รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 210 ถอนหมั้น

บทที่ 210 ถอนหมั้น
เฮลิคอปเตอร์พาคุณชายหยูกับหลงหลิงบินไปทางที่โรงพยาบาลประชาชนของมณฑลเจ้อเจียง
คุณชายหยูถูกส่งตัวเข้าไปที่ห้องฉุกเฉิน
หลงหลิงนั่งกระสับกระส่ายรออยู่ด้านนอกอย่างร้อนใจ ในใจเต็มไปด้วยความกังวล ทั้งตระหนกทั้งหวาดกลัว เธอหวังเหลือเกินว่าคนที่อยู่ในห้องฉุกเฉินจะเป็นเธอแทนที่จะเป็นคุณชายหยู
เวลา5โมงเย็น คุณชายหยูถึงจะถูกส่งเข้าไปพักที่ห้องพักธรรมดา แต่เขายังคงไม่ได้สติอยู่ หลงหลิงยังคงจับมืออยู่เคียงข้างคุณชายหยูตลอดเวลา มองเขาอย่างเป็นกังวล
สองทุ่ม หลงหลิงเห็นเปลือกตาของหยูหมิงขยับไปมา ก่อนจะค่อยๆเปิดตาขึ้น หลงหลิงร้องออกมาอย่างดีใจ: “คุณชายหยูฟื้นแล้วหรือคะ คุณหมอ มาเร็วเข้า คุณชายหยูฟื้นแล้ว……”
“ไม่ต้องเรียกหมอหรอก ฉันไม่เป็นอะไร”หยูหมิงยิ้มน้อยๆ พูดขึ้นเบาๆ: “หลงหลิง เธอไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?”
“ฉันไม่เป็นอะไร………”หลงหลิงตอบ หยูหมิงก็เป็นเสียแบบนี้ มัวแต่ห่วงอันตรายที่จะเกิดขึ้นกับเธออยู่นั่น หลงหลิงอดไม่ได้ที่จะสะอื้นขึ้นมา นับตากลมสะท้อนสว่าง: “คุณชายหยู ไม่ควรเลยที่จะมาปกป้องฉัน ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ต้องมานอนเจ็บแบบตอนนี้”
“ไม่ ถ้าหากเป็นเธอที่เจ็บ นั่นก็ยิ่งทำให้ฉันต้องเจ็บปวดใจ ให้มันเป็นแบบนี้ยังจะดีเสียกว่า ฉันมีความสุขแล้วหล่ะ” หยูหมิงส่ายหน้า พูดยิ้มๆ
หลงหลิงมองในดวงตาของหยูหมิง สัมผัสได้ถึงความรักในคำพูดของเขา
หลายวันมานี้ระหว่างเธอกับหยูหมิง หลงหลิงทราบดีว่านอกจากความเป็นเพื่อนแล้ว หยูหมิงยังมีความรู้สึกพิเศษให้แก่เธอ แต่เขาเป็นคู่หมั้นของน้องสาวเธอ ถึงแม้เธอจะรู้ถึงความรู้สึก แต่ก็จำต้องแสร้งเป็นไม่รู้อะไร และจงใจที่จะละเลยความรู้สึกนี้
“คุณชายหยู พักผ่อนเถอะนะ ก่อนหน้านี้ฉันไม่กล้าที่จะบอกหลงเย้น แต่ตอนนี้นายฟื้นแล้ว เดี๋ยวฉันจะโทรให้เธอมาดูแลนาย” หลงหลิงกระแอมเบาๆ พูดพลางเดินออกไป
“หลงหลิง” หยูหมิงยกมือขึ้นคว้ามือของหลงหลิงเอาไว้ หลงหลิงอดไม่ได้ที่จะใจกระตุกขึ้น หยูหมิงมองหลงหลิงพลางพูด: “หรือว่าเธอมองความรู้สึกของฉันไม่ออก?”
คำพูดนี้ทำให้ร่างของหลงหลิงสั่นไหว เธอมองไปที่หยูหมิงด้วยหัวใจสับสนยุ่งเหยิง
“เธอคิดว่าที่ฉันไปหาเธอที่มหาวิทยาลัยเจียงหนานทุกวัน มันเป็นเพราะฉันอยากที่จะใช้ชีวิตตกต่ำจริงๆอย่างนั้นเหรอ? เธอยังจำตอนที่เราไปกินอาหารทะเลด้วยกันได้มั้ย นั่นเป็นเพราะว่าเธอไปกับฉัน ดังนั้นฉันจึงรู้สึกว่าอาหารทะเลนี่มันเป็นอะไรที่อร่อยที่สุดในโลกแล้ว หลังจากนั้นถึงฉันพาลูกค้าไปกินอาหารตะวันตกระดับสูงฉันก็รู้สึกว่ามันแสนจะน่าเบื่อ แต่อาหารทะเลต่างหากที่อร่อย ในสายตาฉันหน่ะ เธอเองก็เหมือนอาหารทะเล เมื่อเจอเธอแล้ว เมื่อไปเจอผู้หญิงคนอื่น ฉันก็ไม่ชอบทั้งนั้นนั่นแหล่ะ! หลงหลิง ตอนนี้เธอยังไม่เข้าใจฉันอีกอย่างนั้นเหรอ?”
หลงหลิงหันหลัง น้ำตาอาบแก้มทั้งสองข้าง หลงหลิงปาดน้ำตาที่นองใบหน้า ถอนหายใจก่อนจะพูดขึ้นแผ่วเบา: “แน่นอนหล่ะว่าฉันเข้าใจ เพียงแต่…….เพียงแต่นายหมั้นกับน้องสาวของฉันแล้ว แล้วแบบนี้จะให้ฉันทำยังไง…..”
ใบหน้าของหยูหมิงเปี่ยมไปด้วยความสุข พูดขึ้น: “เธอกังวลเรื่องนี้อย่างนั้นเหรอ? ถ้าอย่างนั้นฉันจะถอนหมั้นกับน้องสาวของเธอเสีย”
“หา…”หลงหลิงชะงัก สมองของเธอหนักอึ้ง พูดแผ่วเบา: “ทำแบบนั้นจะได้ได้อย่างไร หากหลงเย้นรู้ว่าเป็นเพราะฉันที่ทำให้นายถอนหมั้นกับเธอ เธอจำต้องเกลียดฉันเข้าไส้แน่ๆ”
หยูหมิงพูด: “ไม่นะ เธอคิดผิดเสียแล้วหล่ะ ฉันกับหลงเย้นไม่ได้รู้สึกอะไรกันเลย เธอควรที่จะขอบคุณเธอเสียด้วยซ้ำกระมัง เพราะฉันก็รู้สึกมาเสมอว่าหล่อนไม่ได้ชอบฉัน”
หลงหลิงเหม่อลอยมองไปที่หยูหมิง นึกไปถึงที่เธอคุยกับหลงเย้นก่อนหน้านี้ เธอบอกว่าที่เธอหมั้นกับหยูหมิงนั้นไม่ได้เป็นเจตนาเดิมของเธอ แต่เป็นเพราะธุรกิจของครอบครัว ด้วยเพราะอยากได้การสนับสนุนของตระกูลหยูจึงจำต้องตัดสินใจทำอย่างเสียไม่ได้
“หลงหลิง เธอตกลงมั้ย?”หยูหมิงถาม
“ฉะ…ฉัน”หลงหลิงสับสนในใจ อยากที่จะตกลง แต่ก็รู้สึกว่าเป็นสิ่งที่ไม่ควร
“ฉันขอเธอแต่งงาน หากเธอไม่ตอบรับ ฉันก็จะตื๊อเธอจนกว่าเธอจะตอบตกลงแต่ว่าฉันอาจจะต้องถูกทำร้ายเหมือนกับวันนี้ หลงหลิง เธอจะยอมที่จะให้ฉันเจ็บตัวแบบนี้อย่างนั้นเหรอ?”หยูหมิงถาม
“นายรู้ว่าฉันจะไม่ยอมแล้วจะถามฉันทำไม”หลงหลิงว่า
หยูหมิงยิ้ม: “ถึงเธอจะทำร้ายจิตใจของฉัน งั้นเธอก็ไปหาหลงเย้นกับพ่อแม่เธอกับฉัน ไปบอกให้พวกเขารู้”
“ฉันไม่ไป นายก็ไปเองสิ” หลงหลิงตอบอย่างเขินอาย
หยูหมิงดึงมือของหลงหลิง ให้มานั่งข้างๆเขา พูดพลางยิ้ม: “ถ้าไปเองงั้นฉันไม่ไปถ้าเธอไม่ไปด้วย ฉันจะแกล้งเป็นไอ้ยาจกไปที่โรงเรียนของเธอ พวกนั้นจะได้มาดูถูกฉันอีก ถ้าหากเธอไม่ว่าอะไรที่อนาคตสามีจะโดนดูถูก ฉันก็ไม่ว่าอะไรเหมือนกัน”
หลงหลิงใบหน้าแดงเรื่อพูดพลางยิ้ม: “คุณชายตระกูลสูงศักดิ์ใยจะต้องปลอมตัวไปเป็นไอ้ขี้แพ้ด้วยเล่า?”
พูดจบทั้งสองก็หัวเราะด้วยกัน ในขณะที่หัวเราะอยู่นั้นแผนการของหยูไหมิงก็จวนใกล้จะสำเร็จแล้ว
วันต่อมา หยูหมิงแทบจะรอไม่ได้ที่จะไปพบกับหลงเถิงพ่อของหลงหลิงและหลงเย้น
สำหรับเรื่องอาการบาดเจ็บของหยูหมิงนั้น วันต่อมาเมื่อยืนกับพื้น ก็ราวหับไม่ได้เป็นอะไรอย่างไรอย่างนั้น หลงหลิงเต็มไปด้วยความสงสัย แต่หยูหมิงบอกว่าร่างกายเขาแข็งแรงดี อีกทั้งยาที่โรงพยาบาลก็ทันสมัยสุดๆ จึงทำให้ฟื้นตัวไว หลงหลิงจึงไม่คิดอะไรมากมาย
ที่ห้องสูทของโรงแรมเซก้า หยูหมิงก็เจอเข้ากับครอบครัวของหลงเถิง หลงหลิงกัดฟันอย่างเขินอาย ในส่วนหลงเถิงก็คิดเพียงแค่ว่าหยูหมิงอยากจะชวนครอบครัวเขาไปกินข้าวเท่านั้น
“คุณลุงหลง วันนี้ผมมีเรื่องที่อยากจะบอกคุณ หลงเย้นและหลงหลิง”หยูหมิงเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง
หลงเถิงกับหลงเย้นมองตากัน เห็นท่าทางจริงจังเป็นทางการของหยูหมิงก็รู้สึกไม่สบายใจ หรือว่าจะเป็นเรื่องจะถอนหมั้นกับหลงเย้น? ด้านหลงหลิงกลับแก้มแดงทั้งสองข้าง ก้มหน้า มือจับชายเสื้อแน่น
“คุณชายหยู มีเรื่องอะไรก็พูดออกมาได้เลย” หลงเถิงใจไม่ค่อยดี แต่ก็ยิ้มใจดีสู้เสือ
“งั้นขอพูดเลยนะครับ” คุณชายหยูหยุดครู่หนึ่ง ก่อนจะพูด: “ผมขอถอนหมั้นกับหลงเย้นครับ”
“ว่ายังไงนะ!”หลงเถิงตกใจ แก้วไวน์ใยมือของเขาตกลงกับพื้น แตกเป็นชิ้นๆ เขาถามด้วยปากที่สั่นสะท้าน: “คุณชายหยู นายหมั้นกับเย้นเอ๋อมาตั้งนานแล้ว เห็นทีจำต้องแต่งงานแล้ว แล้วทำไมจู่ๆถึงได้……ทำไมเวลาแบบนี้ถึงได้….”
นี่มันเป็นการหมั้นระหว่างเขากับตระกูลหยู เพื่อที่จะยืมมือบริษัทตระกูลหลงให้ได้สิทธิในการพัฒนาหลินอาน หากไม่มีการสนับสนุนของตระกูลหลง โครงการที่ว่านี้ไม่มีทางเป็นไปได้เลยหากไม่ได้เงินของตระกูลหลง อีกอย่างวันที่15เดือน9หยูหมิงกับหลงเย้นก็จำต้องแต่งงานกันอยู่แล้ว และข่าวก็แพร่สะพัดไปทั่วหลินอานเรียบร้อย จู่ๆหยูหมิงจะมาถอนหมั้น แล้วตระกูลหลงจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
หลงเย้นเมื่อได้ยินว่าคุณชายหยูจะถอนหมั้น แรกเริ่มก็ตกตะลึงก่อน แต่ก็เปลี่ยนเป็นเปี่ยมสุข เพราะเธอนั้นไม่ได้ชื่นชอบอะไรคุณชายหยูเลย ที่ตอบรับหมั้นนั้นก็เพื่อธุรกิจทั้งนั้น
“ผมทราบว่ามันค่อนข้างกระทันหัน แต่ขอคุณลุงหลงโปรดเข้าใจผมด้วย เพราะผมได้พบกับคนที่ผมหมายใจมากกว่าหลงเย้นแล้ว”หยูหมิงว่า
“ธะ…เธอเป็นลูกสาวตระกูลไหน?”มือของหลงเถิงสั่นเล็กน้อยขณะที่พูด
หยูหมิงมองไปที่หลงหลิง ก่อนจะพูดอย่างนุ่มนวล: “เธอคือ หลงหลิงลูกสาวคนโตของคุณหลงนั่นแหล่ะครับ”
“หลงหลิง!”ทั้งหลงเถิงและหลงเย้นต่างก็ยิ่งประหลาดใจไปตามกัน ทั้งสองมองไปที่หลงหลิงอย่างประหลาดใจ จากนั้นก็หันมามองที่หยูหมิง ไม่เข้าใจเลย นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ แต่หัวใจของหลงเถิงก็คลายลงไป ขอเพียงคุณชยหยูหมั้นหมายกับตระกูลตน จะเป็นคนไหนก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
หยูหมิงพูดกลั้วยิ้ม: “คุณลุงหลง ผมกับหลงหลิงเรารักกัน ผมอยากที่จะสู่ขอหลงหลิง คุณลุงหลงตกลงมั้ยครับ?”
“ก็ต้องถามความเห็นของหลิงเอ๋อเอา” หลงเถิงมองไปที่หลงหลิงพลางถาม: “หลิงเอ๋อ พ่อตามใจลูก ลูกจะยอมตอบรับคำของคุณชายหยูมั้ย?”
ในเวลานี้ สามคนในห้อวต่างกับพุ่งสายตามายังหลงหลิง นั่นจึงทำให้หลงหลิงเก้อเขิน เธอบิดชายเสื้อไปมา ใบหน้าแสนลำบากใจ: “ฉัน….เอ่อฉัน….”
เธอมองไปทางหลงเย้นอย่างอึดอัดใจ
หลงเย้นกระตุกในใจ รู้ถึงว่าที่พี่สามไม่แสดงชัดเจนอาจจะเพราะเห็นแก่หน้าของเธอ หลงเย้นจึงยื่นมือไปจับพลางพูดเสียงเบา: “พี่คะ พูดในสิ่งที่พี่คิดไปได้เลยค่ะ ฉันไม่โกรธอะไรพี่เลย”
หลงหลิงมองใบหน้าเปื้อนยิ้มของหลงเย้น ไม่มีความเคืองโกรธที่หยูหมิงถอนหมั้นเลยแม้แต่น้อย นั่นแสดงให้เห็นว่าเธอไม่ได้อยากจะหมั้นหมายแต่อย่างใด หัวใจที่ตึงเครียดคลายลง พลางพูดอย่างถี่ถ้วน: “คุณชายหยูสง่างามขนาดนี้ ฉันก็ต้องตกลงหน่ะสิคะ”
หลงเถิงยิ้ม: “ไหนๆหลิงเอ๋อก็พูดแบบนี้แล้ว ฉันจะพูดอะไรได้หล่ะ คุณชายหยู ฉันตกลงนะ ดูท่าความรู้สึกของคุณชายหยูกับหลิงเอ๋อนั้นดูจะลึกซึ้งไม่น้อย ทำไมเราไม่กำหนดวันแต่งเสียวันนี้ไปเลยหล่ะ?”
หยูหมิงจับมือของหลิงหลง พูดพลางยิ้ม: “ไม่ต้องหรอกครับ ผมว่า15เดือน9หน่ะดีที่สุดแล้วให้ทุกอย่างเป็นไปตามเดิม เพียงแต่เปลี่ยนเจ้าสาวเท่านั้น”
“ได้สิ แบบนี้ก็ยิ่มดีเลย”หลงเถิงครุ่นคิดครู่เดียวก็ยิ้มขึ้นมา
“พี่คะ คุณชายหยูเป็นผู้ชายที่ดี พี่ตกถังข้าวสารแล้ว!”หลงเย้นคล้องแขนหลงหลิง พลางพูดอย่างมีความสุข ไม่ได้มีความรู้สึกเสียใจที่ถูกถอนหมั้นแม้แต่น้อย
เมื่อเห็นใบหน้าที่เปี่ยมสุขของหลงเย้น คุณชายหยูก็ไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นัก ตัวเขาไม่ต้องการเธอแล้ว แต่เธอกลับไม่ได้ทุกข์ร้อนแต่อย่างใด ดูท่าทางเธอมีความสุขราวกับขอบคุณที่เขาปล่อยเธอไปแล้ว มันออกจะเหมือนดูถูกตัวเขาอย่างไรอย่างนั้น
หญิงสาวที่ถูกเขาทอดทิ้งแต่ไม่ได้ขอร้องอ้อนวอนให้เขาให้โอกาสอีกครั้งอย่างนั้นเหรอ? คุณชายหยูรู้สึกว่าตัวเขานั้นกำลังโดนดูถูก ในใจนั้นไม่พอใจหลงเย้นเป็นอย่างมาก แต่จะอารมณ์ไม่ดีระเบิดอยู่ตรงนี้ก็ไม่ใช่เรื่อง
มื้อนี้ทานกันไปอย่างรวดเร็ว หลงเถิงพาลูกสาวทั้งสองของตนลาหยูหมิงแล้วกลับไป
มองหลงเถิงขับรถออกไปช้าๆ รอยยิ้มบนใบหน้าของหยูหมิงก็ค่อยๆหายไป เขาสะบดผรุสวาทออกมา: “หลงเย้นนังสาระเลว ยิ้มออกมาดีใจเมื่อกี้นี่คือดีใจที่ได้ถอนหมั้นกับฉันอย่างนั้นหรอ? เหอะ! วางใจได้เลย ถึงแม้ว่าฉันจะแต่งงานกับพี่สาวเธอ แต่เธอก็จะต้องจดจำฉันไปอีกนาน ฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่”
หยูหมิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ส่งข้อความไปที่กลุ่มแชท “ลูกคนรวยในหลินอาน”ว่า “เรียกทุกคนมาที่โรงแรมเซก้าคืนนี้ทุกคน!”
ในเวลากลางคืน ที่ห้องสูทโรงแรมเซก้าv001 เมื่อทุกคนเข้ามากันจนครบ หยูหมิงจึงประกาศขึ้นว่าตัวเขาจะแต่งงานกับหลงหลิงในวันที่15เดือน9นี้ การแต่งงานกับหลงหลิงนั้น สำหรับเหล่าทายาทตระกูลแล้ว นอกจากหม่าหยางกับฉาวหนิงทั้งหมดต่างประหลาดใจกันไปตามๆกัน หยูหมิงใช้เวลาอันสั้นขนาดนี้จีบหลงหลิงติด หยูหมิงที่สมควรแก่การได้ยกย่องอย่างแท้จริง
“คุณชายหยูสุดยอดไปเลย”
“สุดยอดมาก เราต่างก็คว้าไม่ได้ นี่คุณชายหยูเพียงแค่ออกโรงก็คว้าลงมาได้เสียแล้ว”
“คุณชายหยูเป็นนักรักตัวยง!”
……
จากนั้นเหล่าทายาทตระกูลใหญ่ก็เริ่มดื่มไวน์และโม้กันยกใหญ่
หยูหมิงแสดงแก่หม่าหยางกับฉาวหนิง ครั้งนี้พวกเขาช่วยตนในการคว้าหลงหลิงมาครอบครอบ จากนี้ไปมีเรื่องอะไรเขาก็จะช่วยอย่างสุดความสามารถ หม่าหยางกับฉาวหนิงชื่นชมหยูหมิงอยู่ไปกี่คำ คำเหล่านั้นมักจะเป็นคุณชายหยูสุดยอด คว้าหลงหลิงมาได้ มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพวกเขาเลย ทั้งสองต่างมีความสุขกันเป็นพิเศษ
หยูหมิงดื่มไปไม่กี่แก้ว ก็เรียกคุณชายใหญ่ซุนเจี้ยนให้มาข้างตัวพูดเสียงเบา: “วานนายเรื่องหนึ่งช่วยอะไรฉันหน่อย พอเสร็จเรื่องนี้แล้ว เรื่องที่บริษัทนายกู้เงิน20ล้านไม่ผ่าน ฉันจะช่วยแก้ไขปัญหาให้เอง”
“ได้เลย คุณชายหยู ช่วยบอกข้อมูลเพิ่มเติมมาได้เลย ฉันจะไม่ทำให้ผิดหวัง!”ซุนเจี้ยนเต็มไปด้วยความดีใจ ตระกูลของเขายื่นเรื่องกู้เงินมาอย่างยาวนาน ถ้าหากมีตระกูลหยูยื่นมือมาช่วย มันก็จะต้องผ่านได้ในเร็วๆนี้แน่
“เยี่ยม เรื่องที่ฉันจะให้นายทำก็คือ ไปตามจีบหลงเย้น!”หยูหมิงพูดเสียงกระซิบ