รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 38 เกิดเรื่องกับอาจารย์ซูแล้ว

บทที่ 38 เกิดเรื่องกับอาจารย์ซูแล้ว
หลังจากหลีกหนีคนอื่น ๆ ได้แล้ว ทั้งสองคนก็เดินไปที่ริมทะเลสาบยุ่นซี ในเวลานี้ท้องฟ้าใกล้จะมืดและเมฆยามเย็นบนขอบฟ้าที่ดำเหมือนสีหมึกทำให้ผิวทะเลสาบดูเงียบสงบและห่างไกล
จงยู่มือจับมุมเสื้อผ้าของเขา แล้วเดินไปตามทะเลสาบอย่างเหม่อลอย
“ เกิดอะไรขึ้น” ฉินหลั่งกังวลเล็กน้อย
“ฉันไม่เคยคิดว่าคุณเป็นคนรวยรุ่นสองที่ร่ำรวยขนาดนี้” จงยู่ไม่ได้มองไปที่ฉินหลั่ง เธอมองไปที่ทะเลสาบ ยิ้มด้วยความผิดหวังและเสียใจ
“คุณรังเกลียดที่ผมโกหกคุณมาก่อนหรือ จงยู่ คุณเชื่อผมนะ ที่ผมไม่บอกคุณเพราะผมรู้สึกว่ายังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสม ผมไม่ได้คิดจะปิดบังตลอดไป…” ฉินหลั่งอธิบายกับจงยู่อย่างร้อนใจ
คำพูดของฉินหลั่งทำให้เธอซาบซึ้งเล็กน้อย แต่ขณะเดียวกันหัวใจของเธอก็ยิ่งยุ่งเหยิงมากขึ้น
“ฉันรู้ แต่ว่า … ” จงยู่เร่งความเร็วขึ้น เดินไปที่ก้อนหินข้างทะเลสาบแล้วนั่งลง เธอหยิบหินขึ้นมาสองสามก้อน แล้วโยนลงไปในทะเลสาบอย่างไร้จุดหมาย
“แต่อะไรละ คุณสงสัยในความซื่อสัตย์ของผมที่มีต่อคุณเหรอ ผมสามารถพิสูจน์ให้คุณเห็นได้แล้วตอนนี้” ฉินหลั่งรู้สึกกังวลมากเมื่อเขาไม่สามารถเข้าใจความคิดของจงยู่ได้
“ไม่ใช่ … ” จงยู่เริ่มไม่ค่อยมั่นใจในคำถามของฉินหลั่ง เธอหันไปหาฉินหลั่งและจ้องไปที่ดวงตาของเขา “คุณเป็นคนรวยรุ่นที่สองที่รวยมากๆและฉันเป็นเพียงหญิงบ้านนอกจากคูน้ำในภาคตะวันออกเฉียงเหนือคนนึง ฉันไม่คู่ควรกับคุณเลย คิดถึงเมื่อก่อนฉันยังเคยซื้อผลไม้เน่ามาให้คุณกิน ฉันคิดว่าตัวเองน่าอายมาก คุณจ่ายเงิน 1 ล้านได้แบบสบายๆ คุณจะสนใจอะไรกับสิ่งเหล่านี้ … ”
หลังจากที่พูดความในใจจบ เธอรู้สึกว่าชีวิตที่เหมือนฝันตลอด 10 วันของเธอได้สิ้นสุดลงทันที เธอลุกขึ้นยืนและจะเดินจากไป และตัดสินใจว่าเธอจะไม่มีติดต่อกับฉินหลั่งอีก
ฉินหลั่งจะปล่อยจงยู่ไว้เช่นนี้ได้อย่างไร เขารีบคว้ามือเธอ แต่เธอเดินเร็วเกินไปและทรงพลัง
แต่เธอไม่สามารถทนแรงของเขาได้ เธอล้มเข้าอ้อมแขนของเขา เขาใช้โอกาสนี้และสวมกอดเธอไว้ เธอพยายามแยกตัว แต่เขาไม่ยอมปล่อย
“ปล่อยมือเถอะ เราแตกต่างกันมากเกินไป … ”จงยู่พูดท่ามกลางอ้อมแขนของฉินหลั่งในตอนนี้หัวใจของเธอก็ซับซ้อนมาก ถ้าฉินหลั่งเป็นเพียงนักเรียนธรรมดา ทำไมเธอจะไม่อยากใช้ชีวิตคู่ไปจนแก่กับเขาล่ะ
เขาไม่พูดอะไร แต่มองไปที่จงยู่อย่างเงียบ ๆ และยิ้มเล็กน้อย
“คุณยิ้มอะไร” จงยู่ยอมมองไปที่ฉินหลั่ง เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา จงยู่ก็งงงวยและโกรธอีกครั้ง
กำลังพูดเรื่องสำคัญ แต่คุณกลับไม่จริงจัง
“ผมคิดว่าคุณกังวลอะไร ที่แท้คุณกังวลว่าจะไม่คู่ควร งั้นพรุ่งนี้ผมจะไปบอกครอบครัวว่าผมจะไม่ได้รับมรดกของครอบครัว และไม่ต้องการความช่วยเหลือทางการเงินจากครอบครัว แบบนี้คุณก็ไม่มีอะไรต้องกังวลแล้วนะ”
“คุณโง่หรือ” จงยู่อดไม่ได้ที่จะด่าเขา เมื่อได้ยินความคิดไร้สาระของเขา
“ผมไม่ได้โง่ เมื่อเทียบกับทรัพย์สมบัติของครอบครัว ผมต้องการตามหาสิ่งที่ผมแคร์มากกว่า” ฉินหลั่งพูดอย่างจริงจัง “คุณไม่ต้องการผมแล้วเหรอ”
จงยู่รู้สึกซาบซึ้งกับคำพูดของฉินหลั่งมาก และหัวใจของเธอเต็มไปด้วยความหวาน
“ฉันบอกเมื่อไหร่ว่าฉันไม่ต้องการคุณ” จงยู่ลดศีรษะลงเล็กน้อยและพูดด้วยความเขินอาย ประโยคนี้ทำให้หัวใจของฉินหลั่งหวานยิ่งกว่าขนมสายไหม
ใบหน้าของฉินหลั่งเข้าไปใกล้ริมฝีปากสีชมพูของเธออย่างช้าๆ จงยู่ตื่นเต้น เธอดูประหม่าจนทำอะไรไม่ถูก
ในขณะที่ฉินหลั่งรู้สึกได้ถึงลมหายใจเข้าออกจากจมูกของจงยู่ จงยู่ใช้มือปิดที่ริมฝีปากที่เกเรของฉินหลั่ง “คุณต้องสัญญากับฉันก่อนว่า จะไม่สละสิทธิ์ในการสืบทอดตระกูล”
ถ้าฉินหลั่งตัดสินใจที่ไร้สาระเช่นนี้เพราะตัวเขาเอง จงยู่ก็จะโทษตัวเองมาก
“โอเค ผมสัญญา” ฉินหลั่งรู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษในเวลานี้ หลังจากพูดจบเขาก็จูบริมฝีปากจงยู่
ริมฝีปากของจงยู่บางนุ่มและหวานมาก ฉินหลั่งจูบราวกับว่าเขาเข้าไปในดินแดนแห่งสวรรค์ เขาปรารถนาจะอยู่ในช่วงเวลานี้ตลอดไป ทำให้เขาจมอยู่กับความอ่อนโยนของช่วงเวลานี้ตลอดไป
หลังจากนั้นไม่นานฉินหลั่งก็ปล่อยจงยู่อย่างไม่เต็มใจ
ฉินหลั่งจูงมือจงยู่ไปที่โรงอาหาร เดินไปเพียงไม่กี่ก้าว จงยู่ก็สังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างสะท้อนอยู่ในหญ้า เขาจึงเดินไปดูพร้อมกับฉินหลั่ง เมื่อเขาเปิดหญ้าก็พบโทรศัพท์มือถือเครื่องนึง ในเครื่องไม่มีซิมการ์ด โทรศัพท์สภาพปกติ แต่ข้อมูลในเครื่องหายไป
“ฉันไม่รู้ว่าโทรศัพท์เครื่องนี้หายโดยบังเอิญหรือต้องการทิ้งจริงๆ” จงยู่ถือโทรศัพท์ไว้ในมือด้วยความรู้สึกสงสัยเล็กน้อย
“ผมคิดว่าต้องมีคนทิ้งมัน คุณไม่เห็นเหรอว่าการ์ดโทรศัพท์และข้อมูลในโทรศัพท์ถูกลบไปแล้ว จงยู่ผมคิดว่าคุณเอาไปใช้ได้นะ” ฉินหลั่งซื้อมือถือใหม่ไว้ให้เธอนานแล้ว แต่ด้วยนิสัยของจงยู่คงไม่รับง่ายๆ อย่างน้อยมือถือเครื่องนี้ดูดีกว่าเครื่องเก่าของจงยู่ เขาเลยเสนอให้เธอนำไปใช้
“ไม่ ถ้าคนอื่นทำมันหายไปล่ะ” จงยู่ยิ้มและมองไปที่ฉินหลั่ง “ฉันจะเก็บโทรศัพท์เครื่องนี้ไว้ก่อน อย่างไรฉันก็มาที่ทะเลสาบยุ่นซีบ่อยอยู่แล้ว อาจจะได้พบเขา ถ้าไม่มีใครต้องการมันจริงๆฉันค่อยใช้”
“ก็ดีเหมือนกัน”แล้วพวกเขาก็เดินต่อไปที่โรงอาหาร
ในเวลานี้ กลุ่มชั้นเรียนของฉินหลั่งได้ส่งข้อความเข้ามาในไลน์กลุ่ม ซึ่งส่งโดยอาจารย์ผู้สอนหวังส้วยอู่ “@ ขอให้ทุกคนไปประชุมพร้อมกันที่ห้องเรียน 1302 ในพื้นที่ A ไม่อนุญาตให้ลามิ มิฉะนั้นจะถูกหักคะแนน!
บังเอิญจงยู่ก็ได้รับข่าวนี้เช่นเดียวกัน
ดูเหมือนว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นทั่วโรงเรียน
ฉินหลั่งและจงยู่อาจจะต้องเลิกกันจริงๆคราวนี้ ต่างคนต่างไปที่ห้องประชุมตามระดับชั้นของตัวเอง
เมื่อมาถึงห้องเรียน นักเรียนที่เหลือก็มาถึงแล้ว ฉินหลั่งมองเหรินห้าวและยินถิงแล้วก็นั่งลง
“เฮ้ ฉินหลั่ง ดูเกาหยวนและเส้เหวินจี้งสิ ปกติเห็นชอบทำตัวเจ๋ง แต่วันนี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หน้าเหี่ยวยังกะมะเขือยาวโดนความหนาว เมื่อกี้ก็ไม่ได้เยาะเย้ยฉัน และแสดงท่าทีอิจฉาฉันเล็กน้อย ดูเหมือนว่าวันนี้สองคนกินยาผิดหรือเปล่า?” เหรินห้าวพูดอย่างขบขัน
ฉินหลั่งมองไปที่เกาหยวนและเส้เหวินจี้ง เมื่อเห็นสายตาฉินหลั่ง พวกเขาทั้งสองทำราวกับว่าหนูเห็นแมว รีบหลบด้วยความกลัวทันที!
ฉินหลั่งยิ้มจาง ๆ ดูเหมือนว่าในตึกสัวเมื่อตอนบ่ายกระตุ้นสองคนนี้ไม่เบา
ในเวลานี้ หวังส้วยอู่ ครูสอนทรงผมสไตล์เมดิเตอร์เรเนียนรีบเดินเข้ามา ใบหน้าแก่ของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก นักเรียนหยุดการสนทนาอย่างสนใจ แต่พวกเขาสงสัยมากในใจ เกิดอะไรขึ้น ทำไมหวังส้วยอู่ถึงดูกังวลขนาดนี้
“นักเรียนทุกคน มีสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นกระทันหันในวันนี้ … ”หวังส้วยอู่กระแอมในลำคอ และกล่าวกับนักเรียนอย่างเคร่งขรึม “ครูที่สอนวิชาดอกไม้ให้พวกเธอและยังเป็นครูแผนกการเงินของโรงเรียนซูมั่นหยูน หรืออาจารย์ซู ซึ่งรับผิดชอบเงิน2ล้านของโครงการสร้างฐานปฏิบัติการใหม่ มีคนขโมยบัญชีและรหัสผ่าน วันนี้เงินทั้งหมดถูกถอนออกไปหมด หากไม่สามารถเอากลับมาได้ อาจารย์ซูจะต้องเป็นผู้รับผิดชอบเงินเพียงผู้เดียว หากไม่สามารถจ่ายคืนได้จะต้องถูกจำคุก … ”
“อาจารย์ซูพบว่าทำเงินหาย ก็เป็นลมทันที ตอนนี้ยังรับการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลประชาชน … ”
“ถ้าทุกคนรู้เบาะแสใด ๆ รีบรายงานผมทันที … ” หวังส้วยอู่กล่าวจากแท่น
เมื่อได้ยินคำพูดของหวังส้วยอู่ นักเรียนทุกคนในห้องเรียนก็แทบระเบิด พวกเขาไม่คาดคิดว่าจะมีเรื่องนี้เกิดกับอาจารย์ซู เมื่อพวกเขาได้ยินว่าอาจารย์ซูทำเงินหาย 2 ล้าน ต่างคนต่างอ้าปากค้างและรู้สึกกลัวแทนอาจารย์ซู
2 ล้าน ถ้าหาไม่ได้นี่อาจารย์ซูจะต้องติดคุกตลอดชีวิตไหม?
ฉินหลั่งก็รู้สึกตกใจสุดขีด สิ่งแรกที่เขาคิดคือจะช่วยอาจารย์ซูได้อย่างไร เมื่อคิดว่าซูมั่นหยูนจะกังวลและกลัวเพียงใดในตอนนี้ ฉินหลั่งก็รู้สึกทรมานเป็นพิเศษ
“อาจารย์หวัง หรือว่าพวกเราช่วยระดุมทุนกัน”ฉินหลั่งพูดแบบไม่ทันได้ยั้งคิด
“ระดุมทุน” เธอคิดได้ดีนี่ เธอคิดว่าจะเขียนเหตุผลอะไรในการระดุมทุนล่ะ” หวังส้วยอู่มองไปที่ฉินหลั่ง “พวกเราก็เขียนว่า เป็นเพราะคนนึงพลาดทำเงินหาย2ล้านหยวน มีความจำเป็นต้องขอระดุมทุน แบบนี้เหรอ อย่างนี้ไม่โดนชาวโซเชียลประณามแย่เหรอ เธออยากไร้ยางอาย พวกเราอาย โรงเรียนอาย ปกติอาจารย์ซูดีกับเธอมากนะฉินหลั่ง เธอน่าจะจริงจังกว่านี้หน่อย ดีที่อาจารย์ซูไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย ไม่งั้นอาจโมโหจนช็อคตายได้ ”
“ไม่มีสมอง”
“ทำไมถึงโง่แบบนี้ล่ะ”
“เขาอยากจะทำร้ายอาจารย์ซูเหรอ รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆน่าเสียดายที่อาจารย์ซูดีกับเขาขนาดนั้น”
ฉินหลั่งอยากช่วยอาจารย์ซูมาก เขาคิดว่าถ้ามีการระดมทุนในเว็ป เขาจะได้ใช้ชื่อปลอมมาบริจาคช่วยอาจารย์ซูได้
โดนหวังส้วยอู่และเพื่อนนักเรียนว่ากล่าวแบบนั้น หัวเขาเย็นลงมานิดหน่อย ที่จริงความคิดเมื่อตะกี้ก็ไม่ค่อยเหมาะสมจริงๆ
“เอาล่ะ ทุกคนจำไว้นะ หากมีข้อมูลต้องรีบมาบอกผมทันที เลิกประชุมได้” หวังส้วยอู่พูดจบก็เดินหน้าเครียดออกไปจากห้องเรียน
ฉินหลังออกมาจากห้องเรียน เมื่อเจอจงยู่ ทั้งสองก็เดินด้วยกันเรื่อยๆบนถนนในโรงเรียน
“เทอมที่แล้ว อาจารย์ซูก็ช่วยหาทุนเรียนดีฐานะลำบากให้ฉัน เขาดูแลฉันดีตลอด ทำไมถึงมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับเขาได้”จงยู่คิ้วขมวดด้วยความเป็นห่วงอาจารย์ซู ฉินหลั่งเห็นจงยู่ไม่สบายใจ ในใจเขาก็ยิ่งมุ่งมั่นในการช่วยอาจารย์ซูมากขึ้น
“ฉินหลั่ง พวกเราไปเยี่ยมอาจารย์ซูกันไหม เขาอยู่ในโรงพยาบาลตอนนี้คงรู้สึกเคว้งคว้าง”จงยู่มองไปทางฉินหลั่ง
“อืม จงยู่ เธอไปก่อน ฉันมีเรื่องต้องทำ ฝากทักทายอาจารย์ซูด้วย ของเขาว่าไม่ต้องกังวลนะ เดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้นเอง”
จงยู่รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่ฉินหลั่งไม่ไปด้วยกัน แต่เธอเชื่อมั่นในตัวฉินหลั่ง เขาต้องมีธุระสำคัญแน่ถึงไม่ไปด้วย จงยู่พยักหน้าแล้วไปโรงพยาบาลคนเดียว
ฉินหลั่งมีแผนในใจแล้ว
เขาเตรียมจะเขียนโน้ตใบนึง “อาจารย์ซู ขอโทษนะครับ ผมเป็นคนที่ขโมยเงินจากในบัตรอาจารย์ไปเอง ตอนนี้ผมกลับใจแล้ว คุณช่วยทิ้งเลขบัญชีไว้บนเวยป๋อหน่อย ผมจะโอนคืนไปให้ไม่ขาดสักเหรียญเดียว”
แบบนี้พออาจารย์ซูกลับมาที่ห้องทำงาน เห็นโน้ตใบนี้แล้ว ฉินหลั่งจะได้โอนเงินเข้าบัญชี2ล้าน เรื่องนี้จะได้จบไป
ฉินหลั่งตัดสินใจแล้วก็เดินไปทางห้องทำงานอาจารย์ซู
และในขณะเดียวกัน ประตูห้องอาจารย์หวังส้วยอู่ถูกเปิดขึ้น เด็กผู้หญิงคนนึงเดินมาพร้อมกับรอยยิ้มแปลกๆ
“เส้เหวินจี้ง มาห้องทำงานดึกขนาดนี้เพื่อ….” หรือหวังส้วยอู่ถูกใจรูปร่างของเส้เหวินจี้ง วางแผนจะไม่ให้คะแนนดีในตอนสอบกลางภาค เลยยอมเสียตัว
ปรากฏว่า เขาคิดผิดแล้ว เขาเห็นเส้เหวินจี้งปิดประตู และพูดอย่างตื่นเต้นว่า “อาจารย์คะ ฉันรู้แล้วว่าใครเอาเงิน2ล้านของอาจารย์ซูไป”