รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 377 ตกอกตกใจ

บทที่ 377 ตกอกตกใจ
“ไม่ต้องขอบคุณฉัน เจ้านายทุกๆ รุ่นก็จะมาฝึกวิชาที่นี่กันทุกคน ฉันก็แค่ทำตามหน้าที่ของตนเองให้เต็มที่” ได้ยินฉินหลั่งกล่าวขอบคุณ ใบหน้าที่อับลักษณ์ของคุณยายพริกก็เต็มไปด้วยความสุข
หลังจากนี้ ฉินหลั่งก็จะมาที่หลังเขานี้ทุกวัน จะมาพูดเรื่องฝึกวิชากับคุณยายพริก พลังฝีมือก็เพิ่มขึ้นมากโดยไม่รู้ตัว
ฉินหลั่งยิ่งฝึกวิชา ก็ยิ่งรู้สึกว่าวิชาการต่อสู้ของยาวเย่วกงล้ำลึกมาก ไม่ใช่จะมาฝึกกันง่ายๆ ภายใน10-15วัน คุณยายพริกก็เป็นยอดฝีมือที่เก่งที่สุดของยาวเย่วกง เธออธิบายพลังฝีมือของเจ้านายทุกๆ รุ่นออกมาได้อย่างละเอียด สมกับเป็นหนังสือประวัติศาสตร์ของสำนักที่ยังมีชีวิตอยู่จริงๆ
รูปภาพบนผนังพวกนั้น ฉินหลั่งพยายามจดจำได้เพียงครึ่งเดียว คิดว่ากว่าจะหลอมรวมความคิดได้นั้นจะต้องใช้เวลานานพอสมควร วันนี้ก็ลงเขากลับมายังสำนัก ลมอยู่ในสำนักก็พูดอย่างตกใจว่า
“นายท่าน ทำไมใบหน้าของท่านถึงได้เปลี่ยนไปมากเลย?”
ฉินหลั่งชะงัก เห็นในมือของลมถือกระจกอยู่ เดินเข้าไปใกล้ ที่แท้สีผิวของตนเองขาวผ่องมากขึ้น ผมก็สีดกดำมันเงามากขึ้น ทั้งตัวดูหล่อเหลามากขึ้น！
ลมถือกระจกไปด้วย แล้วก็มองฉินหลั่งที่อยู่ในกระจกไปด้วย มองไปอึ้งไป
มันเป็นผลจากการที่ฝึกวิชาของยาวเย่วกง แต่ฉินหลั่งคิดว่า ทำไมคุณยายพริกก็ฝึกวิชาที่ผนังถ้ำนั่นตั้งหลายครั้ง ทำไมใบหน้ายังคงอัปลักษณ์อยู่ แต่เขาก็ไม่กล้าไปถามยาย มันจะดูเสียมารยาท
ในตอนนั้นเอง ก็มีศิษย์ผู้หญิงจับตัวคนหนึ่งเข้ามา คนคนนั้นเดินไปตะโกนไป ความว่า
“ผมจะพบฉินหลั่ง！ ผมจะพบฉินหลั่ง！”
คนคนนั้นก็คือจงเส่นซาน ผมยุ่งเหยิง สีหน้าไม่ค่อยดี น่าจะถูกพวกลูกศิษย์ผู้หญิงจัดการมาไม่เบา จริงๆ แล้วยาวเย่วกงไม่ค่อยจะปฏิบัติต่อผู้ชายดีสักเท่าไร นอกจากฉินหลั่งที่เป็นเจ้านายแล้ว ผู้ชายอื่นๆ ก็เย็นชาใส่ จงเส่นซานน่าจะบุกเข้ามา ก็เลยจัดการ
หลังจาก “ช่วย” จงเส่นซานเรียบร้อยแล้ว ก็รู้เรื่องที่จงยู่ประสบภัย ฉินหลั่งก็กังวลอยู่ในใจ ก็เลยรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็ให้เส่นเอ๋ออยู่ในสำนัก แล้วตนก็นั่งรถมุ่งตรงไปยังเย็นจีน
……
จ้านอู๋หยามาแล้ว！
ข่าวนี้แพร่ออกไปทั้งวงการต่อสู้ของประเทศจีนอย่างรวดเร็ว ถึงขนาดในแถบยุโรปเอง ก็มีข่าวนี้แพร่ออกไปเหมือนกัน
ชื่อเสียงของจ้านอู๋หยาช่างโด่งดังจริงๆ ！ เขาเป็นระดับปรมาจารย์ของแก๊งแล้ว มีชื่อเสียงนับ10ปี ไม่ค่อยได้ออกหน้าในสังคม ช่วงนี้ผู้คนก็เลยคาดเดาไปต่างๆ นานา ว่าทำไมจ้านอู๋หยาถึงปรากฏตัวออกมา แล้วยังจะมาสู้กับกับคู่ต่อสู้วัยรุ่นที่พอจะมีชื่อเสียง แต่ก็ยังดูมีฝีมือด้อยกว่าตนเองอย่างมากอีกด้วย?
หนุ่มวัยรุ่นที่ชื่อฉินหลั่งคนนี้ มีอะไรพิเศษกันแน่? สำนักทางฝั่งยุโรปและอเมริกาก็กำลังจับตาดูเรื่องนี้ เพราะมีผลต่อความสัมพันธ์ของพวกเขากับแก๊งหัวชิงในอนาคต เหมือนกับทหารอเมริการบกับอิรัก ประเทศต่างๆ ก็จับตามองกำลังทหารของอเมริกาและฝั่งอิรัก และได้เรียนรู้สิ่งที่เป็นประโยชน์
หลายสิบปีก่อน จ้านอู๋หยาก็กวาดล้างหลายสำนักในโลกนี้ แต่ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยเหยียบที่ประเทศจีนเลย บุญคุณความแค้นต่างๆ ของแก๊งหัวชิงและประเทศจีน ก็ไม่ค่อยเข้มข้นเท่าไรนัก แต่ตามที่ประเทศจีนลุกฮือเจริญขึ้น แก๊งหัวชิงคิดว่า ถ้าไม่เข้ามาในประเทศจีน จะไม่ค่อยเหมาะสมกับสถานการณ์ในยุคสมัยใหม่ ดังนั้นพวกเขาก็เลยจับจ้องมาโดยตลอด
ตอนนี้ จ้านอู๋หยาสามารถหาข้ออ้างที่เหมาะสม ถือโอกาสจัดการฉินหลั่ง เพื่อมาสร้างชื่อระบือไกลในวงการต่อสู้ของจีน
ทั้งวงการต่อสู้ของจีน ในแต่ละวันก็กำลังกังวลกับเรื่องนี้ ลี่ไห่ซาเป็นเพียงลูกสมุนของจ้านอู๋หยา ยังเก่งกาจขนาดนั้น เช่นนั้น ความเก่งของจ้านอู๋หยาจะต้องทำให้คนกลัวกันตามๆ กันแน่ๆ ถ้าฉินหลั่งแพ้ ทั้งวงการต่อสู้ของจีนก็ต้องยอมศิโรราบต่อจ้านอู๋หยา มันเป็นเรื่องที่ทนรับไว้ไม่ได้
ทางน้ำตกหูโขว่ ถึงช่วงฤดูหนาวแล้ว แต่นักท่องเที่ยวทั่วทุกสารทิศก็มารวมตัวกันที่นี่ ข้างๆ ยังมีหมู่บ้านเล็กๆ มีคนไปมาไม่น้อย ครึกครื้นกว่าช่วงฤดูร้อน รีสอร์ทต่างๆ ก็มีคนพักเต็มไปหมดจนเกิดปัญหา หาที่พักยาก
ผู้คนต่างรู้กันว่าจ้านอู๋หยามาเพือแก้แค้นให้กับลี่ไห่ซาและพวกลูกศิษย์ที่ตายไป ก็เลยมายังประเทศจีน โดยไม่รู้ความทะเยอทะยานของจ้านอู๋หยา หลายวันนี้จ้านอู๋หยานั่งสมาธิอยู่ที่น้ำตกหูโขว่ทุกวัน ไม่มีสีหน้าอารมณ์ความรู้สึกอะไร เพื่อรอฉินหลั่ง ผู้ที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วประเทศจีน……
ยังไม่ค่อยหนาวเท่าไร น้ำของน้ำตกหูโขว่ยังไหลแรงไม่หยุด ไหลลงดั่งทะเลลั่น ยิ่งใหญ่น่าชม ส่วนจ้านอู๋หยาก็อยู่ในภาพบรรยากาศนั้นด้วย เขาสวมชุดบางๆ ทุกวัน สีหน้าปกติ ราวกับปลงกับทุกสิ่งบนโลกนี้ นั่งลงที่นั่น จิตใจสงบนิ่งดั่งสายน้ำ คล้ายกับพระสงฆ์ผู้ใหญ่เข้าฌาณ
ส่วนเจค์ ลูกศิษย์ต่างชาติของเขา ก็ไม่ได้อยู่เรียบง่ายอย่างนั้น แต่ละวันก็เอาแต่ประลองฝีมือกับสำนักต่างๆ
วันที่10 พฤศจิกายน เจค์บุกเส้าหลิน ใช้3มัดเอาชนะห้วยหมิง ศิษย์คนโตของเส้าหลิน
วันที่17 พฤศจิกายน เจค์บุกตีตระกูลหลินที่โด่งดังของบู๊ตึ๊ง ทำร้ายศิษย์ไป72คน สุดท้ายหลินเจี้ยนซินโขกหัวยอมแพ้ เรื่องนี้จึงได้จบลง
วันที่19 พฤศจิกายน เจค์เข้าพบหลันเซียว ปรมาจารย์หมอพิษของเซียงซี ใช้3หมัดซัดหลันเซียวตกเวทีประลอง เอาชัยกลับมา
วันที่22 พฤศจิกายน เจค์ท้าประลองกับสำนักไท่ซาน ได้รับชัยชนะ……
ทั้งวงการต่อสู้ ถูกเจค์โจมตี จนมึนงง ได้รับความอับอายไม่น้อย ที่ให้คนต่างชาติมากร่างไปทั่วทั้งแผ่นดินจีน
แต่จ้านอู๋หยา เหมือนจะไม่ค่อยสนใจเรื่องนี้ ก็ยังนั่งสมาธิอยู่ที่ข้างๆ แม่น้ำหวง ไม่กี่10วันเจค์ก็สร้างชื่อขึ้นมาได้ และความทะเยอทะยานก็เหมือนจะไม่วี่แววลดน้อยลง
บางที่ จ้านอู๋หยาอาจจะอยากบอกกับทั้งประเทศจีน ว่าลี่ไห่ซาตายไปไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เขาสามารถสั่งสอนลูกศิษย์ออกมาให้เก่งกว่าได้ ไม่ใช่คิดกันไปเองว่าแก๊งหัวชิงไม่ยอมรับความพ่ายแพ้
จ้านอู๋หยายังมาได้ออกสู้ ระเบียบต่างๆ ของวงการต่อสู้ในจีน ก็มาถูกโจมตีจนวุ่นวายไปหมด เหมือนกับน้ำตกหูโขว่ทางด้านหน้า ที่มีคลื่นน้ำไหลแรงอย่างไม่สงบ
เดิมที ผู้คนก็อยากจะลองประลองฝีมือกับจ้านอู๋หยาเพื่อสร้างชื่อเสียง แต่พอเห็นเจค์ออกสู้กว่า40นัด ไม่แพ้เลยสักนัดเดียว อารมณ์ที่กำลังร้อน ก็เย็นลงในทันที แม้แต่ลูกศิษย์ยังสู้มันไม่ได้ แล้วจะนับประสาอะไรกับอาจารย์มัน
ส่วนฉินหลั่ง จ้านอู๋หยาก็รออยู่ที่ข้างแม่น้ำหวง40กว่าวัน ก็ยังไม่เห็นเงาของฝั่งตรงข้าม ทุกคนก็รู้กันว่าฉินหลั่งกำลังหลีกเลี่ยง ชื่อของฉินหลั่งตอนนี้ กลายเป็นตัวตลกน่าขัน ไม่มีใครมองเขาเป็นยอดฝีมืออีกแล้ว
ที่น้ำตกหูโขว่ ก็มีคนในวงการที่อยากจะชมการต่อสู้ เข้ามาอย่างมากมาย กินข้าวกันเสร็จก็บ่นกันว่าฉินหลั่งตกอับเร็วจริงๆ ก่อนหน้านี้ไม่นาน เพิ่งจะมีชื่อเสียง ตอนนี้หลายเป็นสิ่งที่ผู้คนเล่ากันสนุกปากตามท้องถนน
“ด้ยินว่าผู้หญิงของฉินหลั่งถูกจ้านอู๋หยาโจมตีดวยพลังน้ำแข็ง ไม่นานก็จะกลายเป็นก้อนน้ำแข็ง แต่ฉินหลั่งก็ยังไม่ยอมออกมา ช่างน่าอนาถใจจริงๆ” ลูกศิษย์ของสำนักเอ๋อร์เหมยคนหนึ่งส่ายหัว
“เฮ้อ จะสร้างชื่อนั้นมันไม่ง่าย เจอคนที่เก่งกว่าตนเอง แล้วจะหลบหน้าไปก็ยังเข้าใจได้” ลูกศิษย์อีกคนกล่าว
“พูดบ้าอะไร คุณไปถามพวกศิษย์ของวงการต่อสู้ต่างๆ ยังมีใครชื่นชมไอ้ฉินหลั่งนั่นอีก? ช่างเป็นตัวอับอายของประเทศจีนจริงๆ” ชายฉกรรจ์ที่ฝึกหมัดต้าลี่ เอามือทุบลงบนโต๊ะ ดูถูกฉินหลั่งอย่างมาก！
ในช่วงนี้ เพื่อที่จะยื้อชีวิตของจงยู่ จงจิ่วเจินก็ได้เชิญผู้เชี่ยวชาญทั้งในและนอกประเทศมา พวกเขาก็วินิจฉัยโรคของจงยู่ออกมาเป็นแนวเดียวกัน ความว่า
“หยุดการรักษาเถอะ ไม่มีวิธีที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว……..”