รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 385 มังกรบินเหนือฟ้า

บทที่ 385 มังกรบินเหนือฟ้า
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า …
จ้านอู๋หยามองฟ้าและหัวเราะเป็นเวลานาน เสียงหัวเราะนี้เกริกก้องสั่นสะเทือน แม้แต่แม่น้ำหวงที่เยือกแข็งยังถูกเสียงหัวเราะสั่นทะเทือนจนเกิดเสียงอู้ๆ
“ฉินหลั่ง พลังวิเศษหนาวเหน็บจากภาคเหนือสุดนี้ของฉัน ถูกพัดพามาจากความหนาวเย็นในสมัยโบราณเมื่อหมื่นปีก่อน เป็นไงล่ะ รสชาติดีกว่าดาบมังกรพันปีของเธอไหม”
ในขณะที่จ้านอู๋หยากำลังหัวเราะ ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาไม่ได้ผ่อนคลาย เขาเปลี่ยนมือเป็นรูปกรงเล็บอีกครั้ง ทันใดนั้นเส้นสีขาวจำนวนนับไม่ถ้วนที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าพุ่งออกมาอีกครั้งกลายเป็นวงล้อมของกฎหมาย กลืนจุดดำเล็ก ๆ ใน น้ำแข็ง แม้แต่รูปมังกรน้ำแข็งขนาดใหญ่ก็ถูกเจาะด้วยด้ายแหลม คราวนี้ นึกดูแล้วฉินหลั่งคงไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกต่อไป
พลังวิเศษเป่ยเฉินคือสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุดในชีวิตของจ้านอู๋หยา เป็นความภาคภูมิใจของโลก หลังจากผ่านไปหลายชั่วอายุคน จะยังคงมีคนที่ระลึกถึงศิลปะการต่อสู้ของปรัชญาเมธีที่ล่วงลับคนนี้
และดูเหมือนว่าฉินหลั่งจะกลายเป็นของรางวัลแห่งประวัติศาสตร์ของจ้านอู๋หยา ตกลงไปในหุบเขาของแม่น้ำหวงตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป
สาวสวยหลายคนยืนเบียดกันบนหน้าผา พร้อมกันน้ำตาที่ตกลงมาราวกับสายฝน ฉินจูจัดเสื้อผ้าของเธอ เตรียมกระโดดไปที่ขอบของหุบเขา เธอรู้ดีว่าสำหรับปรมาจารย์การต่อสู้อย่างจ้านอู๋หยา เธออาจจะไม่สามารถแตะต้องแม้แต่เส้นผมได้ แต่นี่คือความโมโห เธอจะกัดจ้านอู๋หยาอย่างรุนแรงสักครั้ง แล้วตายไป!
“เฮ้อ จ้านอู๋หยาแข็งแกร่งเกินไป … คนแรกในรอบพันปี …” ใครบางคนในฝูงชนถอนหายใจ
“คนที่ใช้พลังชี่แท้ได้ในระดับนั้น ก็เหมือนกับเทพเจ้า ชาตินี้ได้เห็นการต่อสู้ครั้งนี้แล้ว เราควรจะกลับบ้านไปทำไร่ไถนากันเถอะ” ผู้อาวุโสวงการต่อสู้ที่มีหนวดเครายาวยังไม่หลุดพ้นจากเหตุการณ์การต่อสู้ที่ดุเดือดเมื่อสักครู่ ชื่นชมต่อเนื่อง
นักรบญี่ปุ่นหลายคน คุกเข่าลงกับพื้นอย่างเคร่งขรึม พร้อมกับกล่าวสุนทรพจน์ไว้อาลัย ซึ่งเห็นได้ชัดว่าแสดงความเคารพอย่างสูงต่อการพลีชีพของฉินหลั่ง
ทุกคนที่มองดูเมื่อสักครู่ต่างตกอยู่ในภวังค์ จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ตอนนี้แทบจะไม่มีใครไม่เลื่อมใสอย่างหมอบราบคาบแก้ว ตอนเช้าเข้าใจสัจธรรม ตอนเย็นตายไปก็ไม่เสียดาย ที่เรียกว่าอยากทำความดีอะไรให้รีบทำ ปัจจุบันได้อยู่ตรงหน้าอาจารย์ใหญ่ด้านศิลปะการต่อสู้ทั้งสองในตอนนี้ เหมือนกับการนั่งดูลิงต่อสู้ อยู่บนบ่อน้ำ
เสือสองตัวต่อสู้กัน ต้องมีตัวหนึ่งต้องตาย อันที่จริงทุกคนก็คาดเดามานานแล้วว่าฉินหลั่งจะพ่ายแพ้ มันแทบจะหลีกเลี่ยงไม่ได้
ภูเขาและแม่น้ำอยู่ในความเศร้าโศกเช่นเดียวกัน ทุกคนเปล่งคำพูดที่รู้จักกันดีจากทุกยุคทุกสมัย:
“ ลมพัดหวิวๆทำให้น้ำที่อ่อนโยนริมฝั่งพัดจนเย็น วีรบุรุษจากไปแล้วไม่หวนกลับ”
“ เห้อ ถึงแม้วันนี้ฉินหลั่งจะพ่ายแพ้ แต่ความกล้าหาญของเขาจะถูกส่งต่อไปยังคนรุ่นหลัง นักรบรุ่นหลังจะเคารพบูชาและชื่นชม เช่นเดียวกับอัศวินโบราณ แม้ว่าเขาจะตายไป …”
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย ในนั้นมีนักรบหลายคนที่คิดว่า หากมีโอกาสได้ต่อสู้กับปรมาจารย์การต่อสู้เช่นฉินหลั่งและจ้านอู๋หยา แม้ตายก็จะเป็นเกียรติสูงสุด
ในทางตรงกันข้ามผู้คนต่างอิจฉาฉินหลั่งอย่างอธิบายไม่ได้ …
ครืนๆ ครืนๆ!
ในทันใดนั้น ได้ยินเสียงดังของภูเขาและแม่น้ำที่พังทลาย ฉินจูดึงเท้าของเธอกลับไปที่หุบเขา จ้องมองออกไป และเห็นว่าด้วยเสียงสั่นสะเทือนที่ทำให้หูแทบหนวกนั้น น้ำแข็งที่ปกคลุมแม่น้ำทั้งสายเริ่มแตกออก
“ นี่ … ยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า?” นักรบระดับสูงที่อยู่ในเหตุการณ์ท่านหนึ่งชี้ไปที่น้ำตกหูโข่วด้วยนิ้วที่สั่นเทา
ตูม!
ใบหน้าของจ้านอู๋หยาแสดงออกถึงความตกใจ แม่น้ำสายใหญ่ราวกับสัตว์ร้ายในท้องฟ้า ทันใดนั้นมันก็กรีดร้องและแยกออก บุคคลในแม่น้ำบินตรงขึ้นไป เหยียบรูปสลักน้ำแข็งมังกร มังกรเหลืองตัวนั้นเริ่มกระดิกหัวส่ายหาง ควบแน่นจนเป็นพลังน้ำมหึมาอีกครั้ง คนๆนั้นควบบนมังกร กวาดมีดออกไปเป็นแนวราบ เสียงเปรี๊ยง แม่น้ำหวงถูกกวาดไปทั่วด้วยปลายมีด ธารน้ำแข็งถล่มและแตก เผยให้เห็นแม่น้ำด้านล่าง เผยให้เห็นก้นแม่น้ำหวงที่เต็มไปด้วยโคลนสีเหลือง!
การพัฒนาของสถานการณ์อยู่เหนือจินตนาการของทุกคน แม้แต่ผู้กำกับดังของฮอลลีวูดก็ไม่สามารถจินตนาการได้ว่าจะมีการจัดฉากที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้
น้ำตกหูโข่วถูกกวาดด้วยปลายมีด และทันทีที่กลับไปสู่วิญญาณที่มีเสียงดัง แต่จ้านอู๋หยาไม่ได้ตกใจตามเหตุการณ์ เขาม้วนแขนอย่างรวดเร็ว พยายามตรึงฉินหลั่งและมังกรเบื้องล่างของเขาอีกครั้ง
หันหน้าไปทางวงล้อมและตาข่ายของกฎหมายที่ปกคลุมไปทั่ว ดวงตาของฉินหลั่งก็เปล่งประกาย:
นี่ขนาดฉันเรียนรู้กลเม็ดของย่าจู่ซือได้แค่ครึ่งหนึ่งนะ แถมยังเป็นช่วงสั้นๆ หากเรียนรู้มากกว่านี้ คุณจะได้กำเริบเสิบสานเช่นนี้หรือ?
“แต่ แค่กลเม็ดเพียงครึ่งเดียวนี้ ก็เพียงพอที่จะจัดการกับคุณได้! คุณมีไม้เด็ด แล้วคิดหรือว่าผมไม่มี!”
ฉินหลั่งจับมือของเขา ทันใดนั้นก็มีมีดยาวผุดจากมือของเขาพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า ดูเหมือนเทพเจ้าในท้องฟ้า จากนั้นมังกรที่อยู่เบื้องล่างก็เปล่งเสียงเสนาะยาวออกมา ทันใดนั้นเองก็อ้าปาก ซึ่งเดิมทีดูดซับน้ำแข็งขั้วโลกเหนือที่เย็นจัดจากพลังวิเศษของจ้านอู๋หยา แปลงเป็นดาบและลูกศรนับพัน และยิงออกไป
“เป็นไปได้ยังไง?!” ในที่สุดจ้านอู๋หยาก็สีหน้าเปลี่ยน!
พลังวิเศษเป่ยเฉินนั้น มีเพียงจ้านอู๋หยาที่สามารถใช้ได้อย่างอิสระ แล้วฉินหลั่งจะทำให้พลังเย็นของขั้วโลกเหนือเชื่องในพริบตาได้อย่างไร?
กลับไม่รู้ว่าจริงๆแล้วฉินหลั่งกำลังลองเชิงยืมพลังของเขามาสร้างพลังให้ตัวเอง เหมือนกับต่อยไปบนกำแพง หมัดก็จะได้รับแรงสะท้อนกลับที่สัมพันธ์กัน เช่นนั่นแหล่ะ
ความหวาดกลัวของจ้านอู๋หยาเริ่มสั่นสะเทือนหนักเพราะสิ่งนี้ พลังวิเศษของเขาอ่อนแอ ปลายมีดในมือของฉินหลั่งบนหลังมังกรยังกวาดไปทั่วมีดดาบหลายพันเล่ม จ้านอู๋หยาโบกเสื้อผ้าของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ส่งลูกศรน้ำใสออกไปเป็นสายๆ แต่ลูกศรน้ำนั้นแข็งพอ ๆ กับเหล็กกล้า ส่งเสียงดังติ๊งติ๊งต่องต่อง อีกทั้งยังต้องหลบใบมีดที่กำลังพุ่งเข้ามา ทันใดนั้นลูกศรน้ำลูกหนึ่งก็แทงที่น่องของจ้านอู๋หยา แทงทะลุผ่านไป!
ฝ่าเท้าของจ้านอู๋หยาอ่อนลง วงล้อมและตาข่ายของกฎหมายที่เพิ่งถักทอก็ถูกตัดเป็นเศษเล็กเศษน้อยด้วยปลายมีด และดูเหมือนว่ามันจะไม่สามารถเป็นตาข่ายได้อีกต่อไป
“จ้านอู๋หยา คุณยังมีไม้เด็ดอะไรอีกไหม?” ฉินหลั่งขับมังกรน้ำม้วนในอากาศอย่างสวยงาม ดึงดูดผู้ชมให้เงยหน้าขึ้นมอง ทุกคนกำลังคิดว่า “ถ้าฉันฝึกศิลปะการต่อสู้ได้สักเสี้ยวนึงของฉินหลั่ง ชาตินี้คงไม่ต้องทำงานหนักอีกแล้ว”
จ้านอู๋หยาหัวเราะเยาะ ในขณะที่กำลังจะตอบ ทันใดนั้นมังกรยักษ์ก็อ้าปาก เวลานี้พลังวิเศษเป่ยเฉินในท้องของเขาคล้ายกับวงล้อมและตาข่าย ลูกศรบินจำนวนนับไม่ถ้วนกลายเป็นดาบยาวสีเหลืองด้ามหนึ่ง ในเวลานี้ดวงอาทิตย์กำลังส่องแสงอยู่บนท้องฟ้า ดาบยาวยักษ์นั้นส่องประกายเมื่อกระทบกับแสงแดด กวาดไปทั่วหุบเขาแม่น้ำหวง!
“ฆ่ามัน!”
พอฉินหลั่งโบกนิ้วของเขา ดาบยาวที่แหลมคมนั้นก็โบกตาม!
ทันใดนั้นฝ่ามือที่เคร่งขรึมอย่างยิ่งของจ้านอู๋หยายกขึ้น ราวกับว่าเขาต้องการใช้มันเพื่อหลีกเลี่ยงคมดาบยาวนั้น เขาใช้พละกำลังทั้งหมดที่มี เสื้อผ้าของเขาพองตัว ผมสีขาวของเขาตั้งตรง ราวกับว่าเขาจะรวบรวมกำลังทั้งหมดที่มียกสิ่งของมหึมาที่หนักอึ้ง
วันนั้นจ้านอู๋หยาทำเต็มที่มาก ใบหน้าไม่แดงและไม่หายใจ ไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ตอนนี้เขากลั้นจนหน้าแดงก่ำ ฝ่าเท้าสั่นสะท้าน แม้จะใช้พลังวิเศษเป่ยเฉินแล้วก็ตาม แต่ดาบยาวนั้นก็เหมือนมังกร! ตูม! ตูม! แตกออกเป็นชิ้น ๆ ต่อเนื่องกัน กลายเป็นลูกศรคำรามจำนวนนับไม่ถ้วน
ผัวะ!
ชี่แท้เฮือกสุดท้ายของจ้านอู๋หยาหมดลงแล้ว แรงขาดหายไป ร่างกายที่ได้รับการหล่อเลี้ยงโดยชี่แท้แต่เดิมกลายเป็นเนื้อหนังอย่างสมบูรณ์ แต่ถึงอย่างนั้น จ้านอู๋หยาก็ยังเหยียบน้ำลูกศรน้ำที่ถูกตัดริบหรี่นับหมื่นนับแสนบนผิวน้ำอยู่
“ฉินหลั่ง เธอคิดว่าฉันมีชื่อเสียงลวงๆเท่านั้นเหรอ” จ้านอู๋หยาพูดอย่างติดขัด
“ฉันฝึกฝนในสถานที่ที่หนาวเหน็บในขั้วโลกเหนือมานานหลายสิบปี ไม่มีความสามารถในการปรับตัว ไม่มีทักษะที่แข็งแกร่ง ฉันจะมีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้ได้อย่างไร?”