่ง!”ในเวลานี้ ฝู้โยวเห็นฉินหลั่งเดินเข้ามา: “นายทำไมแต่งตัวสภาพนี้ก็มาแล้ว? โธ่ มานี่สิ พวกเรานั่งโต๊ะนี้”
ฉินหลั่งยิ้มบางเบา และตามฝู้โยวมานั่งลงโต๊ะที่เดียวกัน ทำให้เขาแปลกใจเล็กน้อย เถียนซิงก็อยู่ที่โต๊ะนี้ด้วย
“ฝู้โยว นี่ใครเหรอ ทำไมแต่งตัวมาสภาพนี้?”
“ใช่แล้ว ดูเสื้อผ้าของเขาสกปรกไปหมด มีอะไรที่หน้าผาก เหงื่อเหรอ? ไม่ใช่ว่าเขาที่นี่โดยที่ไม่ได้อาบน้ำมานะ?”
“มีกลิ่นเหม็นเล็กน้อย บนตัวนายมีกลิ่นอะไรเนี่ย”หญิงสาวที่นั่งข้างๆฉินหลั่ง บีบจมูกและขยับตัวออกไปเล็กน้อย
……
“เอ่อ….”ฉินหลั่งคิดไม่ถึง พวกเขาจะมีปฏิกิริยาแบบนี้กับตัวเอง ฉินหลั่งยังคิดอยู่ว่า ทุกคนเป็นคนในหมู่บ้านเดียวกันและทำงานที่นี่ คงจะสนิทใจรู้สึกมีความใกล้ชิดมากกว่า แต่ว่าตัวเองก็ไร้เดียงสาเกินไปเหรอ? ตัวฉินหลั่งเองก็ไม่ได้อาบน้ำมาจริงด้วย เขาจะต่อว่าไม่กี่คำก็ว่าอะไรไม่ได้ ฉินหลั่งก็ยิ้มแหะๆ
“คุณเถียน เมื่อกี้เรื่องที่คุณเล่าอยู่ยังเล่าไม่หมดเลยนะ เล่าให้พวกเราฟังต่อหน่อย”ชายหนุ่มบนโต๊ะก็พูดกับเถียนซิงด้วยรอยยิ้ม
เถียนซิงอยู่ในบนโต๊ะอาหารนี้ เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในห้องวีไอพีนี้ พวกผู้ชายไม่อยากได้ฟังในสิ่งที่เถียนซิงเล่า พวกเขาต้องการที่จะเอาใจเถียนซิง ได้รับความรู้สึกดีๆจากเธอ ดูว่าตัวเองสามารถที่จะพัฒนาความสัมพันธ์กับเธอได้หรือเปล่า
คำพูดเสนอแนะของชายหนุ่มก็ได้รับความเห็นด้วยจากคนอื่นๆบนโต๊ะ
“ฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องเมื่อกี้แล้ว ฉันจะเล่าเรื่องที่น่าสนใจกว่านี้ให้ทุกคนฟัง รองรับได้ว่าพวกคุณทุกคนไม่เคยฟังมาก่อนแน่”
“รีบๆเล่า ตอนนี้อาหารยังไม่มาเสิร์ฟ พอดีเลยพูดแก้เบื่อไปก่อน”คนอื่นๆมองด้วยท่าทางที่สนใจ
“อะแฮ่ม”เถียนซิงกระแอม แล้วเหลือบไปมองฉินหลั่งอย่างตั้งใจ ถึงค่อยพูดออกมา: “ครั้งก่อนฉันกลับมาเที่ยวกับเพื่อนคนหนึ่ง ลงมาจากรถไฟฟ้า ก็ไปพักที่โรงแรมเว๋ยเซียงใกล้สถานีรถไฟฟ้า….”
เถียนซิงอยากหาแฟนที่ร่ำรวยเป็นทายาทมหาเศรษฐี ดังนั้นเมื่อตอนที่อ้ายทาวไม่อยู่ด้วย หล่อนมักจะบอกว่าอ้ายทาวเป็น “เพื่อน”แต่ไม่ใช่”แฟน” เป้าหมายก็เพื่อให้ความหวังกับชายอื่น เกิดหล่อนเจอผู้ชายที่ร่ำรวยมากว่าอ้ายทาวล่ะ?
“โรงแรมเว๋ยเซียงเหรอ ฉันไม่เคยไปพักนะ อยู่ที่นั่นคืนนี้ถูกสุดก็สามพันแปดร้อยแปดสิบแปดหยวน แพงมาก”
“ใช่แล้ว คุณเถียนสามารถเข้าพักที่โรงแรมเว๋ยเซียงได้ ความสามารถนี้ทำให้พวกเราอิจฉาจริงๆ”
……
เมื่อฉินหลั่งได้ยินเถียนซิงพูดถึงโรงแรมเว๋ยเซียงในใจก็มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี เขามองเถียนซิง เถียนซิงก็ยิ้มมุมปากเยาะเย้ยเขา
“ตอนที่ฉันเดินไปที่โรงแรม และกำลังจะเปิดห้องที่แผนกต้อนรับ พวกคุณเดาดูว่าฉันเห็นใครบางคน? ฉันเห็นใครคนหนึ่งใส่เสื้อจากข้างทางดูแล้วน่าจะไม่เกินสองร้อยหยวนบนกางเกงและรองเท้ามีฝุ่นเกาะอยู่ บนใบหน้าของเขายังมีเหงื่อออกมากมาย เหมือนกับว่า เหมือนกับว่า…..”เถียนซิงชี้ไปที่ฉินหลั่ง: “ก็คล้ายๆกับผู้ชายอย่างเขา ก็ยืมอยู่ที่ห้องโถง กำลังเตรียมจะเข้าพัก…..”
คนอื่นๆมองที่ท่าทางของฉินหลั่ง ก็แสดงสีหน้าที่เหลือเชื่อออกมา
“อะไรนะ คนอย่างเขาจะเข้าพักที่โรงแรมเว๋ยเซียงนะเหรอ? เธอเข้าใจผิดหรือเปล่า?”
“ใช่แล้ว บนตัวของฉันสวมใส่ยังเกินหนึ่งพันหยวน ฉันยังเข้าพักโรงแรมเว๋ยเซียงไม่ไหวเลย แค่ไอ้ขี้แพ้คนหนึ่งที่ใส่เสื้อผ้าไม่ถึงสองร้อยหยวนยังเข้าพักได้เหรอ?”
“คุณเถียน คุณล้อเล่นกับพวกเราหรือเปล่า? เขาอาจจะไปถามพนักงานต้อนรับว่าโรงแรมรับสมัครพนักงานอยู่หรือเปล่า? ได้ยินคุณพูด คนคนนั้นคือคนธรรมดา เป็นแค่คนธรรมดาจะเข้าพักที่โรงแรมเว๋ยเซียงได้อย่างไรกันล่ะ?”
……
“ไม่ใช่นะ เขาไม่ได้ไปหางานทำ แต่เข้าไปพักจริงๆ เขาให้พนักงานต้อนรับเปิดห้องเตียงคู่ที่หรูหราก่อน จากนั้นก็ไม่พอใจ ก็เลยเปิดห้องเพลสสิเดนท์สูทที่หรูที่สุดแพงที่สุด! ที่สำคัญพวกคุณรู้มั้ยเขาใช้การ์ดอะไรจ่ายค่าห้อง? การ์ดวีไอพีของธนาคารซิตี้แบงก์!”
“โอ้โห! ห้องเพลสสิเดนท์สูทที่หรูที่สุดพักคืนหนึ่งตั้งหนึ่งหมื่นสองพันแปดร้อยแปดสิบแปดเลยนะ! นี่ก็แม่งโคตรรวยเกินไปล่ะ”
“แค่หนึ่งหมื่นสองพันแปดร้อยแปดสิบแปดเอง การ์ดวีไอพีของธนาคารซิตี้แบงก์ต่างหากที่สุดยอดกว่า คนที่จะทำการ์ดนี้ได้ต้องมีทรัพย์สินส่วนตัวอย่างน้องสามสิบล้านขึ้นไปนะ!”
“ที่แท้คนคนนี้เป็นเศรษฐีที่อ่อนน้อมถ่อมตัวแต่ไม่เปิดเผย ประเทศจีนมีผู้คนมากมายก็อ่อนน้อมถ่อมตนแบบนี้ คุณดูรถqqที่ขับอยู่บนท้องถนน อันที่จริงที่บ้านเขามีเฟอร์รารี่มากกว่าสิบกว่าคันด้วยซ้ำ เขาขับจนเบื่อแล้ว ถึงมาขับqq”
……
ชายหนุ่มตะลึง และคนอื่นๆก็ใจสั่นเหมือนกัน ดวงตาจับจ้องไปที่เถียนซิง: “หลังจากนั้นยังไงต่อ ผู้จัดการโรงแรมเว๋ยเซียงก็มาต้อนรับหรือเปล่า เศรษฐีที่ร่ำรวยแบบนี้ ก็ต้องประจบไว้ให้ดีล่ะซินะ!”
“เหอะเหอะ”เถียนซิงหัวเราะคิกคักขึ้นทันใด คนอื่นๆก็ไม่เข้าใจดังนั้น เถียนซิงก็พูด: “ตอนนั้นฉันก็คิดเหมือนกับที่พวกคุณคิดแหละ คิดว่าเป็นทายาทเศรษฐีที่อ่อนน้อมถ่อมตน คิดไม่ถึง พนักงานหญิงต้อนรับใช้การ์ดของเขารูดจ่ายเงินไม่ได้ ท้ายที่สุดพนักงานหญิงต้อนรับก็ให้เขาเปลี่ยนวิธีการชำระเงินค่าห้อง เขาหยิบเงินออกจากกระเป๋ามาหนึ่งพันหยวน ท้ายที่สุดก็จ่ายค่าห้องไม่ได้ ก็หนีออกไปอย่างเศร้าหมอง….”
“หา ที่เปิดห้องเพลสสิเดนท์สูทและการ์ดวีไอพีก็เป็นของปลอมเหรอเนี่ย คนคนนี้เป็นยาจกจริงๆด้วย”
“เหอะเหอะ ฉันก็ว่าล่ะ มีทายาทเศรษฐีที่ไหนแต่งตัวเหมือนคนธรรมดาแบบนี้ ไอ้นี่มันบ้าหรือเปล่า ไม่รู้ว่าทำการ์ดวีไอพีปลอมที่ไหนมา คงจะคิดว่าสามารถหลอกระบบของโรงแรมได้สินะ โง่เกินไปแล้ว”
“ฉันเปิดโรงแรมเล็กๆ ถ้าคนแบบนี้กล้ามาที่โรงแรมของฉัน ฉันไม่ขับไล่มันออกไปสิแปลก เล่นบ้าอะไรกันเนี่ย”
……
“ฮ่าฮ่า ทุกคนก็ไม่ต้องจริงจังมาก ก็ถือสาว่าฟังเรื่องตลกละกัน”เถียนซิงหัวเราะแล้วพูด แล้วหล่อนก็มองไปที่ฉินหลั่ง ยิ้มแล้วถาม: “ฉินหลั่ง นายคิดว่าคนคนนี้น่าขำมั้ย ฮ่าฮ่า”
ฉินหลั่งก็ก้มหน้าก้มตากินแตงโมหนึ่งชิ้น โดยที่ไม่พูดอะไร
“ทำไมประธานหลี่ยังไม่มาอีก นี่ก็สองทุ่มยี่สิบแล้วนะ”ผู้คนมากมายก็เริ่มสังเกต เจ้าภาพงานครั้งนี้คือหลี่ย่าวเวยยังมาไม่ถึง
“ประธานหลี่ได้ส่งข้อบอกในกลุ่มคนในหมู่บ้านว่า ตอนนี้ให้เสิร์ฟอาหารได้เลย เดี๋ยวเขาก็มาถึงแล้ว! ให้เถียนซิงคุณเถียนเป็นพิธีกรด้วย! “ครั้งนี้คนที่มาร่วมงานเลี้ยงหมู่บ้าน ส่วนใหญ่ก็อยู่ในกลุ่มของหมู่บ้านที่ชื่อว่า“คนฉางอานดิ้นรนอยู่ที่หลินอาน”เหมือนกันหมด ชายหนุ่มคนหนึ่งเห็นข้อความข้อของหัวหน้ากลุ่มหลี่ย่าวเวยในกลุ่ม ก็ยืมขึ้นมาพูดเสียงดัง: “คนไหนคือคุณเถียนครับ?”
“ฉันเอง”เถียนซิงยืนขึ้นมา แสดงท่าทางต่อผู้คนที่อยู่ที่นี่ และพูดด้วยความถ่อมตน: “ฉันเคยเจอประธานหลี่แค่ไม่กี่ครั้งเอง เขาให้ฉันมาเป็นคนจัดการดูแล ถือว่าให้ความสำคัญกับฉันจริงๆ แต่ในเมื่อประธานหลี่พูดฝากมาแบบนี้ อย่างนั้นฉันก็กล้าที่จะจัดการให้”
เถียนซิงสั่งกับพนักงาน ให้พวกเขาเริ่มเสิร์ฟอาหารตอนนี้
ความจริงแล้วความสัมพันธ์ของเถียนซิงและหลี่ย่าวเวยไม่ได้ง่ายๆอย่างที่พวกเขาคิด อันที่จริงแล้วเถียนซิงแอบอ้ายทาว ไปมีความสัมพันธ์ที่ลับๆล่อๆกับหลี่ย่าวเวยหลายเดือนก่อนหน้านี้ วันนี้ที่ให้หล่อนมาพิธีกรก็เป็นเถียนซิงที่ร้องขอเอง
ในไม่ช้า อาหารทุกประเภทเสิร์ฟขึ้นมาครบแล้ว
“เอาล่ะ ก่อนที่จะเริ่มลงมือทานอาหาร ฉันมากล่าวอะไรสักหน่อย งานเลี้ยงหมู่บ้านครั้งนี้ของพวกเรา ในอนาคตก็ช่วยเหลือซึ่งกันและกันด้วย ทุกๆคนก็พบเจอกันครั้งแรก ฉันขอเสนอ ให้พวกเราทุกคนแนะนำตัวกันทีละคน ทุกคนก็แนะนำด้วยว่าตัวเองทำอะไร เผื่อว่าอีกหน่อยลำบากอะไร พวกเราก็จะได้รู้ว่าสามารถขอความช่วยเหลือกับใครได้บ้าง…..”ข้อเสนอของเถียนซิงก็ทำให้ทุกคนยอมรับเห็นด้วย
ฉินหลั่งมองไปที่เถียนซิงที่พูดอยู่บนเวที ก็ขมวดคิ้วขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ หล่อนมุ่งประเด็นมาที่ตัวเองชัดๆ ฝู้โยวที่อยู่ข้างๆก็ดึงฉินหลั่งเบาๆ ด้วยสายตาที่แสดงความรู้สึกผิด: “ขอโทษด้วยนะ ฉันไม่น่าชวนนายมาเลย” ฉินหลั่งยิ้มบางๆ: “ไม่เป็นไร”
ฉินหลั่งคิดในใจแม้ว่าตัวเองจะขายแพนเค้ก แต่เขาก็พึ่งพาตนเองได้ และไม่มีอะไรต้องละอาย เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว เขาก็รู้สึกสงบขึ้นมา และใช้ตะเกียบคีบอาหารบนโต๊ะเพื่อทาน
“เอาล่ะ ตอนนี้เริ่มเลยละกัน ฉันเป็นคนแรกเลย ฉันชื่อเถียนซิง ตอนนี้ยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัย อยู่ที่หลินอานอาจจะช่วยเหลืออะไรทุกคนไม่ได้ แต่ยังต้องพึ่งพาความช่วยเหลือของทุกๆคน….”แม้ว่าเถียนซิงจะอยู่ที่หลินอาน “ไม่มีเส้นสายอะไร” แต่เป็นคนสวย ผู้หญิงไม่มีความสามารถ ก็ไม่มีใครดูถูก แต่เธอกลับยังได้รับการปลอบโยนและความรักจากผู้ชายอีก
ต่อมาก็คนอื่นๆก็ยืนขึ้นทีละคน แนะนำตัวเอง
“….ฉันเป็นผู้บริหารอยู่ที่กรุ๊ปเกร์ลี่ย์ ถ้าทุกคนจะซื้อรถสามารถมาหาฉันได้……”
“…..ฉันเป็นศาสตราจารย์อยู่ในมหาวิทยาลัยเจ้อเจียง หากปัญหาด้านการศึกษาก็สามารถบอกได้….”
“…..ฉันอยู่ในสำนักงานใหญ่ของอาลีบาบา……”
“….ฉันอยู่ในโรงพยาบาลประชาชนหลินอาน….”
แต่ละคนต่อหน้าคนในบ้าน ก็ไม่อยากเสียหน้า แม้ว่าจะเป็นแค่พนักงานเล็กๆในบริษัท Hanghzou Wahaha Group จำกัด ก็บอกว่าบริษัทที่ตัวเองทำงานอยู่ใหญ่โตและสุดยอดแค่ไหน คนที่อยู่ในห้องก็ยังคงให้เกียรติ ทุกคนพูดจบก็จะบอกว่า “สุดยอด” “ยอดเยี่ยม” “ยินดี”ทั้งหมดก็ประจบสอพลอ ท้ายที่สุดมันก็สะดวกสำหรับคนอื่น ตัวเองก็สะดวกไปด้วย
“เอาล่ะ เชิญคุณผู้ชายท่านนั้นยืนขึ้นมาแล้วแนะนำตัวเองด้วย”เถียนซิงเล็งสายตาไปที่ฉินหลั่ง ดวงตากะพริบเปล่งประกายด้วยความสุข