รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 754 เข้าไปยังหุบเขาจ้างซิน

บทที่ 754 เข้าไปยังหุบเขาจ้างซิน
หลิวหย่งเฉียงเกือบจะกัดลิ้นตัวเองเข้าให้ “ที่คุณระเบิดไปมันคือคลังอาวุธของฝ่ายตรงข้าม!”
ฉินหลั่งอ้าปากค้างแล้วพูดว่า “ฝีมือผมแม่นขนาดนั้นเชียวหรือ?”
หลิวหย่งเฉียงพูดอย่างหมดหนทาง “ไม่รู้จะพูดว่าเจ้าเด็กน้อยอย่างคุณใจกล้า หรือจะพูดว่าคุณไร้เดียงสาดี การสู้รบในเขตบริเวณใกล้เคียงทะเลทรายโกบี จะใช้ดินระเบิดได้อย่างตามใจนึกเช่นนี้ได้ด้วยเหรอ? หากใช้ไม่ถูกต้อง ก็จะถูกฝุ่นหมอกควันปิดบังสายตาการมองเห็นของฝ่ายตัวเองได้ ถึงเวลานั้นอยากตายก็หาที่ตายไม่ได้แล้ว……..”
หลิวหย่งเฉียงไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรดี เดิมทีเขานึกว่าไอ้หมอนี่น่าจะมีประสบการณ์บ้าง แต่ยังไงก็นึกไม่ถึงว่า แม้กระทั่งประสบการณ์สู้รบในทะเลทรายโกบีเขาก็ยังไม่มีสักนิดเดียว…. แล้วตัวเองไปเข้าร่วมมือปฏิบัติการพร้อมกับเจ้าหมอนี่ได้อย่างไรกัน!
“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง!”
ฉินหลั่งก็เข้าใจขึ้นมาทันที เดิมทีเขาก็ไม่ทันได้คิดเรื่องนี้ ดูไปแล้ว ระบบการฝึกอบรมปฏิบัติการพิเศษชั้นสูงนี้ ก็ยังครอบคลุมไม่ทั้งหมดทีเดียวเลย
แต่ทว่า ดูเหมือนสิ่งที่หลิวหย่งเฉียงพูดมาก็ไม่ผิด ก่อนหน้านี้เขายังเกือบจะถูกฝุ่นดินฝังอยู่ใต้ดินด้วย อีกทั้งยังต้องรอหลังจากนั้นอีก 10 นาที ละอองฝุ่นที่กระจายอยู่ทั่วท้องฟ้าจึงจะถูกลมพัดจางหายไป
“สถานการณ์ข้างในเป็นอย่างไรบ้าง?” ฉินหลั่งถาม “มีคนหนีรอดไปหรือเปล่า?”
“ทั้งหมดอยู่ข้างในนั้น หลังจากเกิดระเบิดขึ้นมา ต่อให้มีคนคิดจะหนีก็หนีไม่พ้น….เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะมีจำนวนเท่าไรที่ถูกระเบิดตายก่อน” หลิวหย่งเฉียงพูดขึ้น
“ถ้าเช่นนั้นก็ดีละ คุณควรจะไปนับยอดจำนวนคน ที่นี่มีผมอยู่ รับรองไม่ให้คนหนีไปได้แน่นอน” ฉินหลั่งหันหน้าไปมอง พบว่าโลกใต้ดินนั้นยังมีคนเตรียมตัวจะออกมา
แต่คราวนี้ เขาไม่ได้ยิงปืนทันที แต่รอให้คนนั้นออกมาแล้ว เขาถึงจะยิงปืนใส่
โป้ง！
คนนั้นก็ล้มลงบนกองดินทันที
“เฮ้ย!”
หลิวหย่งเฉียงสะดุ้งตกใจ “คุณเห็นชัดเจนแล้วหรือว่าเขาเป็นใคร ก็ยิงปืนใส่เลย?!”
ฉินหลั่งส่งยิ้มให้ “ดูชัดเจนแล้วครับ”
“หัวหน้าครับ!”
นักรบคนนั้นที่ถูกอะต้าจับไว้ส่งเสียงเรียกขึ้น
หลิวหย่งเฉียงหันหน้าไปมอง หน้าเปลี่ยนสีทันที มองหน้าอะต้า “คุณทำอะไรเนี่ยะ? วางปืนลงเดี๋ยวนี้!”
“ขอโทษครับ ผมกำลังทำตามคำสั่งอยู่ครับ!” อะต้าพูดขึ้น
หลิวหย่งเฉียงหันมามองฉินหลั่งทันควัน พูดด้วยความโมโหว่า “นี่มันหมายความว่าอย่างไรกัน?!”
“ตอนนี้ผมไม่มีเวลาอธิบายให้คุณฟัง รอให้การสู้รบเสร็จสิ้นลงแล้วคุณก็จะเข้าใจเอง” ฉินหลั่งไม่หันหน้ามามอง แต่พูดอย่างเรียบง่าย
“คุณ……” หลิวหย่งเฉียงโกรธมาก แต่ว่าเขาเพิ่งจะอ้าปากพูด ก็ถูกเสียงปืนขัดจังหวะ
โป้ง！
ฉินหลั่งยิงปืนขึ้นอีกครั้ง ก็มีคนหนึ่งล้มลงบนกองดิน
โป้งโป้งโป้งโป้ง！
เมื่อฉินหลั่งยิงกระสุนหมดแม็กอีกครั้ง พื้นที่ที่พังถล่มลงมานั้น ก็เต็มไปด้วยร่างคนที่เปื้อนฝุ่นดินไปทั้งตัว
ฉินหลั่งจึงเก็บปืนขึ้นแล้วพูดว่า “ได้แล้ว พวกที่ขึ้นมาได้ก็จัดการไปพอสมควรแล้ว ทุกคนไปสำรวจอีกที จำไว้ ความปลอดภัยต้องมาก่อนเสมอ”
“ครับผม!”
เวลานี้เอง ฉินหลั่งจึงลุกขึ้นมานั่ง มองหน้าหลิวหย่งเฉียงที่ใบหน้ายังโกรธอยู่ แล้วพูดว่า “นี่มันยังไงกัน ผมไม่ได้ทำอะไรผิดต่อคุณเลยนะ?”
“คุณพูดมาซินี่มันเรื่องอะไรแน่?” หลิวหย่งเฉียงชี้ไปยังอะต้าที่ใช้ปืนจ่อหัวนักรบคนนั้น พูดด้วยความโกรธว่า “คุณจะร่วมมือทำงานกับผมด้วยวิธีอย่างนี้หรือ?”
ฉินหลั่งพูดด้วยรอยยิ้มว่า “รายละเอียดของเรื่องเป็นอย่างไร คุณให้เขาเล่าเองดีกว่า”
“ไม่ต้องถามแล้ว ฉันเข้าใจสถานการณ์ดีแล้ว คุณยิงปืนใส่เพื่อนนักรบด้วยกันโดยพลการ นี่คือการทำความผิดอย่างมหันต์!” หลิวหย่งเฉียงขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ไอ้หนู ฉันดูแล้วคุณคงไม่เลอะเลือนขนาดนั้น คุณคิดแผนพิเรนทร์อะไรกันแน่?”
เมื่อครู่ที่ฉินหลั่งกำลังยิ่งต่อสู้อยู่นั้น หลิวหย่งเฉียงก็ได้ถามนักรบคนที่ถูกอะต้าจับไว้ เข้าใจถึงรายละเอียดสถานการณ์ทั้งหมดแล้ว พฤติกรรมของฉินหลั่งทำให้เขาโกรธเคืองไม่น้อย ในใจก็ยังคิดสงสัยว่าฉินหลั่งใช้วิธีนี้เพื่อแก้แค้นจริงเหรอ?
ฉินหลั่งก็ไม่ถือสาอะไร เพียงแต่ยิ้มแล้วถามว่า “คุณไปนับยอดจำนวนคนแล้วยัง? นักรบที่ขึ้นตรงกับคุณ มีคนถูกผมยิงด้วยหรือเปล่า?”
“นี่……..” หลิวหย่งเฉียงหยุดชะงัก รีบตะโกนทันทีว่า “นับยอดจำนวนคน!”
“หัวหน้าครับ นับยอดจำนวนแล้วครับ อยู่ครบทั้งหมดครับ” นักรบคนหนึ่งพูดขึ้น
หลิวหย่งเฉียงรู้สึกทึ่งมาก เขาหันหน้ามองไปยังฉินหลั่ง “นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?”
ฉินหลั่งพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้ามองไม่ชัดเจนคนในกองดินเป็นศัตรูหรือเป็นเพื่อน คุณคิดว่าผมจะกล้าจะยิงปืนใส่เหรอ?”
“คุณสามารถมองเห็นเหรอ?” หลิวหย่งเฉียงสีหน้าเปลี่ยนไป
ฉินหลั่งเพียงแค่ยักไหล่ ไม่ได้ยอมรับ ก็ไม่ได้ปฏิเสธ “ตอนนี้เป็นอย่างนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ? ไม่ต้องออกแรงสู้รบเลย แค่หมอบลงตรงนี้แล้วยิงปืนออกไป ก็สามารถจัดการศัตรูได้แล้ว คิดอยากจับเป็นก็จับเป็น ไม่อยากจะจับเป็นก็ยิงระเบิดตรงหัวสมอง ไม่มีอะไรที่ง่ายไปกว่านี้แล้ว….”
หลิวหย่งเฉียงรู้สึกอึ้งไปเลย……..
ที่แท้ฉินหลั่งก็ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป!
ถ้าเช่นนั้นเขากับจางหย่าร่อ………ฮ่าๆ ดูเหมือนว่าก็ทำเพื่อดอกไม้ซานเหยียน!
มนุษย์ทุกคนล้วนเป็นเช่นนี้ ตามหาชีวิตที่นิรันดร์และความอมตะ
สำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นั้น ฉินหลั่งโบกมือแล้วพูดว่า “ก่อนหน้านี้ผมระเบิดคลังอาวุธของฝ่ายตรงข้ามโดยบังเอิญ ทำให้พวกคุณถูกฝังอยู่ใต้ดินทั้งหมด ก็ต้องขออภัยด้วยนะครับ”
ทุกคนพอได้ยินแล้วก็ส่งเสียงหัวเราะขึ้นมาทันที
อะต้าจึงเก็บปืนที่จ่อตรงหัวของนักรบคนนั้นออกไป แล้วพูดว่า “ขออภัยครับ ผมนี่ก็เป็นการทำตามคำสั่งครับ”
“ไม่เป็นไรครับ!” นักรบคนนั้นรีบส่ายหน้า แล้วพูดอย่างละอายใจว่า “คุณพูดเช่นนี้ ผมก็ยิ่งรู้สึกละอายใจมากขึ้น เป็นเพราะผมไม่ได้ปฏิบัติตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด ผมคงต้องลงโทษตัวเองแล้วล่ะ!”
“ได้แล้ว อย่ามัวแต่พูดหยอกล้อกันอยู่นี่เลย มีเวลาที่พูดเล่นไร้สาระนี้แล้ว ก็ควรจะไปเก็บกวาดสนามรบให้เรียบร้อย……… รีบไปปฏิบัติงาน!” หลิวหย่งเฉียงโบกมือแล้วพูดขึ้นมา
“ครับผม!”
ข้างบนก็เหลือฉินหลั่งและหลิวหย่งเฉียงอยู่เพียงสองคน มองดูพวกนักรบคนอื่นเก็บกวาดสนามรบ
“ไอ้น้องชาย นับว่าคุณประสบความสำเร็จด้วยการทำผลงานเพียงครั้งเดียวได้เลยนะ!” หลิวหย่งเฉียงพูดด้วยความรู้สึกสะท้านใจว่า “ตั้งแต่เป็นทหารออกรบมาถึงทุกวันนี้ ฉันยังไม่เคยเห็นยุทธวิธีการรบที่แปลกประหลาดอย่างนี้เลย เพียงแค่ใช้ระเบิดลูกเดียวก็จัดการได้ทั้งหมดแล้วอีกทั้งยังเกือบฝังทั้งเป็นพวกเราทั้งหมดเลย……”
ฉินหลั่งยิ้มแล้วพูดว่า “ผมนี่เป็นก็แค่สู้แบบมั่วๆ ใครจะไปรู้ว่าในรอยแผ่นดินแยกนั้นเป็นคลังอาวุธของพวกเขา? ผมก็อาศัยเข็มทิศนำทางในนาฬิกาข้อมือช่วยการปฏิบัติงานเท่านั้น แต่ว่าถูกรอยดินแยกนั้นขวางทางไว้ แล้วก็ยังได้ยินคล้ายกับมีเสียงต่อสู้กัน จึงได้แต่ทำอย่างนี้แหละ……….”
“อาศัยดวงเหรอ?”
“เพียงแต่ว่าจางหย่าร่อ……..” ฉินหลั่งมองดูหลิวหย่งเฉียง
หลิวหย่งเฉียงก็ไม่ปิดบัง หัวเราะแล้วพูดว่า “จุดเป้าหมายของคุณก็คือดอกไม้ซานเหยียนใช่ไหม?”
ฉินหลั่งเป็นคนเฉลียวฉลาด เห็นหลิวหย่งเฉียงเช่นนี้ ตัวเองก็ไม่ต้องปิดบังแล้ว พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “เพื่อนร่วมอุดมการณ์เดียวกัน”
……
พวกฉินหลั่งและหลิวหย่งเฉียงมองข้ามไปยังที่ห่างไกลออกไป เห็นลักษณะของปากทางเข้าหุบเขา ดูราวกับหมาป่าหิวโซที่ดุร้ายกำลังอ้าปากอยู่ แล้วเส้นทางเดินที่จะไปยังหุบเขานั้น ก็เหมือนหมาป่าตัวใหญ่กำลังนอนหลับอยู่
“หุบเขาจ้างซินนี้ดูแล้วไม่ธรรมดาเลยจริงจริง” หลิวหย่งเฉียงพูดจบ ก็เดินนำหน้าไป
ฉินหลั่งเดินตามหลัง หรี่ตาทั้งสอง สำรวจหุบเขาจ้างซินนี้ด้วยความสงสัย ดูจากภายนอกแล้วไม่มีอะไรพิเศษจริงๆ แต่ฉินหลั่งกลับรู้สึกว่าภายในเหมือนเต็มไปด้วยภัยอันตรายร้ายแรงซ่อนอยู่
เพียงแต่ว่าดอกไม้ซานเหยียนก็อยู่ตรงไหนแล้ว หากว่ามันจะมีเทพเจ้าปรากฏตัวขึ้นจริง ฉินหลั่งก็จะเดินเหยียบข้ามศพของเทพเจ้านั้น เพื่อจะได้ไปเอาดอกไม้ซานเหยียนนั้นมาให้ได้