รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 515 สุนัขจิ้งจอกแอบอ้างบารมีเสือ

บทที่ 515 สุนัขจิ้งจอกแอบอ้างบารมีเสือ
“จงจิ่วเจิน ซ่งซื่อหยูน พวกคุณกล้าประกาศเป็นศัตรูกับฉันเหรอ” เสี้ยงเฟยหลงกะพร่องกะแพร่ง โกรธจนผมปลิว
“ไม่กล้าหรอก ท่านเสี้ยง วันนี้เป็นวันสำคัญของวงการศิลปะการต่อสู้ ขอให้ท่านยับยั้งชั่งใจสักนิดดีไหม” จงจิ่วเจินก็พูดด้วยความสุภาพ ขอแค่ไม่อย่าลงมือแค่นั้นก็พอแล้ว
“ตระกูลเสี้ยงกำลังจะทำอะไร แก้แค้นส่วนตัวเหรอ”
“งานวันนี้เพื่อสานสัมพันธ์ คุณมาถึงก็คิดแก้แค้นทันที แล้วจะสานสัมพันธ์ไปทำไม”
“เสี้ยงเฟยหลงกระพร่องกระแพร่งแล้ว ไม่ใช่ปรมาจารย์คนแรกเหรอ”
“ปรมาจารย์คนแรกอะไร ก็แค่ชอบข่มขู่ผู้อื่น คุณดูสิชายหนุ่มคนนั้นไม่เห็นจะกลัวพวกเขาเลย”
“มีเรื่องอะไรค่อยจัดการทีหลัง ครั้งนี้ตระกูลเสี้ยงทำให้วงการต่อสู้ขายหน้าจริงๆ”
“ใช่ ไร้ยางอายจริงๆ ใช้อำนาจข่มขู่ผู้อื่น สุดท้ายเป็นอย่างไร ถูกล้อมไว้แล้ว”
ถูกผู้คนนินทาด้วยเสียงเบา เพราะกลัวตระกูลเสี้ยงแก้แค้น แต่สุดท้ายก็เข้าหูคนตระกูลเสี้ยงจนได้ เสี้ยงเฟยหลงกับเสี้ยงเฟยสงหน้าดำหน้าแดง ท่ามกลางเสียงพึมพำอย่างท่วมท้นจนต้องถอยหนึ่งก้าว
“ฮื้อ ฉินหลั่งฝากไว้ก่อนนะ” เสี้ยงเฟยสงหน้าร้อนเป็นไฟ มองฉินหลั่งอย่างอาฆาตแค้น แหวกฝูงชนแล้วเดินออกไปข้างๆ
หลังจากคนตระกูลเสี้ยงไปยืนอยู่ข้างๆ ใช้สายตาที่อาฆาตแค้นมองฉินหลั่ง แต่ก็ไม่กล้าทำผลีผลาม แค่ตกใจฉินหลั่งแค่คนธรรมดา ทำไมถึงมีตระกูลซ่งกับบ้านตระกูลจงเข้ามาช่วยเขาได้
ณ เวลานี้เถียนเสี่ยวเอ๋อที่รอขายหน้า อ้าปากกว้าง ไม่สามารถใช้คำพูดในการแสดงความประหลาดใจนั้นออกมาได้
หวงเกอกับหลัวต้ารุ่ยมองทั้งหมดด้วยความตกใจ
อะไรกันเนี่ย ทั้งตัวเต็มไปด้วยของแผงลอยอย่างฉินหลั่งกลับมีหน้ามีตาขนาดนี้ มีศิลปะการต่อสู้ที่ล้ำลึก
เมื่อครู่เขาตบเสี้ยงเฟยสงหนึ่งที ถ้าไม่มีศิลปะการต่อสู้ ไม่มีทางทำได้ขนาดนั้นแน่นอน
และตระกูลซ่งกับบ้านตระกูลจงทำไมต้องปกป้องฉินหลั่งด้วย
เถียนเสี่ยวเอ๋อไม่เพียงแต่ตัวสั่น เธอรู้สึกว่า เหมือนตัวเองผิดพลาดไปแล้ว
แต่แล้ว เธอก็คิดว่า นี่เป็นแค่ความบังเอิญ พวกตระกูลซ่งกับบ้านตระกูลจงเพียงเพื่อรักษาความสงบเรียบร้อย ไม่ใช่การปกป้องฉินหลั่ง สถานะของฉินหลั่งมีหรือพวกเขาจะไม่รู้จัก
เถียนเสี่ยวเอ๋อพูดให้ตัวเองสบายใจ ที่ฉินหลั่งเจอ สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงความบังเอิญ แต่ลืมข้อเท็จจริงทั้งหมด เมื่อครู่ซ่งซื่อหยูนแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเพื่อปกป้องคุณชายฉิน
นับตั้งแต่ซ่งซื่อหยูนเห็นฝีมือการต่อสู้ของฉินหลั่งที่แท้จริงแล้ว แทบจะยกย่องฉินหลั่งเป็นเทพแห่งการต่อสู้ นอกจากนี้การทำลายล้างตระกูลสินทำให้ตระกูลซ่งได้รับผลประโยชน์มากมาย เขารู้จักฉินหลั่งทุกอย่างเป็นอย่างดี เต็มไปด้วยความซาบซึ้งและชื่นชม ตอนนี้มีโอกาสได้แสดง จะไม่ยอมพลาดแน่นอน
ตอนนี้ถ้าฉินหลั่งให้ซ่งซื่อหยูนกระโดดลงทะเล ตระกูลซ่งก็จะไม่ขมวดคิ้วอย่างแน่นอน เพราะทุกอย่างที่ซ่งซื่อหยูนมีในตอนนี้ ฉินหลั่งเป็นคนให้มา เขาจะจงรักภักดีต่อฉินหลั่งแน่นอน
“เฮ่ย ฉันอนุญาตให้คุณไปได้หรือยัง เสี้ยงเฟยสง”
ฉินหลั่งที่นิ่งเฉยพูดเบาๆว่า “ใครบอกคุณว่าเรื่องนี้จบลงแล้ว”
ทันใดนั้นกลิ่นอายของฉินหลั่งก็แผ่ซ่านทันที ออร่าแห่งการฆาตกรรมที่หนาทึบปกคลุมไปทั่วบริเวณโดยรอบ
ผู้คนสัมผัสถึงความรู้สึกต่ำต้อยจากการยอมจำนน ยอมสยบแทบเท้าด้วยความอ่อนน้อมถ่อมตน
เสี้ยงเฟยหลงในฐานะที่เป็นเจ้าบ้าน ทำได้แค่กัดฟันและเดินกะเผลกออกมา ตะโกนว่า “ไอ้หนุ่ม คุณต้องการอะไรอีก”
มีความแค้นฝังลึกในน้ำเสียง
ฉินหลั่งมือไขว้หลังแล้วลุกขึ้น เดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าวแล้วพูดว่า “หน้าของเสี้ยงเฟยสง โดนตบแค่หนึ่งครั้ง ยังไม่พอ ฉันอยากให้แขนของเสี้ยงเฟยสงหักมือตัวเอง แล้วเรื่องนี้ถือว่าหายกัน”
“ถ้าไม่ใช่เพราะคุณท่านจงกับซ่งซื่อหยูนยื่นมือเข้ามาช่วย ตอนนี้ฉันก็คงถูกพวกคุณตระกูลเสี้ยงล้อมไว้ ดูถูกเหยียดหยามแล้ว ใช่ไหม”
“คนอย่างฉันมีบุญคุณต้องทดแทน มีแค้นต้องชำระ แม้ว่าพวกคุณยังไม่ทันได้ลงมือ แต่ก็มีเจตนาที่ไม่บริสุทธิ์”
“ว่าอย่างไร เสี้ยงเฟยสง คุณโทรมาท้าทายฉัน เหมือนผายลมหรือไม่ คุณเป็นคนหักเองหรือให้ฉันหักให้ คุณเลือกเอง”
ฉินหลั่งยิ้มอย่างอ่อนโยน ราวกับว่าไม่ใช่ครอบครัวที่โดดเด่น ฝีมือยอดเยี่ยม เหมือนเผชิญหน้ากับแมลงที่สามารถบีบให้ตายได้ตามต้องการ ในดวงตาแสดงถึงความอาฆาต
สีหน้าทุกคนตระกูลเสี้ยงเปลี่ยน โดยเฉพาะเสี้ยงเฟยสง หน้าซีด สั่นไปทั้งตัว
ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เป็นเพราะความโกรธ ความโกรธที่ทะลุฟ้า
เนื่องจากเสี้ยงเฟยสงมีชื่อเสียงมายาวนาน เป็นบุคคลสำคัญที่รู้จักกันในวงการศิลปะการต่อสู้ของเย็นจีน
ไม่มีใครกล้าใช้น้ำเสียงเช่นนี้พูดกับเขา และไม่มีใครกล้าสั่งเขาหักแขนข้างหนึ่งของตัวเอง เป็นเรื่องที่ตลกมาก
ซ่งซื่อหยูนยิ้มเล็กน้อย พี่ใหญ่ก็คือพี่ใหญ่ ไม่สามารถหยามศักดิ์ศรีได้ แต่คนตระกูลเสี้ยง เป็นกลุ่มหมู เมื่อครู่ยอมเล็กน้อยและรีบขอโทษ ไม่แน่เรื่องนี้อาจจะไม่มีอะไร แต่เสี้ยงเฟยหลงยังทำหน้าหาเรื่องเช่นนั้น ไม่ใช่รนหาที่ตายเหรอ
เมื่อเถียนเสี่ยวเอ๋อได้ยินคำเหล่านี้ของฉินหลั่ง หัวเราะออกมา ฟันเกือบจะหลุดออกมา ความประหลาดใจเมื่อครู่นี้กลายเป็นการเยาะเย้ย
เมื่อครู่เรื่องนี้เพิ่งจะจบลง มีตระกูลซ่งกับบ้านตระกูลจงอยู่ แม้ตระกูลเสี้ยงจะเก่งมาก แต่ก็ควรตรวจสอบทิศทางลมก่อน
เมื่อฉินหลั่งพูดออกมาเช่นนี้ เถียนเสี่ยวเอ๋ออดไม่ได้อยากเดินไปปิดปากฉินหลั่งไว้ คุณเนี่ยนะ ไม่เจียมตัวจริงๆ หน้าไม่อาย
เพียงแค่ยอมรับก็พอแล้ว ยังจะมาเรื่องมากอีก
แต่หวงเกอ หัวใจก็เต้นแรงขึ้น ด่าในใจ “ไม่เห็นหรือว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร ฉินหลั่งคุณนี่มันสุนัขจิ้งจอกแอบอ้างบารมีเสือ ถ้าฉีกหน้าตัวเอง พวกคนใหญ่คนโตพวกนี้ไม่มีใครกลัวใคร เมื่อถึงเวลานั้นคุณก็จะเสียชีวิตโดยเปล่าประโยชน์เข้าใจไหม”
“ฉินหลั่ง อย่าทำตัวไม่รู้จักชั่วดีเลย เมื่อครู่ท่านเสี้ยงแค่เห็นแก่หน้าท่านจง เจ้าบ้านตระกูลซ่ง ถึงได้ยอมปล่อยคุณไป แต่คุณกลับ ยังคิดจะเอาชนะอีก”
“คุณรีบยอมรับ และขอโทษซะ เพื่อไม่ให้ท่านเสี้ยงโกรธ ตบหน้าตัวเองหนึ่งที เรื่องนี้ก็จะผ่านไปแล้ว”
น้ำเสียงของเธอเย่อหยิ่ง ราวกับว่าฉินหลั่งเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเธอเอง แต่เหมือนว่าตัวเองกำลังเห็นอกเห็นใจ เพื่อช่วยฉินหลั่ง
เดิมทีคิดว่าจะรอหัวเราะเยาะฉินหลั่ง คิดไม่ถึงว่าบ้านตระกูลจง ตระกูลซ่งจะโผล่มา ฉินหลั่งกล้าหาญอย่างไร้ยางอาย กล้าตบหน้าเสี้ยงเฟยสง
เธอไม่สามารถรับได้จริงๆ
จากนั้นก็เห็นฉินหลั่งกล้าหันกลับมาท้าทายเสี้ยงเฟยสง เถียนเสี่ยวเอ๋อตะลึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เธอรู้สึกว่าฉินหลั่งเหมือนไม่ปกติ นี่มันฆ่าตัวตายชัดๆ
ไม่อยากเห็นฉินหลั่งในสภาพที่ไม่รู้ที่ต่ำที่สูงและเป็นสุนัขจิ้งจอกแอบอ้างบารมีเสือ เธอกลัวว่าไฟนี้สุดท้ายจะลุกรามมาไหม้บ้านของเธอ จนถึงตอนนี้เธอก็ยังนึกว่าฉินหลั่งอาศัยตระกูลหวงเพื่อเข้ามาในงานเลี้ยงนี้
“ขอโทษ”
ฉินหลั่งยกมุมปากขึ้นอย่าเยาะเย้ย เถียนเสี่ยวเอ๋อยังคงอวดดีอยู่
เถียนเสี่ยวเอ๋อพูดขึ้นว่า “ฉันขอเตือนคุณ ฉินหลั่ง ให้รู้สถานะของตัวเองด้วย รีบตบหน้าตัวเองซะ ขอโทษคนอื่นเขาด้วย รสชาติของแขนขาดขาขาดไม่ใช่รสชาติที่ดีนัก อย่าคิดแอบอ้างหรืออาศัยอำนาจของคนอื่นอีก”
“พวกเขาเพียงแค่รักษาความสงบเรียบร้อย คุณคิดว่าเป็นหน้าเป็นตาของคุณเหรอ ช่างไม่รู้ที่สูงที่ต่ำจริงๆ คิดว่าตัวเองเป็นปรมาจารย์เหรอ”
“ภูมิหลังของคุณคืออะไร พื้นหลังอะไร สถานะอะไร ในกระเป๋ามีเงินเท่าไหร่ คุณไม่รู้ตัวเลยเหรอ ไข่ไก่กระแทกก้อนหิน สามารถจุดประกายได้เหรอ”
“ฮ่าๆ” ฉินหลั่งยิ้มเล็กน้อย “เกรงว่า คุณจะไม่มีสิทธิ์มาสั่งสอนฉัน……”