รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 255 ฉันยังบริสุทธิ์

บทที่ 255 ฉันยังบริสุทธิ์
“พ่อ ผมผิดไปแล้ว ผมรู้แล้วว่าควรทำอย่างไรตอนนี้” หยูหมิงพูดด้วยใบหน้าเศร้า
“รีบไปรับหลงหลิงที่บ้านตระกูลหลง แกควรอธิษฐานว่าจะสามารถรับหลงหลิงมาได้ ไม่เช่นนั้นฉันจะตัดขาแก!” หยูจื้อจ้องไปที่หยูหมิง
ด้วยความที่เขาเป็นคนลื่นไหล เขาจึงคิดออกอย่างรวดเร็ว หลงหลิงเคารพเขามาตลอด หากเขาออกหน้า ก็มีโอกาสมากที่พาหลงหลิงกลับมาได้
หลังจากนำหลงหลิงกลับมาได้ หยูหมิงต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้หลงหลิง “ลืม” เรื่องโง่ ๆ ที่หยูหมิงได้ทำ เพื่อไม่ให้ฉินหลั่งรู้และนำหายนะมาสู่ตระกูลหยู
“โอ้ ครับ ไปกันเถอะ” หยูหมิงกล่าวพร้อมกับพยักหน้าด้วยความตกใจ ตอนนี้พ่อของเขาออกหน้า เขารู้สึกสบายใจมากขึ้น
พูดจบ พ่อลูกตระกูลหยูก็ออกจากบ้าน มุ่งหน้าไปที่ชุมชนหมิงซื่อ
ฉินหลั่งลงจากแท็กซี่ จงยู่พร้อมกับหลงเย้นและหลงเถิง มารอเขาอยู่ที่ประตูชุมชนหมิงซื่อแล้ว
ในช่วงเวลาที่ทั้งสองสบตากัน ดวงตาของจงยู่เป็นประกาย ในแววตาบ่งบอกถึงความสุข และมีความจริงมากมายที่จะบอกฉินหลั่ง
หัวใจของฉินหลั่งสั่นสะเทือน นี่คือสายตาของจงยู่ที่เขาคุ้นเคย เขาเชื่อจริงๆว่าจงยู่ของเขากลับมาแล้ว
จงยู่หนีจากมือของหลงเย้นและวิ่งไปหาฉินหลั่ง อารมณ์ของฉินหลั่งในขณะนี้ไม่แน่ใจว่าเขามีความสุขแค่ไหน เขาอ้าแขนและวิ่งไปหาจงยู่
ฉินหลั่งอุ้มกอดจงยู่และหมุนตัวหลาย ๆ ครั้งก่อนจะหยุด
เมื่อมองไปที่ฉินหลั่งที่คุ้นเคย จงยู่นึกถึงสิ่งที่เธอเคยทำกับฉินหลั่งก่อนหน้านี้ เธอรู้สึกเสียใจและกระซิบ “ขอโทษฉัน …”
“ไม่จำเป็น …” ฉินหลั่งขัดจังหวะจงยู่ การที่จงยู่จำเรื่องก่อนหน้านี้ได้และจำเขาได้อีกครั้ง มันเป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับฉินหลั่ง
ฉินหลั่งมองไปที่จงยู่ รู้สึกว่าจงยู่สวยเป็นพิเศษ เหมือนแมวเชื่องตัวนึง เขาค่อยๆจูบริมฝีปากสีเชอร์รี่ของจงยู่ จงยู่รู้สึกว่าจูบนั้นช่างคุ้นเคย เธอหลับตาและเริ่มตอบสนองอย่างช้าๆ
ฉินหลั่งและจงยู่ต่างรู้สึกถึงจูบที่หนักหน่วงและอ่อนหวาน
เมื่อมองดูพวกเขาจูบกัน หลงเย้นก็แอบอิจฉา เธอจำได้ว่า เมื่อเธอได้พบกับฉินหลั่งใหม่ๆ เธอยืนเขย่งเท้าและต้องการจูบฉินหลั่ง แต่ถูกเขาปฏิเสธ ตอนนี้เธอต้องการจูบฉินหลั่งอีกครั้ง มันเป็นไปได้อีกแล้ว
หลงเย้นไม่สังเกตเห็นตัวเอง เธอมองไปที่มันและน้ำตาก็ร่วงหล่น
แม้ว่าหญิงสาวสี่คน “ลม ดอกไม้ หิมะ ดวงจันทร์” จะอิจฉาในใจ แต่พวกเขาก็ไม่ได้มีความรู้สึกเศร้าใด ๆ พวกเขามีความสุขกับฉินหลั่ง!
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคน ความประทับใจของพวกเขาที่มีต่อฉินหลั่ง ยังคงอยู่ในระดับที่เขาเพิ่งมาถึงหลินอาน ไอ้ขี้แพ้คนหนึ่ง!
พวกเขามองไปที่ฉินหลั่งและคุณหลงที่ยืนกอดกัน ทั้งงงงวยและอิจฉา
เห็นได้ชัดว่าฉินหลั่งเป็นไอ้ขี้แพ้คนขายแพนเค้ก เขาจีบคุณหลงติดได้อย่างไร รู้ไหมว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านี้ เคยเห็นชายหนุ่มรูปหล่อจากตระกูลรวยๆในหลินอาน 7-8 คนตามจีบคุณหลง แต่พวกเขาก็ถูกปฏิเสธ!
ถูกไอ้ขี้แพ้เช่นฉินหลั่งจีบได้ นี่มันเหลือเชื่อเกินไปไหม?
รถปอร์เช่คันงามหยุดอยู่ที่ประตูชุมชน
หยูจื้อลากหยูหมิงลงจากรถอย่างรวดเร็ว ทั้งสองรีบไปที่บ้านตระกูลหลงอย่างเร่งรีบ พวกเขาต้องชวนหลงหลิงกลับบ้านให้ได้ ไม่เช่นนั้นหากรู้ว่าหลงหลิงหนีออกจากบ้าน เพราะถูกหยูหมิงหลอกมาตลอด ความหายนะของตระกูลหยูก็ใกล้เข้ามา!
ระหว่างทาง หยูจื้อถึงกับบอกหยูหมิงว่า หากหลงหลิงไม่ยินยอมกลับบ้านพร้อมเขา เขาจะคุกเข่าขอโทษหลงหลิง ไม่ว่าจะใช้วิธีใด เขาต้องเชิญหลงหลิงกลับบ้านให้ได้
เมื่อพ่อลูกลงจากรถและได้เห็นฉากของฉินหลั่งและจงยู่จูบกัน พ่อลูกก็ตะลึง หัวใจของพวกเขาทั้งคู่หล่นวูบ ตายละ มาช้าก้าวนึงฉินหลั่งกับจงยู่ก็กอดกันแล้ว ฉินหลั่งต้องรู้ทุกอย่างแล้วแน่นอน
เขาจะปฏิบัติต่อตระกูลหยูอย่างไร?
ฉินหลั่งเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลฉินที่ลึกลับ คำว่าตระกูลฉินที่ลึกลับแปลว่าอะไร? มันคือการดำรงอยู่ด้วยทรัพยากรทางการเงินที่ประเมินค่าไม่ได้ มันสบายมากสำหรับฉินหลั่งที่จะจัดการกับตระกูลหยู
หลังจากนั้นไม่นานฉินหลั่งและจงยู่ก็มองหน้ากัน รู้สึกมีความสุขเป็นพิเศษสำหรับกันและกัน
“คุณชายฉิน” หลงเถิงเดินไปหน้าฉินหลั่งฉินหลั่งและจงยู่ แล้วจ้องมองไปที่พ่อลูกตระกูลฉิน
ฉินหลั่งมองไปที่สองพ่อลูก หยูจื้อและหยูหมิงใจสั่น ขาของพวกเขาก็สั่น หยูหมิงนั่งลงไปกับพื้น แต่หยูจื้อยังยืนอยู่เหมือนเดิม
ฉินหลั่งค่อนข้างเบื่อหน่าย เขาพาจงยู่เดินที่ที่พ่อลูกตระกูลหยู หลงเย้นและหญิงสาวทั้งสี่คนก็เดินตามขึ้นมา
“คุณหยู … ”
ฉินหลั่งเห็นว่าพ่อลูกตระกูลหยูตามมาหาเขา เขามีความสุขมากจนลืมไปว่าจงยู่แต่งงานกับหยูหมิงไปเมื่อไม่กี่วันก่อน เขากำลังจะถามพ่อลูกว่ามาหาเขาเรื่องอะไร
จู่ๆหยูจื้อก็คุกเข่าลงบนพื้นและพูดกับฉินหลั่งว่า “คุณชายฉิน ตระกูลหยูทำผิดพลาดไปแล้ว หยูหมิงและผมต้องขอโทษคุณและคุณหลงจริงๆ ไม่ว่าคุณจะลงโทษพวกเราอย่างไร เราจะไม่มีวันขัดขืน!”
หยูจื้อมองไปที่หยูหมิง หยูหมิงก็รีบคุกเข่าต่อหน้าฉินหลั่งทันที และพูดด้วยความกลัว “คุณชายฉิน ผมผิดไปแล้ว หม่าหยางให้สมุดบันทึกนั้นแก่ผม การตามจีบคุณหลงตามสิ่งที่บันทึกไว้ในไดอารี่ก็เป็นความคิดชั่วๆของหม่าหยาง ต้องโทษผมที่หลงใหลในความงามของหลงหลิงจนขาดสติ ผมสัญญาว่าจะไม่อีกแล้ว โปรดยกโทษให้ผมด้วยได้โปรด …
มีรายละเอียดมากมาย จงยู่ก็เพิ่งรู้ในตอนนี้เอง เธอดึงเสื้อของฉินหลั่ง แล้วบอกเรื่องที่เธอเห็นสมุดบันทึกของเธอในห้องนอนของหยูหมิงเมื่อวานนี้ ฉินหลั่งก็เข้าใจทันที ฉินหลั่งไม่ได้โกรธหยูหมิง
“ลุกขึ้น” ฉินหลั่งกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ห๊ะ …” หยูจื้อและหยูหมิงมองหน้ากัน พวกเขาไม่เข้าใจว่าฉินหลั่งหมายถึงอะไร พวกเขาทำเรื่องเลวทรามเช่นนี้? เหตุใดท่าทีของฉินหลั่งจึงอ่อนโยนไม่มีความโกรธใด ๆ
ฉินหลั่งและจงยู่มองไปที่พวกเขาและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตลก
“ลุงหยู คุณชายหยูลุกขึ้นเถอะ”
จงยู่เดินไปหาหยูจื้อและหยูหมิง ช่วยพยุงพวกเขาขึ้นแล้วกล่าวว่า “ที่จริงฉันควรจะขอบคุณคุณชายหยู! ถ้าไม่ใช่เพราะคุณชายหยู ฉันอาจจำเรื่องในอดีตไม่ได้”
“อ่า” หยูจื้อและหยูหมิงรู้สึกประหลาดใจ แต่ก็โล่งใจเล็กน้อย พวกเขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น หลงหลิงจำเรื่องในอดีตได้แล้ว?
“เพราะฉันเห็นไดอารี่ ฉันจึงจำเรื่องราวก่อนหน้านี้ได้ คุณชายหยูฉันขอโทษ การแต่งงานของเราถือเป็นโมฆะ ฉันไม่ได้ชอบคุณ” จงยู่พูดกับหยูหมิง
หยูหมิงทำใจไม่ได้ เขาหลงใหลหน้าตาและรูปร่างของหลงหลิงมานานแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นผู้หญิงของตัวเองอยู่แล้ว อีกนิดนึงก็จะได้กินเธอแล้ว จู่ๆเป็ดในมือก็บินหนีไป หยูหมิงรู้สึกอึดอัดแค่ไหน
หยูจื้อแตะและจ้องมองไปที่หยูหมิง หยูหมิงพยักหน้าและพูดว่า “โอเค คุณว่ายังไงก็อย่างงั้นครับ”
จงยู่เดินกลับไปที่ด้านข้างของฉินหลั่ง ฉินหลั่งพูดด้วยรอยยิ้มกับหยูจื้อและหยูหมิง: “ครั้งนี้จงยู่และฉันสามารถกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง ไม่ว่าคุณจะเต็มใจช่วยหรือเพราะความบังเอิญก็ตาม ยังไงต้องขอบคุณนะครับ!”
“ จงยู่ … ” หยูจื้อสงสัย
“หลงหลิงก็คือจงยู่” ฉินหลั่งกล่าวพร้อมโอบไหล่ของจงยู่
“แล้วคุณชายฉินเป็น ‘ฉินหลั่ง’ ในไดอารี่จริงๆหรือ?” หยูหมิงก็ตระหนักว่า ตอนที่เห็นชื่อฉินหลั่งในไดอารี่ ตระกูลที่มีเกาะส่วนตัว แต่ก็ไม่ได้เอามาเชื่อมโยงกัน คิดว่าแค่มีชื่อและนามสกุลที่เหมือนกัน ในที่สุดก็เข้าใจแล้ว
“อืม หากไม่มีอะไรแล้ว พวกคุณกลับไปได้” ฉินหลั่งกล่าว อารมณ์ของเขาตอนนี้มีความสุขมาก
“ขอบคุณคุณชายใหญ่ที่เปิดใจกับพวกเรา” หยูจื้อกล่าวอย่างนอบน้อม
“ยังไงก็ตาม อย่าเรียกผมว่าคุณชายใหญ่อีกเลย เมื่อวานผมก็ไม่ใช่คนของตระกูลฉินอีกแล้ว” ฉินหลั่งพูดด้วยความผิดหวังเล็กน้อย
ไม่ใช่คนตระกูลฉินอีกต่อไป? สิ่งนี้หมายความว่าอย่างไร หยูจื้อรู้สึกงงงวย แต่ไม่กล้าที่จะถาม เขากล่าวลาฉินหลั่งแล้วพาหยูหมิงจากไป
“จงยู่ ฉันจะพาเธอไปเล่น!” ฉินหลั่งพูดกับจงยู่ จงยู่คือความสุขที่สุดของเขาในขณะนี้
“ได้สิ” จงยู่ยิ้ม
ฉินหลั่งเดินไปที่ข้างถนน เรียกแท็กซี่นั่งไปกับจงยู่และแท็กซี่ก็ขับออกไป ฉินหลั่งไม่ได้พูดอะไรกับหญิงสาวทั้งสี่ ลม ดอกไม้ หิมะ ดวงจันทร์ เขามีความสุขเกินกว่าที่จะจำได้ว่ามีคนอื่น ๆ
เมื่อมองไปที่รถแท็กซี่จากไป หญิงสาวทั้งสี่ “ลม ดอกไม้ หิมะ ดวงจันทร์”ก็มีความสุขมากในที่สุด ฉินหลั่งไม่เศร้าเหมือนเดิมอีกต่อไป การได้เห็นรอยยิ้มของ ฉินหลั่งเป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพวกเขา
หัวใจของหลงเย้นรู้สึกโดดเดี่ยวอย่างมากตอนนี้ เมื่อกี้ยังดีใจที่จงยู่ได้พบกับฉินหลั่งบ้าง แต่มันก็หายไปในเวลานี้ หลงเย้นรู้สึกว่าเธอล้มเหลวมาก ฉินหลั่งไม่ได้มองตัวเองสักนิดราวกับว่าเธอไม่มีตัวตน
ฉินหลั่งและจงยู่มาที่ทะเลสาบซีหู จงยู่จับแขนของฉินหลั่งและเดินที่ริมทะเลสาบดูเหมือนคู่รักที่สนิทกัน
“เมื่อก่อนเราไม่เคยเดินแบบนี้กันเลย ตอนนี้รู้สึกดีมากที่ได้เดินแบบนี้” ฉินหลั่งถอนหายใจและวางมือของเขาไว้ที่หลังมือของจงยู่
“งั้นต่อไปฉันจะมาเดินกับเธอบ่อยๆเหมือนในเพลง ‘ฉันเดินจนผมเปลี่ยนเป็นสีขาว’ ฉินหลั่ง คุณว่าโรแมนติกไหม?” จงยู่มองไปที่ฉินหลั่งด้วยความหวัง
“โอเค!”จู่ๆฉินหลั่งก็นึกขึ้นได้ ในคืนที่จงยู่หายตัวไป หลี่หรุ่ยที่ลักพาตัวเธอเคยบอกว่า เขาได้มีความสัมพันธ์กับจงยู่ในโรงแรม ทุกครั้งที่เขานึกถึงเรื่องนี้ ฉินหลั่งก็รู้สึกปวดใจ
“จงยู่ คืนที่เธอหายตัวไป ฉันขอโทษ ฉันควรไปรับเธอที่สนามบิน ทำให้เธอถูกคนชั่วหลี่หรุ่ยลักพาตัวไปในโรงแรม ถูกเขา …” ฉินหลั่งไม่สามารถพูดต่อได้ ตอนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองไร้ประโยชน์เกินไป “แต่ไม่ต้องกังวล หลี่หรุ่ยตายแล้ว!”
จงยู่ตกใจมาก เธอยังจำได้ว่าเธอถูกลักพาตัวโดยหลี่หรุ่ย แต่เธอไม่คิดว่าฉินหลั่งจะฆ่าเขา ในขณะเดียวกันจงยู่ก็สังเกตเห็นว่าดูเหมือนฉินหลั่งมีบางอย่างที่จะพูด เธอดึงเขาและพูดว่า “ฉินหลั่ง คุณพูดว่า ฉันถูกเขาอะไร?”
“ถูกเขา … จงยู่ เมื่อใดก็ตามที่คิดถึงเรื่องนี้ เขารู้สึกเศร้ามาก …” ดวงตาของฉินหลั่งเผยความรู้สึกผิด
จงยู่เข้าใจว่าฉินหลั่งหมายถึงอะไร เธอหน้าแดงเล็กน้อยและพูดว่า “ฉินหลั่งคุณหมายความว่าฉันถูกเขา… ไม่ใช่นะ เค้ายังบริสุทธิ์นะตัวเอง”
ฉินหลั่งผงะ จากนั้นมองไปที่การแสดงออกที่จริงจังของจงยู่ เขามีความสุขมากและพูดด้วยดีใจ “จงยู่เธอหมายความว่าเธอไม่ได้ …ถูกเขา”
“อือ …” จงยู่พูดจบ ใบหน้าของเธอก็แดงเป็นแอปเปิ้ล เธอก้มศีรษะลง ดูเหมือนสาวน้อยขี้อาย
อย่างไรก็ตามฉินหลั่งตกอยู่ในความปีติยินดี เขากอดจงยู่ไว้ในอ้อมแขนและส่งเสียงเชียร์ “จงยู่เธอยอดเยี่ยมมาก ฉันรักเธอมาก เธอยังคงเป็นของฉัน ของฉินหลั่งคนเดียว ฮ่าฮ่าฮ่า …”