รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 386 ที่จริงฉันเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง

บทที่ 386 ที่จริงฉันเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง
“จริงเหรอ?” การแสดงออกของฉินหลั่งไม่แยแส แต่เขากระโดดจากหลังมังกรลงไปในน้ำ เมื่อวางแขนเสื้อลง มังกรก็กลิ้งไปในอากาศ ทันใดนั้นก็กลายเป็นดาบมังกรเล่มหนึ่ง
พลังดาบทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า
เมื่อดาบถูกยกสูงขึ้น ฉินหลั่งเรียกความเงียบสงบเหมือนตอนที่เขานั่งเรือมาได้อีกครั้ง ในเวลานี้ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมแฉินหลั่งกล่าวอย่างเย็นชา:
“ จ้านอู๋หยา คุณยังกล้าลบหลู่ยู่เอ๋อของฉันอีกไหม?”
เมื่อจ้านอู๋หยาได้ยินคำว่ายู่เอ๋อ ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปมาก ผมสีขาวกระจัดกระจาย ดวงตาของเขาเคร่งขรึมมากขึ้นกว่าที่เคยเป็นมา และเขารู้สึกว่าใกล้จะสิ้นหวัง
“ใช่ฉินหลั่ง เขาไม่เคยลืมยู่เอ๋อของเขา …” ฉินจูสั่นคลอน ในใจมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกและอ้างว้างจนไม่สามารถบรรยายได้
คนอื่นๆอย่างเผิงเมิ่งและหญิงสาวที่แอบหลงรักเขา มีใครบ้างที่ไม่แอบอิจฉาสาวผู้โชคดีที่ถูกรำลึกถึงท่ามกลางศึกใหญ่แบบนี้ …
ทุกคนจ้องมองไปที่ชายพิเศษสองคนที่แข่งขันแย่งความเป็นวีรบุรุษกันในแม่น้ำหวง ไม่รู้ว่าจะบรรยายอย่างไรกับสิ่งมหัศจรรย์ที่ในความฝันก็ไม่อาจเกิดขึ้นได้นี้
สถานการณ์กลับแย่ลง ฉินหลั่งดูเหมือนจะได้รับชัยชนะ
“คาดไม่ถึงจริงๆ ว่าชี่แท้ของเธอจะมีเหลือเฟือขนาดนี้ เด็กที่ไม่มีชื่อจารึกของจีน จะมีพลังมากขนาดนี้”
“ขอโทษ ฉันไม่ควรแตะต้องยู่เอ๋อของเธอ…”
จ้านอู๋หยาใบหน้าซีดเซียว บุคคลระดับปรมาจารย์ระดับสูงเช่นเขา พูดคำเหล่านี้ออกมา เทียบเท่ากับการยอมแพ้และขอความเมตตา แต่การแสดงออกของฉินหลั่งนั้นเรียบเฉย ไม่มีการเคลื่อนไหว
ดาบยาวฟันไปในอากาศ ในเวลานี้ชี่แท้ของจ้านอู๋หยาได้หมดลงแล้ว ใบหน้าของเขาซีดมาก
“ รีบวิ่ง! อาจารย์!” เจค์ตะโกนจากฝั่งพร้อมพลังเหมือนดื่มนมเฮือกสุดท้าย
จ้านอู๋หยาสั่นคลอน เขาเป็นอาจารย์แห่งโลก รุ่นวีรบุรุษคนหนึ่ง เขาจะเต็มใจตายได้ยังไง? อยู่ในภูเขาเขียวขจีไม่ต้องกังวลเรื่องฟืน หน้าตาในสายตาของนักรบก็เหมือนตด!
ทันใดนั้นจ้านอู๋หยาก็ล่าถอยอย่างรุนแรง นี่เป็นแรงเฮือกสุดท้ายของเขา ตอนระเบิดออกมามันน่าตกใจมาก ความเร็วนั้นไม่ต่างกับลม บินจากใต้หน้าผาขึ้นไปด้านบน
“จะหนีไปไหน?!” หลังจากเสียงเรียก ทันใดนั้นฉินหลั่งก็เอาชี่แท้ของเขาออกไปกลายเป็นเนื้อหนัง ยิงออกไปเหมือนลูกปืนใหญ่ ขวางหน้าจ้านอู๋หยาไว้ จ้านอู๋หยาไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ปล่อยหมัดออกมา ฉินหลั่งไม่ได้หลบเลี่ยง เขาคว้ากำปั้นของจ้านอู๋หยา ถือโอกาสบิดมัน แขนของจ้านอู๋หยาเหมือนกับต้นไม้ที่แตกกระจายในพริบตา เนื้อและเลือดกระจุยกระจาย
“ไม่!” ในช่วงสุดท้ายของการต่อสู้ขั้นตัดสิน จ้านอู๋หยามีความปรารถนาขอชีวิตอย่างแรงกล้า เขากัดฟันอย่างรุนแรง เสียงดังแกร๊กและมือขวาก็ขาดไป นี่คือตุ๊กแกเสียหางเพื่อเอาชีวิตรอด
แต่ฉินหลั่งคิดจะปล่อยเขาไป เมื่อแขนของเขาหัก ปลายเท้าของฉินหลั่งก็เตะไปที่หน้าอกของจ้านอู๋หยา แรงนั้นก็เหมือนกับถูกชนด้วยรถบรรทุกหนัก!
ผั๊วะ!
จ้านอู๋หยากระอักเลือดสดๆ ร่างกายที่แข็งแกร่งดุจเหล็กกล้า ที่เขาฝึกฝนในทางภาคเหนือสุดตอนเหนือไม่พอมือฉินหลั่ง มันล่องลอยไปในสายลม ตกลงไปในแม่น้ำอย่างนิ่มนวล ดิ้นบนคลื่นในแม่น้ำสองสามตลบ ไม่นานก็ถูกน้ำตกอันน่ากลัวฉีกเป็นชิ้นๆและถูกคลื่นซัดไป
เกิดความเงียบในสนาม ไม่มีใครพูดสักคน ทุกคนมองดูทั้งหมดนี้ด้วยความตกตะลึง
“ จ้านอู๋หยาตายแล้วเหรอ?”
มีคนถามด้วยความแปลกใจ
“ตายแล้ว!”
นักรบจากเสฉวน มองไปที่หน้าผา และพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม
ทุกคนมองไปที่ชายหนุ่มที่กระโดดขึ้นยืนอยู่บนพื้นทันที ทั้งสองได้เซ็นสัญญาชีวิตกัน จ้านอู๋หยาได้ลงนามไว้ตั้งแต่แรกแล้ว
สายตาที่แสดงความเลื่อมใสอย่างหาที่สุดมิได้ ฉากที่ปราศจากร่องรอยของการปรบมือนั้น เต็มไปด้วยความเคารพยิ่งกว่าการปรบมืออย่างเต็มที่เสียอีก
ผู้คนยังครุ่นคิดถึงการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมนี้ ไม่มีใครอยากเป็นคนแรกที่ทำลายความฝันอันเหลือเชื่อนี้
ที่ใดก็ตามที่ฉินหลั่งเดินผ่าน ผู้คนต่างก็ก้มศีรษะ เพื่อแสดงความเคารพต่อผู้อาวุโสท่านนี้
ลูกศิษย์ของแก๊งหัวชิงแอบหนีไปอย่างเงียบ ๆ เจค์โศกเศร้าราวกับสูญเสียพ่อแม่ เขาไม่กล้าแม้แต่จะย่ำเท้าให้มีเสียง เขารู้ว่าหากฉินหลั่งก็ง่ายดายเหมือนฆ่ามด สามารถไม่ทิ้งร่องรอย ไม่ต้องความรับผิดชอบทางกฎหมาย
แน่นอน สำหรับฉินหลั่ง ตอนนี้กฎหมายไม่สำคัญสำหรับเขาอีกต่อไป ด้วยอารมณ์ของเขาก่อนจะมา เขาสามารถฆ่าลูกศิษย์แก๊งหัวชิงในเหตุการณ์ได้ไม่เหลือสักคน
เนื่องจากฉินหลั่งมีพลังมากเกินไป จึงแทบไม่มีนักข่าวคนใดกล้าเข้าใกล้เขา ในเวลานี้หลงเย้นตะโกนโดยไม่ลังเล:
“ ฉินหลั่ง … ”
ฉินหลั่งหันศีรษะและเห็นส้งเส่นเอ๋อ เผิงเมิ่งและหลงเย้น เขายิ้มให้หลงเย้น ฟันสีขาวสะอาด มุมปากโค้งเล็กน้อย ทิ้งความทรงจำที่ยากจะลืมไว้ให้ทุกคนในสถานที่นั้น
ในความเป็นจริงฉินหลั่งที่ถอดชุดรบไปก็เป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง เขาไม่ต้องการให้คนอื่นมาเคารพบูชาและเกรงกลัว
“พวกเธอมาที่นี่ได้ยังไง” ฉินหลั่งกลับมามีใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“พวกเรามาหาเธอ …” ดวงตาของหลงเย้นสดใส เธอดูตื่นเต้นและไม่รู้จะพูดอะไร
ฉินหลั่งมองเห็นเพื่อนเก่าเหล่านี้ แต่เขากลับไม่เห็นฉินจูเอ๋อลูกพี่ลูกน้องของเขา เด็กสาวขี้เหร่ที่กำลังจะพลีชีพเพื่อเขา
“พวกนังสารเลว ยั่วเก่งนักนะ …” ฉินจูเอ๋อกัดฟันของเธอ เธอไม่สามารถควบคุมความหึงหวงในใจได้
ไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ขายแพนเค้ก ได้กลายเป็นคนขี้หึงและร้ายกาจด้วยซ้ำ
“ แต่ เพื่อเธอแล้วฉันสามารถสละชีวิตของฉันได้ พี่ชาย ” ฉินจูเอ๋อถอนหายใจยาวและดึงหมวกของเธอลง โดยไม่มีความตั้งใจจะพบกับฉินหลั่ง
ข้อดีของการแอบรักใครสักคนคือ ไม่ว่าหัวใจของเธอจะเป็นของใคร ฉันก็สามารถหลีกทางให้ได้ ขอเป็นผู้เยี่ยมเยือนที่เงียบสงบ …
ในสายตาที่ซับซ้อนของทุกคน ฉินหลั่งไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก ความคิดของเขาง่ายมาก ในที่สุดก็ล้างแค้นให้จงยู่สำเร็จ
ฉินหลั่งรีบออกจากที่เกิดเหตุ ปล่อยให้กลุ่มคนตัวสั่นสะท้านเพื่อประกาศข่าวสะเทือนโลก:
จ้านอู๋หยาตายแล้ว!
การเสียชีวิตของสิงห์ร้ายในแก๊งหงเหมินแพร่กระจายไปทั่วโลกราวกับพายุ
โชคดีที่เจค์รีบกลับไปอเมริกาเหนือ ไม่เช่นนั้นแก๊งหัวชิงอาจเกือบสูญเสียกิจการพื้นฐานทั้งหมดภายในสองสามวัน ที่ผ่านมาจ้านอู๋หยาเป็นหัวเรือหลักของแก๊งหัวชิงมาตลอด แต่ตอนนี้ทั้งหมดนี้ไม่ดำรงอยู่แล้ว
เหตุผลก็คือแก๊งหัวชิงได้ล่วงเกินคนที่ไม่ควรล่วงเกินของจีน:
ฉินหลั่ง!
ที่เมืองเย็นจีน ซ่งจงผิงนั่งอยู่ที่บ้าน ตั้งแต่ซ่งอวี่ตาย ความคิดของเขาก็มากมาย และมักจะชอบนั่งคนเดียว
“คุณท่าน ต่อไปตระกูลซ่งควรทำอย่างไรในอนาคต”
ผู้ใต้บังคับบัญชาของตระกูลซ่งถามอย่างไม่แน่ใจ
“เรื่องนี้ต้องถามด้วยเหรอ” ซ่งจงผิงเขี่ยก้นบุหรี่เข้าที่เขี่ยบุหรี่
“แม้ว่าตอนนี้เราจะสงสัยว่าซ่งอวี่ถูกฆ่าโดยตระกูลจง พวกคุณก็ปล่อยให้มันเน่าอยู่ในพุงฉัน!”
“ทำไมครับ?!” ผู้ใต้บังคับบัญชาทำหน้างง
“ไอ้โง่!” ซ่งจงผิงเอ่ยคำหยาบคายซึ่งหาได้ยาก
“ไม่ใช่ทุกคนในโลกนี้ที่เราจะสามารถล่วงเกินได้ หากเราล้างแค้นให้ซ่งอวี่ มีแต่จะทำให้สมาชิกทั้งหมดในตระกูลซ่งของเราติดร่างแห จะไม่มีใครรอดสักคน!”