รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 254 ในที่สุดสองคนก็ยอมรับกัน

บทที่ 254 ในที่สุดสองคนก็ยอมรับกัน
“ต่อไปนายช่วยดูแลพ่อแม่ของฉันด้วยนะ!” ฉินหลั่งกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ชิ ฉันยังมีพ่อแม่ที่ต้องดูแล เรารอพี่กลับมาตระกูลฉินนะ!” ฉินเทียนกล่าวพร้อมกับรอคอยวันนั้นในใจของเขา
หลังจากที่ฉินเทียนพูดจบ บรรยากาศก็เย็นลง เพราะทุกคนรู้ดีว่าในประวัติศาสตร์ของตระกูลฉินเป็นเวลาหลายร้อยปี ไม่มีใครถูกขับออกจากตระกูลฉินและกลับมา
“คุณโข่ง ท่านหวง พวกคุณก็มาส่งผมเหรอ ผมขอโทษด้วยนะ” ฉินหลั่งเบี่ยงเบนประเด็นและหันไปพูดกับโข่งลิ่งเสียนและท่านหวง
ในการแข่งขันระหว่างฉินหลั่งและฉินหยวน พวกเขาเลือกที่จะเคียงบ่าเคียงไหล่กับฉินหลั่งตั้งแต่แรก ตอนนี้ฉินหลั่งจากไปแล้ว โข่งลิ่งเสียนและคนอื่น ๆ คงได้รับผลกระทบอย่างหนักจากฉินหยวน
โข่งลิ่งเสียนและท่านหวงส่ายหัวทันที พวกเขาชอบความประพฤติของฉินหลั่งมาก จึงยินดีที่จะติดตามเขา!
“ทุกคนอยู่ที่นี่หมดแล้ว แล้วหลินจูไม่ได้ด้วยเหรอ ปกติคุณชายฉินจะดีกับเขาเสมอ” ลมพึมพำ หญิงสาวทั้งสี่ “ลม ดอกไม้ หิมะ ดวงจันทร์” ไม่ได้เศร้ามาก ในความคิดของพวกเขา ตระกูลฉินไรนิดไรหน่อยก็จะถูกโบย ฉินหลั่งอยู่ที่นั่นก็อันตราย เป็นการดีกว่าที่จะถูกขับออกจากบ้าน
“หลินจูถูกอาเก้าพากลับไป พ่อลูกไม่ได้เจอกันมา 20 ปี คงมีเรื่องต้องพูดกันเยอะ!” ฉินเทียนอธิบาย
ฉินหลั่งพยักหน้าและยิ้ม “ขอบคุณทุกคนที่มาหาฉัน ฉันมีความสุขมาก ฉันไปก่อนนะ ลาก่อน”
ฉินหลั่งโบกมือให้ทุกคน หันไปรอบ ๆ และเดินขึ้นเฮลิคอปเตอร์พร้อมกับหญิงสาวสี่คน “ลม ดอกไม้ หิมะ ดวงจันทร์”
เฮลิคอปเตอร์ค่อยๆทะยานขึ้นฟ้า ฉินหลั่งยิ้มและโบกมือให้ญาติของเขา ด้านล่างเขาเห็นแม่ของเขาซุกหน้าร้องไห้ ฉินเว๋ยเฉิงพยุงจ้าวหมิงหมิงไว้ ขณะที่ฉินเทียนหันหลังให้ ไม่รู้ว่าเขาร้องไห้ด้วยหรือไม่ ทั้งโข่งลิ่งเสียนและท่านหวงต่างดูเศร้า
คนที่อยู่บนพื้นค่อยๆเล็กจนกลายเป็นเมล็ดข้าว ก่อนที่ฉินหลั่งจะหันศีรษะ เขากลั้นไว้ไม่ไหวอีกต่อไป ก้มหน้ากอดเข่าและเริ่มร้องไห้
จากนี้ไปเขาไม่ใช่คนตระกูลฉินอีกต่อไป และจะเป็นเรื่องยากที่จะได้เจอพ่อแม่และฉินเทียนอีก
“คุณชายฉิน”
“ลม ดอกไม้ หิมะ ดวงจันทร์” หญิงสาวทั้งสี่พึมพำเงียบ ๆ พวกเขาดูไม่ออกเลย เมื่อตอนที่อยู่ในสนามบิน ฉินหลั่งแกล้งทำท่าทีร่าเริง ตอนนี้เมื่อพวกเขารู้สึกถึงความรู้สึกที่แท้จริงของฉินหลั่งแล้ว พวกเขาก็รู้สึกเศร้าใจเช่นกัน
ผู้หญิงทั้งสี่ล้อมรอบฉินหลั่งและปลอบโยนฉินหลั่งอย่างอ่อนโยน
“ คุณชายฉิน คุณยังมีพวกเรา เราจะไม่มีวันทิ้งคุณ”
“ใช่ มีพวกเราสี่คนปรนนิบัติ คุณจะอยู่สบายกว่าที่บ้านฉินมาก”
“หากคุณมีปัญหาในใจก็พูดออกมา เราจะฟังอย่างเงียบ ๆ มันจะทำให้คุณรู้สึกดีขึ้น”
…
ลมและดอกไม้วางมือบนหลังของฉินหลั่งและตบเบา ๆ หิมะจับมือของฉินหลั่งเอาไว้และดวงจันทร์ก็นั่งยองๆต่อหน้าเขา ฉินหลั่งเป็นทุกอย่างของพวกเขา
เมื่อมีคนสนิททั้งสี่อยู่เคียงข้าง ฉินหลั่งรู้สึกดีขึ้นจริงๆ
“ขอบคุณ!” ฉินหลั่งยืดตัวขึ้นช้าๆ เอนตัวลงบนเบาะและค่อยๆหลับตา ฉินหลั่งเหนื่อยมาก เขาอยากนอน แบบนี้ปัญหาทั้งหมดจะได้หายไป
ในไม่ช้า ฉินหลั่งก็หลับไป หญิงสาวทั้งสี่ “ลม ดอกไม้ หิมะ ดวงจันทร์” ก็รู้สึกโล่งใจขึ้น
ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืน ตอนกลางคืนหนาวมาก เพราะฉินหลั่งถูกไล่ออกจากตระกูล เฮลิคอปเตอร์ที่มาส่งเขาไปนั้นจึงเก่าแก่ที่สุด ในห้องโดยสารมีอากาศรั่วเข้ามาจากทางหน้าต่าง ทำให้เขาตัวสั่น
“คุณชายฉินหนาวมาก!” ดวงจันทร์ค้นพบทันที
“ดอกไม้ เธอกับฉันกอดคุณชายฉินเอาไว้” ลมขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดกับดอกไม้ที่นั่งอยู่อีกด้านของฉินหลั่ง
ลมและดอกไม้กอดร่างกายครึ่งหนึ่งของฉินหลั่งไว้ด้วยกัน โดยใช้อุณหภูมิร่างกายเพื่อให้ฉินหลั่งอบอุ่น
“พวกเธอสองคนพักผ่อนกันก่อน ฉันกับดอกไม้จะเข้าเวรกะดึก และเธอสองคนก็ค่อยมาเข้าเวรตอนเช้ามืด!” ลมจัดแจง
หิมะและดวงจันทร์ตอบสนองและไปพักผ่อนที่ที่นั่งของพวกเขา
เพื่อที่จะทำให้ฉินหลั่งอุ่นขึ้น ลมกดร่างกายของเธอให้แน่นไปที่ร่างกายของฉินหลั่ง ถอดเสื้อของตน มือข้างหนึ่งดึงเสื้อมาปกปิดร่างกายของฉินหลั่ง
ดอกไม้ก็ปฏิบัติตาม
ทั้งสองมองหน้ากัน มองดูฝั่งตรงข้ามที่แนบชิดกับฉินหลั่ง รู้สึกเหมือนเป็นคู่รักที่สนิทสนม พวกเขาอดไม่ได้ที่จะอิจฉากัน พวกเขาคิดทันทีว่า ตอนนี้พวกเขากอดฉินหลั่งไว้แบบนี้ ช่างมีความสุขและตื่นเต้นเหลือเกิน
เมื่อเห็นกันและกันยิ้ม ทั้งคู่ก็คิดว่าอีกฝ่ายกำลังยิ้มให้ตัวเอง และใบหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดง
ลมและดอกไม้หลับตาลง รู้สึกได้ถึงร่างกายที่แข็งแรงของฉินหลั่ง ความคิดที่กล้าหาญปรากฏขึ้นในทั้งสองคน จะดีแค่ไหนถ้าพวกเขาสามารถซบบนตัวคุณชายฉินได้ตลอดไป
ทันทีที่ความคิดนี้ปรากฏขึ้น พวกเขาก็ถูกปฏิเสธทันที พวกเขาเป็นเพียงสาวใช้ของคุณชายฉินและไม่คู่ควรกับเขา
เฮลิคอปเตอร์ลำดังกล่าวลงจอดที่สนามบินหลินอาน หลังจากบินได้ 7 ชั่วโมง
เมื่อมันแตะพื้น เบาะก็สั่นเล็กน้อย ฉินหลั่งลืมตาขึ้น เขารู้สึกอบอุ่น ที่แท้เพราะหิมะและดวงจันทร์นอนอยู่บนร่างของเขา พวกเขาปลดเสื้อผ้าเพื่อมาคลุมให้ตนเอง
ฉินหลั่งรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นพิเศษ
“คุณชายฉิน” หิมะและดวงจันทร์ตื่นขึ้นมาในเวลาเดียวกัน พวกเขาอยู่ห่างจากใบหน้าของฉินหลั่งเพียงไม่กี่เซนติเมตร ทั้งสองรีบลุกขึ้นยืนทันที หัวใจของพวกเขาเต้นแรง
เมื่อเห็นท่าทางเขินอายของหิมะและดวงจันทร์ ฉินหลั่งก็มีความสุขเล็กน้อย เขาถือว่า ลม ดอกไม้ หิมะ ดวงจันทร์เป็นครอบครัวของเขา ตอนนี้เขาไม่มีญาติคนอื่น ๆลมและคนอื่น ๆ เป็นคนที่สนิทที่สุดของเขา
“ลงไปกันเถอะ!” ฉินหลั่งมองไปที่ผู้หญิงทั้งสี่และพูดด้วยรอยยิ้ม
“ค่ะ” เมื่อเห็นว่าฉินหลั่งไม่ได้ตำหนิพวกเขาและยิ้มให้ เด็กสาวทั้งสี่ก็ดีใจและรอยยิ้มก็กลับมาที่ใบหน้าของพวกเขาอีกครั้ง
ฉินหลั่ง ลมและคนอื่นๆลงจากเฮลิคอปเตอร์ ตอนนี้เป็นเวลา 7 นาฬิกา อุณหภูมิค่อนข้างต่ำ พวกเขาบินทั้งคืน ทั้งหนาวและหิว
“คุณชายฉิน เราไปกินอาหารกันก่อนไหม” ลมกล่าว เธอคิดว่าฉินหลั่งต้องหิวแล้ว
“ไม่ ฉันอยากเจอจงยู่เร็ว ๆ” ฉินหลั่งพลั้งปากพูด และทันใดนั้นก็คิดว่าว่าลมและคนอื่น ๆ ต้องหิว จึงเปลี่ยนคำพูดว่า “โอเค ไปกินข้าวกันก่อนเถอะ”
“คุณรีบไปพบคุณจงยู่ เราไม่กล้ายื้อเวลาคุณหรอก!” ลมยิ้ม เธอเห็นร้านขายอาหารเช้าที่อยู่ไม่ไกล จึงขอให้หิมะและดวงจันทร์ไปซื้ออาหารเช้าสำหรับ 5 คน หิมะและดวงจันทร์กลับมาอย่างรวดเร็ว ลมยิ้มและพูดว่า “เดินไปกินไปเรื่อย ๆ จะได้ไม่เสียเวลา”
ฉินหลั่งกวักมือเรียกแท็กซี่สองคัน ห้าคนกำลังเดินทางไปชุมชนหมิงซื่อ
บนรถฉินหลั่งได้โทรหาจงยู่ และบอกเธอว่าเขาเดินทางไปที่ชุมชนหมิงซื่อแล้ว กำลังมาถึงในไม่ช้า จงยู่เริ่มกังวลมากขึ้น ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรเมื่อพบฉินหลั่ง
ในเวลาเดียวกัน หยูจื้อก็เลิกจากงานที่หามรุ่งหามค่ำกลับบ้านตระกูลหยู
ในเหตุการณ์นองเลือดที่เกิดขึ้นในงานแต่งงานของตระกูลหยูเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา เขาได้จ่ายเงินชดเชยทั้งหมด 6 ล้านให้กับสมาชิกในครอบครัวของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่เสียชีวิตอย่างอนาถ นอกจากนี้เขายังต้องให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลกับรัฐบาล โดยที่เขาไม่สามารถเปิดเผยตระกูลฉินออกไปได้
หลังจากความพยายามร่วมกันของเขาและอีก 20 ตระกูลใหญ่ในหลินอาน ในที่สุดเรื่องนี้ก็ได้รับการจัดการเป็นผลสำเร็จ
รัฐบาลรู้เพียงว่า มีคนจงใจก่อวินาศกรรมงานแต่งงานของตระกูลหยู มีเหตุกราดยิงในงานแต่งงาน มีผู้เสียชีวิต 6 คน และตระกูลหยูได้แก้ไขได้อย่างดีเยี่ยม
คนธรรมดายิ่งรู้อย่างจำกัด พวกเขารู้เพียงว่างานแต่งงานของตระกูลหยูและตระกูลหลงเป็นไปอย่างราบรื่น แม้แต่มีคนเสียชีวิตในงานแต่งงานก็ไม่รู้
คนจาก 20 ตระกูลใหญ่ในหลินอาน ต่างเห็นพ้องกันปิดปาก ทุกคนมีลางสังหรณ์ที่น่ากลัว หากพวกเขาแพร่งพรายข่าวเกี่ยวกับตระกูลฉินที่โหดเหี้ยม พวกเขาจะถูกปิดปาก หยูจื้อเดินเข้าไปในวิลล่า สองสามวันที่ผ่านมาทำให้เขาเหนื่อย แต่โชคดีที่ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เขาต้องการอาบน้ำและนอนหลับสบาย
“พ่อ กลับมาแล้วเหรอครับ! เมื่อคืนผมโทรหา ทำไมพ่อถึงไม่รับสาย” หยูหมิงเห็นพ่อของเขากลับมา เขาก็รีบไปหาหยูจื้อทันที
ใบหน้าที่หล่อเหลาของหยูหมิงเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและกังวลในขณะนี้
“เมื่อวานฉันทานอาหารเย็นกับผู้นำของมณฑลเจ้อเจียงและเมืองหลินอาน เลยปิดโทรศัพท์มือถือ” ประสาทของหยูจื้อผ่อนคลายลง แต่ทันใดก็ตึงขึ้นอีกครั้ง ลูกชายที่ปกติสงบนิ่งของเขา ทำไมทำท่าทีแปลกๆ เขาขมวดคิ้วแล้วถามว่า “มีอะไร!”
“…” หยูหมิงอยากจะพูดทันทีว่า หลงหลิงพบความลับของตัวเองและหนีไปแล้ว แต่เมื่อคำพูดนั้นมาถึงริมฝีปาก เขาก็กลืนกลับไปอย่างกะทันหัน
ในสามวันตั้งแต่เขาแต่งงานกับหลิงหลิง หยูจื้อย้ำแล้วย้ำอีก ไม่ควรละสายตาจากหลงหลิง เมื่อวานนี้หลงหลิงเข้ามาที่ห้องของเขา หากเขาฟังพ่อของเขา เขาควรให้หลงหลิงออกไปทันที
แต่เขาไม่เพียงปล่อยหลงหลิงเข้าไปในห้องเท่านั้น เขายังต้องการใช้ประโยชน์จากการที่พ่อของเขาไม่อยู่ รวบหัวรวบหางของหลงหลิงด้วย ถ้าหากไม่ใช่เพราะต้องรอพนักงานรักษาความปลอดภัยส้ง “ยาปลุกเซ็กส์”ที่ห้องรับแขก เขาก็จะกลับห้องได้เร็วขึ้น หลงหลิงก็จะไม่เห็นไดอารี่ของเขา!
“มีอะไรพูดมา!” หยูจื้อเห็นอารมณ์ของหยูหมิง ความวิตกกังวลภายในของเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เขามีเซนส์ว่ามันอาจเกี่ยวข้องกับหลงหลิงและถามด้วยเสียงต่ำ “หลงหลิงอยู่ไหน แกไม่ได้แตะต้องเธอใช่ไหม?”
“พ่อ ผมขอโทษ หลงหลิง … เธอหนีออกจากบ้านไปแล้ว” ในที่สุดหยูหมิงก็พูดและสีหน้าหงุดหงิดบนใบหน้าของเขาเพิ่มมากขึ้น
“อะไรนะ! หลงหลิง … หนีออกจากบ้านแล้ว แกไปทำอะไรเธอ” หยูจื้อโกรธ
“ไม่พ่อ ผมไม่ได้แตะต้องเธอ เธอเห็นไดอารี่ เธอจึงหนีไป” หยูหมิงพูดอย่างรวดเร็ว ความโกรธของพ่อทำให้ความกังวลและความกลัวของเขาเพิ่มขึ้น
“ไดอารี่!” หยูจื้อไม่เข้าใจ เขาคำราม “เกิดอะไรขึ้น บอกฉันมาให้ชัดเจน!”
“ครับ ผมพูดแล้ว”
เสียงคำรามของพ่อ ทำให้หยูหมิงรู้สึกเหมือนแผ่นดินไหวขนาดแปดริกเตอร์ และเขาพูดด้วยความกลัว:
“หม่าหยางแห่งตระกูลหม่า ให้สมุดบันทึกแก่ผมตั้งแต่ก่อนหลงหิลงความจำเสื่อมเล่มนึง ฉันทำตามบันทึกในไดอารี่เข้าหาหลงหลิง จึงทำให้จีบหลงหลิงติด เมื่อวานหลังจากเธอพบความลับนี้ เธอคิดว่าผมมันหลอกลวง เธอจึงหนีไป”
หลังจากที่หลงหลิงวิ่งหนีไป แม้ว่าหยูหมิงจะกังวล แต่เขาก็รู้ว่าถ้าเขาไล่ตามหลงหลิงตอนนี้ หลงหลิงจะไม่ฟังคำอธิบายของเขา แต่อาจเกิดเหตุการณ์ไม่ดี ถ้าหลงหลิงชนกับเขาโดยตรง ฉินหลั่งต้องมาแก้แค้นอย่างแน่นอน
เมื่อนึกถึงการต่อสู้ในงานแต่งงานในวันนั้นหยูหมิงก็รู้สึกหวาดกลัว
เขากำลังตื่นตระหนก จึงรอให้พ่อของเขากลับมาแล้วค่อยปรึกษาว่าควรจะทำอย่างไรในเรื่องนี้?
“ไอ้สารเลว!”
หยูจื้อด่าทอ เขาไม่เข้าใจสิ่งที่หยูหมิงพูดมากนัก แต่สิ่งที่เขาเข้าใจคือ หยูหมิงหลอกหลงหลิง ไอ้ลูกสารเลว หลอกใครไม่หลอก ไปหลอกหลงหลิง หลงหลิงเป็นหญิงที่หลานชายคนโตของตระกูลฉินรัก ก่อนฉินหลั่งจะจากไปเขาก็ขู่ไว้ หากดูแลหลงหลิงไม่ดี เขาจะมาคิดบัญชีกับตระกูลหยู
เมื่อมองไปที่หยูหมิง รอยย่นบนหน้าผากของหยูจื้อก็ชัดเจนขึ้น เขามองไปที่หยูหมิงและสาปแช่ง “เส้นประสาทในหัวมึงไม่ครบหรือน้ำเข้าสมองวะ ถึงได้ใช้ความฉลาดเล็ก ๆ น้อย ๆ นั้นมาใช้ในเรื่องนี้ กูให้กำเนิดเด็กโง่แบบนี้มาได้ยังไง! ถ้ามึงไม่ใช่ลูก กูกระทืบให้ตายตรงนี้แล้ว”