รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 443 ข้ามองเจ้าเหมือนดั่งตุนและมด

บทที่ 443 ข้ามองเจ้าเหมือนดั่งตุนและมด
“ไอ้หนุ่ม? ฉันพูดอยู่แกไม่ได้ยินหรือไง?!” ท่านเสี้ยงพูดเสียงดังด้วยความโกรธ จากนั้นก็ลุกขึ้นมาโดยฝืนทนความเจ็บปวด
ความจริงฉายาปรมาจารย์อันดับหนึ่งของเสี้ยงเฟยหลงถึงแม้จะมีชื่อเสียงอยู่บ้าง แต่ก็ไม่จริงทั้งหมด เสี้ยงเฟยหลงอาศัยชื่อนี้ในยุทธภพและทำการเรียกลมและฝนมีความสามารถเป็นอย่างมาก ทำให้มีนิสัยโอหังอวดดีและกำเริบเสิบสานจนเคยชิน แต่วันนี้ฉินหลั่งกลับกล้าไม่สนใจการมีตัวตนอยู่ของเขา ดังนั้นจึงเกิดโมโหโทสะกระฟัดกระเฟียดเป็นธรรมดา
อย่าว่าแต่ในโลกของยุทธภพเลย แม้แต่หลี่เสี่ยน จางต้าไห่ อธิบดีเฉินที่มีตำแหน่งข้าราชการแบบนี้ก็ยังต้องไว้หน้าเสี้ยงเฟยหลงเช่นกัน
แต่ฉินหลั่งกลับมองข้ามเขาไปโดยตรง ดังนั้นเสี้ยงเฟยหลงจึงโกรธสุดขีด กระสุนที่อยู่ภายในร่างกายของเขาไม่ได้บาดเจ็บถูกโครงกระดูก และเขาก็ใช้พลังภายในบีบเคล้นมันออกมาได้นานแล้ว สมรรถนะของร่างกายฟื้นตัวกลับมาเร็วมากกว่าคนธรรมดาถึงร้อยเท่า แต่จู่ๆ กลับโดนหมัดของฉินหลั่งชกเข้ามาอย่างกะทัน หัน และอานุภาพของหมัดนี้ ความจริงแล้วก็แรงมาก เร็วเหมือนพายุหมุน ทรงพลังเหมือนฟ้าร้องรุนแรง
เขาจะทำให้ฉินหลั่งรู้ว่า คำพูดของเขาเสี้ยงเฟยหลงจะทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ ต้องรู้จักเคารพและให้เกียรติ
“ช่วยคนสองสามคนออกมาได้ก็เริ่มยกหางเสียแล้ว เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน ไอ้หนุ่ม แกยังอ่อนหัดมากนัก”
ถ้าหากหมัดนี้ชกไปบนร่างกายของคนธรรมดาล่ะก็ คนผู้นั้นจะต้องตายคาที่แน่นอน แต่สำหรับฉินหลั่งแล้ว
หมัดนี้เป็นเพียงเรื่องตลกเท่านั้น
ฉินหลั่งไม่มีแม้แต่การหลบ แต่ใช้เท้าถีบเข้าไปโดยตรง
หมัดกับเท้าประสานเข้าด้วยกัน
กร๊อบ! แขนของท่านเสี้ยงหักโดยตรง!
พลังของเท้านั่น ทำให้เสี้ยงเฟยหลงรู้สึกเหมือนกระแทกกับก้อนหินยักษ์ที่อยู่บนยอดเขาลูกหนึ่ง ราวกับภูเขาไท่ซานกดทับอยู่บนศีรษะ แล้วจึงล้มลงไปโดยตรง!
“แกกล้าลงมือกับฉันเสี้ยงเฟยหลง?!” เสี้ยงเฟยหลงเดือดดาลด้วยความโกรธ มองดูแขนของตัวเองที่หัก จนไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง
เขาตกใจกับพลังของฉินหลั่งที่แข็งแกร่งมากถึงเพียงนี้ ซึ่งเกินความคาดหมายของเขาอย่างสิ้นเชิง เขาโกรธที่ฉินหลั่งกล้าลงมือกับเขา และใจกล้าเกินกว่าที่เขาคาดคิดเอาไว้
เขาเป็นเจ้าของบ้านตระกูลเสี้ยงที่มีชื่อเสียงและฐานะของเย็นจีน มีตำแหน่งไม่ธรรมดาในแวดวงของเมืองเย็นจีนแห่งนี้ นอกจากนี้เขายังได้รับการเปรียบเทียบให้เป็นปรมาจารย์อันดับหนึ่งของจีน บารมีและฐานะล้วนสูงส่ง และในช่วงสิบกว่าปีที่ผ่านมาก็มีตำแหน่งสูงเหนือมวลชน เป็นผู้ชนะที่ได้เปรียบมาตลอด
คนแบบนี้ เดินไปที่ไหนก็จะมีคนคอยเบิกทางและคุ้มกันให้เขา ได้รับการเคารพจากผู้คน มีหน้ามีตาไปทั่วทุกสารทิศ แต่ตอนนี้
กลับถูกคนอื่นชก และคนที่ชกเขานั้นก็ยังเป็นเด็กหนุ่มที่เพิ่งจะมีชื่อเสียงได้ไม่นานและขาดประสบการณ์
ในสายตาของเสี้ยงเฟยหลง ก็เหมือนกับเด็กหนุ่มคนใหม่ที่เพิ่งเข้ามาทำงานในแผนก และได้ต่อยหัวหน้าที่มีคุณธรรมและบารมีสูงส่ง ที่ทำงานอยู่ในแผนกนี้มานานแล้ว หนำซ้ำยังต่อยต่อหน้าคนมากมายอีกด้วย
และเขาเสี้ยงเฟยหลง ใช่ว่าจะสู้เด็กหนุ่มคนนี้ไม่ได้ แต่เป็นเพราะเมื่อครู่ตัวเองเพิ่งไปสู้รบและได้รับบาดเจ็บกลับมา จึงไม่สามารถใช้พลังปกติของตัวเองออกมาได้ก็เท่านั้น
แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้เขาก็ยังโกรธและเดือดดาล
“คุณบ้าหรือเปล่า?” ฉินหลั่งพูดหัวเราะเยาะเขา
“คุณเป็นใคร? ต่อยคุณแล้วยังไง? ก็แค่อาศัยที่แกเรียกตัวเองว่าเป็นปรมาจารย์อันดับหนึ่งจึงได้สั่งสอนคุณไง!” ฉินหลั่งไม่เพียงแค่พูดแต่กลับไม่มีเค้าว่าจะหยุดมือเลยสักนิด ตรงกันข้ามกลับเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น
“แกควรจะรู้ว่าตระกูลเสี้ยงของฉันกว้างขวางมากแค่ไหนในวงการนี้ มีเส้นสายมากมาย และอาจารย์กับคนที่มีความสามารถก็มีไปทุกหนทุกแห่ง แกลงมือกับฉัน ไม่กลัวการแก้แค้นของตระกูลฉันใช่ไหม?” ท่านเสี้ยงเผยแววตาที่โหดเหี้ยมออกมา และพูดข่มขู่อย่างรุนแรง
เมื่อพูดคำนี้ออกไป หลี่เสี่ยนกับจางต้าไห่ก็ตกใจพร้อมกัน เสี้ยงเฟยหลงพูดถูกแล้ว อิทธิพลของตระกูลเสี้ยงในเย็นจีนนั้นเป็นที่ยอมรับไปทั่วจริงๆ แม้แต่ตระกูลจงของจงจิ่วเจิน ถึงแม้จะเป็นตระกูลที่มีฐานะและชื่อเสียงถึงร้อยปีเช่นกัน แต่เมื่อเทียบกับตระกูลเสี้ยงแล้วยังต่างกันมากนัก
ตระกูลแบบนี้ คนธรรมดาทั่วไปไม่สามารถหาเรื่องได้อยู่แล้ว อย่าว่าแต่การชกต่อยเจ้าของบ้านเลย แม้แต่การชกต่อยคนใช้ของตระกูล ก็ยังเป็นเรื่องที่แย่สุดๆ ในเย็นจีน
การสั่งสอนนี้ของฉินหลั่ง เท่ากับเป็นการแหย่รังแตน คาดว่าไม่เพียงแต่จะได้รับการแก้แค้นที่น่าเวทนา นอกจากนี้อาจจะมีอันตรายถึงชีวิต
แต่ฉินหลั่งกับเดินเข้าไปโดยตรง ยกเท้าและถีบไปที่หน้าของท่านเสี้ยงเหมือนเดิม เสี้ยงเฟยหลงเลือดอาบทันที ใบหน้ายับเยินดูไม่ได้
“คนแซ่เสี้ยง ผมกลัวมาก กลัวว่าคุณจะไม่มาแก้แค้น!”
“ไอ้หนุ่ม แกรนหาที่ตายเรอะ แกกำลังสร้างความหายนะที่ใหญ่หลวง!” ใบหน้าของเสี้ยงเฟยหลงเต็มไปด้วยเลือด พร้อมกับแผดเสียงพูดอย่างเต็มที่
“รนหาที่ตาย? หายนะ?” ฉินหลั่งหัวเราะ จากนั้นก็ใช้มือชี้ไปที่อธิบดีเฉินแล้วพูดกับเสี้ยงเฟยหลงว่า
“พวกคุณสองคนมันโง่ ตอนนี้ยังไม่เข้าใจอีก?”
“อย่าว่าแต่พวกคุณเลย แม้แต่กระทรวงรักษาความปลอดภัยกับคุณแล้วก็ตระกูลเสี้ยงรวมกันแล้ว ในสายตาของผมแซ่ฉินคนนี้ถือว่าเป็นตัวอะไร?”
“ดูถูกเหยียดหยามข้าติดต่อกันไม่หยุดแบบนี้ แกคิดว่าฉันแซ่เสี้ยงจะถูกรังแกได้ง่ายๆ ปล่อยให้พวกแกบดขยี้ยังไงก็ได้เรอะ?”
ฉินหลั่งพูดไปด้วย และก็ไม่ได้หยุดมือแม้แต่นิดเดียว ทว่ากลับยกเท้าขึ้นมาอีกครั้ง และครั้งนี้ฉินหลั่งได้ฉายแววตาเย็นชาและอาฆาตออกมาจากดวงตาของเขา ทุกคนก็เป็นคนที่มีประสบการณ์มากมาย แต่ก็ยังมีความรู้สึกหวาดผวาเช่นกัน
“คุณฉิน ได้โปรดช่วยสนับสนุน เอ้ยไม่ใช่ ได้โปรดออมมือ อย่าทำให้ฉันกับต้าไห่ต้องลำบากใจได้ไหมคะ?”ทันใดนั้นหลี่เสี่ยนก็เข้ามาขวางและพูดต่อหน้าฉินหลั่ง
เพราะว่าแรงอาฆาตแบบนี้จางต้าไห่กับหลี่เสี่ยนเคยลิ้มรสมาก่อน หลี่เสี่ยนรู้สึกว่า ฉินหลั่งกำลังจะฆ่าคน ถ้าหากฉินหลั่งเกิดโมโหขึ้นมาแล้วฆ่าอธิบดีเฉินกับเสี้ยงเฟยหลง อย่างนั้นหลี่เสี่ยนกับจางต้าไห่ก็ต้องพลอยโดนลงโทษหนักไปด้วย ถึงอย่างไรพวกเขาก็เป็นคนที่อยู่ในเหตุการณ์
และด้วยฐานะของหลี่เสี่ยน กับความสัมพันธ์ฉันท์มิตรกับฉินหลั่งแล้ว หากจะไม่ปกป้องฉินหลั่งก็เป็นไปไม่ได้ แต่ถ้าหากฆ่าคนขึ้นมา และพวกเธอก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย จึงไม่สามารถเห็นแก่ประโยชน์ของตัวเอง และแสร้งทำเป็นไม่เห็นไม่ได้
ฉินหลั่งมีสีหน้าไร้อารมณ์ หลี่เสี่ยนรู้สึกตุ้มๆ ต่อมๆ อยู่ในใจ และรีบพูดเสริมว่า “คุณดูสิ อึ้งย้งก็อยู่ในเหตุการณ์ เธอเป็นแค่เด็กน้อย…”
หลี่เสี่ยนรู้ว่าฉินหลั่งค่อนข้างอ่อนโยนกับนักเรียนของตัวเอง ถ้าหากทำให้เด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะเห็นคาวเลือดของอาจารย์ตัวเอง บางทีฉินหลั่งอาจจะพิจารณาจุดนี้
หลี่เสี่ยนแอบภาวนาอยู่ในใจเงียบๆ หวังว่าฉินหลั่งจะมีความเมตตาธรรมมากพอ
เวลานี้แรงอาฆาตของฉินหลั่งหายไปอย่างเห็นได้ชัด ดูเหมือนมีความลังเลขึ้นมาเล็กน้อย สุดท้ายแรงอาฆาตนั่นก็หายไปจนหมดสิ้น
แต่ฉินหลั่งก็ยังใช้เท้าถีบลงไป และเหยียบบนขาของเสี้ยงเฟยหลงพอดี จากนั้นจึงได้ยินแค่เสียงดังกร๊อบ ของกระดูกของเสี้ยงเฟยหลงที่หักเป็นสองท่อนโดยตรง
เสี้ยงเฟยหลงเจ็บปวดจนใบหน้าบูดเบี้ยว เมื่อครู่เขาสัมผัสได้ว่าฉินหลั่งอยากจะฆ่าเขา พลางกัดฟันกรอดด้วยความเจ็บและเคียดแค้น
หลี่เสี่ยนถอนหายใจยาวโล่งอก จางต้าไห่กลับไม่รู้สึกแปลกใจ ความจริงแล้วปรมาจารย์แดนฟ้าใช่ว่าจะเข้าหายาก เพียงแต่คนพวกนี้ไร้มารยาทเกินไป ตอนแรกตัวเองก็ไม่ยอมแพ้ปรมาจารย์ฉินเช่นกัน แต่เขาก็ต้องรีบขอโทษทันที ผลสรุปคือปรมาจารย์ฉินไม่เพียงให้อภัยตัวเอง นอกจากนี้ยังไม่มีความแสลงใจใดๆ และท่านเสี้ยงคนนี้ต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ถือว่าหาเรื่องใส่ตัวทำให้ตัวเองต้องอับอายขายขี้หน้าเอง สมน้ำ หน้ามากๆ
หลี่เสี่ยนเพิ่งจะโล่งใจไปหมาดๆ ทันใดนั้นก็เห็นฉินหลั่งเดินไปที่อธิบดีเฉิน หัวใจของเธอหวาดหวั่นขึ้นมาอีกครั้ง
“ทำตัวไร้มารยาทกับข้าต่อหน้าธารกำนัล แกก็เป็นแค่ตุ่นและมด ข้าขี้เกียจจะสนใจแก แต่แกได้คืบจะเอาศอก ชอบหาเรื่องใส่ตัว!” ฉินหลั่งพูดอย่างราบเรียบ
จากนั้นก็ได้ยินเสียงร้องอย่างน่าเวทนาของอธิบดีเฉิน ฉินหลั่งก็ใช้แค่เท้าเพียงข้างเดียว และเหยียบขาอธิบดีเฉินเสียไปเลย