รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 378 ฉันปกป้องโลกนี้ คุณมาปกป้องฉัน

บทที่ 378 ฉันปกป้องโลกนี้ คุณมาปกป้องฉัน
พวกหมอต่างๆ ยอมแพ้กับการรักษาจงยู่ และได้เป็นดั่งที่จ้านอู๋หยาบอกไว้
วิชาการแพทย์ไม่มีทางจัดการกับพลังวิเศษเป่ยเฉิน
“คุณจง คุณผู้หญิงจงยู่มีการดีขึ้นในตอนนี้ พวกคุณสามารถเข้าไปเยี่ยมได้แล้ว”
ประตูห้องพักฟื้นเปิดออก พวกหมอและพยาบาลเดินหน้าเครียดเข้ามา นักวิชาการด้านหน้าเดินเข้ามาทางจงจิ่วเจิน แล้วบอกว่า
“คิดว่าผู้ป่วยน่าจะอยู่ในช่วงระยะสุดท้ายแล้ว วันนี้มีอาการดีขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด”
จงจิ่วเจินก็เจ็บจี๊ดในใจ อาการดีขึ้นเป็นครั้งสุดท้ายหรือ?
“ลำบากท่านคณบดีเฉินแล้ว” จงจิ่วเจินจับมือผู้เชี่ยวชาญท่านนั้น มือของทั้งสองคนเย็นเฉียบ
ฉินหลั่งก็เปิดประตูเข้ามาด้านใน
จงยู่ที่นอนบนเตียง รูปร่างผอมมากไป ใบหน้าอิดโรย ทั้งใบหน้ามีแต่ไอน้ำแข็ง ถึงขนาดมองเห็นเป็นเกล็ดน้ำแข็ง มีเพียงดวงตา ที่ยังคงสวยเหมือนดังก่อน แต่สูญเสียแววตาไปมาก
จงยู่นอนขดอยู่ในผ้าห่มหน้าๆ ดวงตาทั้งสองลืมขึ้น แต่เหมือนจะเหม่อลอย มองไม่เห็นฉินหลั่งที่เดินเข้ามา
น้ำตาของฉินหลั่งไหลอาบใบหน้า น้ำตาของลูกผู้ชายไม่ไหลออกมาง่ายๆ ถ้าไม่ถึงเวลาที่เสียใจจริงๆ ไม่ได้เจอหลายเดือน ตนเองกำลังมีความสุขกับการได้ฝึกวิชาการต่อสู้ แต่คนที่ตนรักต้องมาทนกับความเจ็บปวด
“ยู่เอ๋อ ยู่เอ๋อ ได้ยินที่ผมพูดไหม?” ฉินหลั่งจับมือของจงยู่ขึ้นมา มือที่เย็นทะลุกระดูก เอามาจับที่ใบหน้าของตนเอง
“ยู่เอ๋อ ดูเร็ว ใครมาหาแล้ว?” จงจิ่วเจินก็น้ำตาคลอเบ้าเช่นกัน ผู้ชายที่องอาจอย่างพวกเขา จุดอ่อนภายในใจถูกดาบที่คมกริบกรีดลงไปอย่างเจ็บปวด
จงยู่ที่ถูกเรียกนั้น ก็ค่อยๆ ได้สติขึ้นมา เธอพยายามหันหัวมา น้ำตาก็ไหลออกมาในทันที แล้วจ้องมองกับฉินหลั่ง
“ไม่ ไม่ ฉันจะไม่ยอมให้คุณเห็นฉันในสภาพนี้ พวกคุณออกไปให้หมด ออกไป……” จงยู่ได้สติแล้ว นางหันหัวไปอย่างยากลำบาก ไม่อยากให้ฉินหลั่งเห็นใบหน้าที่อิดโรยของตนเองเช่นนี้
จงจิ่วเจินก็ปวดใจ เขาไม่เคยนึกถึงจุดนี้ ฉินหลั่งมีสาวงามมากมายรอบตัว คงจะไม่เบื่อจงยู่หรอกมั้งนะ
“ไม่นะ ยู่เอ๋อ คุณอย่าทำแบบนี้ ในใจผม คุณคือคนที่สวยที่สุด” ฉินหลั่งน้ำตาไหลอีกครั้ง
ร่างกายของจงยู่ก็ยังคงสั่น น้ำตาไหลนอง น้ำตาก็เย็น ดั่งน้ำแข็ง ถึงขนาดมีเกล็ดน้ำแข็งเกิดขึ้นที่ริมหางตา
“ฉันรู้ ที่ฉันได้พบคุณในชาตินี้ มันเป็นความภูมิใจของฉัน แต่ฉันทนไม่ไหวแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะความรัก บางที ฉันอาจจะจากโลกนี้ไปนานแล้ว” จงยู่ใช้แรงครั้งสุดท้ายพูดออกมา
“ยู่เอ๋อ ลำบากคุณแล้วนะ เป็นความผิดของผม ผมทำให้คุณลำบาก ผมไม่ได้ปกป้องคุณเอง………” ฉินหลั่งเข้าไปกอดผู้หญิงที่ตนรัก ร้องไห้อย่างกับเด็ก
จงจิ่วเจินก็ซึ้ง ทั้งสองคนนี้ เป็นคนรักที่ผ่านอะไรกันมามากจริงๆ แต่เสียดายฟ้าไม่ให้โอกาส จะต้องเป็นไปตามชะตากรรม！
“ไม่ใช่ความผิดคุณ ฉินหลั่ง……” จงยู่พูดอย่างยากลำบาก หน้าอกก็ยกสูงขึ้น
“คุณไม่ต้องพูดแล้ว！ ผมรู้ดี！” ตาของฉินหลั่งแดงอย่างกับสีของลูกท้อ นึกถึงเรื่องเลวร้ายที่ผ่านมา นึกถึงความอบอุ่นที่ทั้งสองมีให้กัน ในใจ ความรู้สึกในใจก็ระเบิดออกมา
ตอนนั้นเอง พยาบาลสาวหลายคน ก็เปิดประตูเข้ามา เห็นผู้ชายที่หล่อเหลากำลังร้องไห้ยกใหญ่ ก็เหมือนจะคิดอะไรออก แล้วก็หยุดนิ่งตรงนั้น น้ำตาก็ไหลออกมาบ้าง
“ไม่ว่าใครจะเข้ามา ผมก็จะร้องไห้ออกมา！” ฉินหลั่งไม่สนใจสายตาคนอื่น สะอึกสะอื้นอยู่ตรงนั้น
จงยู่ในตอนนั้น จงจิ่วเจินและพวกหมอพยาบาลที่ทำหน้าที่ต่างรู้กันดี ว่าวาระสุดท้ายจะมาถึงแล้ว บางที เธออาจจะให้ความอดทนทั้งหมดเพื่อรอฉินหลั่งกลับมา ตอนนี้ อาจจะใช้กำลังทั้งหมดที่มีแล้ว
โกรธ！ โกรธอย่างที่สุด เป็นความโกรธที่ไม่เคยมีมาก่อน เหมือนกับไฟบรรลัยกัลป์ที่แผดเผาโลกนี้
รู้สึกผิด！ อับอาย！
จากนั้นก็เป็นการหักห้ามใจตนเอง……….
“ประกาศให้วงการต่อสู้ทราบ อีก3วัน ผมจะสู้กับจ้านอู๋หยา”
จงจิ่วเจินก็ลืมตาโตขึ้น ไม่อยากจะเชื่อการตัดสินใจของฉินหลั่ง
วัยรุ่นเอ๋ย อย่าใช้อารมณ์มาตัดสินใจ
“พวกคุณไปเถอะ” ฉินหลั่งเปลี่ยนมาเป็นสีหน้าปกติ ที่อะไรก็ได้ ไม่สนใจโลก
“คุณผู้ชาย ผู้ป่วยอาการหนักไม่อาจจะอยู่ห่างมือหมอและพยาบาลได้นะ” พยาบาลเอามือปาดน้ำตา แล้วพูดเบาๆ เธอก็เป็นวัยรุ่น ก็รู้ดีว่าฉินหลั่งอยากจะใช้เวลาครั้งสุดท้ายนี้อย่างเงียบๆ
“ออกไป！” น้ำเสียงของฉินหลั่งไร้อารมณ์ความรู้สึก เสียงสูงขึ้น แต่ไร้อารมณ์ แต่ทุกคนก็รู้สึกถึงความกดดันมหาศาล สัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ต้านทานไม่ได้
ไม่ได้โกรธ แต่เคร่งขรึม
ทุกคนก้มหน้า เดินออกไปช้าๆ อย่างโศกเศร้า
ฉินหลั่งพยายามคิดพลังวิชาที่ตนเองเรียนมา โดยเฉพาะรูปบนผนังของยาวเย่วกง เมื่อครู่ที่เขาเห็นจงยู่ ในหัวก็เริ่มคิดเรื่องนี้แล้ว
3นาทีผ่านไป ลมหายใจของจงยู่แผ่วเบาลง ฉินหลั่งก็เอามือไปลูบที่หน้าผากของหญิงที่ตนรัก
พลังอุ่นๆ ไหลเข้าสู้ร่างกายของจงยู่ เหมือนกับแสงอบอุ่นในฤดูหนาว ส่องมายังจงยู่
“ต่อจากนี้คุณจะไม่รักฉันแล้วใช่ไหม? …….” จงยู่ยิ้มเรียบๆ เบ้าตาเต็มไปด้วยน้ำตา
“เด็กโง่ คุณเป็นของผม จะเป็นของผมตลอดไป” ฉินหลั่งก็ยิ้ม เขารู้สึกผิดน้อยลง เพราะว่า พลังวิชาของยาวเย่วกงดูเหมือนจะเป็นผลที่ต่ออาการของจงยู่ ที่แท้สวรรค์ก็ยังเมตตาในยามคับขัน
“ช่างเถอะ คุณปกป้องฉัน ฉันจะปกป้องโลกนี้เอง…….” ดวงตาของจงยู่เผยเป็นประกายออกมาโดยฉับพลัน พูดออกมาในอารมณ์ขี้เล่น
“อืมจงยู่ ต่อจากนี้ต้องอาศัยคุณแล้วนะ……..” . ฉินหลั่งพบว่าหัวใจตนเองก็อ่อนโยนได้เหมือนกัน
“ทำไมคุณหล่อขึ้น หล่อกว่าเมื่อก่อน……” จงยู่ตกใจเล็กน้อย แต่ว่าฉินหลั่งจะหล่อหรือไม่หล่อนั้น ไม่มีผลอะไรกับเธอ ต่อให้เขาเป็นคนที่อัปลักษณ์ที่สุดโลกก็ตาม เธอก็ยอมอยู่ในอ้อมกอดเขา มีความสุขไปพร้อมกับเขา
“คุณก็สวยขึ้นนะ” ใบหน้าที่หล่อเหลาของฉินหลั่งมีเหงื่อไหลออกมา พลังความเย็นเช่นนี้ มันล้ำลึกยิ่งนัก พลังฝีมือเพียงครึ่งเดือนของเขา ไม่อาจจะต้านทานและทำลายพลังความเย็นนี้ได้
“เช่นนี้ก็ดี ฉันจะได้เอาความทรงจำที่ดีที่สุด ตายไปด้วย พ่อหนุ่มหล่อของฉัน…….” จงยู่รู้สึกว่า ร่างกายตนเองเหมือนน้ำแข็งและไฟโจมตีกัน เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว เธอรู้สึกว่าวิญญาณของตนเองกำลังจะออกจากร่าง มองความทุกข์สุขบนโลกนี้เป็นเรื่องธรรมดา
“ไม่หรอก ขอเพียงมีผมอยู่ คุณจะต้องมีชีวิตรอด” ฉินหลั่งกัดฟัน รู้สึกว่าความเย็นเคลื่อนมาโจมตีหัวใจ ทำให้ต้องหนาวสั่น
เดิมที่พลังเย็นนั้น เคลื่อนเข้ามาเพียงเล็กน้อย แต่ไม่หยุดหย่อน ครู่หนึ่ง ใบหน้าของฉินหลั่งก็มีน้ำแข็งเกิดขึ้น ผมที่ดกดำก็เกิดเป็นเกล็ดน้ำแข็ง ริมฝีปากเขียวม่วง
“อ๋า? ฉินหลั่ง คุณรีบปล่อยมือลง！” จงยู่พบว่าฉินหลั่งแปลกๆ ไป สายตาของเธอเผยความสิ้นหวังและทนไม่ได้ เธอผ่านความเจ็บปวดมามากมาย หรือจะให้ทนเห็นคนที่ตนเองรักต้องมาเจ็บปวดอีกหรือ?
แต่มันก็น่าแปลก มือของฉินหลั่งเหมือนกลายเป็นน้ำแข็ง ใช้พลังดูดอย่างมหาศาลมาดูดตัวของจงยู่ เธออยากจะดิ้นออก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้