รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 196 เกือบโดนฉินหลั่งทำลายยับไปแล้ว

บทที่196 เกือบโดนฉินหลั่งทำลายยับไปแล้ว
หลังจากนั้นไม่กี่วัน ผู้อำนวยการหลิวไม่ประกาศอะไรออกมา ในมหาลัยไม่มีข่าวเกี่ยวกับเรื่องที่ฉินหลั่งบริจาคเงินแม้แต่น้อย ในสายตาเพื่อนนักเรียนฉินหลั่งยังคงเป็นยาจกคนนั้นอยู่
พอมีเวลาว่างเขาก็จะไปฝึกซ้อมการแสดงกับหลงหลิงพวกเขา แต่จากเรื่องต่างๆที่ผ่านมา หลงหลิงยิ่งเย็นชาต่อฉินหลั่งเข้าไปอีก
เพียงชั่วพริบตาก็ถึงวันงานเลี้ยงต้อนรับ
ณ จัตุรัสหยวนเย่วมหาวิทยาลัยเจียงหนาน ตอนเช้าเริ่มมีการจัดตั้งเวทีเหล็ก เมื่อพระอาทิตย์ตกยามเย็น เวทีเหล็กส่องแสงไฟสีฟ้าขึ้นมาอย่างสงบๆ เมื่อความมืดยามค่ำคืนมาถึงงานเลี้ยงก็จะเริ่มขึ้น
ตอนบ่ายฉินหลั่งนอนหลับเต็มอิ่ม ขณะนี้ตื่นแล้ว ล้างหน้าล้างตาแต่งตัวและรีบไปยังเวที
เขามายังบริเวณเตรียมนักแสดงหลังเวที และเปลี่ยนเป็นชุดการแสดง หลงหลิงกับฉาวหนิงยังไม่มา ฉินหลั่งเห็นนักเรียน2-3คนที่สวมชุดสูททันสมัย กำลังรักษาความสงบเรียบร้อยของงาน จางฉีรูมเมทของตนก็อยู่ด้วย
ฉินหลั่งคิดถึงการแสดงของตนที่ต้องกระโดดโลดเต้นอยู่บนเวที โทรศัพท์อาจตกบนเวทีได้ จึงไปหาจางฉีและเอาโทรศัพท์ให้เขา เมื่อตนแสดงเสร็จแล้วค่อยมาเอาคืน
ตอนนี้นักแสดงทั้งหลายต่างเตรียมความพร้อมกันอยู่ จางเสี่ยวซานเพื่อนร่วมการแสดงของฉินหลั่งกำลังโมโหมาก เมื่อครู่ตอนที่เธอไปกินข้าวนอกมหาลัยกับเพื่อน ทำที่คาดผม—-อุปกรณ์สำคัญในการแสดงตกอยู่ที่ร้านข้าว
จางเสี่ยวซานคิด เวทีกับร้านข้าวห่างกันมาก ไปแล้วก็ไม่รู้ว่าจะหาเจอไหม กำลังสับสนในใจว่าควรไปหรือไม่ไปหาดี
ทันใดนั้น เธอเห็นหันไปมองฉินหลั่ง คิดอะไรบางอย่าง หมอนี่แขนขายาว ต้องวิ่งเร็วแน่ๆ ให้เขาไปดูให้ดีกว่า
“ฉินหลั่ง ฉันลืมที่คาดผมอุปกรณ์ในการแสดง ไว้ที่‘เซียงหมั่นโล๋’นอกมหาลัย นายไปเอามาให้ฉันหน่อยได้ไหม？”จางเสี่ยวซานเดินไปหาฉินหลั่ง พลางพูดอย่างร้อนรน
“เธอไปเองเถอะ ตอนนี้ยังเหลืออีก1ชั่วโมงกว่าถึงจะเริ่มการแสดง ทันอยู่แล้ว”ฉินหลั่งพูด จางเสี่ยวซานคิดว่าเขาโง่รึไง มีสิทธิ์อะไรมาให้เขาไปหาของที่เธอทำหาย
“โถ่ ถ้าฉันมีเวลาฉันจะให้นายไปทำไมละ อีกเดี๋ยวฉันยังต้องช่วยหลงหลิงใส่ชุดอีก ฉันไปแล้วใครจะช่วยหลงหลิงล่ะ หรือนายจะให้ฉาวหนิงช่วยหลงหลิงใส่？”จางเสี่ยวซานพูด เธอรู้ว่าฉินหลั่งแอบชอบหลงหลิง เลยใช้หลงหลิงมากระตุ้นเขา
“จริงเหรอ？”ฉินหลั่งถาม
“นายไม่ไปใช่ไหม โอเค ฉันไปเอง แล้วให้ฉาวหนิงช่วยหลงหลิงใส่เสื้อผ้า”จางเสี่ยวซานเห็นฉินหลั่งติดกับแล้ว จึงพูดเสแสร้งไป
“โอเค ฉันจะไปช่วยหาให้ เธออยู่ที่นี่แหละ”ฉินหลั่งรีบยืนขึ้น เมื่อนึกภาพว่าฉาวหนิงใส่เสื้อผ้าให้หลงหลิง ฉินหลั่งก็กลัวขึ้นมาเขาหันไปพูดกับจางเสี่ยวซาน แล้วรีบวิ่งไปยังเซียงหมั่นโล๋นอกมหาลัย
“เหอะ ไอ้ขี้แพ้ นายนี่รักหลงหลิงซะจริงๆ”จางเสี่ยวซานพูดยิ้มๆ พลางนั่งลงบนเก้าอี้อย่างสบายๆ
ขณะนั้นเอง ฉาวหนิงและหลงหลิงเดินตามกันมาติดๆ พวกเขาแต่งหน้าและแต่งตัวเสร็จแล้ว
“ฉินหลั่งยังไม่มาเหรอ？”ฉาวหนิงขมวดคิ้วถาม
จางเสี่ยวซานพยักหน้าพลางพูด：“อืม ฉาวหนิง หมอนี่ไม่ให้ความสำคัญกับงานเลี้ยงเอาซะเลย”
ฉาวหนิงพูด：“หมอนี่ไม่ควรปล่อยไก่บนเวทีจะดีกว่า”
ในขณะนั้นโทรศัพท์ของหลงหลิงดังขึ้น เป็นน้องหลงเย้นโทรมา หลงหลิงจึงรับสาย
“ฮัลโหล พี่ คืนนี้พวกพี่มีงานต้อนรับปีใหม่ใช่ไหม ฉันอยากไปดู”เสียงหวานๆของหลงเย้นดังออกมา
“งั้นแกเรียกรถมาเองสิ การแสดงของพี่ยังไม่ถึง แกมาคงดูทัน”หลงหลิงพูด
“ตอนนี้มืดแล้ว ฉันไปคนเดียวกลัวนะ งั้น…พี่ให้…ให้ฉินหลั่งมารับฉันเป็นไง เขาอยู่ฉันถึงจะสบายใจ”หลงเย้นพูดอย่างอายๆ
“แต่ว่า…”หลงหลิงอยากบอกน้องสาวว่าฉินหลั่งก็มีการแสดงเหมือนกัน แต่เธอรู้ที่น้องสาวให้ฉินหลั่งไปรับเธอ ที่จริงเพราะอยากเจอฉินหลั่ง เมื่อคิดว่าการแสดงอยู่รายการหลังๆ ต่อให้ฉินหลั่งไปรับน้องสาวคงทัน จึงพูดไป：“โอเค พี่ให้เขาไปรับแกเดี๋ยวนี้แหละ……”
“ขอบคุณนะพี่ ตอนนี้ฉันกำลังเดินไปเคเอฟซี พี่ให้เขาโทรหาฉันนะ…”หลงเย้นพูดจบก็วางสายไป
หลงหลิงพยักหน้า เธอหาเบอร์ของฉินหลั่งเจอ บนตารางเบอร์โทรศัพท์ของเจ้าหน้าที่ในงาน จากนั้นกดหมายเลขและกำลังจะโทรไป และคิดว่าครั้งนี้ที่ตนโทรหาเขา คงไม่ทำให้เขาคิดว่าตนมีความรู้สึกดีๆกับเขาหรอกมั้ง？
หลงหลิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ไม่โทรหาเขา แต่ส่งข้อความไปแทน ว่าให้ฉินหลั่งไปรับน้องสาวตน
เวลา2ทุ่ม ล่างเวทีมีผู้คนนั่งอยู่อย่างหนาแน่น ล้วนเป็นนักเรียนใหม่ของมหาวิทยาลัยเจียงหนาน รอบๆยังมีนักเรียนปี2ปี3ยืนเป็นวงอยู่2-3วง หลังจากไฟส่องสว่างพร่างพราว ม่านงานเลี้ยงต้อนรับเปิดเริ่มงานอย่างเป็นทางการ！รายการการแสดงต่างๆพากันแสดง เสียงปรบมือและเสียงร้องเรียกด้านล่างเวทีดังกึกก้อง
กว่าฉินหลั่งจะหาที่คาดผมที่จางเสี่ยวซานทำหายนั้นไม่ง่ายเลย ในที่สุดเขาก็กลับมาถึงหลังเวที จางเสี่ยวซานเข้าไปขอบคุณ แล้วเอาที่คาดผมของตนมา
ฉินหลั่งมองหลงหลิง ที่กำลังนั่งดูการแสดงอย่างใจจดใจจ่อ แล้วพูดกับจางเสี่ยวซานเบาๆ：“เธอใส่เสื้อผ้าให้หลงหลิงใช่ไหม？”
จางเสี่ยวซานลูบจมูก พลางพูด：“ไม่ต้องห่วง ฉันเอง ฉาวหนิงไม่ได้แตะต้องหลงหลิงแม้แต่ปลายก้อย”
ฉินหลั่งโล่งใจ คิดว่าที่ไปช่วยเอาที่คาดผมให้จางเสี่ยวซาน เหนื่อยก็เหนื่อยแหละ แต่คุ้ม
ฉินหลั่งค่อยๆเดินไปนั่งข้างๆหลงหลิง หลงหลิงเห็นฉินหลั่งเดินมา จึงคิดว่าเขาไปตั้งนานคงรับน้องสาวมาแล้วแน่ๆ จึงถามขึ้น：“พามาแล้วเหรอ？”
หลายวันมานี้หลงหลิงไม่ค่อยได้พูดกับฉินหลั่ง ตอนนี้ฉินหลั่งจึงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาคิดว่าที่หลงหลิงถามว่าพามารึยังคือที่คาดผมของจางเสี่ยวซาน จึงพยักหน้าพลางพูด：“พามาแล้ว”
“โอเค”หลงหลิงพูดอย่างเย็นชา ใกล้ถึงการแสดงของเธอแล้ว ไม่ต้องรีบร้อนที่จะเจอหลงเย้น
ได้ยินพิธีกรบนเวทีพูดเสียงดัง：“รายการต่อไป เป็นรายการที่พวกคุณรอคอยมากที่สุด《รูดี้》ผู้แสดง：ฉาวหนิง หลงหลิง ต่งอี้ จางเสี่ยวซาน และฉินหลั่ง……”
พิธีกรบอกรายการแสดงเสร็จ ก็มีเสียงเชียร์จากผู้ชมด้านล่างเวที ทั้งผู้ชายและผู้หญิงต่างส่งเสียงกันอย่างดีใจ ในสายตาสาวๆทั้งหลาย ฉาวหนิงคือเจ้าชายรูปงาม ส่วนสำหรับหนุ่มๆหลงหลิงคือเทพธิดา คู่ที่เหมาะสมดั่งกิ่งทองใบหยกแบบนี้ คนอื่นๆจะไม่รอคอยได้ยังไง
ฉาวหนิงพวกเขายังไม่ทันขึ้นเวที ล่างเวทีก็คึกคักกันใหญ่ซะแล้ว
หนุ่มๆเรียกเสียงดัง“หลงหลิง หลงหลิง หลงหลิง”
สาวๆก็ไม่น้อยหน้า：“ฉาวหนิง ฉาวหนิง ฉาวหนิง……”
ฉาวหนิงพวกเขาเดินขึ้นเวทีมาจากด้านหลัง ผู้ชมด้านล่างเวทีต่างพากันกระโดดโลดเต้นอย่างตื่นเต้นสุดๆ
เมื่อแสงไฟดับลง ทั้งฮอลล์ก็เงียบลง ไม่มีเสียงเล็ดลอดแม้แต่น้อย
จากนั้นไฟค่อยๆสว่างขึ้น ดนตรีพลางบรรเลงประกอบ เสียงร้องเพลงของหลงหลิงดังมาจากไกลๆ
“โลกที่เต็มไปด้วยดอกไม้อยู่ที่ไหนกันแน่
ถ้ามันมีอยู่จริงๆฉันไปหาแน่นอน
ฉันจะยืนบนยอดเขาที่ตั้งสูงตระหง่าน
ไม่แคร์ว่ามันเป็นหน้าผาที่สูงชันหรือไม่”
เสียงร้องของหลงหลิงหยุดลง จากนั้นฉาวหนิงก็ร้องต่อ
“ใช้ชีวิตและรักอย่างเต็มที่ถึงแม้จะต้องตายอย่างอนาถ
ไม่ขอให้ใครพึงพอใจ เพียงแค่ทำเพื่อตัวเอง
ส่วนเรื่องเกี่ยวกับความหวัง ฉันไม่เคยคิดจะละทิ้ง
แม้ในวันที่สิ้นหวัง”
พวกเขาทั้งสองผลัดกันร้องเพลงบนเวที ฉินหลั่งทำท่าวิ่ง กระโดด ลากๆดึงๆอยู่ด้านหลัง เพื่อสร้างบรรยากาศให้เพลงนี้มีชีวิตชีวา
เพียงแค่การสบตากันอย่างลึกซึ้งขณะร้องเพลง ฉินหลั่งก็เริ่มรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจ ปกติตอนซ้อมไม่ได้รู้สึกแบบนี้ แต่ตอนนี้ภายใต้แสงไฟ เสียงดนตรีและผู้ชมอีกหลายพันคน ความรู้สึกแบบนี้ยิ่งชัดเจนขึ้น
ฉินหลั่งกำลังทำท่าทางอย่างแข็งทื่อ
เพลงดำเนินมาถึงจุดสูงสุด หลงหลิงและฉาวหนิงร้องพร้อมกัน เสียงของทั้งสองเหมาะสมกันมาก
“วิ่งไปข้างหน้า เผชิญกับสายตาเย็นชาและเย้ยหยัน
จะรู้สึกถึงความกว้างใหญ่ของชีวิตได้อย่างไร หากไม่เคยทุกข์ทรมาน
โชคชะตาไม่ใช่สิ่งที่เราจะคุกเข่าขอร้องได้
ถึงแม้อ้อมกอดจะเต็มไปด้วยเลือด”
หลงหลิงและฉาวหนิงจับมือกัน และเดินไปตามจังหวะเพลง ทำให้ผู้ชมด้านล่างเวทีต่างร้องเพลงเสียงดังไปกับพวกเขา คน2-3พันคนร้องเพลงด้วยกัน มีอิทธิพลอย่างมาก เป็นฉากที่งดงาม
แต่ฉินหลั่งโฟกัสแค่การสบสายตาอย่างลึกซึ้ง ของหลงหลิงและฉาวหนิง อันที่จริงตอนนี้เขาควรรีบวิ่งจากทางซ้ายของเวทีไปทางขวาแต่ฉินหลั่งกลับหยุดชะงัก เขายืนมองพวกเขาทางด้านหลังหลงหลิง
ต่งอี้และจางเสี่ยวซานเรียกยังไง ฉินหลั่งก็ไม่ได้ยิน
โชคดีที่ผู้ชมทั้งฮอลล์กำลังตกอยู่ในภวังค์ ในเสียงร้องของหลงหลิงกับฉาวหนิง พวกเขาไม่ทันสังเกตเห็น ว่าบนเวทีมีนักเต้นคนหนึ่งยืนนิ่งไม่ขยับ
“จะไม่ยอมแพ้จนกระทั่งแก่ตัวลง”
เมื่อเพลงจบ หลงหลิงและฉาวหนิงกอดกัน มีเสียงปรบมือดังกึกก้องจากด้านล่างเวที และมีคนตะโกนออกมาว่า“คบกัน คบกัน……”เสียงยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ จนทั้งฮอลล์ตะโกนพร้อมกัน：“คบกัน คบกัน”ดังกึกก้องไปทั้งมหาลัย
ฉาวหนิงจับมือหลงหลิง พลางจ้องตาเธออย่างรักใคร่สุดๆ ใจก็เต้นรัว แล้วค่อยๆขยับไปหาใบหน้าหลงหลิง หลงหลิงสับสนไปหมดท่ามกลางเสียงของผู้คนมากมายแบบนี้ เธอไม่รู้ว่าควรทำยังไง ใบหน้าของฉาวหนิงแนบชิดกับใบหน้าหลงหลิง
จู่ๆฉาวหนิงก็โดนผลักออก เขาเซไปเล็กน้อยจนเกือบล้มลง เมื่อมองไปก็เห็นเป็นกำลังฉินหลั่งดึงหลงหลิง ผลักเขาแบบนี้ก็โมโหขึ้นทันที
ผู้ชมล่างเวทีก็ไม่พอใจเช่นกัน ฉินหลั่งทำลายฉากที่พวกเขารอเคย ผู้ชมส่งเสียงด่าทอฉินหลั่ง เสียงด่าทอดังไปบนเวทีอย่างกับคลื่นทะเล
“เห้ย ทำอะไรวะ！”
“ไอ้หมอนี่ อยากตายรึไง”
“แย่งนางฟ้าของฉันเหรอวะ”
“ผลักเทพบุตรของฉัน！อยากตายเหรอ”
“ทำไม่ทำแบบนี้เนี่ย”
……
“ไปกับผม！”ฉินหลั่งไม่สนว่าคนที่อยู่ด้านล่างด่าว่าเขายังไง เขาเพียงไม่อาจเห็นคนอื่นจูบหลงหลิง ฉินหลั่งพูดเสร็จก็จูงหลงหลิงไปหลังเวที
“ให้ตายเถอะ แกตั้งใจสร้างความวุ่นวายใช่ไหม！”ผู้กำกับการแสดงหลีซี และนักแสดง2-3คนหลังเวทีล้อมฉินหลั่งอยู่ ในขณะเดียวกัน ฉาวหนิงก็ลงมาจากเวทีเช่นกัน
“เรียกพวกเอกการกีฬามาให้ฉันหน่อย อัดมันให้น่วม…”ฉาวหนิงพูดกับหลีซีอย่างเดือดดาล หลีซีตอบรับกลับ และกำลังจะให้คนอื่นไปเรียกคนมา
“อย่าไป”จู่ๆหลงหลิงพูดขึ้น
“หลงหลิง เธอไม่ต้องปกป้องมัน”ฉาวหนิงพูดอย่างไม่พอใจ
หลงหลิงเหลือบมองฉินหลั่ง แล้วพูดกับฉาวหนิง：“ฉันไม่ได้ปกป้องเขา อีกทั้งเขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไม่นายต้องไปเรียกคนมาต่อยเขาด้วย”
หลงหลิงพูดเช่นนี้ ฉาวหนิงก็เข้าใจทันที หลงหลิงหมายความว่า ที่ตนจะจูบเธอตอนอยู่บนเวที คือการล่วงเกินเธอ แต่ที่ฉินหลั่งทำไม่ผิด
พูดจบหลงหลิงก็เดินไปนั่งบนเก้าอี้
ฉาวหนิงกรีดร้องในใจ เดิมทีเขาจะอาศัยเสียงเรียกร้องของผู้ชม แล้วก้าวความสัมพันธ์กับหลงหลิงไปอีกขั้น คิดไม่ถึงว่าจะทำให้หลงหลิงโกรธ
“ฉาวหนิง ยังจะเรียกพวกเอกการกีฬาไหม？”หลีซีถาม
ฉาวหนิงถลึงตาใส่เขา แล้วรีบเดินไปนั่งข้างหลงหลิง หลีซีตกใจกลัวจนคอหด และเดินไปข้างๆฉาวหนิง ดูว่าจะช่วยพูดโน้มน้าวหลงหลิงได้ไหม
“หลงหลิง ฉันผิดไปแล้ว เมื่อกี้บนเวทีฉันตื่นเต้นเกินไป สมองโล่งไปหมด เลยทำเรื่องแบบนั้น เธอยกโทษให้ฉันได้ไหม？”ฉาวหนิงพูดกับหลงหลิงอย่างจริงจัง
หลงหลิงเห็นเขาพูดอย่างจริงใจ และคิดว่าตนก็ไม่ได้โดนเขาจูบจริงๆ เธอยังคงชื่นชมในฝีมือของฉาวหนิง ดังนั้นจึงพยักหน้า：“ครั้งนี้ช่างมันเถอะ จริงสิ การแสดงบนเวทีของเราเมื่อกี้นี้ ทำออกมาได้ดีเลยทีเดียว ผู้ชมต่างชอบใจ”
“อืม นายไม่เห็นเหรอว่าทุกคนต่างร้องเพลงไปกับเรา”เมื่อเห็นว่าหลงหลิงยกโทษให้เขาแล้ว ฉาวหนิงก็โล่งอก
“หลงหลิง ฉาวหนิง การแสดงของพวกเธอหน่ะดีมาก แต่พวกเธอไม่เห็น ตอนที่พวกเธอร้องถึงจุดสูงสุด คนนามสกุลฉินยืนแน่นิ่งอยู่บนเวที ถ้าไม่ใช่เพราะความยอดเยี่ยมของการแสดงพวกเธอ การแสดงนี้คงโดนหมอนี่ทำลายยับไปแล้ว”หลีซีชี้ฉินหลั่งพลางพูด