รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 203 ความลับของไดอารี่

บทที่ 203 ความลับของไดอารี่
ฉินหลั่งตกใจ ตอนที่เขากำลังคิดจะหันไปนั้น แต่เถียนซิงก็จับมือของเขาไว้แน่น ฉินหลั่งมองไปที่เถียนซิงที่อยู่ตรงหน้าเขาอย่างประหลาดใจ แต่กลับเห็นแค่รอยยิ้มเยาะเย้ยที่เย็นชาปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ
“พลั่ก”
หัวของฉินหลั่งโดนกระแทก ทันใดนั้นฉินหลั่งก็ออกแรก ดึงมือออกมาจากมือของเถียนซิง แล้วก็หลบไปอีกด้านหนึ่ง คนที่โจมตีเขาเมื่อกี้ก็คืออ้ายทาว แฟนของเถียนซิง
เถียนซิงโผเข้าไปอยู่ข้างๆอ้ายทาว แล้วก็พูดว่า “ที่รัก โชคที่ดีนายมา เมื่อกี้เขาดึงมือฉันไปลูบอย่างแรก บอกว่าจะให้ฉัน…ฉันไปเปิดห้องที่โรงแรมกับเขา……”
“เปล่านะ มือของเธอกระตุก ผมก็เลยช่วยนวดให้เธอแค่นั้นเอง” ฉินหลั่งรีบพูด หัวใจของเขารู้สึกหนาวเหน็บ รู้ทันทีว่าครั้งนี้เขาตกหลุมพรางเถียนซิงอีกแล้ว
“ยาจก แฟนของฉันคือคนที่นาสามารถแตะต้องได้รึไงกัน!”อ้ายทาวพุ่งเข้ามาหาฉินหลั่งด้วยความโมโห กำหมัดแล้วก็ต่อยเข้าไปที่ศีรษะของฉินหลั่ง ฉินหลั่งหลบไปด้านข้าง แล้วก็จับหมัดของอ้ายทาวไว้ พรอ้อมกับรีบอธิบายว่า “คุณฟังผมพูดก่อน เถียนซิงโกหกคุณทั้งนั้น ผมไม่เคยพูดมาก่อนเลยว่า……”
“ถ้ากูเชื่อมึงก็บ้าไปแล้ว! ไอ้ยาจก วันนี้กูจะกระทืบมึงให้ตาย!” ตอนนี้อ้ายทาวมีเพียงแค่ความคิดเดียวเท่านั้น ก็คือทำให้ฉินหลั่งลงไปนอนกองกับพื้น
ฉินหลั่งรู้ว่าเขากับอ้ายทาวกำลังจะมีเรื่องชกตีกัน ทั้งหมดก็เพราะว่าเถียนซิง เขาเองก็ไม่อยากจะมีเรื่องกับอ้ายทาว ก็เลยพยายามหลบอ้ายทาวให้ได้มากที่สุด อ้ายทาวนั้นเป็นทายาทเศรษฐีที่มีเงินแค่เล็กน้อยเท่านั้น พูดถึงการต่อสู้แล้วเขาถือว่าเป็นน้องของฉินหลั่ง เขาตีไม่โดนฉินหลั่งเลย แถมยังล้มไปตั้งหลายครั้ง
อ้ายทาวเห็นว่าทำร้ายฉินหลั่งไม่ได้ ก็เดินไปหยุดอยู่ข้างๆเถียนซิง และพูดว่า “ที่รัก ตอนนี้ผมจะโทรเรียกคนมา รอให้พรรคพวกผมมาเมื่อไหร่ เอาให้มันตาย……””
อ้ายทาวหยิบโทรศัพท์ออกมากำลังจะโทรออก ก็มีลมแรงพัดมา อ้ายทาวยังไม่ทันจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง เสียง”เพียะ”ก็ดังขึ้น เขาโดนตบหน้า
ส่วนคนที่ตบเขาก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเถียนซิง ตอนนี้เอง เถียนซิงกอดอกแล้วก็ยืนมองอ้ายทาวด้วยรอยยิ้มที่เยาะเย้ย
อ้ายทาวเอามือกุมใบหน้าของตัวเองที่ถูกตบอย่งแรง แล้วก็พูดกับเถียนซิงด้วยความประหลาดใจ “ที่รักเธอ……”
“เพียะ–”อ้ายทาวยังไม่ทันจะพูดจบประโยค ก็โดนเถียนซิงตบอีกครั้ง
“นายมันคนไร้ประโยชน์จริงๆ ขนาดไอ้ขี้แพ้อย่างฉินหลั่งยังสู้ไม่ได้!” เถียนซิงพูดอย่างเย็นชา “รู้ไหมว่าทำไมฉันถึงตบนาย? ก็เพราะว่านายไม่คู่ควรที่จะมาเรียกฉันว่าที่รัก ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ฉันเถียนซิงไม่เกี่ยวอะไรกับนาย อ้ายทาวเลยแม้แต่นิดเดียว”
“เธอจะเลิกกับฉันงั้นเหรอ? ทำไม!” อ้ายทาวตกใจยิ่งกว่าเดิม พยายามกดความโกรธในใจเอาไว้ แล้วก็ถามอย่างเย็นชา
“ยังถามอีกเหรอว่าทำไม? คุณนามสกุลอ้าย ฉันคบกับนายมาสองปี นายปฏิบัติกับฉันเหมือนกับแค่ที่ระบาย เหมือนตุ๊กตายางยังไงยังงั้น! อย่านึกนะว่าฉันไม่รู้ ว่าลับหลังฉันนายไปมั่วกับเพื่อนร่วมฉันของฉัน มีครั้งหนึ่งตอนที่พวกเราไปกินข้าวกัน นายกับเธอถูกันอยู่ใต้โต๊ะ คิดว่าฉันไม่เห็นจริงๆรึไง! ฉันล่ะเกลียดผู้ชายสวะอย่างนายจริงๆ!”
ตอนแรกอ้ายทาวคิดว่าเถียนซิงก็แค่หงุดหงิดที่เขาไม่สามารถสู้กับฉินหลั่งได้ แต่พอได้ยินประโยคนี้ของเธอ ถึงได้รู้ว่าเถียนซิงรู้เรื่องเลวร้ายที่เขาเคยทำมาเมื่อก่อนหน้านี้แล้ว
“ที่แท้เธอก็รู้หมดแล้ว บอกว่าฉันเป็นผู้ชายสวะ แต่ว่าเธอน่ะมันก็เป็นอีตัวเหมือนกันนั่นแหละ ถ้าเกิดว่าฉันไม่ได้ให้เงินเธอ ให้เธอกินของดีๆ ใส่เสื้อผ้าดีๆ เธอจะยอมมาเป็นของเล่นของฉันงั้นเหรอ?” อ้ายทาวยิ้มอย่างเยาะเย้ย คบกับเถียนซิงมาปีกว่า เขามองออกตั้งแต่แรกแล้วว่าเถียนซิงเป็นผู้หญิงยังไง
“คนที่นามสกุลอ้าย ไม่กระดากปากรึยังไง หึ นายคิดว่านายมีเงินงั้นเหรอ พูดออกมาไม่กลัวคนอื่นหัวเราะเยาะหรือยังไง บ้านนายก็เป็นแค่บริษัทเล็กๆที่ปีหนึ่งมีรายได้แค่ไม่กี่ล้าน ไม่ได้อยู่แม้แต่ในอันดับอะไรของเลยด้วหลินอานยซ้ำ ยังมีหน้ามาพูดต่อหน้าฉันว่าให้ฉันกินดีๆ ใส่เสื้อผ้าดีๆ ไม่ละอายใจบ้างรึไงกัน!” เถียนซิงด่า
“แม่งเอ้ย อีตัว วันนี้กูจะทุบปากเหม็นๆของมึงก่อนเลย” พอได้ยินเถียนซิงดูถูกตัวเองซ้ำๆซากๆ อ้ายทาวก็โกรธ แล้วก็จะตบเถียนซิง
“พลั่ก!” มือของอ้ายทาวยังไม่ทันตบลงบนหน้าของเถียนซิง แต่ว่าเขาก็โดนถีบที่หน้าอกซะก่อน อ้ายทาวหายใจไม่ออก เขาเซไปด้านหลัง ชนโต๊ะและเก้าอี้อยู่หลายตัว
“ไอ้เด็กเวร แกกล้าทำร้ายเธองั้นเหรอ!” มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น อ้ายทาวกุมหน้าอกของตัวเองแล้วก็เงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็ต้องตกใจ เพราะว่าคนที่ถีบเขาเมื่อกี้นั้นคือคุณชายของบริษัทลี่สือจำกัด—-คุณชายของตระกูลใหญ่ หม่าหยาง
ตัวเขาเองนั้นเป็นแค่ทายาทเศรษฐีตัวเล็กๆในเมืองหลินอาน ท่าเทียบกับหม่าหยางแล้ว มันช่างแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด
หม่าหยางเดินไปหยุดอยู่ข้างๆเถียนซิง ยื่นมือไปโอบเอวที่เรียวเล็กของเถียนซิง แล้วก็เหลือบมองฉินหลั่งที่ยืนอยู่ข้างๆ
“คุณชายหม่า เมื่อกี้คุณเห็นแล้วสนุกไหม?” เถียนซิงโอบเอวของหม่าหยาง แล้วก็แนบไปกับร่างกายของหม่าหยางทั้งตัว เถียนซิงหันไปมองฉินหลั่งอีกครั้ง พร้อมกับยิ้มอย่างเยือกเย็น “ไอ้อ้ายทาวนี่มันโง่จริงๆ แม้แต่ยาจกอย่างฉินหลั่งก็ยังสู้ไม่ได้ แถมตัวเองยังหกคะเมนเองไปตั้งหลาครั้ง! แต่ว่าก็ถือว่าหมาสองตัวนี้ทะเลาะกัน หมากัดกัน เป็นคำที่เหมาะสมที่จะเอามาเปรียบเทียบพวกมันที่สุดเลย ฮ่าๆๆๆ”
ที่แท้ก่อนที่เถียนซิงกับฉินหลั่งจะเข้ามานั้น หม่าหยางนั่งกินข้าวอยู่โต๊ะข้างๆ สังเกตการเปลี่ยนแปลงตรงนี้อย่างเงียบๆ
นับตั้งแต่เหตุการณ์ศูนย์กีฬาโอลิมปิกครั้งล่าสุด หม่าหยางกับเถียนซิงก็อยู่ด้วยกัน วันนี้เขาวางแผนกับเถียนซิง เดิมทีก็อยากจะใช้อ้ายทาวมาทำร้ายฉินหลั่ง แต่ไม่คิดเลยว่าฉินหลั่งจะต่อสู้ได้เก่งขนาดนั้น กลายเป็นอ้าวทาวเองที่โดนทำร้าย
“ทุกคนมาดูเร็ว ว่าไอ้ยาจกสองคนนี้ถูกเถียนซิงทำร้ายจนเป็นสภาพไหนกัน? โชคทีหน่อยที่อีกคนหนึ่งยังยืนอยู่ แต่ดูอีกคนหนึ่งสิ นอนอยู่ที่พื้นอย่างกับหมาตายยังไงยังงั้น และผู้หญิงที่พวกมันทะเลาะกันเพื่อน่ะ ตอนนี้อยู่ในอ้อมแขนของผม ตายจริง ช่างน่าเศร้าและน่ายินดีมากเลยนะ ฮ่าๆๆ” หม่าหยางพูดอย่างพอใจ
คนที่มุงดูอยู่รอบๆ ไม่รู้จักฉินหลั่งกับอ้ายทาว แต่ว่าส่วนใหญ่รู้จักหม่าหยาง พวกเราต่างพากันประจบสอพลอ
“ไอ้สองคนนี้ช่างไร้สมองจริงๆ กล้ามาแย่งผู้หญิงของคุณชายหม่า ถือว่ารนหาที่ตายไม่ใช่เหรอ?”
“ตายแล้ว สองคนนี้สู้กันอยู่ตั้งนาน แต่ก็คุณชายหม่าได้กอดสาวงามกลับไป สองคนนี้เป็นผู้เคราะห์ร้าย”
“สู้กันก็แล้วยังไม่ได้สาวงามกลับไปเลย แย่จัง”
……
“มา ที่รัก ไอ้สองคนนี้ไม่ได้หลอนอยากจะจีบเธองั้นเหรอ? พวกเรามาทำให้พวกมันยอมแพ้กันเถอะ มา “จุ๊บ”สามีคนนี้หน่อยเร็ว หม่าหยางทำปากจู๋ แล้วเถียนซิงก็จูบเขาอย่างให้ความร่วมมือ
“อืม หวานจังเลย ไอ้พวกคนน่าสมเพชพวกนี้ ไม่มีวันได้ชิมรสชาติริมฝีปากของเธอตลอดชีวิตนี้หรอก” หม่าหยางยิ้มอย่างพอใจ ระหว่างที่พูด เขาเตรียมจะยื่นมือไปลูบก้นของเถียนซิง ตอนที่จะเอามือสอดเข้าไปในกางเกงนั้น เถียนซิงก็ยื้มแล้วก็จับมือของหม่าหยางไว้ก่อน พรอ้มกับพูดอย่างเขินอายว่า “คุณชายหม่า อย่านะ ที่นี่คนเยอะจะตาย”
“ก็จริง พวกเราไปมีความสุขกันที่โรงแรมกันเถอะ!” หม่าหยางหัวเราะ ระหว่างที่พูดนั้น หม่าหยางก็โอบเอวของเถียนซิง แล้วก็เดินออกไปนอกร้านอาหาร
ฉินหลั่งเห็นว่ากระเป๋าเป้ของตัวเองยังอยู่ที่เถียนซิง ก็รีบเอ่ยปากเรียก “หยุดก่อน! เอากระเป๋าเป้คืนฉันมา!”
กระเป๋าเป้งั้นเหรอ? ตอนนี้เองเถียนซิงถึงได้รู้ตัวว่าตัวเองยังสะพายกระเป๋าเป้ของฉินหลั่งอยู่ เธอยิ้มให้ฉินหลั่งอย่างเย็นชา “ไอ้ยาจก แม้แต่กระเป๋าเป้ก็ยังมาก็ยังจะเอา ฉันไม่ให้หรอก! คุณชายหม่า พวกเรารีบไปกันเถอะ!”
เถียนซิงดึงให้หม่าหยางเดินเร็วแล้วก็ขึ้นรถไป ตอนที่ฉินหลั่งพุ่งออกมานอกประตูร้านอาหารนั้น หม่าหยางก็เหยียบคันเร่งออกไปแล้ว
ฉินหลั่งมองท้ายรถของหม่าหยาง เขาโกรธมาก แล้วก็โมโหที่เถียนซิงวางแผนมาใส่ร้ายเขา แล้วก็โกรธที่ตัวเองไปเชื่อคำพูดของเถียนซิงได้ยังไงกัน เขาฉินหลั่งโดนผู้หญิงหลอกมาน้อยๆหรือยังไงกัน? หยางซือฉี เสี้ยฉีง เย้นนี…… ทำไมเขาถึงไม่หัดจำกันนะ?
พอคิดได้ว่าไดอารี่ของจงยู่ตกอยู่ในมือของเถียนซิง ฉินหลั่งก็รู้สึกปวดใจ
หม่าหยางขับรถพาเถียนซิงมาถึงโรงแรม ทั้งสองคนบ้าคลั่งอยู่บนเตียงกันอยู่ประมาณ1ชั่วโมงกว่า แล้วก็นอนหมดแรงอยู่บนเตียง
เสียงข้อความของคุณชายหม่าเข้า ในกลุ่มแชทที่ชื่อว่า “ทายาทเศรษฐีแห่งเมืองหลินอาน” หัวหน้ากลุ่มพูดว่า “ฉันกลับมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว!”
หัวหน้ากลุ่มก็คือคุณชายของตระกูลใหญ่อันดับหนึ่งในหลินอาน หยูหมิง”
แค่หยูหมิงส่งข้อความมา เดิมทีกลุ่มที่เงียบเชียบก็เริ่มเคลื่อนไหวทันที
“คุณชายหยู กลับมาแล้วเหรอ ทำไมไม่บอกล่วงหน้า พวกเราจะได้ไปรับ!”
“คุณชายหยู ฉันคิดถึงนายจะตายแล้ว”
“คุณชายหยูมาเพื่อแต่งงานกับคุณหญิงรองของตระกูลหลง……”
“คุณชายหยู ตอนนี้อยู่ไหนกัน เดี๋ยวฉันไปหา……”
……
ในกลุ่ม “ทายาทเศรษฐีแห่งเมืองหลินอาน” ต่างก็เป็นพวกคุณชายจาก 20ตระกูลชั้นนำในคุณชาย
คุณชายหยูส่งข้อความมาอีกครั้ง “คืนนี้ฉันเชิญพวกนายทุกคนมากินข้าวกันที่โรงแรมเซก้า มาให้หมดนะ”
หลังจากนั้นก็มีเสียงของคนที่ตกลง
หลังจากนั้น คุณชายหยูก็ส่งมาอีกรูปภาพหนึ่ง ผู้หญิงในรูปนั้นก็คือหลงหลิง
คุณชายหยูถาม “คุณหญิงใหญ่ของตระกูลหลงเป็นยังไงบ้าง?”
หลังจากนั้นทุกคนก็เห็นด้วย บอกว่า “หลงหลิงสวยอย่างกับนางฟ้า” “ผู้หญิงที่สวยที่สุดในเมืองหลินอาน” “เหมือนกับเทพธิดาเลย” อะไรต่างๆนานา
พอเห็นแบบนี้ หม่าหยางก็อดไม่ได้ที่จะใจเต้น คุณชายหยูส่งรูปหลงหลิงมามันหมายความว่ายังไงกัน? หรือว่าเขาเจอหลงหลิงแล้วงั้นเหรอ? เขานึกถึงตอนที่ตัวเองเจอหลงหลิงครั้งแรกก็ยังช็อกไปเลย อยากจะเอามาเป็นของตัวเอง หม่าหยางใจเต้น หรือว่าคุณชายหยูชอบหลงหลิงเข้าให้แล้วงั้นเหรอ?
“คุณชายหม่า คิดอะไรอยู่เหรอ?” เถียนซิงกอดแขนของหม่าหยางไว้แล้วเอ่ยปากถาม หม่าหยางเงียบเชียบไม่ได้ตอบอะไร เถียนซิงเห็นว่าเป้ของฉินหลั่งอยู่บนเตียง ก็อยากจะเอามันไปทิ้ง พอเธอยกขึ้น สมุดเล่มหนึ่งก็ตกลงมา “นี่คืออะไรกัน?”
เถียนซิงหยิบสมุดเล่มนั้นขึ้นมาด้วยความสงสัย เปิดอ่านดู ก็เห็นชื่อหนึ่งถูกเขียนไว้ที่หน้าแรกของสมุดเล่มนั้น “จงยู่ เธอเปิดไปหลายหน้า ก็เห็นว่ามันคือไดอารี่ แล้วก็พูดกับหม่าหยางอย่างน่าขำ “คุณชายหม่า ไอ้เจ้าฉินหลั่งนั้นขโมยไดอารี่ของคนอื่นมา!”
“เธอโยนมาให้ฉันดูซิ!” พอหม่าหยางได้ยินคำว่า “จงยู่”จากปากของเถียนซิง ก็นึกขึ้นได้ทันทีว่าตอนนั้นฉินหลั่งเคยเรียกหลงหลิงว่า “จงยู่” ก็รู้สึกสนใจขึ้นมาทันที
พอได้สมุดเล่มนั้นมา หม่าหยางก็เปิดอ่านทีละหน้า พอเห็นหน้าหนึ่งนั้น หม่าหยางก็อดไม่ได้ที่จะขยับ เขาครุ่นคิดเล็กน้อย หลังจากนั้นก็มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
“คุณชายหม่า เจอเรื่องอะไรน่าสนุกงั้นเหรอ?” เถียนซิงถาม
“ไม่ใช่หรอก ฉันก็แค่คิดว่า ถ้าเกิดว่าคุณชายหยูได้เห็นไดอารี่เล่มนี้ก็คงจะดีใจมากกว่าเดิม ก็เลยอดไม่ได้ที่จะอยากยิ้มน่ะ”หม่าหยางยิ้ม
“หยูหมิง คุณชายหยูจากตระกูลอันดับหนึ่งของหลินอานงั้นเหรอ? ทำไมเขาเห็นไดอารี่เล่มนี้แล้วต้องดีใจด้วยล่ะ?”เถียนซิงครุ่นคิดแล้วก็ถามอย่างสงสัย……
ตอนสองทุ่ม ณ ห้องv001แห่งโรงแรมโรงแรมเซก้า คุณชายของตระกูลใหญ่20อันดับแรกในหลินอานก็อยู่ที่นี่ทั้งหมด หม่าหยาง ฉาวหนิงเองก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน
คนที่นั่งอยู่ตรงกลางก็คือคุณชาย ท่ามกลางทายาทเศรษฐีมากมายขนาดนี้ แต่ออร่าของเขาก็ยังคงโดดเด่น นั่นก็คือคุณชายของตระกูลใหญ่ หยูหมิงนั่นเอง
ชายหนุ่มคนหนึ่งชูแก้วไวน์ขึ้น แล้วก็พูดเสียงดัง “เพื่อที่จะฉลองที่คุณชายหยูกลับมาจากอเมริกา พวกเรามาดื่มฉลองกันหน่อย เป็นการต้อนรับคุณชายหยู!”
พวกลูกเศรษฐีที่นั่งอยู่นั้นก็พากันลุกขึ้น พร้อมกับชูแก้วขึ้นมาแล้วก็หันไปทางหยูหมิง
หยูหมิงรินไวน์ลงในแก้วของตัวเอง ไม่ได้ลุกขึ้น แค่ชูแก้วขึ้นให้ทุกคนเห็น “ขอบคุณนะทุกคน ฉันดื่มก่อนแล้วกัน” หลังจากพูดจบ เขาก็จิบลงไปเบาๆ
พวกลูกเศรษฐีคนอื่นก็ต่างดื่มเหมือนกัน แล้วก็นั่งลง
“ไหนใครบอกฉันได้บ้างว่า หลงหลิงนั่นมันเรื่องอะไรกัน?” หยูหมิงมองไปที่คนที่นั่งอยู่รอบๆและเอ่ยปากถาม
คนอื่นๆมองหน้ากัน ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆคุณชายหยูถึงได้ถามคำถามนี้ออกมา
“คุณชายหยู หลงหลิงคนนี้ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีใครเจอมาก่อน พึ่งจะปรากฏตัวมาเมื่อ2-3เดือนก่อนนี่เอง เดิมทีตระกูลหลงกะว่าจะจัดการอย่าเงียบๆ แต่ว่าหลังจากนั้นเพระว่าความสวยของคุณหลงหลิง ข่าวนี้ก็เลยแพร่กระจายไปในหลินอานอย่างรวดเร็ว พอตระกูลหลงเห็นว่าปกปิดไม่ได้แล้ว ก็เลยประกาศ ว่าหลงหลิงเป็นลูกสาวของหลงเถิง แล้วก็รับสมัครลูกเขยให้หลงหลิงด้วย” ซุนเจี้ยนจากครอบครัวที่ร่ำรวยในหลินอานมองหน้าหยูหมิงแล้วก็เอ่ยปากพูด