รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 434 หายนะบังเกิด

บทที่ 434 หายนะบังเกิด
“ไล่ออกแล้ว?” หัวหน้าจ้าวซิงลุกขึ้นกะทันหัน ขมวดคิ้วเป็นปม
จินหู่ อึ้งย้ง หม่าเซียวเซียว เฉินเหมิงเลี่ยงก็ต่างลุกขึ้นยืนกันหมด
“พูดให้ชัดเจนเลยนะ! จูจี้เหวิน?”
“อะไรกัน พวกเธอจะทำอะไร? ครูไม่ให้พวกเธอยืนขึ้นสักหน่อย พวกเธอไร้มารยาทจริงๆ เข้าใจไหม?” จูจี้เหวินพูด
“ไปตายซะ ฉันถามนายอยู่นี่ไง พูดให้เข้าใจเลยนะ” เฉินเหมิงเลี่ยงชี้หน้าจูจี้เหวินด่า
จูจี้เหวินเริ่มร้อนรน พวกเขามองเขาด้วยสายตาเย็นชากันหมด
“พวกนักเรียน ตอนนี้ฉันเป็นครูประจำชั้นคนใหม่ของพวกเธอ โปรดระวังคำพูดของตัวเองด้วย ส่วนฉินหลั่งคงไม่กลับมาที่โรงเรียนมัธยมหัวเจี๋ยไปตลอดชีวิตแล้วล่ะ” จูจี้เหวินพูด
ในตอนนี้เหวินเหวินก็ลุกขึ้นทันที: “นายอยากเป็นครูประจำชั้นของพวกเรา ฝันไปเถอะ! ครูฉินทำไมถึงถูกไล่ออก พวกเราอยากให้ทางโรงเรียนออกมาอธิบายด้วย!”
“ใช่! ออกมาอธิบายเลย!” นักเรียนคนอื่นๆในห้องหกต่างลุกขึ้นยืน ตะโกนพร้อมกันเป็นเสียงเดียว
“นายมีสิทธิอะไรมาเป็นครูประจำชั้นของพวกเรากัน?” เฉินเหมิงเลี่ยงมองทั้งห้องอย่างพอใจ สายตาเต็มไปด้วยคำดูถูก
“นาย……ด่าใครน่ะ? ฉินหลั่งเป็นครูประจำชั้นพวกเธอได้ ทำไมฉันจะไม่ได้ล่ะ?” จูจี้เหวินโกรธมากขึ้น พูดด้วยหน้าบึ้งตึง วางมาดเหมือนเป็นครูประจำชั้นไปแล้ว
“ให้ตายสิ ดูท่าทางนายสิ!” จ้าวซิงหยิบหนังสือบนโต๊ะ ฟาดไปที่กระดานอย่างแรง ต่อมาก็มีไม้กวาด ที่ตักขยะ ขวดน้ำ กล่องดินสอ เหมือนฝนตกลงบนตัวจูจี้เหวิน
“พวกเธอ……กบฏแล้ว……กบฏแล้ว……” จูจี้เหวินรีบหลบอย่างหวุดหวิด แต่ก็ยังมีของฟาดไปที่บนตัวและหน้าเขาอยู่ดี……
สุดท้ายเฉินเหมิงเลี่ยงยกเก้าอี้ขึ้นมา: “นายมันคนชั่วที่คิดร้ายต่อครูฉินตลอด วันนี้ฉันจะลงโทษนายแทนฟ้าสวรรค์ ฉันจะฆ่านายเดี๋ยวนี้เลย!”
พูดแล้วก็โยนออกไปทันที จูจี้เหวินตกใจจนนั่งลงไปด้านล่าง ถึงหลบได้อย่างฉิวเฉียด แต่พอเขาลุกขึ้นมาอีกที ก็เห็นนักเรียนห้องหกต่างยกเก้าอี้ขึ้นมา!
“ไปเลยนะ! ฉันจะพูดแค่ครั้งเดียว!” เฉินเหมิงเลี่ยงมองจูจี้เหวินด้วยสายตาเย็นชา
จูจี้เหวินมองดูเก้าอี้ที่ถูกยกขึ้นมาพร้อมกัน ก็ตัวสั่น ไม่กล้าพูดอะไรมากอีก รีบวิ่งออกไปจากห้องทันที
“กบฏแล้ว ห้องหกกบฏแล้ว!” จูจี้เหวินที่โกรธจนตัวสั่นไปหมด เดินตะโกนตามทางเดินอย่างสุดเสียง
“เจ้าโง่ที่เดินไปไหนก็เสียหน้าตลอด!” เฉินเหมิงเลี่ยงพูดและหัวเราะ จากนั้นก็เอาหนังสือฟาดลงพื้น: “ฉันไม่เรียนแล้ว” จากนั้นก็เดินออกไปทันที
พวกนักเรียนคนอื่นก็ตามเฉินเหมิงเลี่ยงไปโดยไม่ได้นัดหมาย ทุกคนอยู่ตรงสนามตลอด คุยเล่นๆกันที่นั่น
“ครูฉินเป็นครูที่ดีขนาดนี้ ทำไมถึงออกไปได้นะ?” ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างโมโห
“เมื่อกี้เพื่อนของพวกเราไปดูแล้ว ของในหอพักของครูฉินถูกเก็บไปหมดแล้ว น่าจะไปแล้วจริงๆ” จ้าวซิงเสียใจอย่างมาก เขาเรียนมานานหลายปี ก็ชอบครูคนนี้คนเดียว แต่ไม่กี่วันก็ออกไปเสียแล้ว ในใจรู้สึกเสียใจอย่างมาก
คนอื่นๆก็คิดแบบเดียวกัน
“ให้ตายสิ! ครูใหญ่ก็โง่มาก!” เฉินเหมิงเลี่ยงด่าอย่างโมโห
“ถ้าครูฉินไม่มาเป็นครูประจำชั้น ใครมาฉันก็ไม่ตกลงทั้งนั้น!” จินหู่รู้สึกโกรธอย่างมาก และยังลุกขึ้นสะบัดแขนที่กำยำของเขา
“ฉันว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดาแน่ ในโรงเรียนนี้ ใครมีความสามารถทำให้ปรมาจารย์ฉินไปได้ เกรงว่าครูใหญ่กับเจ้าโง่จูจี้เหวินนั่นคงไม่มีความสามารถนี้” เฉินเหมิงเลี่ยงคิด และมองไปที่อึ้งย้ง เมื่อวานอึ้งย้งเกือบถูกคนร้ายจับตัวไป พวกเขาก็ได้ยินมาแล้ว
“ช่างมันปะไร ครูฉินถูกไล่ออกไม่ได้ ฉันมีข้อเสนอนะ พวกเราวุ่นวายต่อไปแบบนี้ ยิ่งใหญ่ยิ่งดี! ก็เพื่อให้ครูฉินกลับมาสอนพวกเราต่อเป็นยังไง?” จ้าวซิงตะโกนกระตุ้นนักเรียนคนอื่นๆ
“ใช่!”
“ใช่!”
“ได้เลย! รอคำนี้ของนายนั่นแหละ!”
ผู้คนต่างตอบกันใหญ่!
อีกด้านฉินหลั่งพึ่งกลับมาถึงมหาวิทยาลัยเย็นจีน ฝ่ายจัดการหน่วยรักษาความปลอดภัยของมหาลัยก็ให้หน้ามาก ก็คิดเสียว่าฉินหลั่งลาพักร้อนหนึ่งอาทิตย์ ให้ฉินหลั่งมาทำงานต่อ แต่ว่ามียามคนอื่นสายตาที่มองฉินหลั่งเปลี่ยนไปมาก เหมือนเห็นว่าฉินหลั่งมีความลับมากมายที่ให้คนรู้ไม่ได้
ฉินหลั่งสวมชุดยาม เดินอยู่ในมหาลัยที่มีบรรยากาศคล้ายภาพวาด ไม่นาน ตึกแห่งหนึ่งในมหาลัยก็มีจงยู่เดินออกมา วันนี้จงยู่สวมเสื้อกันหนาวใหญ่สีแดง คอเสื้อมีเต็มไปด้วยขน ด้านล่างสวมรองเท้าปลายแหลม ทั้งหน้าแดงอมชมพู ภาพเหมือนในฝันมาก
ก่อนที่ฉินหลั่งจะกลับมาก็บอกกับจงยู่ไว้แล้ว ทั้งสองไม่เจอกันแค่อาทิตย์เดียว แต่มองออกว่าทั้งคู่คิดถึงกันมาก
“ฉินหลั่ง พาฉันไปเดินเล่นหน่อยสิ” ดวงตากลมโตของจงยู่เป็นประกาย เดินเข้าไปเกาะแขนฉินหลั่งไว้ เขาสวมชุดยาม ท่ามกลางสายตาของทุกคนได้ควงหญิงงาม ทำเอาคนที่เห็นตาร้อนผ่าวกันหมด
ทะเลสาปถูกแช่แข็งแล้ว บนนั้นก็มีคู่หนุ่มสาวจู้จี้กัน ข้างๆต้นไม้ก็มีคู่หนึ่งกำลังจูบกันอย่างดุเดือด ฉินหลั่งรู้สึกร่างกายของจงยู่อยู่ตรงหน้าอกตัวเอง ลูบแขนของเขาไปมา ทำเอาเขาเคลิ้บเคลิ้ม ทุกอย่างของจงยู่ทำให้เขารู้สึกหลงใหล
ทั้งสองหยุดลงตรงซุ่มต้นไม้ที่ลับๆ ฉินหลั่งสูดลมหายใจ มองจงยู่อยู่อย่างนั้น ดวงตาของจงยู่เปร่งประกายวิบวับ แก้มสองข้างแดงระเรื่อ ช้าๆ ทั้งสองก็กอดกันแน่น และในที่สุดริมฝีปากของฉินหลั่งก็ประทับลงริมฝีปากอ่อนนุ่มและร้อนผ่าวของจงยู่
อ่อนนุ่ม เร่าร้อน พร้อมกับลมหายใจถี่ ยิ่งจูบยิ่งดุเดือด
และฉินหลั่งที่ออกจากโรงเรียนมัธยมหัวเจี๋ยได้ไม่ถึงหนึ่งวัน ทั้งโรงเรียนก็เหมือนตกอยู่ในอันตราย
นักเรียนมอหกห้องหกต่างลุกขึ้นมาต่อต้าน
จูจี้เหวินที่คิดว่าฉินหลั่งออกไปเป็นเรื่องที่ดี แต่ต่อมาเขาก็เห็นว่า นี่กลับเป็นการเริ่มต้นของฝันร้าย
พอถูกนักเรียนห้องหกด่าออกไปแล้ว จูจี้เหวินกำลังนั่งทำแผลอยู่ในห้องพักครู ทันใดนั้นก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นเรื่อยๆจนเหมือนแทบจะระเบิด
“ครูจู รีบมาดูเร็ว นักเรียนห้องหกของคุณเกิดเรื่องแล้ว ทำร้ายนักเรียนมอหกห้องสองไปแล้วห้าคน ห้าคนนี้ยังบาดเจ็บหนักมากเลยนะ เกรงว่าคงต้องไปรักษาที่โรงพยาบาล”
จูจี้เหวินตกใจ รีบวิ่งออกจากห้องพักครู ทำร้ายนักเรียน? ยังห้าคนอีก? นี่ถือเป็นเรื่องใหญ่ในโรงเรียนเลยนะ
ในขณะที่จูจี้เหวินรีบวิ่งออกไป มีโทรศัพท์หนึ่งโทรเข้ามา:
“ฮัลโหล ครูจู นักเรียนห้องหกของคุณพึ่งผลักครูหลิวซูเซิงลงจากชั้นสอง เกรงว่าน่าจะกระดูกหักนะ มีรถพยาบาลมาจอดหน้าโรงเรียนเต็มเลย นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ คุณรีบไปดูเร็วเข้า”
จูจี้เหวินตกใจ รถพยาบาลมาหัวเจี๋ยเหรอ?!
ที่สำคัญคือหมาที่ตัวเองเลี้ยงไว้หลิวซูเซิง กระดูกหัก? หนักมากไหม? จูจี้เหวินใจเต้นจนแทบจะกระเด็นออกมา
ในตอนที่เขาไม่รู้ว่าควรจะวิ่งไปทางไหน ครูใหญ่ก็โทรมา: “ฮัลโหล จี้เหวิน ทำไมนายทำงานแบบนี้? นักเรียนห้องหกวิ่งหนีออกจากห้อง ไปก่อเรื่อง ทำไมนายไม่อยู่ที่นั่นเหรอ ฉันว่านายคงไม่อยากทำงานที่หัวเจี๋ยแล้วสินะ ร้านขายของของโรงเรียนถูกนักเรียนห้องนายจุดไฟเผ่าไปแล้ว! นายรีบไปดูเร็วเข้า!”
ครูใหญ่เห็นได้ชัดว่าอารมณ์เสียมาก เพราะยังไงเรื่องพวกนี้จูจี้เหวินกลับไม่รู้ ยังต้องให้ครูใหญ่ที่ประชุมอยู่ข้างนอกโทรบอกจูจี้เหวิน