รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 275 เจ้านายเลือดเย็น

บทที่ 275 เจ้านายเลือดเย็น
“ไสหัวไป! ” เฉิงเหมิ่งพึ่งจะเข้ามา หลังจากถูกอีกสองคนค้นว่าไม่มีปืนซ่อนอยู่แล้วนั้น ก็โดนสองคนนั้นเตะตูด แล้วก็ล้มลงที่พื้น
“พวกแก–” เฉิงเหมิ่งอยากจะลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่พอเขาหันไปนั้น ก็พบว่าตัวเองถูกจ่อด้วยปืนพกทั้งสองกระบอก ในห้องนั้นนอกจากเสี่ยวติงแล้ว ก็มีคนทั้งหมด6คน ต่างก็เป็นลูกน้องของซ่งอวี่ทั้งหมด
“พี่เหมิ่ง…”เสี่ยวติงแฟนของเฉิงเหมิ่ง ถูกลูกชิ้นเอาปืนจ่อไปที่หัว วิญญาณของเธอถูกทำลายไปแล้ว มองหน้าเฉิงเหมิ่ง ดวงตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมา
เฉิงเหมิ่งเห็นภาพนี้แล้วรู้สึกปวดใจอย่างมาก ตอนนี้เขาแค่อยากให้เสี่ยวติงปลอดภัยเท่านั้น
“ปล่อยเธอไป! ฉันจะไปเจอคุณชายซ่งกับพวกแกเอง! ” เฉิงเหมิ่งพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
“ไปเจอคุณชายซ่งยังงั้นเหรอ? หึ นี่แกกำลังฝันกลางวันอยู่รึไง? คุณชายซ่งให้พวกเราจัดการแกที่นี่! ” ลูกชิ้นหัวเราะเยาะพร้อมกับพูดออกมา
“เป็นไปไม่ได้ ฉันอยู่กับคุณชายซ่งมา3ปีแล้ว ฉันไม่เชื่อว่าคุณชายซ่งจะฆ่าฉัน! ฉันจะโทรหาคุณชายซ่ง! ” เฉิงเหมิ่งรู้สึกว่า ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนทำร้ายฟางเจิ้ง แต่ว่าตอนนั้นซ่งอวี่ก็อยู่ในที่เกิดเหตุ เขาก็รู้ว่า ในสถานการณ์ตอนนั้นเขาไม่มีทางเลือก ซ่งอวี่น่าจะให้อภัยเขา ขอแค่ไม่ฆ่าเขา ไม่ว่าจะลงโทษแบบไหน เฉิงเหมิ่งก็จะยอมรับทั้งนั้น
“พวกแกน่าจะรู้ว่า ฉันเป็นลูกน้องที่มีความสามารถของคุณชายซ่ง ถ้าเกิดว่าพวกแกฟังคำสั่งของคุณชายซ่งผิดไปแล้วผลีผลามแตะต้องฉันล่ะก็ ผลลัพธ์มันจะเป็นยังไง! พวกแกก็ลองชั่งน้ำหนักดูเอาเองแล้วกัน ว่าตัวเองสามารถรับผิดชอบมันได้ไหม! ” เฉิงเหมิ่งกดดันพวกลูกชิ้น
พวกลูกชิ้นนั้นรู้สึกลังเลอยู่นิดหน่อยจริงๆ ปกติแล้ว ซ่งอวี่นั้นให้ความสำคัญกับเฉิงเหมิ่งมากจริงๆ ก่อนหน้านี้ตอนที่พวกเขาได้รับคำสั่งจากซ่งอวี่นั้น พวกเขายังรู้สึกว่ามันน่าเหลือเชื่อเลย หรือว่าที่คุณชายซ่งบอกว่าให้ฆ่าเฉิงเหมิ่งนั้น เขาแค่ใจร้อนไปชั่ววูบ ตอนนี้คุณชายซ่งอาจจะไม่อยากฆ่าเฉิงเหมิ่งแล้ว?
ลูกชิ้นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เพื่อความปลอดภัย เขาก็เลยโทรหาซ่งอวี่
“คุณชายซ่ง เป็นอย่างที่คุณคาดไว้จริงๆ ครับ พวกเราอยู่ที่ที่พักของเสี่ยวติง แล้วก็จับเฉิงเหมิ่งได้แล้วครับ” ลูกชิ้นพูดอย่างเคารพ เหลือบมองเฉิงเหมิ่งที่อยู่ที่พื้น “มันอยากคุยกับคุณครับ”
หลังจากพูดจบ ลูกชิ้นก็เปิดลำโพงให้เฉิงเหมิ่ง
“คุณชายซ่ง ก่อนหน้านี้ที่คฤหาสน์ของคุณชายฟาง คุณก็เห็นแล้วนิครับ ว่าตอนนั้นผมโดนบังคับแล้วก็ไม่มีทางเลือก ก็เลยจำเป็นต้องยิง ผมเองก็ทำงานให้คุณมาสามปีแล้ว ทำงานหนักโดยที่ไม่ได้มีคุณงามความดีอะไร คุณฆ่าผมไม่ได้นะครับ นอกจากเรื่องนี้แล้ว คุณจะลงโทษผมยังไงก็ได้ ผมจะไม่บ่นสักคำเดียว” เฉิงเหมิ่งพูดกับโทรศัพท์เสียงดัง
“พี่ ไอ้สารเลวเฉิงเหมิ่งใช่ไหม? ” ปลายสายมีเสียงของฟางเจิ้งดังขึ้น หลังจากนั้น ก็ได้ยินเสียงของฟางเจิ้งชัดเจนขึ้นมากกว่าเดิม
“เฉิงเหมิ่ง ตอนนี้มึงรู้จักกลัวแล้วยังงั้นเหรอ? ขากูพิการก็เพราะมึง วางใจเถอะ กูไม่มีวันปล่อยมึงไปง่ายๆ แน่นอน กูจะทำให้มึงน่าสมเพชมากกว่ากูร้อยเท่า พันเท่า ก่อนที่มึงจะตาย กูจะทำให้มึงเข้าใจกฎเกณฑ์ข้อหนึ่ง
นั่นก็คือในฐานะที่เป็นหมาตัวหนึ่ง เมื่อไหร่ก็ตามที่มึงกล้าจะแว้งกัดเจ้านายของตัวเอง เจ้านายก็จะสามารถฆ่ามึงแล้วกินซุปเนื้อหมาได้ทุกเมื่อ ฮ่าๆๆ สบายใจได้เลย กูไม่มีวันกินซุปของมึงหรอก เพราะว่าทั้งตัวมึงนั้นกลิ่นเหมือนกับขี้ กูจะเอาศพมึงไปให้หมากิน ให้มันกินมึงไม่เหลือแม้แต่เศษ ฮ่าๆๆ ……”
พอได้ยินคำพูดของฟางเจิ้ง เฉิงเหมิ่งก็กัดฟันกรอดด้วยความโกรธ แต่ว่าเขาก็ยังคงอดทนไว้ เขายังคงมีความหวังอยู่ ซ่งอวี่สามารถปล่อยเขาไปได้
ปลายสายนั้นก็มีเสียงของซ่งอวี่ดังขึ้นอีกครั้ง
“เฉิงเหมิ่ง ครั้งนี้แกทำผิดพลาดครั้งใหญ่เกินไป เพราะฉะนั้นแกต้องเข้าใจฉันนะ! ” ความหมายของซ่งอวี่นั้นชัดเจนมาก ว่าเขาจะไม่เปลี่ยนความตั้งใจของตัวเอง
“คุณชายซ่ง ผมเคยต่อสู้สุดชีวิตเพื่อคุณ! ผมทุ่มชีวิตให้คุณ แต่ว่าตอนนี้คุณมาทำกับผมแบบนี้งั้นเหรอ! ” เฉิงเหมิ่งเรียกร้องความเป็นธรรมให้ตัวเอง แต่ว่าซ่งอวี่ที่อยู่ปลายสายนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
“คุณชายซ่ง ผมเข้าใจความหมายของคุณแล้วครับ วางใจได้เลย เรื่องนี้ผมจะจัดการให้เรียบร้อยหมดจด” ลูกชิ้นพูด
“คุณชายซ่ง！ ผมจะตายก็ได้ แต่ว่าผมมีคำขอสุดท้าย! ”
เฉิงเหมิ่งกลัวว่าซ่งอวี่จะตัดสายไป ก็รีบเรียกเขา เขารู้ว่าความตายของตัวเองไม่ใช่เรื่องที่ต้องพะวงอีกต่อไป ตอนนี้เขามีความกังวลเพียงเรื่องเดียวเท่านั้น นั่นก็คือเสี่ยวติง
“ผมหวังว่าคุณจะปล่อยเสี่ยวติง ให้เธอกลับไปที่บ้านเก่าของเธอ! อย่าทำให้เธอเดือดร้อนด้วย! ”
เฉิงเหมิ่งรู้สึกว่าซ่งอวี่ต้องเห็นด้วยกับความปรารถนาสุดท้ายของเขาอย่างแน่นอน ยังไงเสี่ยวติงก็ไม่ได้ทำอะไรผิด
“แกต้องเข้าใจว่า เธอไม่ใช่คนของแก แต่ว่าเป็นคนของฉัน! ฉันให้เธอทำอะไร เธอก็จำเป็นต้องทำแบบนั้น! ” น้ำเสียงของซ่งอวี่น่าเกรงขาม ความจริงแล้ว ย้อนกลับไปตอนนั้นที่เสี่ยวติงเป็นผู้หญิงคนใหม่ในคลับเฮ้าส์ของตระกูลซ่ง ซ่งอวี่เป็นคนมอบเสี่ยวติงให้เฉิงเหมิ่ง ถ้าให้พูดแล้ว เสี่ยวติงก็คือคนของซ่งอวี่
“คุณจะให้เธอทำอะไร? ” เฉิงเหมิ่งรู้สึกหมดหวังกับซ่งอวี่โดยสิ้นเชิงแล้ว เขากำหมัดแน่น
“เป็นอีตัว” ซ่งอวี่ตอบอย่างลวกๆ เขาไม่อยากจะคุยกับเฉิงเหมิ่งอีกต่อไปแล้ว
เฉิงเหมิ่งโมโหมาก เขากำหมัดแน่นจนมีเสียง “จึ๊ก”
“ไม่ใช่แค่นั้น! ”
ปลายสายมีเสียงของฟางเจิ้งดังขึ้นอีกครั้ง ฟางเจิ้งได้ยินว่าเฉิงเหมิ่งโมโห เขาก็รู้สึกมีความสุขอย่างมาก
“พอมึงตายแล้ว กูก็จะให้เสี่ยวติงมาที่ห้องผู้ป่วยของกู แล้วก็เล่นละครอีโรติกกับเธอในห้องนี้ ในเวลานั้น ศพของมึงก็จะถูกหมาจรจัดแทะ และแฟนของมึงก็จะถูกกูเล่นอย่างรื่นเริง แค่นึกถึงภาพนั้น ก็เสียวซ่านแล้ว ฮ่าๆๆ ……”
คำพูดของฟางเจิ้งเหมือนกับระเบิด จุดไฟในหัวของเฉิงเหมิ่ง
เขาลุกขึ้นทันที พุ่งเข้าไปที่ลูกน้องทั้งสองคนที่ถือปืนจ่อเขาอยู่ด้านหน้า ในขณะเดียวกันก็หลบกระสุนของฝ่ายตรงข้าม
“ปังๆๆๆ ”
ชายที่ถือปืนทั้งสองคนนั้นตกใจ รีบลั่นไกใส่เฉิงเหมิ่งทันที
โชคดีที่เฉิงเหมิ่งรวดเร็ว กระสุนไม่ได้ยิงโดนที่หัวของเขา แต่ว่าสถานการณ์ของเขาก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่นัก กระสุนทั้งสองนัดฝังลงที่ไหล่ของเขา อีกสองนัดก็เข้าไปที่ต้นขา
เฉิงเหมิ่งอดทนต่อความเจ็บปวด กัดฟันแล้วขยับเข้าไปใกล้ลูกน้องสองคนนั้น แล้วก็ใช้สันมือฟันเข้าไปที่คอของทั้งสองคนนั้น ชายคนนั้นภาพตัดกลายเป็นดำมืด สลบไปในทันที
เฉิงเหมิ่งถือโอกาสคว้าปืนมากระบอกหนึ่ง ลูกน้องคืนอื่นๆ ก็เล็งปืนไปที่เฉิงเหมิ่ง ตอนที่พวกเขายิงนั้น เฉิงเหมิ่งก็กลิ้งตัวไปหลบหลังโซฟาที่ห้องนั่งเล่น
“ปังๆๆๆ ……”
ลูกน้องคนอื่นๆ ก็ยังคงยิงไปที่เฉิงเหมิ่งอย่างต่อเนื่อง แต่ว่ายิงไม่โดนเลยแม้แต่นัดเดียว ยิงจนขี้เลื่อยของเฟอร์นิเจอร์บนว่อนไปทั่วห้อง กระจกแตก แจกันแตกกระจุย……
“กรี้ด…พี่เหมิ่ง……”พอได้ยินเสียงปืนที่อึกทึกอยู่รอบๆ เสี่ยวติงก็ตกใจแทบตาย เธอรู้สึกว่าถ้าตัวเองยังยืนอยู่ที่เดิม ต้องโดนลูกกระสุนแน่นอน เสี่ยวติงเอามือปิดหูของตัวเองไว้ พยายามดิ้นรน อยากจะพุ่งเข้าไปหาเฉิงเหมิ่ง
เธอมาจากชนบทมาที่เย็นจีน ไม่มีใครให้พึ่งพา เมื่อมีเฉิงเหมิ่งอยู่ข้างๆ เธอถึงจะรู้สึกปลอดภัย
“อย่าขยับ! ” ลูกชิ้นจับเสี่ยวติงไว้แน่นพร้อมกับพูด แต่ว่าตอนนี้ เสี่ยวติงตกใจจนตื่นตูมมากแล้ว เธอไม่ได้ยินเลยแม้แต่นิดเดียวว่าเขาพูดอะไร ลูกชิ้นแทบจะจับเธอไว้ไม่อยู่แล้ว
“แม่ง” ลูกชิ้นเมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่ล่อแหลมก็รู้สึกโมโหขึ้นมา เขาใจร้อนแล้วก็ยิงไปที่หัวของเสี่ยวติงดัง “ปัง”
เลือดอุ่นๆ กระเด็นใส่หน้าของลูกชิ้น เสี่ยวติงไม่ขยับแล้ว ร่างกายของเธอสูญเสียเรี่ยวแรงไป แล้วก็ล้มลงที่พื้นอย่างนุ่มนวล
“เสี่ยวติง！ เสี่ยวติง！เสี่ยวติง…”
พอเห็นว่าเสี่ยวติงถูกยิงแล้วล้มลงที่พื้น ใบหน้าที่ไม่มีความโกรธ เฉิงเหมิ่งที่หลบอยู่หลังโซฟานั้นก็คำรามออกมาอย่างบ้าคลั่ง
“แม่ง กูจะฝังพวกมึงทั้งหมด! ” เฉิงเหมิ่งตะคอกออกมา
เขาไถลออกมาจากด้านหลังของโซฟา
ปืนในมือของเขาก็ถูกยิงออกมาอย่างต่อเนื่อง
“ปังๆๆๆๆๆๆ ……”
เฉิงเหมิ่งยิงไปทั้งหมด12นัด คนอื่นๆ ต่างก็ตื่นตระหนกแล้วก็ยิงไปที่เฉิงเหมิ่ง
หลังจากเสียงกระสุนปืนที่รุนแรงนั้น ลูกน้องทั้งสามคนถูกยิงที่ศีรษะตายคาที่ ส่วนลูกชิ้นก็โดนเฉิงเหมิ่งยิงโดนที่แขนขวา ปืนที่อยู่ในมือของเขาหล่นลง
ตรงเอวของเฉิงเหมิ่งโดนยิงเข้าอีกนัด แต่ว่าเขาอาศัยความศรัทธา เฉิงเหมิ่งก็ยังสามารถยืนขึ้นได้อีกครั้ง
“แกอย่าเข้ามานะ” ลูกชิ้นกุมแขนของตัวเอง มองเสื้อผ้าของเฉิงเหมิ่งที่เปื้อนเลือด ลากขาที่บาดเจ็บของตัวเอง เดินเข้ามาหาเขา สีหน้าของเขาเยือกเย็น เหมือนกับหน้าผาในฤดูหนาวในเดือนสิบสอง
“ไปตายซะ! ” เฉิงเหมิ่งดึงลูกชิ้นไปที่มุม รูม่านตาของเขาควบแน่นเป็นรูปรูเข็มที่อันตรายที่สุด แล้วก็ชกไปที่ลูกชิ้น
“อย่า……”เสียงของลูกชิ้นดังขึ้นตอนที่หมัดของเฉิงเหมิ่งกำลังกระแทกเข้าที่จมูกของเขา แล้วก็หยุดกะทันหัน
“พลั่ก！”
เฉิงเหมิ่งถอนกำปั้นของเขาออกช้าๆ ลูกชิ้นตาเหลือก มีเลือดไหลออกมาจากรูจมูกของเขา ลูกชิ้นตายไปแล้ว
“ย้ากก! ” เฉิงเหมิ่งยังไม่สามารถระบายความโกรธได้ เขาร้องออกมาเสียงดัง แล้วก็ปล่อยหมัดอีกครั้ง
“พลั่กๆๆๆๆ ……”
หมัดหนักๆ เหมือนลูกเห็บต่อยไปที่หน้าของลูกชิ้นอย่างรุนแรง ทั้งหมด20ครั้ง เฉิงเหมิ่งถึงจะหยุด
มือของเขาเต็มไปด้วยเลือดและเศษเนื้อ ส่วนลูกชิ้นนั้น ใบหน้าของเขาถูกชกจนเป็นรู เลือดออกทั้งจมูกและปาก ฟันสองสามซี่ห้อยอยู่รอบปาก ใบหน้าของเขาดูน่ากลัวมาก
“เกิดอะไรขึ้น……” มีเสียงสะท้อนดังขึ้นในห้อง
เฉิงเหมิ่งค่อยๆ หันหน้าไปมองตามเสียง ก็เห็นว่าโทรศัพท์ของลูกชิ้นอยู่ที่พื้น สายที่คุยกับซ่งอวี่เมื่อกี้นี้ยังไม่ได้วาง
เฉิงเหมิ่งลากร่างที่เต็มไปด้วยรอยแผล ก้าวเข้าไปที่โทรศัพท์เครื่องนั้นช้าๆ และค่อยๆ หยิบขึ้นมา
“เกิดอะไรขึ้น? จัดการเฉิงเหมิ่งเรียบร้อยรึยัง……” ปลายสายนั้นเป็นเสียงของซ่งอวี่ เขาที่ปกติจะสุขุมใจเย็น ตอนนี้ดูวิตกกังวลเล็กน้อย
“คุณชายซ่ง…”เฉิงเหมิ่งเรียกเบาๆ แค่เสียงเรียกของเขาเบาๆ นั้น ทำให้ซ่งอวี่ใจสั่น
“ไม่คิดว่าฉันจะยังอยู่ใช่ไหม พวกมันโดนฉันฆ่าตายไปหมดแล้ว และเสี่ยวติงที่ฉันรักมากที่สุดก็ตายแล้วเหมือนกัน”พอพูดถึงความตายของเสี่ยวติง น้ำเสียงของเขาก็กลายเป็นโศกเศร้า ดวงตาของเขากลายเป็นสีแดงก่ำ น้ำมูกไหลออกมาจากจมูก เฉิงเหมิ่งตะคอกออกมาอีกครั้ง “เสี่ยวติงที่ฉันรักก็ตายเหมือนกันแกรู้ไหม! ”
“วางใจเถอะ ฉันจะต้องให้พวกแกได้ชำระหนี้เลือดนี้อย่างแน่นอน เหอะ ตระกูลซ่ง ตระกูลฟางแล้วยังไงกัน ฉันเฉิงเหมิ่งจะต้องให้พวกแกชดใช้อย่างแน่นอน ฮ่าๆๆๆๆ ……” เฉิงเหมิ่งหัวเราะเยาะ แล้วก็ตัดสายไปในทันที
เฉิงเหมิ่งปาโทรศัพท์ทิ้ง แล้วก็มองไปที่เสี่ยวติงที่นอนอยู่ที่พื้น แล้วก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้าไป เขานั่งลงที่พื้น แล้วก็ให้ศีรษะของเสี่ยวติงที่ขาของตัวเอง เฉิงเหมิ่งลูบผมของเสี่ยวติงเบาๆ แล้วพึมพำว่า “เสี่ยวติง ขอโทษด้วยนะ ฉันเคยบอกว่าถ้าเกิดว่าหาเงินได้มากพอ แล้วจะพาเธอไปเที่ยวรอบโลก แต่ว่าฉันโลภเกินไป ไม่ชอบที่ทำเงินได้ไม่เยอะ ก็เอาแต่ปัดไปเรื่อยๆ จนถึงตอนนี้ อยากจะไปก็ไปไม่ได้แล้ว……”
เฉิงเหมิ่งทำเหมือนกับว่าเสี่ยวติงกำลังนอนหลับ แล้วก็คุยกับเธอยังไงยังงั้น เขาประคองศีรษะของเสี่ยวติง แล้วก็จูบลงที่ริมฝีปากของเธอเบาๆ
หลังจากจูบเสร็จ ใบหน้าของเสี่ยวติงก็เลอะไปด้วยเลือดของเฉิงเหมิ่ง
“เดี๋ยวฉันเช็ดให้เธอเอง…”เฉิงเหมิ่งรีบเอามือเช็ดหน้าให้เสี่ยวติง แต่ว่าเลือดบนมือเขานั้นเยอะกว่าอีก ตอนนี้ใบหน้าของเสี่ยวติงเลอะไปด้วยเลือด
เฉิงเหมิ่งมองท่าทางของเสี่ยวติงที่ได้ตายจากไปแล้ว ความเศร้าก็พุ่งพรวดออกมา ทันใดนั้นเขาก็กอดร่างไร้วิญญาณของเสี่ยวติงไว้ แล้วก็ร้องไห้ออกมา
“อ้าก……”เสียงร้องไห้ของเขาสะเทือนไปทั้งฟ้าและดิน ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา
ในเวลานี้ที่โรงพยาบาล สีหน้าของซ่งอวี่มืดมนขึ้น เขาไม่ได้กังวลว่าเฉิงเหมิ่งจะสร้างผลกระทบอะไรให้เขาได้มากเท่าไหร่หรอก แต่ว่าเฉิงเหมิ่งในสายตาของเขานั้น เป็นเพียงแค่เห็บตัวหนึ่ง ที่ปกติมักเอาแต่ก้มหัวโค้งตัวให้เขา เห็บหมัดที่เคยอยู่ภายใต้อำนาจของเขานั้น เมื่อกี้พูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่ถากถาง แถมยังหัวเราะเยาะเขาอย่างบ้าคลั่งอีกต่างหาก
ซ่งอวี่รู้สึกโกรธอย่างมาก