รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 47 จงยู่ตายแล้ว

บทที่ 47 จงยู่ตายแล้ว
“ตอนนี้ไม่เก่งแล้วเหรอ？” ฉินหลั่งมองสวีกาวเหมือนกับเจ้าของมองหมา： “โอเค คุณเสิ่นบอกให้คุณทำอย่างไรแล้วใช่ไหม？เริ่มตอนนี้เลย”
“โอเค……” สวีกาวอยากจะกัดปากตัวเองให้เลือดไหมไปเลย เขายืดตัวขึ้น หายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะกราบฉินหลั่ง ใช้หัวโขก： “ปู่ หลานทำผิดไปแล้ว”
แล้วก็กราบอีกครั้ง ก่อนจะกราบอีกครั้ง： “ปู่ หลานทำผิดไปแล้ว”
“ปู่ หลานทำผิดไปแล้ว”
……
คนที่อยู่รอบๆ ไม่ได้หัวเราะเยาะสวีกาวเลยในตอนนี้ ในใจพวกเขารู้สึกเหมือนถูกความสงสัยสับสนปะปนอยู่เต็มไปหมด ต่างคนต่างใช้สายตาที่เต็มไปด้วยความเคารพ ความอิจฉา ความยกย่องมองไปที่ฉินหลั่ง หนุ่มหล่อคนนี้แข็งแกร่งเสียจริง เขาเป็นใครกันแน่นะ คนใหญ่คนโตอย่างท่านเสิ่นยังต้องเคารพเขาขนาดนั้นเลย？
ฉินหลั่งยิ้มเบาๆ ให้กับสวีกาวที่หัวแตกจนเลือดไหลเต็มไปหมดแล้ว พลางมองไปที่พื้นที่สกปรกรอบๆ นั้น เมื่อนึกถึงภาพที่อีกไม่นานสวีกาวยังต้องใช้ปากทำความสะอาดพื้น ก็เริ่มรู้สึกเห็นใจเขาขึ้นมาแล้ว
ถ้าจะโทษก็ต้องโทษตัวคุณเองนั่นแหละ
ฉินหลั่งไม่มีอารมณ์จะดูสวีกาว “ทำความสะอาด” ที่นี่ เขาเลยเดินไปที่ห้องครัวด้วยความเท่ จงยู่เองก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เขาจูงมือของจงยู่ ก่อนจะรีบออกจากร้านอาหารนั้น
อารมณ์ของจงยู่กับฉินหลั่งกลับมามีความรื่นเริงเบิกบานใจอีกครั้ง ทั้งสองคนคุยไปหัวเราะไป เหมือนกับย้อนกลับไปในช่วงเวลาที่ทั้งสองคนมีความสุขอีกครั้ง
ฉินหลั่งจูงมือของจงยู่ก่อนจะเดินไปตามถนนในเมืองเมืองจีนหลิงอย่างช้าๆ เมื่อเห็นจงยู่ที่ดูผอมลง ในใจก็เริ่มมีความรู้สึกอ่อนโยนขึ้นมา
“จงยู่ ฉันจะไม่ให้คุณต้องลำบากอีกแล้ว” ฉินหลั่งเอามือของจงยู่มาป้องที่ปาก ก่อนจะจูบเบาๆ พลางพูดด้วยความจริงจัง
“โอเค” จงยู่ตอบรับด้วยความอ่อนโยน ใจก็รู้สึกชื้นขึ้นเหมือนกับได้กินน้ำผึ้งอุ่นๆ เพียงแต่ในตอนนั้นเอง ท้องของจงยู่ก็ร้องขึ้นอย่างไม่ไว้หน้าเธอ เลยทำให้ฉินหลั่งขำก๊ากขึ้นมา
“ท้องของคุณนี่เข้าใจเลือกเวลาร้องจริงเลยนะ จงยู่ เวลาที่โรแมนติกขนาดนี้ คุณก็ไม่รู้จักอดทนหน่อย…”
จงยู่ “จ้อง” ฉินหลั่งด้วยความ “เย็นชา” ก่อนจะใช้มือทุบเข้าไปที่หน้าอกของฉินหลั่ง： “คุณยังมีหน้ามาหัวเราะอีก……” ฉินหลั่งเม้มปาก ด้วยท่าทีเหมือนจะอดกลั้นเอาไว้ไม่ได้
“ถ้าขำอีก……ฉันจะไม่สนใจคุณแล้ว” จงยู่เดินต่อไปข้างหน้า
“ก็ล้อเล่นหน่า ไป ฉันจะพาคุณไปกินข้าวตอนนี้เลย ข้างหน้ามาอาหารเสฉวนอยู่ พวกเราไปกันเดี๋ยวนี้เลย” พูดจบ ฉินหลั่งก็จะพาจงยู่ไป
จงยู่เคาะหัวของฉินหลั่งเบาๆ ： “คุณยังอยากจะคืนเงินไหม？”
“จงยู่ อันที่จริงฉันเป็นลูกเศรษฐีจริงๆ นะ” ฉินหลั่งพูดพลางลูบหัว แต่จงยู่กลับมองเขาอย่างทำตัวไม่ถูก เธอไม่เชื่อ
สุดท้าย ฉินหลั่งกับจงยู่ก็กลับไปที่มหาวิทยาลัยจีนหลิง
“ฉินหลั่ง พวกเราซื้อข้าวไปกินที่ทะเลสาบยุ่นซีดีไหม？” เมื่อเห็นมหาลัยที่ไม่ได้เห็นเป็นเวลา10กว่าวัน จงยู่ก็รู้สึกถึงมันมาก
“อือ คุณรออยู่ที่นี่ ฉันจะไปซื้อข้าว เดี๋ยวมานะ” ฉินหลั่งพูดด้วยความยิ้มแย้ม จากนั้นก็วิ่งไปที่โรงอาหาร
“ฉันไปด้วยสิ……” จงยู่พูดจบ ฉินหลั่งวิ่งไปแล้ว6ถึง70เมตร จงยู่เลยส่ายหัวพลางยิ้มด้วยความเจื่อนๆ ก่อนจะนั่งลงบนก้อนหินก้อนใหญ่ มองทะเลสาบที่เคลื่อนไหว ในช่วงหายวันมานี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอยู่ในอารมณ์สงบขนาดนี้
“เอ๊ะ นั่นมันไม่ใช่นังผู้หญิงของจงยู่เหรอ？” ขณะที่จงยู่กำลังกินลมชมวิวอย่างสบายใจ ก็มีเสียงผู้หญิงที่กำลังสงสัยดังลอยขึ้นมา จงยู่เลยสะดุ้งขึ้น ก่อนจะหันไปมอง ก็เห็นว่าเป็นเจิ้งเย่นกับพวกสามคนกำลังเดินเข้ามา จงยู่เลยรีบลุกขึ้นจากหินก้อนใหญ่
“เป็นยัยนี่จริงๆ ด้วย” เจิ้งเย่นพูดกับผู้หญิงอีกสองคน ใบหน้าของพวกเธอเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม ก่อนจะเดินมาหาจงยู่： “ยัยหมาตัวเมีย นี่ไม่ได้ลาออกไปแล้วเหรอ？ทำไมยังกล้ากลับมาอีก คิดถึงเพื่อนร่วมหออย่างพวกเราสามคนแล้วใช่ไหมล่ะ อยากให้พวกเราแสดงความรักด้วยอีกไหม？”
จงยู่ไม่กล้ายั่วโมโหเจิ้งเย่นอีก เธออยากจะออกจากที่นี่เต็มทน
“เห้ย จะไปไหน？เจอเพื่อนร่วมหอแล้ว คุณทำตัวแบบนี้เหรอ？” เจิ้งเย่นรีบไปขวางหน้าจงยู่อาไว้ ช่วงเวลาที่จงยู่ไม่อยู่ ความสนุกของหอพวกเธอมันหายไปครึ่
หนึ่งเลยล่ะ ไม่ง่ายเลยที่จะได้เจอจงยู่ จะไม่เล่นกับเธอหน่อยได้อย่างไร？
“เจิ้งเย่น คุณว่าเธอมาหาฉินหลั่งหรือเปล่า？” ผู้หญิงคนหนึ่งพูดกับเจิ้งเย่น
เจิ้งเย่นมองสายตาของจงยู่ที่ดูลุกลี้ลุกลน แววตาของเธอนั้นเปลี่ยนเป็นความเกลียดชัง： “ไอตัณหากลับนั่นมันมาหายัยโสเภณีจริงๆ ด้วย！”
ในหอพักครั้งที่แล้ว ฉินหลั่งดูถูกเจิ้งเย่นอย่างรุนแรง เจิ้งเย่นจำเอาไว้ในใจอยู่ตลอด
ในตอนแรกเธอเตรียมจะหาคนไปทำร้ายฉินหลั่งข้างนอกโรงเรียน คิดไม่ถึงเลยว่าตกลงกันเรียบร้อยแล้ว ฉินหลั่งกลับหลบอยู่ในหอพักตลอดเวลา คนที่เธอหามาจะกล้ามากขนาดไหน ก็ไม่กล้าเข้าไปทำร้ายคนในหอพักนักศึกษาหรอก ดังนั้น เรื่องนี้มันเลยค้างคาอยู่มาโดยตลอด
เจิ้งเย่นกวาดตามองจงยู่ครั้งหนึ่ง ความเยือกเย็นในสายตานั้นมากขึ้นเรื่อยๆ วันนี้จะได้ใช้จงยู่ ในการเรียกฉินหลั่งมาแล้วล่ะ
เจิ้งเย่นหยิบโทรศัพท์มา ก่อนจะโทรหาคนคนหนึ่ง จากนั้นก็รีบให้เขาพาคนมาที่มหาวิทยาลัยจีนหลิง
“ยัยโสเภณี คุณรู้ไหมว่าไอสารเลวที่คุณตกมาได้เนี่ย มันมาทำร้ายฉันถึงหอพักเลย ฉันโตมาขนาดนี้ ไม่ต้องพูดถึงถูกคนอื่นทำร้ายเลย ขนาดโดนด่ายังไม่เคยเลยแม้แต่น้อย เขากล้ามาทำร้ายฉัน……” เจิ้งเย่นจิกผมของจงยู่： “วันนั้นเขาจิกหัวฉันแบบนี้ ไอ้เลวนั่นมันรักคุณเหมือนของล้ำค่าเลยไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวฉันจะให้เขาเห็นคุณ ดูสิว่าจะรู้สึกอย่างไร！”
“เพี๊ยะ—-” เจิ้งเย่นตบหน้าของจงยู่ เมื่อเห็นท่าทีของจงยู่แบบนั้นแล้ว เจิ้งเย่นก็รู้สึกดีเป็นอย่างมาก
“ฉินหลั่ง—-” จงยู่เรียกเสียงดัง
“หึ หมาตัวเมียมันเรียกหมาตัวผู้แล้ว” เจิ้งเย่นยิ้มก่อนจะดึงผมของจงยู่： “มา คุณเรียกให้ดังกว่านี้อีกสักหน่อย เสียงแหบเมื่อไหร่ ฉันจะปล่อยคุณไป！คุณคิดว่าฉันกลัวมันเหรอ？ฉันจะบอกเอาไว้ให้นะ วันนี้ ฉันจะทำร้ายมัน ต่อหน้าคนทั้งโรงเรียนเลย！”
เจิ้งเย่นตบไปที่หน้าของจงยู่อีกหลายครั้งอย่างรุนแรง
เจิ้งเย่นให้ผู้หญิงอีกสองคนเข้ามาจับจงยู่เอาไว้ เธอเลยได้ตบจงยู่อย่างสะดวกมือ
การกระทำนั้นมันดึงดูดคนหลายๆ นักเรียนในโรงเรียนที่อยู่แถวๆ นั้น
เจิ้งเย่นมีชื่อเสียงในมหาลัยมาก ทุกๆ คนรู้ว่าเธอมีเบื้องหลังเป็นพวกนักเลง เลยไม่กล้ายุ่งอะไรด้วย
“ยัยหมาตัวเมีย กล้ามาให้ไอสารเลวนั่นมาทำร้ายฉัน ฉันจะตบให้ตายเลย！เอาตัวเธอมาให้ฉัน！” เจิ้งเย่นให้ผู้หญิงสองคนนั้นลากจงยู่มาที่ข้างๆ ทะเลสาบ ก่อนจะเข้าไปใกล้บันไดหินข้างทะเลสาบ ก่อนจะให้ผู้หญิงสองคนนั้นกดจงยู่ลงไปในน้ำ
“ยัยหมาตัวเมียมีกลิ่นของความหื่นกระหายแรงจริงๆ เลย ฉันจะช่วยอาบให้นะ” เจิ้งเย่นส่งซิกให้กับผู้หญิงทั้งสองคน ผู้หญิงสองคนนั้นตอบรับ ก่อนจะมองจงยู่ด้วยแววตาเย็นชา ทั้งสองคนใช้แรงพร้อมกัน ก่อนจะกดไปที่คอของจงยู่ แล้วกดหัวของเธอลงไปในน้ำ
ทุกๆ 10วินาที พวกเธอลากหัวของจงยู่ขึ้นมา จงยู่ยังไม่ทันจะได้หายใจ “เพี๊ยะ” เจิ้งเย่นตบเข้าอีก
“กดลงไปอีก！”
มันเหมือนกับครั้งที่แล้ว ตอนที่จงยู่ขึ้นมาจากน้ำ มือของเจิ้งเย่นก็เหวี่ยงมาอย่างไม่สนใจไยดีเลย
น้ำเย็นเฉียบในทะเลสาบ ใบหูที่เจ็บปวด ใบหน้าของจงยู่ที่เจ็บปวด ในหูในจมูก ในคอ ทั้งเนื้อทั้งตัวของเธอเปียกไปหมด ในตอนนี้จงยู่รู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น
นักเรียนแถวๆ นั้นทนดูต่อไปไม่ไหว แต่ตอนนั้นไม่มีใครกล้าเข้าไปห้ามเลย
จงยู่ผู้น่าสงสารถูกกดลงน้ำอีกครั้ง
10วินาที
20วินาที
30วินาที
“อย่าขยับ！” ผู้หญิงทั้งสองคนเตรียมจะให้จงยู่ขึ้นมา แต่ถูกเจิ้งเย่นหยุดเอาไว้
40วินาที
50วินาที
60วินาที
“บุ๋งๆ ……” บนผิวน้ำมีฟองอากาศขึ้นมามาก มือของจงยู่เอาแต่ตีผิวน้ำ พลางวักน้ำขึ้นมามากมาย
“นับต่อ！” เมื่อเห็นว่าหัวของจงยู่จมอยู่ในน้ำ แววตาของเจิ้งเย่นก็เป็นประกายมากขึ้นเรื่อยๆ เธอสามารถรู้สึกสะใจตลอดเวลาที่ทารุณจงยู่
หนึ่งนาที10วินาที
หนึ่งนาที20วินาที
จงยู่ไม่ตีผิวน้ำอีกแล้ว แต่กลับกระชากผู้หญิงทั้งสองของเธอ แต่เรี่ยวแรงกลับเหลือน้อยเต็มทีแล้ว
“เจิ้งเย่น ปล่อยเธอเถอะ อย่าให้มันเกิดเรื่องขึ้นเลย” ผู้หญิงคนหนึ่งพูดด้วยความกังวล
“กดต่อไป！พวกคุณวางใจเถอะ ถ้าเกิดว่าเกิดเรื่องขึ้นฉันจะรับผิดชอบเอง！” เจิ้งเย่นในตอนนั้นกำลังมีความสุขอยู่ เหมือนกับกำลังล่องลอยอยู่อย่างสวยงาม
ในตอนนั้นเอง มือของจงยู่ที่ผลักผู้หญิงนั้นไม่ขยับแล้ว
“จบ แล้วคนคนนี้ตายแล้ว……”
“งั้นพวกเราจะถือเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดไหมนะ？”
“คนปกติกลั้นหายใจได้2ถึง3นาที ผู้หญิงคนนี้ไม่ตายหรอก หรือถ้าเกิดว่าตาย ก็ต้องโทษเธอที่ปอดไม่แข็งแรงเอง……”
ตอนที่คนรอบๆ เริ่มถกเถียงกัน ก็มีเสียงดังมาจากไกลๆ
“ปล่อยมือนะ！”
ฉินหลั่งปล่อยข้าวอาหารทะเลที่อยู่ในมือ จากนั้นก็รีบวิ่งมาที่ริมทะเล พลางแหวกผู้คนที่อยู่รอบๆ ก่อนจะรีบกระโดดเข้าไปในน้ำ
เขาต่อยตีผู้หญิงสองคนที่กดจงยู่อยู่ จากนั้นก็ช่วยพาจงยู่ที่อยู่ในน้ำขึ้นมา
“จงยู่ คุณเป็นอย่างไรบ้าง คุณรีบตอบฉันมาสิ……” ฉินหลั่งมองจงยู่ ก่อนจะรีบพูดด้วยความร้อนรนใจ ใบหน้าของจงยู่ที่ไม่มีอะไรปกปิด แต่กลับไร้เรี่ยวแรง คอของเธอขยับไปตามแรงเขย่าของฉินหลั่ง มันขยับ เหมือนกับว่า……ตายไปแล้ว
“จงยู่！” ฉินหลั่งยื่นมือมาอังที่จมูกของจงยู่ ขณะนั้นเขาเย็นสันหลังวาบ หัวใจเองก็เต้นแรง
เขาไม่รู้สึกถึงลมหายใจเลยแม้แต่น้อย
ฉินหลั่งเสียสติไปแล้ว เขารีบอุ้มจงยู่วางลงบนพื้นหญ้า
เขาวางจงยู่ลงบนพื้นราบ ก่อนจะทำการซีพีอาให้กับจงยู่
เมื่อหายใจออก ก็ส่งลมเข้าไปในปากของจงยู่ ก่อนจะทำการปั๊มหัวใจให้จงยู่ด้วย
จงยู่ คุณอย่าทิ้งฉันไป ฉันซื้อข้าวอาหารทะเลมาให้คุณแล้ว คุณยังไม่ได้กินเลย ฉันยังจะพาคุณไปดูพระอาทิตย์ตกที่ทะเลสาบยุ่นซีด้วย ฉันยังไม่ได้พาคุณไปหาครอบครัวเลย แล้วก็ยังไม่ได้พาคุณไปกินข้าวที่Sofitel Galaxy Hotelเลย……
หายใจออก
หายใจเข้า
……
ห้าของฉินหลั่งแดงแล้ว เขาเหงื่อไหลออกมาเส้นเลือดก็ปูดขึ้นด้วย
เขาทำมาสิบกว่านาทีแล้ว แต่โชคร้าย ที่จงยู่ยังคงไม่หายใจ เธอเพียงแต่นอนนิ่งๆ อยู่ที่พื้น
เหมือนกับว่าฉินหลั่งพอจะรู้อะไรบางอย่างแล้ว หางตาของเขามันมีน้ำตาไหลออกมา แต่ว่าเขายังคงทำต่อไป ถ้าเกิดว่าจงยู่ไม่ฟื้นขึ้นมา เขาจะทำต่อไป จนตัวเองตายไปด้วย
“คุณมันคนโง่ นังหมาตัวเมียมันตายแล้ว คุณยังจะทำอะไรอีก？” ในตอนนั้นเอง ข้างกายฉินหลั่งมีเสียงของเจิ้งเย่นดังขึ้นด้วยความภูมิอกภูมิใจ ตอนแรกเธอไม่ได้อยากจะทำให้จงยู่ตาย แต่ว่าตอนนี้เตายไปแล้ว ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว ยังดีที่จงยู่เป็นแค่หมาตัวเมียในคูน้ำ ตามอำนาจของครอบครัวตัวเองนั้น แต่จ่ายเงินหน่อย ก็ไม่ต้องเข้าคุกอะไรแล้ว การประหารยิ่งเป็นไปไม่ได้เข้าไปใหญ่เลย
ฉินหลั่งหยุดการกระทำทุกอย่างลง ในหัวของเขาเหมือนจะเข้าใจอะไรสักอย่าง เขามองหน้าของจงยู่ ในใจนั้นนิ่งเหมือนน้ำทะเลที่ลึกลงไป10000เมตร เขาวางเรือนร่างของจงยู่ลงอย่างเบามือ ก่อนจะลุกขึ้นมา พลางหันหน้าไปมองเจิ้งเย่น ก่อนจะเดินเข้าไปหาเธอ
“คุณจะทำอะไรน่ะ” เจิ้งเย่นมองแววตาของฉินหลั่ง ก็รู้สึกได้ถึงประกาย ที่เหมือนกับคนที่ตายไปแล้ว เธอกลัวจนต้องถอยหลังห่างออกไป： “อย่าเข้ามานะ ฉันเตือนเอาไว้ก่อนนะ ว่าถ้ากล้ามาทำอะไรฉัน คุณจะต้องเสียใจภายหลังแน่！”
ฉินหลั่งยังคงเดินเข้าไปหาเจิ้งเย่น ด้วยความหมดอาลัยตายอยากเหมือนกับผี
ไม่มีใครสังเกตเลย ว่านิ้วมือของจงยู่ที่นอนอยู่ที่พื้นนั้นเริ่มขยับแล้ว