รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 237 คุณชายใหญ่สมองปลอดโปร่งหน่อย

บทที่ 237 คุณชายใหญ่สมองปลอดโปร่งหน่อย
ฉินหลั่งอึ้งไปสักแป๊บ ภาพของน้องชายรองฉินหยวนปรากฏเข้ามาในสมองทันที
ฉินหยวนคือลูกชายคนโตของอาคนที่สอง ตั้งแต่เล็กฉินหยวนก็ชอบแข่งกับฉินหลั่ง เช่นแข่งการบ้าน กำลังของแรง ความเร็วในการวิ่งกับฉินหลั่ง แม้กระทั่งส่วนสูง น้ำหนัก แค่เป็นเรื่องที่เทียบได้ ก็จะเทียบ
มีอยู่ครั้งหนึ่ง ปู่จะทดสอบแรงหมัดของพวกเขา ทีแรกฝึกเองก็ได้ แต่ฉินหยวนจะแข่งกับฉินหลั่ง เขาอยากจะชนะต่อหน้าของปู่ แต่สุดท้ายถูกฉินหลั่งชกใส่สองหมัด
แน่นอนว่าต้องมีชนะกับแพ้ ฉินหลั่งจะชนะมากกว่า แต่ก็ไม่ได้มากกว่าฉินหยวน
ฉินหลั่งยังจำได้อย่างแม่นยำว่า ตอนที่เขาอายุ7ขวบ ตอนนี้พ่อแม่ของเขาไปทำงานที่ภาคยุโรปใต้ของตระกูล ก่อนจะไปหนึ่งวัยไปดูเขาจากนั้นก็นั่งเครื่องไป
ฉินหลั่งรู้สึกเศร้าก็เลยไปนั่งชิงช้า ตอนที่เขากำลังเหม่อลอย เขาก็รู้สึกว่าร่างกายเสียการควรคุม หัวฟาดลงสู่พื้น
ฉินหลั่งหัวกระแทกกับพื้น เขาลุกขึ้นมาก็เห็นฉินหยวนยืนกอดอกยืนดูเขาอย่างได้ใจ เมื่อกี้เขาเป็นคนผลักตัวเองตกจากชิงช้า
ฉินหลั่งรู้สึกโกรธ พุงไปทางฉินหยวนและชกตีกับเขา！
ระหว่างที่ตีกัน ฉินหยวนยังไม่หยุดพูด “ฉินหลั่ง แกมันไอ่หน้าสงสาร!” “ไม่มีแม้กระทั่งแม่” “ไม่มีใครจะปกป้องแก” “คนทั้งครอบครัวไม่ชอบแก ต่อไปแกจะถูกผู้ใหญ่ขายทิ้ง!” ……
ความโกรธของฉินหลั่งเหมือนมีไฟมาจุดให้ละบิด แรงของเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ยกหมัดชกไปที่หัวของฉินหยวนซ้ำๆ
สุดท้าย ฉินหยวนถูกฉินหลั่งตีจนหน้าบวม เลือดกำเดาไหล และอารองของเขาก็ไปฟ้องปู่ จนเขาถูกลงโทษทั้งวันและอดอาหารสามมื้อ
7ปีก่อน หลังจากที่ปู่เริ่ม ‘การประเมินการฝึกทดสอบความยากจน’ ฉินหลั่งและฉินหยวนถูกส่งออกไปด้านนอก รับบททดสอบการยากจน
ไม่ได้เจอกัน7ปี ฉินหลั่งแทบจะลืมไปแล้วว่ามีคนๆ อยู่ ตอนนี้ได้ยินเขาแนะนำตัวแบบนี้อีกครั้ง แถมในน้ำเสียงยังมีความท้าทายปนอยู่ ทำให้ความโกรธในใจของฉินหลั่งเริ่มเพิ่มขึ้น
ฉินหลั่งขมวดคิ้วแน่น พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา： “แกหาฉันทำไม！”
“คุยในโทรศัพท์คุยไม่รู้เรื่อง แกมาที่โรงแรมเซก้าฉันอยู่ที่ห้อง v001รอแก！เร็วๆ หน่อย ฉันจะเตือนแกนะ ที่ฉันมาครั้งนี้ ปู่เป็นคนให้ฉันมา！” ฉินหยวนพูดจบก็ตัดสายทิ้ง
ปู่ให้เขามา？
ฉินหลั่งเกิดความสงสัย ถ้าฉินหยวนให้เขาไป เขาไม่มีทางไปแน่นอน แต่ตอนนี้ไม่ใช่แบบนั้นแล้ว ปู่เป็นคนให้มา เขาก็ต้องไป
“คุณชายฉินคุณเป็นอะไรไหม？” ลมถามเบาๆ
ฉินหลั่งส่ายหัว พูดว่า: “ไม่เป็นอะไร ลมฉันมีเรื่องส่วนตัวนิดหนึ่งจะต้องไปจัดการ จะไปที่โรงแรมเซก้าพวกเธอไปที่ตระกูลหยูก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจะไปหาพวกเธอ”
ลมพูดว่า： “พวกเราไปกับคุณ”
อีกสามคนเตรียมตัวจะลงจากรถแท็กซี่
ฉินหลั่งมองไปทางพวกเธอ ยิ้มและพูดว่า “นี่คือเรื่องส่วนตัวนิดๆ ของฉัน พวกเธอไม่ต้องไปแล้วจริงๆ”
พวกลมเห็นเขาพูดอย่างจริงจัง ก็รู้เลยว่าเขาไม่อยากจะให้พวกเธอไปจริงๆ ไม่มีใครจะกล้าพูดอะไร
ลมพูดว่า： “คุณชายฉินถ้าคุณจัดการเรื่องเสร็จก็มาหาพวกเราที่ตระกูลหยู!”
ฉินหลั่งพยักหน้า สาวสี่คนโบกมือกับฉินหลั่งจากนั้นนั่งรถแท็กซี่ไป
ฉินหลั่งเองก็เรียกรถแท็กซี่ไปทางโรงแรมเซก้า
หลายวันก่อน ฉินหลั่งได้หน้าได้ตาที่งานเลี้ยงกษัตริย์ประเทศบรูไนสุดท้ายเขายังเป็นคนที่เดินออกมาพร้อมกับกษัตริย์ประเทศบรูไนแม้กระทั่งผู้ว่า เลขานุการ พวกคนมีฐานะ ดูแล้วยังไม่มีตำแหน่งสูงเท่าฉินหลั่งสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้น พนักงานทุกคนในโรงแรมเซก้าต่างก็มองเห็นกันหมด
ตอนนี้เห็นฉินหลั่งปรากฏที่ประตูโรงแรมอีกครั้ง จะมีใครกล้าดูถูกอีกหล่ะ?
ผู้จัดการ พนักงาน แม้กระทั่งคนที่เห็นหัวหน้าก็มาต้อนรับฉินหลั่งด้วยรอยยิ้มที่เบิกบาน ไม่กล้าชักช้าแม้แต่น้อย ทำให้ฉินหลั่งไม่ค่อยคุ้นเลย
ไม่นาน ภายใต้การนำทางของผู้จัดการ ฉินหลั่งก็ไปถึงห้องที่ดีที่สุดในโรงแรม v001
ฉินหลั่งเปิดประตูเข้าไป เห็นแต่ที่โต๊ะเต็มไปด้วยอาหาร ผู้ชายที่ใส่ชุดแจ็คเก็ตสีดำนั่งอยู่บนเก้าอี้ ใช้ตะเกียบสีดำกำลังกินอาหารอยู่
เขาดูชิลๆ หน้าตาสดใส คิ้วมีเค้าคงคล้ายกับฉินหลั่งนั่นคือฉินหยวน
ด้านหลังของฉินหยวนมีผู้ชายวัย60กว่ายืนอยู่ ฉินหลั่งรู้จักเขา คนในตระกูลเรียกเขาว่า “ท่านโสง” ก็ถือเป็นมือซ้ายมือขวาของตระกูลได้แล้ว
ตอนที่อยู่จินหลิงในตอนที่ฉินหลั่งช่วยส้งเส่นเอ๋อจัดการเรื่องที่บ้าน เคยไปขอความช่วยเหลือจากท่านหวงเขามีตำแหน่งในตระกูลเหมือนกับท่านโสง
ฉินหยวนเงยหน้ามองไปทางฉินหลั่งยิ้มปนพูด： “สวัสดีฉินหลั่ง 7ปีกว่าแล้ว พวกเราได้เจอกันอีกแล้ว”
ฉินหลั่งเห็นฉินหยวนแต่ตัวหรูหรา และมีท่านโสงตามตัว ในใจคิดว่าเขาน่าจะผ่าน ‘การฝึกทดสอบความยากจน’ แล้ว
กลับสู่ตระกูลฉินแล้ว ก็เลยพูดว่า： “สวัสดี！ปู่ให้แกมาหาฉันเพราะเรื่องอะไร? ？”
ฉินหยวนวางตะเกียบและพิงที่เก้าอี้ ยิ้มปนพูด： “แกจะใจร้อนขนาดนั้นทำไม? พวกเราสองพี่น้องไม่ได้เจอกันตั้ง7ปี แกไม่คดกินข้าวสักมื้อกับฉันและพูดเรื่อง ‘การฝึกทดสอบความยากจน’ ของซึ่งกันและกันหรอ? มาดูกันว่าปู่โหดร้ายกับใครมากกว่ากัน ฉันเริ่มก่อน ฉันถูกปู่โยนอยู่ที่สถานที่เด็กกำพร้าที่เซียงซีตั้งแต่มัธยมต้นจนถึงมหาวิทยาลัย หน้าตาอย่างฉันที่หล่อเหลา แต่กลับไม่มีผู้หญิงคนไหนยอมเป็นแฟนของฉัน และยังมีอีก……”
ฉินหลั่งจ้องไปทางฉินหยวนและพูดว่า： “แกผ่านอะไรมาฉันไม่สนใจ ตอนนี้ฉันอยากรู้ว่า ปู่ให้แกมาหาฉันทำไม”
ถึงแม้ฉินหลั่งจะใช้ชีวิตกับฉินหยวนในตระกูลเพียงเวลา13ปี แต่นิสัยของฉินหยวนฝังลึกเข้าไปในใจของฉินหลั่งแล้ว สำหรับเขาแล้ว ฉินหยวนคือคนที่ทำได้ทุกอย่างเพื่อนจุดหมายของตัวเอง
“ดีเลย แกที่เป็นพี่ใจแคบจริงๆ! ชั่งเถอะ ฉันใจกว้างไม่ว่าอะไรแก!” ฉินหยวนยิ้มปนพูด
สายตาของเขามองไปที่ฉินหลั่งและพูดว่า “ครั้งนี้ที่ปูให้ฉันมาเกี่ยวกับเรื่องที่แกถูกคำสั่งห้ามของตระกูล”
ฉินหลั่งดีใจ คิดในใจ： “ปู่จะปลดคำสั่งห้ามของตระกูลของฉันแล้วหรอ？”
และในตอนนี้ ประตูห้องถูกเปิด มีคนสองคนเดินเข้ามา หนึ่งคนอายุราว40ใส่ชุดสูทสีกรม หน้าตาเรียบร้อยอ่อนโยน อีกคนร่างกายสูงใหญ่ หน้าตาดูสุขุม นั่นคือโข่งลิ่งเสียนและเสิ่นวั่นเชียน!
“คุณโข่งลิ่งเสียน คุณเสิ่นวั่นเชียนพวกคุณเอง！” ฉินหลั่งอดที่จะดีใจไม่ได้
“สวัสดีครับคุณชายใหญ่！” โข่งลิ่งเสียนและเสิ่นวั่นเชียนเห็นฉินหลั่งก็ดีใจเหมือนกัน
ทันใดนั้นได้ยินเสียงเก้าอี้ดังขึ้น ฉินหลั่งยังไม่รู้สึกตัวก็ได้ยินเสียง เพี๊ยๆ ดังขึ้นสองครั้ง บนใบหน้าของโข่งลิ่งเสียนและเสิ่นวั่นเชียนต่างก็โดนตบคนละครั้ง
ฉินหยวนโมโหและยืนอยู่ตรงหน้าของทั้งสองคน เมื่อกี้เขาเป็นคนตบสองคนนั้นเอง
“แกทำอะไร！” ฉินหลั่งอยากจะตบกลับจริงๆ ตุถูกสองคนนั้นห้ามไว้
เพราะถ้าคุณชายทั้งสองมีเรื่องกัน จะเป็นความผิดพลาดของพวกเขา แถมตอนนี้คำสั่งห้ามของตระกูลของฉินหลั่งยังไม่ถูกปลด ถ้าเกิดเรื่องอีก ไม่ดีต่อฉินหลั่งมากๆ
ฉินหยวนมองไปทางโข่งลิ่งเสียนและเสิ่นวั่นเชียนพูดด้วยความโมโหว่า： “ฉันให้มาตอน10โมงครึ่ง แต่พวกแกมาตอนนี้ ไม่เห็นฉันอยู่ในสายตาใช่ไหม? อีกอย่าง ตอนนี้คำสั่งห้ามของตระกูลของฉินหลั่งยังไม่ได้ปลดออก ใครให้เรียกคุณชายใหญ่! ”
โข่งลิ่งเสียนก้มหน้ามองไปทางฉินหยวนพูดว่า： “คุณชายรอง วันนี้บนท้องถนนมีเรื่องนิดหน่อยก็เลยทำให้พวกผมมาช้า ขอให้คุณให้อภัยพวกผมด้วย พวกผมไม่กล้าดูถูกคุณแน่นอน”
“เพี๊ย！”
ฉินหยวนตบไปที่หน้าของ โข่งลิ่งเสียนอีกครั้งพูดว่า： “แกกำลังหาข้ออ้าง รู้สึกว่าที่ฉันตบแกมันไม่ถูกใช่ไหม? ？”
โข่งลิ่งเสียนก้มหน้า： “ไม่กล้า”
“เฮอะ โข่งลิ่งเสียนแกก็แค่คนที่รับผิดชอบของเขตหัวตงเป็นแค่หมาตัวหนึ่งของตระกูลฉินแกจะต้องรู้ฐานะของตัวเอง” ฉินหยวนพูด
“เพี๊ย”
เขาไปตบที่หน้าของ เสิ่นวั่นเชียนอีกครั้งพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา： “โข่งลิ่งเสียนโดนสองที แกโดนไปแค่ทีเดียว เป็นเพื่อนซี้กัน ครั้งนี้ก็ให้แกละกัน! ไม่พูดคำว่าขอบคุณกับฉันหน่อยหรอ?”
ในใจของเสิ่นวั่นเชียนโกรธมาก แต่ก็ต้องพูดขอบคุณ “ครับ…ขอบ…ขอบคุณคุณชายรอง！”
โข่งลิ่งเสียนและเสิ่นวั่นเชียนดึงฉินหลั่งไว้ตลอด ตัวว่าเขาใจร้อน แต่ฉินหลั่งในตอนนี้ทนไม่ได้อีกแล้ว เขาดิ้นออกจากมือของโข่งลิ่งเสียนและเสิ่นวั่นเชียนไปจับที่คอเสื้อของฉินหยวนด่าว่า： “คุณโข่งลิ่งเสียนและคุณเสิ่นวั่นเชียนเป็นคนที่ทำให้ตระกูลเยอะ จะให้แกว่าหมิ่นแบบนี้ได้ไง！”
“เพี๊บๆๆๆ ！”
ฉินหลั่งพูดจบก็เอามือขวาพร้อมมือซ้ายไปตบที่หน้าของฉินหยวนไปมา อย่างน้อย10ครั้ง！
เขาซึมซับกำลังภายในของจูชุยส่วยและนายหญิงตอนนี้มือก็เลยใช้อย่างไม่รู้ตัว ตอนที่เขาปล่อยตัวฉินหยวน
ฉินหยวนยืนไม่นิ่ง ล้มลงบนพื้นอย่างมึนงง ท่านโสงรีบไปพยุงฉินหยวนเห็นแต่หน้าของเขาแดงเหมือนตูดลงอย่างรวดเร็ว
ฉินหยวนหลับตาและพยายามส่ายหัว ถึงจะได้สติกลับมาเล็กน้อย
“ฉินหลั่ง เพื่อหมาสองตัวในตระกูล แกตีน้องชายของตัวเองใช่ไหม! แกเก่งจริงๆ เลย!” ฉินหยวนชี้ไปทางฉินหลั่งและพูดอย่างเย็นชา
ฉินหลั่งพูดว่า： “ตอนที่ฉันอยู่จินหลิงคุณโข่งลิ่งเสียนและคุณเสิ่นวั่นเชียนได้ดูแลมากมาย มีอยู่ครั้งหนึ่งคุณเสิ่นวั่นเชียนเคยเสียสละชีพช่วย ในใจของฉัน พวกเขาสำคัญกว่าน้องที่แกหมายถึงอีก！”
ได้ยินฉินหลั่งพูดแบบนี้ ในใจของโข่งลิ่งเสียนและเสิ่นวั่นเชียนต่างก็รู้สึกซึ้งมาก
“เฮอะ คำนี้ออกจากปากนายที่น่าประชดประชันจริงๆ!” ฉินหยวนยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูด
รอยยิ้มของเขาทำให้ฉินหลั่งยิ่งโกรธไปใหญ่ พูดว่า: “ถ้าแกยังทำหน้าทำตาแบบนี้ ฉันจะตบหน้าแกอีก10ครั้ง ดูสิว่าแกจะยิ้มได้อยู่ไหม！”
ฉินหยวนไม่กลัว แต่กลับจ้องมองไปทางฉินหลั่งพูดว่า： “ฉันพูดผิดหรอ? คนที่สามารถทิ้งแฟนตัวเองไปได้ตอนนี้มารักษาภาพลักษณ์ที่ปกป้องลูกน้องแกไม่รู้สึกรังเกียจ แต่ฉันจะอวกแล้ว!”
โข่งลิ่งเสียนคิดว่าแย่แล้ว พูดในใจว่า： “คุณชายรองจะพูดถึง ‘จงยู่’ แล้ว คุณชายใหญ่ไม่รู้เพราะสาเหตุอะไร ปล่อยวางจงยู่ได้สักที ให้หล่อนแต่งงานกับคุณชายตระกูลหยูตอนนี้คุณชายรองตั้งใจพูดถึงเรื่องนี้ อยากจะให้คุณชายใหญ่กลับไปคืนดี จะได้ทำความผิด อาจจะทำให้เวลาของคำสั่งห้ามของตระกูลนานไปกว่าเดิม”
ครั้งที่แล้ว ที่โข่งลิ่งเสียนเคยไปพร้อมกับจ้าวหมิงหมิงไปพบฉินหลั่งหลังรู้ว่าฉินหลั่งหาจงยู่เจอแล้วก็รีบเอาเรื่องนี้แจ้งไปทางตระกูล เขาเองก็หาคนสืบ แต่พบว่าจงยู่ในปากของฉินหลั่งคือคุณหนูคนโตของตระกูลหลงหลงหลิง
ฉินหลั่งตามติดหลงหลิงไม่ปล่อย แต่ใครจะรู้ว่าช่วงนี้หลงหลิงจะแต่งงานกับหยูหมิงแล้ว ฉินหลั่งเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นโข่งลิ่งเสียนคิดว่าฉินหลั่งปล่อยวางไปแล้ว
ฉินหยวนที่ได้ข่าวคราวเมื่อวาน บอกว่าเขาเอาคำสั่งของเจ้าบ้านมาหาฉินหลั่งที่เมืองหลินอานโข่งลิ่งเสียนคิดอยู่ว่าตระกูลคิดว่าฉินหลั่งไม่มีความรู้สึกกับเรื่องที่หลงหลิงแต่งงาน จะต้องปล่อยหลงหลิงไปแล้วแน่ๆ ก่อนหน้านี้ที่ฉินหลั่งจีบจงยู่ถูกตระกูลลงโทษคำสั่งห้ามของตระกูลตอนนี้ก็จะได้ปลดทิ้งแล้ว
ตอนนี้ฉินหยวนพูดถึงจงยู่อีกครั้ง เจตนาจัดเจนพอแล้ว เขาจะทำให้ฉินหลั่งฟื้นความรู้สึกที่มีต่อจงยู่ให้ฉินหลั่งไปจีบหลงหลิงอีกครั้ง ถ้าเป็นแบบนั้นคำสั่งห้ามของตระกูลก็จะไม่ถูกปลด
โข่งลิ่งเสียนพูดในใจ： “คุณชายใหญ่ อย่าไปหลงกลคุณชายรองนะ”