บทที่ 222 ทั้งหมดเป็นเพราะคนทรยศนั่น
หลงหลิงและคนของคุณชายหยูหลายคน ช่วยพยุงหยูหมิงไปและบ่นไป
“ นังกะหรี่ หล่อนท้ากล้าตีคุณชายหยู ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วรึไง”
“ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับคุณชายหยูสักนิด ชีวิตแกกี่ชีวิตก็ชดใช้ไม่ได้”
“ผู้บังคับบัญชาเย่ จับเธอไป!”
…
หลงหลิงถามด้วยความกังวล “คุณชายหยูคุณเป็นอย่างไรบ้าง?”
หยูหมิงไม่สนใจเธอ แต่จ้องไปที่จูชุยส่วยด้วยความโกรธ “คุณผู้หญิงตัวเหม็น รนหาที่ตายเหรอ ผู้บังคับบัญชาเย่โปรดนำคนค้าประเวณีสองคนนี้ไปที่สถานีตำรวจทันที!”
ผู้บังคับบัญชาเย่มองไปที่หยูหมิง ขมวดคิ้วและพูดว่า “คุณชายหยูโปรดระวังคำพูดของคุณด้วยซ้ำ”
ผู้บังคับบัญชาเย่ เห็นขณะที่จูชุยส่วยลืมตาขึ้น เขาตกใจมาก เขาจำได้ว่าคนงานผู้นี้คือราชินีแห่งบรูไนที่ห่างหายไปหลายวัน
ไม่กี่วันที่ผ่านมา เขาได้รับคำสั่งจากผู้บังคับบัญชา ว่าราชินีแห่งบรูไนหายตัวไปในหลินอาน และขอให้ตำรวจหลินอานทำทุกวิถีทางเพื่อตามหาราชินีกลับคืนมา คิดไม่ถึงว่าราชินีของบรูไนจะอยู่ในโรงแรมเทียนสิ้นนี้!
แม้ว่าหยูหมิงจะเป็นชายหนุ่มที่สูงศักดิ์ที่สุดในหลินอาน แต่เขาก็ยังตามหลังราชินีแห่งบรูไนอยู่มาก เพราะราชินีแห่งบรูไนสามารถมีอิทธิพลต่อความสัมพันธ์ระหว่างสองประเทศ
หยูหมิงรู้สึกรำคาญมากขึ้น เมื่อผู้กำกับเย่ดุตัวเองเพื่อปกป้องสุนัขสองตัวนี้ เขามองไปที่ผู้บังคับบัญชาเย่และพูดด้วยความโกรธ:
“ผู้บังคับบัญชาเย่ คุณไม่เข้าใจที่ผมพูดเหรอ ผมขอให้คุณพาสุนัขสองตัวนี้ไปที่สถานีตำรวจเดี๋ยวนี้!”
เย่เถิงทักทายครอบครัวของหยูหมิงในใจ หยูหมิงคุณไม่สามารถปิดปากได้บ้างหรือ? นี่คือราชินีแห่งบรูไน หากคุณต่อว่าเธอและทำให้เกิดปัญหาในความสัมพันธ์ระหว่างสองประเทศ ครอบครัวของคุณก็จะได้รับการลงโทษอย่างหนักหน่วงนะ!
ในตอนนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับผู้บังคับบัญชาเย่ที่จะเตือนหยูหมิงอย่างชัดเจน แต่พูดด้วยใบหน้าที่เศร้าหมอง “คุณชายหยูถ้าคุณยังไม่หยุดพูด อย่าโทษที่ผมจะส่งคุณไปสถานีตำรวจ!”
อะไรนะ! วันนี้เย่เถิงจะก่อกบฏเหรอ? ตระกูลหยูของเขาในหลินอานใช้มือเพียงข้างเดียวก็คลุมท้องฟ้าได้แล้ว แล้วเมื่อกี้เขาบอกว่าเขาจะพาตนไปสถานีตำรวจ!
หยูหมิงคว้าเสื้อผ้าเย่เถิงแล้วพูดอย่างโมโห “เย่เถิง คุณไม่ต้องการตำแหน่งผู้อำนวยการแล้วใช่ไหม ถึงกล้าที่จะด่าว่าผมเพราะสุนัขคู่นี้!”
“ปั้ง!”
เย่เถิงตบหน้าหยุหมิงพร้อมตะคอก “หยูหมิง คุณสร้างปัญหาพอรึยัง”
พูดจบ เย่เถิงก็หันไปที่จูชุยส่วยและกล่าวว่า “ สวัสดีราชินีจู ข้าน้อยเป็นผู้บัญชาการตำรวจหลินอาน ราชาฮัสซานัลกังวลมากตอนนี้ โปรดกลับไปกับเราเถอะขอรับ! ”
ราชินี?
เมื่อหยูหมิงได้ยินชื่อนี้ เขาตกใจมาก เขารู้ข่าวเรื่องราชินีแห่งบรูไนหายตัวไปในหลินอาน เขาเหลือบมองไปที่จูชุยส่วย หัวใจเขาตกไปอยู่บนตาตุ่ม เป็นไปได้ไหมที่โสเภณีคนนี้จะเป็นราชินีแห่งบรูไน?
จูชุยส่วยยิ้มและพูดว่า “ฉันอุตส่าห์ซ่อนตัวอย่างดี แต่ตำรวจหลินอานยังหาฉันพบ ไม่เลวเลยนะ”
เย่เถิงรีบพูด “ ราชินีช่างมีอารมณ์ขันนะพะยะค่ะ”
จูชุยส่วยเพิกเฉยต่อเขา เธอมองไปที่หยูหมิงและพูดว่า “ฉันดูเหมือนจะได้ยินเธอพูดว่าฉันเป็นโสเภณี แถมบอกด้วยว่าฉินหลั่งและฉันเป็นสุนัขตัวผัวเมีย พวกคุณเป็นคนหยาบคายจริงๆ ฉันแค่ ให้ฉินหลั่งมาคอยดูแลรับใช้ฉัน ตาของคุณตาบอดหรือถึงมองไม่เห็นฟูกบนพื้นของฉินหลั่ง หลายวันมานี้เขานอนบนพื้นตลอด”
ทุกคนมองไปที่ผ้านวมสีขาววางอยู่ที่พื้นข้างประตูทันที
เมื่อหยูหมิงรู้จักตัวตนของจูชุยส่วย ไหนเลยที่จะกล้าหยิ่งผยองอีก เขารีบพูดด้วยรอยยิ้ม “ฝ่าบาท ข้าน้อยทำผิดไปแล้ว ข้าน้อยผิดไปแล้ว… ”
จูชุยส่วยกล่าวอย่างเย้ยหยัน “แค่ประโยคนี้ เธอคิดว่าจะทำให้เรื่องนี้จบหรือ เธอรู้ไหมว่าสิ่งนี้จะส่งผลเสียต่อราชวงศ์บรูไนมากแค่ไหน ในบรูไนการใส่ร้ายราชวงศ์จะถูกลงโทษ ด้วยการเฆี่ยน! ผู้อำนวยการ โปรดหาแส้มาช่วยฉันลงโทษพวกที่ไม่รู้จักที่สูงที่ต่ำพวกนี้! ”
“เอ่อ… เอ่อ … รับทราบพะยะค่ะ!” เย่เถิงสั่งคนของเขาให้ไปหาแส้ทันที คนของเขารีบนำมันมา แต่เป็นแส้ที่สำหรับเรื่องบนเตียง
จูชุยส่วยส่งแส้ให้ฉินหลั่งและพูดว่า “เธอมาลงโทษคนเหล่านี้แทนฉัน”
เธอมองไปที่หยูหมิงและพวกของเขาแล้วกล่าวว่า “ที่จริงพวกเธอควรจะถูกแขวนไว้บนเสาด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ไม่เหมาะ พวกเธอถอดเสื้อออกและปล่อยให้ฉินหลั่งจัดการทีละคน”
“เอ่อ … ราชินีผมคือคุณชายของตระกูลหยูในหลินอาน ก่อนหน้านี้รถและยามที่มาต้อนรับพระองค์และพระราชาก็ถูกส่งมาจากครอบครัวของเราทั้งหมดพะยะค่ะ …” หยูหมิงยอมเสียหน้าไม่ได้จริงๆ ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยถูกเฆี่ยนตี มีแต่เขาไปตีคนอื่น
“เธอมาจากตระกูลหยูเหรอ โอเค ฉันจำได้แล้ว เมื่อฉันกลับไป ฉันจะบอกสามีของฉันว่าคุณชายตระกูลหยูใส่ร้ายฉันว่ามีความสัมพันธ์กับคนอื่น ถ้าเขาโกรธฉันจะไม่รับผิดชอบต่อผลที่ตามมา” จูชุยส่วยหัวเราะเบา ๆ
หยูหมิงตกตะลึง หากกษัตริย์แห่งบรูไนเพ่งเล็งมาที่ครอบครัวของเขา มันไม่ใช่เรื่องตลกจริงๆในเวลานี้เขาไม่มีทางเลือกอื่น เขารีบพูดกับจูชุยส่วย “ราชินี ข้าพเจ้าถอด ข้าพเจ้าถอด”
จากนั้นเขาก็มองไปที่ผู้ใต้บังคับบัญชาคนอื่น ๆ และตะโกนว่า “ยืนทำอะไรอยู่ รีบถอดเร็ว ๆ”
“ ครับ … ” ลูกน้องหลายคนเห็นด้วย
ไม่นาน หยูหมิงและคนของเขาก็ถอดเสื้อออก และจูชุยส่วยก็กล่าวว่า “ฉินหลั่ง เฆี่ยนพวกเขาคนละ10 ครั้ง หยูหมิงที่เป็นหัวโจกเฆี่ยน 15 ครั้ง ไม่เห็นรอยเลือดไม่นับ!”
“ครับ” ฉินหลั่งเดินไปหาหยูหมิงและคนอื่น ๆ เขาเห็นหลงหลิงยืนอยู่ข้างหยูหมิง ดวงตาของเธออาลัยอาวรณ์ เห็นดังนั้นฉินหลั่งตกใจ และคิดในใจว่า “เป็นเพราะหยูหมิงเป็นคู่หมั้นของหลงเย้น เธอจึงมีหน้าตาแบบนี้เหรอ”
“หลงหลิง โปรดหลีกทาง ไม่อยากให้คุณโดนลูกหลงไปด้วย” ฉินหลั่งกล่าว
หลงหลิงไม่ขยับ กัดปากเล็ก ๆ ของเธอ ยืนอยู่ตรงหน้าหยูหมิง และมองไปที่ฉินหลั่งด้วยความขุ่นเคือง กำลังจะพูดว่า “ ในฐานะที่หยูหมิงเป็นแฟนของเธอ ได้โปรดอย่าเฆี่ยนเขา!”
แต่เธอก็ถูกหยูหมิงผลักออกไป “เธอหลบไป ออกไปให้พ้น ปล่อยให้เขาเฆี่ยน อย่าทำให้ราชินีโกรธ เดี๋ยวจะซวยกันหมด”
หยูหมิงแค่ต้องการให้ จูชุยส่วยระงับความโกรธอย่างรวดเร็ว แต่หลงหลิงก็คอยสร้างปัญหาให้กับเขา
หลงหลิงถูกผลักโซเซ แต่ฉินหลั่งก็คว้าตัวเธอไว้ทันทีกลัวว่าเธอจะล้ม แต่หลงหลิงผลักมือฉินหลั่งออก ฉินหลั่งรู้ว่าเธอยังแค้นตัวเองอยู่ในใจ เขาพูดเบาๆ “คุณไม่เป็นไรนะ”
หลงหลิงไม่ตอบฉินหลั่งสักคำ!
ท้ายที่สุดฉินหลั่งก็ฟาดแส้ใส่หยูหมิงและคนของเขา หลายคนกรีดร้องเหมือนหมูที่ถูกฆ่าและบนหลังมีรอยเลือดอยู่สองสามจุด!
หยูหมิงเจ็บปวดมาก แต่ทำได้เพียงขอโทษจูชุยส่วยด้วยรอยยิ้ม “ข้าน้อยละเมิดอำนาจของพระนาง โปรดอย่าได้ติดใจ หากราชวงศ์มีคำสั่งอะไร ข้าน้อยยินดีที่จะปฏิบัติตามทั้งหมด …”
จูชุยส่วยไม่ได้แยแสเขา หันไปหาเย่เถิงและพูดว่า “ผู้บังคับบัญชาเย่ ฉันขอพูดกับคุณหน่อย วันนี้ช่วยแสร้งทำเป็นว่าไม่พบฉันที่นี่นะ ฉันสัญญาว่าอีกสองสามวัน เมื่อฉันเสร็จธุระ ฉันจะกลับไปหาสามีของฉัน”
เย่เถิงยิ้มอย่างขมขื่น “ราชินีโปรดยกโทษที่กระหม่อมไม่เห็นด้วย ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา พระราชาเป็นห่วงความปลอดภัยของพระองค์อย่างยิ่ง เขาได้ส่งแถลงการณ์ไปยังกระทรวงการต่างประเทศของเราหลายครั้ง เพื่อขอให้ตำรวจจีนค้นหาเบาะแสของพระองค์ หากรอจนความอดทนของพระองค์หมด พระองค์มีพระราชดำรัสว่าจะบอกเรื่องนี้กับนานาชาติ พระองค์เป็นภริยาของประมุข โดยธรรมชาติพระองค์รู้ว่าผลที่ตามมาจะร้ายแรงเพียงใด โปรดยกโทษให้หม่อมฉันด้วย!”
จูชุยส่วยถอนหายใจเบา ๆ และกล่าวว่า “ฉันขอโทษจริงๆที่ทำให้คุณเดือดร้อน ฉันจะกลับไปกับคุณ”
จูชุยส่วยมองไปที่ฉินหลั่งและพูดว่า “ฉินหลั่ง เธอไปกับฉัน”
ฉินหลั่งเดินตามจูชุยส่วยไปที่ด้านนอกของห้อง เขามองกลับไปที่หลงหลิง และเห็นว่าสายตาที่หลงหลิงมองหยูหมิง เต็มไปด้วยความกังวลและห่วงใย ฉินหลั่งสงสัยว่า ทำไมหลงหลิงดูรักใคร่พี่เขยมากขนาดนี้?
แต่เขาคิดว่าหยูหมิงกำลังจะแต่งงานกับหลงเย้นน้องสาวของหลงหลิง จึงไม่ได้คิดว่านี่คือสายตาที่กำลังมองแฟน ฉินหลั่งเลิกคิดมาก แล้วเดินตามจูชุยส่วยออกจากโรงแรมเทียนสิ้นไป
ผู้อำนวยการเย้พาจูชุยส่วยและฉินหลั่ง ขึ้นรถตำรวจไปที่โรงแรมเกสต์เฮาส์ซีหู
ฮัสซานัลกษัตริย์แห่งบรูไนรออยู่ที่ประตูเป็นเวลานานแล้ว เมื่อเห็นจูชุยส่วยลงจากรถ เขาก็รีบไปทักทาย และพูดภาษามลายูจำนวนมากด้วยความดีใจ สันนิษฐานว่าคงจะเป็น “โอ้เมียจ๋า เธอกลับมาแล้ว ฉันคิดถึงคุณจะตายอยู่แล้ว!”
จูชุยส่วยพูดภาษามาเลย์สองสามคำ แต่สีหน้าของเธอสงบมาก
เมื่อเธอพูด ฮัสซานัลมองเธอด้วยความรัก ในสายตาของเขาราวกับว่าจูชุยส่วยเป็นเทพธิดา
ขณะที่ทั้งสองคนกำลังคุยกัน ชาวบรูไนหลายคนตรวจร่างกายของฉินหลั่ง ฉินหลั่งคิดกับตัวเอง “เมื่อมองไปที่การแสดงออกที่มีความสุขของกษัตริย์ ท่านดูชอบท่านจูเป็นพิเศษ แต่ท่านจูดูเหมือนจะค่อนข้างสงบไม่ได้ดูร้อนแรงอะไร”
หลังจากพูดคุยกับกษัตริย์ไม่กี่นาที จูชุยส่วยก็พาฉินหลั่งและพนักงานของเกสต์เฮาส์ซีหู
ไปที่ห้องสองห้อง จูชุยส่วยไม่ได้พักอยู่ในห้องเดียวกันกับกษัตริย์
หลังจากฉินหลั่งเก็บของเสร็จ จูชุยส่วยก็เรียกเขาไปเดินเล่นในบริเวณเกสต์เฮาส์
ฉินหลั่งกล่าว “ ท่านจู ผมไม่คิดว่าท่านจะเป็นราชินีแห่งบรูไน”
จูชุยส่วยนั่งบนเก้าอี้แถวริมทะเลสาบและพูดว่า “ยายปี้หวู้จะมาที่นี่แน่นอน ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า บอกเธอไว้ก่อนก็ไม่เป็นไร”
จูชุยส่วยจ้องมองไปที่ทะเลสาบในระยะไกลและพูดอย่างสบาย ๆ ว่า “เมื่อยี่สิบปีก่อน คนคนนั้นทำร้ายฉัน ฉันเริ่มเดินทางไปทั่วประเทศเพื่อล้างแค้นคนทรยศ ฉันเริ่มมองหาคนหล่อทุกประเภท เชี่ยเอ้ย ฉันพาพวกเขามาต่อหน้าคนๆนั้น และจงใจแสดงความรักต่อหน้าเขา เพื่ออยากทำให้เขาโกรธ แต่เขาก็ไม่สะทกสะท้านเลย”
“ หลังจากเจ้าชายแห่งบรูไนเสด็จเยือนประเทศจีน ฉันก็จงใจให้ท่า จนเขาตกหลุมรักฉันตั้งแต่แรกที่พบ ฉันก็พาเขาไปพบกับผู้ชายใจร้ายคนนั้น ฉันแสดงความรักใคร่ต่อหน้าเขาและพูดว่าฉันจูชุยส่วยเป็นผู้หญิงที่เจ้าชายแห่งบรูไนหวงแหนและรักมาก เพื่อต้องการกระตุ้นความหึงหวง หากเขาง้อฉันสักนิด ฉันจะเขี่ยเจ้าชายแห่งบรูไนทิ้งทันทีและอยู่กับเขาตลอดชีวิต!”
“หึ ฉันคิดไม่ถึงว่าคนทรยศนั่นจะบอกว่าเขามีคนในใจอยู่แล้ว รักใครไม่ได้อีกต่อไป! เขาไม่มีความรู้สึกใด ๆ กับฉันเลย และจากนั้นเขาก็ซ่อนตัวอยู่ในป่าภูเขาเทียน เขาปิดผนึกทางเข้าไว้ วิชาของฉันสู้เขาไม่ได้ จึงเข้าไปไม่ได้ ตั้งแต่นั้นมาฉันก็ไม่เคยเห็นเขาอีกเลย ฉันไม่จำเป็นต้องหาคนใหม่มาทำให้เขาหึง ฉันติดตามเจ้าชายแห่งบรูไนมาตลอด จนพระองค์ขึ้นครองราชย์เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา และฉันจึงได้เป็นราชินีแห่งบรูไน”
ฉินหลั่งรู้สึกประหลาดใจ เขาไม่คิดว่าจูชุยส่วยจะเป็นราชินีของราชาบรูไนด้วยวิธีนี้ และถามว่า “ท่านจูคนทรยศที่ท่านพูดถึงคือใคร เพราะคน ๆ นี้ใช่ไหมท่านจึงต้องการฆ่ายายปี้หวู้”
หลังจากที่จูชุยส่วยพูดคำนั้น เธอก็อารมณ์พลุกพล่าน เธอใช้แขนเสื้อคลุมเช็ดน้ำตาและพูดว่า: “คนทรยศนั้นมีชื่อว่าหลี่เซี่ยวหยาว เธอพูดถูก เป็นเพราะคน ๆ นี้ฉันจึงต้องฆ่ายายปี้หวู้ให้ได้”
ขณะที่ฉินหลั่งยังต้องการถามบางอย่าง จูชุยส่วยลุกยืนขึ้น “พอแล้ว เธอตั้งใจฝึกฝนที่นี่ ฉันใช้ “ด้ายหนึ่งเส้นเชื่อมโยงบุพเพ” เรียกยายปี้หวู้มาที่หลินอานแล้ว เธอจะมาที่นี่เร็ว ๆ นี้ หากไม่ต้องการเห็นฉันตายด้วยน้ำมือของเขา เธอฝึกฝนสิ่งที่ฉันสอนให้ดี!”
ฉินหลั่งพยักหน้า จากนั้นก็เริ่มฝึกฝนที่ริมทะเลสาบ เขาคิดกับตัวเองว่า ถ้าท่านจูและยายปี้หวู้สู้กันจริงๆแม้ว่าเขาจะต้องบาดเจ็บ เขาจะไม่ปล่อยให้คนใดคนหนึ่งถูกอีกฝ่ายฆ่าตาย สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเขาต้องฝึก “เทียนหนานเทียนเป่ย”ให้สำเร็จ
