รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 772 ขีปนาวุธ

บทที่ 772 ขีปนาวุธ
ฉินหลั่งยืนลอยอยู่กลางอากาศ และมีอาการไออย่างรุนแรง ทุกครั้งที่เขาไอนั้น ลมหายใจก็เสื่อมถอยลงทีละน้อย แม้แต่ผมก็เปลี่ยนเป็นสีดอกเลาในบางส่วนแล้ว สุดท้าย เส้นผมสีดำเข้มทั้งศีรษะ กลายเป็นสีเทาครึ่งและสีขาวครึ่ง ลมหายใจเสมือนกับเปลวแสงเทียนกลางสายลม ที่จะมอดดับลงได้ทุกเมื่อ
แต่ทุกคนที่อยู่ภายในหุบเขา ไม่ว่าจะเป็นซิงจ้างหรือว่าชนเผ่าหมาป่าจำนวนมาก ไม่มีใครเลยที่จะกล้าชี้นิ้วไปทางเขา
ทุกคนต่างใช้สายตาที่ตะลึงและหวาดกลัวมองไปบนอากาศ ยังเงาร่างที่ยืนเอามือไขว้หลังอยู่นั้น
“แดนเทพนับพันปีจะมลายสูญสิ้นไปแบบนี้อย่างนั้นเหรอ? ”
เซียนกว่างหลิงกัดฟันตัวสั่น ไม่อยากเชื่อว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้
ส่วนคนอื่นก็ยืนก้มหัวแสดงความเคารพอยู่ตรงนั้น ไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ซึ่งรวมถึงซิงจ้างด้วย จิตใจของทุกคนต่างเต็มไปด้วยความหวาดผวาและความตกตะลึงอย่างมาก ชนเผ่าหมาป่าจำนวนมาก ก็ยืนแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น ไม่ต้องพูดถึงว่าจะหลบหนี แม้แต่จะเคลื่อนไหวสักเล็กน้อยก็ยังไม่กล้า
ตำนานในยุคปัจจุบันอา!
ราชาหมาป่ามืดราชาหมาป่ามืด แต่เขาก็คือผู้แข็งแกร่งระดับขั้นเทพตัวจริงแน่นอน
แต่แม้ว่าจะเป็นผู้แข็งแกร่งที่ดำรงชีวิตยืนยาวนับร้อยปีขนาดนี้ ก็ยังถูกฉินหลั่งใช้มีดฟันสังหาร ณ เวลานี้ ยังจะมีใครกล้าที่จะมาเผชิญหน้ากับฉินหลั่งอยู่อีกหรือไม่?
‘ผู้ที่เป็นตำนานโบราณได้ดับสิ้นลง อาจจะหมายความว่า พวกเรากำลังเป็นสักขีพยานในการเกิดขึ้นของตำนานคนใหม่!’
ความคิดใหม่ ก็ได้บังเกิดในจิตใจของทุกคน
“โห่ฮิ้ว”
เม็ดทรายพัดผ่านคละคลุ้งไปทั่วหุบเขาจ้างซิน
ทั่วทั้งหุบเขาเต็มไปด้วยชนเผ่าหมาป่า หุบเขาจ้างซินมีขนาดไม่ใหญ่มากนัก มีความกว้างและความยาวประมาณร้อยสองร้อยเมตร โดยการต่อสู้กันระหว่างฉินหลั่งกับราชาหมาป่ามืดนั้น ต่างก็ใช้พลังขับเคลื่อนจากชั้นฟ้าและชั้นดิน สะท้านสะเทือนไปทั่วทั้งปฐพี ซึ่งแทบจะทำลายหุบเขาจ้างซินไปแล้วเกินกว่าครึ่ง โชคดีที่ฉินหลั่งได้ใช้หินหยกชั้นยอดสิบเจ็ดก้อนจัดวางเป็นค่ายกลป้องกันเอาไว้ก่อนแล้ว ซึ่งได้ปกป้องคุ้มกันบ่อน้ำทิพย์และดอกไม้ซานเหยียนเอาไว้อย่างแน่นหนา ทำให้สิ่งเหล่านั้นไม่ได้รับผลกระทบใด ๆ แม้แต่น้อย
“โห่ฮิ้ว ในที่สุดสงครามครั้งนี้ก็ได้ยุติลงเสียที”
เสียงไอของฉินหลั่งค่อย ๆ ลดน้อยลง ร่างกายค่อย ๆ แข็งแรงขึ้น ลมหายใจเริ่มฟื้นฟูเป็นปกติ ระหว่างการสูดลมหายใจในแต่ละครั้งของเขา ร่างกายจื่อย่าก็ได้ดูดกลืนและคายออกสับเปลี่ยนพลังชีวิตที่มีชีวิตชีวาของฟ้าดินเป็นจำนวนมาก เพื่อซ่อมบำรุงร่างกายรวมถึงเสริมพลังชีวิตและลมปราณที่ถูกทำลาย ต้นไม้ใบหญ้าจำนวนมากภายในหุบเขา ต่างก็ผลิดอกส่องแสงสีเขียวออกมา คล้ายกับเป็นเส้นลำแสง ล้อมรอบกายของฉินหลั่งเอาไว้
ในเวลานี้ฉินหลั่งเหมือนกับว่ากำลังแช่ตัวอยู่ในบ่อน้ำร้อน พละกำลังในร่างกายกำลังฟื้นฟูกลับคืนสภาพอย่างรวดเร็ว
“แต่น่าเสียดายที่การใช้อิทธิฤทธิ์ยิ่งใหญ่อย่างกาลเวลา จำเป็นต้องสูญเสียพลังลมปราณชีวิต ยังดีที่มีดอกไม้ซานเหยียน สามารถช่วยเสริมพลังลมปราณให้แก่ข้าได้ มิเช่นนั้นแล้ว การต่อสู้ในครั้งนี้ อย่างน้อยข้าคงจะต้องพักฟื้นร่างกายเป็นเวลาครึ่งปีกว่าจึงจะสามารถกลับคืนฟื้นฟูสภาพปกติได้” ฉินหลั่งครุ่นคิดอย่างสงบเงียบ
ส่วนผู้เก่งกาจของราชาหมาป่ามืดและชนเผ่าหมาป่าอีกจำนวนมากในหุบเขานั้น แม้แต่หายใจแรงก็ยังไม่กล้า ต่างเคารพเลื่อมใสภายใต้อานุภาพอันน่าเกรงขามของฉินหลั่ง
มีเพียงแค่หลิวหย่งเฉียง ที่วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว และพูดอย่างดีใจว่า:
“ฉินหลั่ง นายนี่……ฝีมือเก่งกาจยอดเยี่ยมมากเลย เป็นคนเก่งที่มีความสามารถจริงแต่ไม่เปิดเผยออกมา! หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ ในโลกนี้ ยังมีใครกล้าที่จะเป็นศัตรูกับนายอยู่อีกล่ะ? ”
หลิวหย่งเฉียงรู้สึกว่าการมาปฏิบัติภารกิจในครั้งนี้ ถือว่าเกิดเหตุขัดขวางยุ่งยากอยู่บ่อยครั้ง
เริ่มแรกค้นพบเจอหุบเขาจ้างซินอย่างราบรื่น แล้วก็พบดอกไม้ซานเหยียน ต่อด้วยผู้เก่งกาจในโลกเซียนได้รวมตัวกัน แม้แต่เซียนสามท่านก็มาด้วย จากนั้นฉินหลั่งก็แสดงพลังอานุภาพ ข่มขู่สามท่านผู้เก่งกาจ หลิวหย่งเฉียงเพิ่งจะเบาใจลงได้ แต่ยังไม่ทันได้แสดงความดีใจ ก็มีมนุษย์หมาป่าจำนวนนับร้อยดาหน้ากันเข้ามา และยังมีเทพหมาป่าเป็นผู้ลงมือต่อสู้เอง ในตอนท้ายฉินหลั่งในสถานการณ์ที่ทุกคนมองว่าจะได้รับความพ่ายแพ้นั้น ก็แสดงอิทธิฤทธิ์ ถล่มสังหารเทพ! โดยมีดกาลเวลานั้น ได้ฟันสังหารราชาหมาป่ามืดที่มีอายุยืนยาวนับร้อยปีเสียชีวิต ทำให้ผู้เก่งกาจขั้นเทพที่ฆ่าไม่ตาย ต่างก็มลายสูญสิ้นไปด้วยในบัดนั้น ซึ่งมันน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก หลิวหย่งเฉียงไม่กล้าที่จะคิดจินตนาการว่า นั่นคือพลังอานุภาพที่มนุษย์สามารถแสดงออกมาได้ด้วยอย่างนั้นเหรอ?
กำหนดควบคุมกาลเวลา และใช้มีดฟันเวลาร้อยปีอา
เพียงแค่คิด ก็สั่นสะเทือนในจิตใจแล้ว
ซิงจ้างกับชนเผ่าหมาป่าจำนวนมาก ทำไมในสถานการณ์ที่ฉินหลั่งมีสภาพที่อ่อนแอ ก็ยังไม่กล้าที่จะลงมือโจมตี หรือจะเป็นเพราะว่าฉินหลั่งแสดงอิทธิฤทธิ์ที่เก่งกาจปาฏิหารย์มาก ซึ่งไม่ใช่พลังความสามารถของมนุษย์ทั่วไป แต่เป็นเทพ! เป็นเซียน! เป็นอสุรกาย!
“ภารกิจในครั้งนี้ก็สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี เพียงแค่รออีกหนึ่งวัน รอดอกไม้ซานเหยียนเติบโตเบ่งบานขึ้น……” ฉินหลั่งพยักหน้าเบา ๆ และก็กำลังจะไปเก็บของที่สร้าง ‘ค่ายกลสุขาวดีห้าธาตุ’ บริเวณโดยรอบบ่อน้ำทิพย์
แผนผังภาพของค่ายกลนั้นเป็นค่ายกลที่ฉินหลั่งสร้างขึ้นและฝึกฝนจนแกร่งกล้ามากที่สุด โดยใช้หินหยกชั้นยอดสิบเจ็ดก้อนวางเรียงกันเป็นยันตร์ป้องกัน เมื่อจัดวางเรียบร้อยแล้ว ต่อให้เป็นผู้เก่งกาจขั้นเทพสูงสุดบุกเข้าโจมตีอย่างไรนานเท่าไหร่ก็ตาม ก็ไม่อาจจะทำร้ายอะไรได้ ในขณะที่รอฉินหลั่งลงมาด้านล่าง สีหน้าท่าทางของเขาก็เปลี่ยนไป เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วหันไปมองที่ท้องฟ้าทางทิศตะวันออก
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ? ”
หลิวหย่งเฉียงรู้สึกประหลาดใจ
และก็ได้หันศีรษะไปมอง จากนั้นลูกตาดำก็หดตัวโดยพลัน
ตาของหลิวหย่งเฉียง มองเห็นจุดดำหนึ่งจุด ที่ยิงมาจากระยะทางไกลด้านทิศตะวันออก พุ่งมาด้วยความเร็วสูง เร็วแทบจะเกินกว่าปฏิกิริยาการตอบสนองของมนุษย์ เมื่อตอนแรกที่เห็นยังอยู่ห่างไกลไปเกินกว่าสิบกิโลเมตร ชั่วพริบตาเดียว ก็ลอยมาอยู่ด้านบนของหุบเขาแล้ว
“ขีปนาวุธความเร็วเหนือเสียง! ”
ความคิดที่เหมือนกันของทุกคนผุดขึ้นมาภายในจิตใจ
“ตู้ม! ”
ฉินหลั่งก้าวกระโดดขึ้น ลอยอยู่ในอากาศ ผมยาวสีดอกเลาสยายพลิ้วไปตามลม ดวงตาเปล่งประกายพลังเทพ และชุดสีดำปลิวไสวมีเสียงดังพรึบพรับอยู่กลางสายลม
ฉินหลั่งยื่นมือออกไปจับกลางอากาศ หอกโลหะเล่มหนึ่ง ปรากฏขึ้นในมือของฉินหลั่ง
เขาจับหอกแน่น และโยนพุ่งทะยานขึ้นไปบนฟ้า หอกโลหะพุ่งขึ้นไปราวกับจรวด และทำลายขอบเขตกาลเวลาในพริบตา พุ่งทะยานไปในอากาศไปอีกว่าพันเมตร และพุ่งชนเข้ากับขีปนาวุธที่จู่โจมนั้น
“ตูม! ”
ทุกคนต่างเห็นเพียงแค่ฉินหลั่งปล่อยพลังแสงออกจากมือ จากนั้นยังไม่ทันได้มีการตอบสนองใด ๆ ขีปนาวุธก็ถูกสกัดกั้นอยู่กลางอากาศด้านบนของหุบเขา และระเบิดแตกสลายอยู่กลางอากาศ แสงของเปลวไฟขนาดมหึมาได้ปกคลุมช่วงชั้นอากาศกว่าร้อยเมตรในทันที เกือบที่จะครอบปิดหุบเขาเอาไว้ ก้อนลูกไฟสีแดงดำขนาดยักษ์ลอยพองตัวอยู่บนอากาศ และคลื่นแรงปะทะขนาดใหญ่พุ่งกระจายออกไปในทั่วทุกทิศทางอย่างไร้ความปราณี
“ทำไมถึงมีขีปนาวุธได้ล่ะ? ” หลิวหย่งเฉียงถามขึ้น
“คงเป็นฝีมือขององค์กรนักฆ่าภูตผี……” ฉินหลั่งพูดขึ้นพร้อมกับดวงตาที่เย็นชา
“หยางจ้างกั๋ว! ”
หลิวหย่งเฉียงก็อยากที่จะจัดการสังหารฆ่าหยางจ้างกั๋วทิ้ง
“โชคดีที่ฉินหนานจงยื่นมือเข้าช่วยสกัดกั้นขีปนาวุธความเร็วเหนือเสียงเอาไว้ มิเช่นนั้นหากมันตกลงมา หุบเขาที่มีขนาดใหญ่เพียงสองร้อยเมตรนี้ คงจะถูกอานุภาพอันรุนแรงของขีปนาวุธ ทำลายล้างจนพวกเราต้องเสียชีวิตกันไปหมดอย่างแน่นอน”
ทุกคนต่างพากันอลหม่าน สับสน ตกตะลึง หรือกระทั่งหวาดกลัวจนตัวสั่น
ขีปนาวุธคืออาวุธทางการทหารในยุคสมัยนี้ หากขีปนาวุธความเร็วเหนือเสียงลำนี้ตกลงมา จะระเบิดทำลายล้างเป็นวงกว้างกว่าร้อยเมตร พื้นที่ของหุบเขาเกินกว่าครึ่งก็จะถูกทำลายทั้งหมด เวลานั้นคงจะหลงเหลือเพียงฉินหลั่งกับซิงจ้างเพียงไม่กี่คนที่รอดชีวิต ปรมาจารย์ท่านอื่น ยอดฝีมือ ชนเผ่าหมาป่าคงต้องเสียชีวิตกันไปหมดแน่
โชคดีที่ยังรับทราบได้ก่อนล่วงหน้า จึงใช้ความเร็วเหนือเสียง สกัดกั้นเอาไว้แล้ว ให้มันเกิดการระเบิดขึ้นก่อน
ขณะที่หลิวหย่งเฉียงกำลังจะแสดงความดีใจนั้น กลับเห็นว่าใบหน้าของฉินหลั่งไม่มีรอยยิ้มแม้แต่น้อย กลายเป็นยิ่งหนักอกหนักใจขั้น เขาสงบนิ่งราวกับน้ำ
“หรือว่า? ”
หลิวหย่งเฉียงกระวนกระวายใจ แล้วเงยหน้ามองไปที่ทิศตะวันตก
เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น ก็เห็นว่าในท้องฟ้าระยะไกล ปรากฏจุดสีดำนับสิบจุด จุดสีดำเหล่านี้ยิ่งเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว มาพร้อมกับเสียงในอากาศดังฟิ้วฟิ้วฟิ้ว และในชั่วพริบตาเดียวก็มาถึงด้านบนของหุบเขาแล้ว หลิวหย่งเฉียงสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน ถึงสัญลักษณ์บนขีปนาวุธและรุ่นของขีปนาวุธเหล่านั้น
“BM-30! ”
การเป็นถึงผู้บัญชาการทหาร ทำให้หลิวหย่งเฉียงรู้จักรุ่นของจรวดขีปนาวุธเป็นอย่างดี แต่เป็นเพราะการรู้จัก ทำให้เขาจิตตกกังวลเป็นอย่างมาก
การรายล้อมของจรวดขีปนาวุธขนาดใหญ่ที่มีแสนยานุภาพน่าเกรงขามนับสิบลูก ไม่ต้องพูดถึงว่าจะเป็นระดับปรมาจารย์ หรือต่อให้เป็นผู้ฝึกฝนในระดับครึ่งของแดนเทพก็คงต้องเสียชีวิตกันทั้งหมด เกรงว่าคงจะมีเพียงผู้ฝึกฝนระดับแดนเทพ อย่างฉินหลั่งหรือราชาหมาป่ามืดเท่านั้น ที่จะสามารถมีชีวิตรอดไปได้
คิดถึงตรงจุดนี้ หลิวหย่งเฉียงก็ใช้สายตาที่แฝงไว้ด้วยความหวังอันริบหรี่มองไปยังฉินหลั่ง
ไม่เพียงแต่หลิวหย่งเฉียง แม้แต่ซิงจ้าง เซียนกว่างหลิงรวมถึงชนเผ่าหมาป่าอีกจำนวนมาก ก็รู้สึกเหมือนกับตกลงไปอยู่ในอุโมงค์น้ำแข็งในชั่วพริบตา