รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 839 คิดเสียว่าไปเที่ยวก็แล้วกัน

ฉินหย่วนหางปรบมือ “ดี ความคิดนี้ดี ฝีมือของเสี่ยวหลั่งแข็งแกร่ง จัดตั้งสำนัก สามารถรวบรวมคนเก่งมาด้วยกันได้ ให้ตระกูลฉินของเราเป็นศูนย์กลาง สามารถอยู่ระดับเดียวกับตระกูลใหญ่ๆของคนอื่นได้ ความคิดนี้ดี”
ช่วงนี้ฉินหย่วนหางฝึกฝนอยู่ตลอด เขารู้ถึงประโยชน์ของการฝึก นอกจากจะทำให้อายุยืนแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือฝีมือเพิ่มขึ้น ใครก็รังแกไม่ได้ง่ายๆ โดยเฉพาะหลังจากที่เขาได้รู้เกี่ยวกับความจริงของโลกมากขึ้น ก็อยากที่จะแข็งแกร่งขึ้นแล้ว
แม้โลกจะกว้างใหญ่ แต่สำหรับฉินหย่วนหางตอนนี้ ไม่อยู่ในสายตาแล้ว เขาเริ่มค้นหาอายุวัฒนะ อีกทั้งสิ่งประหลาดที่อยู่นอกโลก
ความอมตะเดิมทีเป็นเป้าหมายของมนุษย์ รูปร่างไม่เหี่ยวย่นคือยิ่งที่ผู้หญิงต้องการที่สุด และการฝึกฝน สามารถรวมเอาทั้งสองอย่างนี้เข้าไว้ด้วยกัน ปรากฏให้เห็นอยู่ในคนๆเดียว แล้วนี่จะไม่ให้คนพัฒนาไปข้างหน้า? ไม่ใฝ่หาได้อย่างไรกัน?
เมื่อเหรินหรงหรงได้ยินคำพูดของฉินหลั่ง ก็เหลือบไปมองเขา “สมองแข็งทื่ออย่างคุณ ยังอยากจะเหมือนกับเสี่ยวหลั่งอีกเหรอ แม่ฝึกฝนแล้ว จะเหมือนลูกไหมนะ ที่มีอายุเป็นร้อยๆปี จากนั้นญาติๆของเราสามารถอายุยืนได้ด้วย? และความสัมพันธ์ก็จะไม่เลือนหายไป?”
ฉินหลั่งยิ้มพลางพยักหน้า
“อันนี้ดี งั้นลูกคิดว่าจะถ่ายทอดยังไง?”
เหรินหรงหรงมองฉินหลั่งอย่างแปลกใจ
ฉินหลั่งหันไปมองนางฟ้าจื่อเถา “ผมอยากให้นางฟ้าจื่อเถาสอนแม่ ผมจะสอนพวกพ่อเอง”
เหรินเหรงเหรงชะงัก “นางฟ้าจื่อเถาสอนเรางั้นเหรอ? เธอยอมเหรอ?”
ฉินหลั่งเลิกคิ้วขึ้น แต่ไม่พูดอะไร
นางฟ้าจื่อเถาชะงัก จากนั้นก็กล่าวอย่างดีใจว่า “ฉันสามารถถ่ายทอดได้จริงเหรอ? ฉันยังไม่เคยมีลูกศิษย์เลย!”
ฉินหลั่งยิ้มพลางพยักหน้า “แน่นอน เราตั้งสำนักสำนักนางฟ้าจื่อเถาก็โอเคแล้ว คุณคือเจ้าสำนัก ผมเป็นผู้ปกปักรักษา!”
นางฟ้าจื่อเถารีบกล่าวอย่างรู้สึกไม่ดี “ฉัน ฉันเป็นแค่ระดับสามดาวแดนนักพรตจินตานเท่านั้น จะเป็นเจ้าสำนักได้ไงกัน”
ตอนที่พูดประโยคนี้ นางฟ้าจื่อเถาเศร้าโศก เธอรู้สึกว่าตัวเองต่างจากฉินหลั่งมาก ระดับสามดาวนักพรตจินตานจะเป็นระดับเจ็ดดาวนักพรตจินตาน ไม่รู้ว่าต้องฝึกฝนอย่างหนักหน่วงนานขนาดไหน และถ้าฉินหลั่งเลื่อนขั้นเป็นแดนสมดุลย์ นั่นคือจะแข็งแกร่งกว่านักพรตจินตานธรรมดาที่เลื่อนขั้นเป็นแดนสมดุลย์อีก
“พวกเราแค่ถ่ายทอดวิชาเท่านั้น อาจารย์ที่เข้ามา ฝึกฝนส่วนตัว หลังจากที่ถ่ายทอดเสร็จ ผมว่าจะไปที่ดาราจักรไห่ยู่สักหน่อย”
ฉินหลั่งส่งสายตาเชื่อมั่นให้นางฟ้าจื่อเถาแล้วกล่าว
“ดาราจักรไห่ยู่เหรอ？คุณจะไปดาราจักรไห่ยู่?”
นางฟ้าจื่อเถาชะงัก
“ใช่ เจ้าเมืองเมืองหลังหยากล้าไม่ให้เกียรติคุณ ผมจะไปฆ่ามัน ทำลายล้างระบบวิชาของมัน!”
ฉินหลั่งกล่าวด้วยสายตาอาฆาต
“คือ……เจ้าเมืองเมืองหลังหยาเป็นนักพรตแดนสมดุลย์ เราปรึกษากันให้ดีก่อนจะดีกว่านะ”
นางฟ้าจื่อเถากัดริมฝีปาก
ฉินหลั่งระเบิดจินตานไปหนึ่งลูกเพื่อเธอ ไม่รู้ว่าอีกนานขนาดไหนจึงจะฟื้นฟูขึ้นมาได้อีก เธอไม่อยากให้ฉินหลั่งตกอยู่ในอันตราย
“งั้นก็ฟื้นฟูจินตานที่ระเบิดไปแล้วมาก่อน ค่อยไปเหยียบดาราจักรไห่ยู่แล้วกัน!”
ฉินหลั่งจับมือของนางฟ้าจื่อเถาแล้วกล่าว
“ได้ งั้นฉันช่วยคุณถ่ายทอดวิชาก่อนก็แล้วกัน เจ้าสำนักของสำนักจื่อเถา คุณอยากเป็นเมื่อไหร่ ค่อยรับตำแหน่งแล้วกัน!”
นางฟ้าจื่อเถากล่าวอย่างดีใจ
หลายวันหลังจากนั้น นางฟ้าจื่อเถาเริ่มถ่ายทอดวิชา
แต่ฉินหลั่งเก็บตัว ฟื้นฟูจินตาลลูกที่เจ็ด
ฉินหลั่งกินยาที่ได้ทำไว้จนหมด แม้แต่จินตานที่ได้แย่งมาก็ได้ใช้จนหมด แต่จินตาลลูกที่เจ็ดก็ยังกลับมาได้ไม่ถึงครึ่ง เขาหดหู่อย่างมาก
ครั้งนี้เสียหายมากจริงๆ จะฟื้นฟูจินตานที่ระเบิดไปแล้วนั้น กลั่นจินตานออกมาเป็นสิบก็ชดเชยไม่ได้
ในขณะที่ฉินหลั่งกำลังหดหู่กับการที่ไม่สามารถฟื้นฟูจินตานได้นั้น ในป่าช้ามรณะ ช่องเชื่อมต่อระหว่างโลกเทพและมนุษย์ จู่ๆก็เกิดการไหลเวียนขึ้น
ปลาคุนนกเผิงที่กำลังหาอาหารอยู่ที่ใดสักที่ในป่ามรณะรู้สึกได้ถึงความผิดปกติของประตูเวลา จึงได้รีบบินไปที่ประตูเวลาโดยเร็ว
ในตอนที่มันปรากฏตัวนั้น ในประตูเวลาไหลเวียน มีสองคนปรากฏตัวขึ้นมา!
ตอนที่ปลาคุนนกเผิงเห็นสองคนปรากฏตัวขึ้นมา ก็ร้อนรน ไม่กล้าเข้าไป ทำได้เพียงส่งเสียงร้องเบาๆ เป็นสัญญาณให้ฉินหลั่ง
ฉินหลั่งและปลาคุนนกเผิง มีจิตสัมผัสกัน ปลาคุนนกเผิงส่งสัญญาณ ฉินหลั่งจะใจสั่น
บวกกับฉินหลั่งได้วางดวงเวทย์ไว้ในป่าช้ามรณะ แล้วยังลงวิชาบางส่วนไว้ในป่าช้ามรณะ จะได้รู้ทันทีว่าป่าช้ามรณะเกิดอะไรขึ้น
“สิ่งที่คิดเป็นจริงเสียด้วย!”
ฉินหลั่งนั่งหัวเราะเสียงดังในห้องลับที่สันเขาสิงโต ราวกับเห็นสิ่งล้ำค่าที่หาได้ยากอย่างไรอย่างนั้น
“ที่โลกเทพเท็จจัดยอดฝีมือขึ้นมาในครั้งนี้ จะต้องไม่อ่อนเหมือนครั้งก่อนแน่นอน ในเมื่อมาแล้ว ก็เหมือนช่วยบำรุงฉันมากขึ้น ถ้าเกิดเอาจินตานของคนที่มาในครั้งนี้ได้ ต้องทำให้ฉันต้องเหนื่อยขึ้น แต่แน่นอน ถ้าจะให้ดีก็ทำครั้งเดียวให้เสร็จ เพื่อซ่อมแซมจินตานนี้ให้เสร็จสมบูรณ์!”
ฉินหลั่งยืนขึ้น กำลังจะออกไป กลับได้ยินเสียงพึมพำ “ตอนนี้นางฟ้าไท่ยิงยังอยู่ที่สันเขาสิงโต ไม่รู้ว่าเธอจะรู้จักคนที่มาครั้งนี้มั้ย? นางฟ้าไท่ยิง คุณมาหาผมหน่อย”
ตอนนี้นางฟ้าไท่ยิงอยู่กับเสี่ยวรู่ย ปลูกยาเซียนที่สันเขาสิงโต ตอนเธออยู่โลกเทพเท็จอยู่ที่วังเทพหิมะนั้น เป็นบุคคลที่มีชื่อเสียง หลังจากที่มาถึงสันเขาสิงโตแล้ว ผู้แข็งแกร่งที่ฝึกถึงแดนนักพรตจินตานคนนี้เหมือนจะเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดของสันเขาสิงโต แน่นอนว่าเพราะมีฉินหลั่งอยู่ เธอไม่มีทางกล้าแน่นอน
เขาเลยทำได้เพียงปลูกยาให้ฉินหลั่งไป
เหรินหรงหรงก็ชอบหญิงสาวทางโลกคนนี้มากเช่นกัน แน่นอนว่าอยากที่จะหาภรรยาให้ฉินหลั่งเพื่อมีหลานมากกว่า
แต่หลังจากที่ฉินหลั่งบอกว่าหญิงสาวคนนี้ฝึกอย่างเงียบๆ ก็กลัวว่าจะเย็นชาเกินไป เหรินหรงหรงจึงได้หยุดความคิดนี้ไป
แน่นอน ตอนนี้มีนางฟ้าจื่อเถาแล้ว เหรินหรงหรงก็ไม่สนใจนางฟ้าไท่ยิงแล้ว
ขณะนี้นางฟ้าไท่ยิงกำลังปลูกยาอยู่ เมื่อได้ยินเสียงเรียกของฉินหลั่ง ก็ลอยไปด้านหน้า
“นักพรตฉิน มิทราบว่าที่ท่านมาหานางฟ้าไท่ยิงนั้น มีธุระอะไรหรือเปล่า?”
ทุกครั้งที่นางฟ้าไท่ยิงเห็นฉินหลั่ง จะรู้สึกว่าชายคนนี้ลึกลับมาก เห็นหนึ่งครั้ง เธอยิ่งรู้สึกคาดเดาไม่ได้ ถึงกระทั่งนางฟ้าไท่ยิงไม่สามารถต่อต้านอะไรได้
“ไง? คุ้นเคยกับชีวิตบนโลกมั้ย?”
ฉินหลั่งมองนางฟ้าไท่ยิงแล้วยิ้ม
“ขอบคุณนักพรตสำหรับความเป็นห่วง ตอนนางฟ้าไท่ยิงอยู่โลกเทพเท็จ ก็เป็นแบบนี้ ไม่มีอะไร เพียงแค่แม้ว่าอาหารบนโลกนั้นจะมีจิตวิญญาณไม่พอ แต่รสชาติวิเศษ”
นางฟ้าไท่ยิงชอบอาหารบนโลกมาก ถึงขั้นมีความสุขจนลืมบ้านเกิดไปแล้ว
“โลกเทพเท็จของคุณมาคนมา”
ฉินหลั่งไม่อ้อมค้อม พูดไปตรงๆ
“อะไรนะ? ใครมา? อยู่ที่ไหน?”
นางฟ้าไท่ยิงชะงัก จากนั้นก็ไม่รู้จะทำอะไร “หรือนักพรตฉิน……”
“คุณไปดูกับฉันหน่อยว่าเป็นใคร หวังว่าคนที่มาครั้งนี้ อย่าทำให้ฉันผิดหวัง”
ฉินหลั่งหัวเราะ จับมือของนางฟ้าไท่ยิง แล้วขยับตัว ไปที่ภาคตะวันตกเฉียงเหนือ
“ฉินหลั่งไปไหนแล้ว?”
นางฟ้าจื่อเถาเงยหน้ามองไปทิศที่ฉินหลั่งหายไป ครุ่นคิดสักพัก แล้วขยับ ตามไป
“นางฟ้าจื่อเถา!”
ฉินหลั่งหันไปดูนางฟ้าจื่อเถาที่ตามมา ยิ้มพลางกล่าว “มีคนมาจากโลกเทพเท็จ ไป พวกเราไปดูกัน”
“โลกเทพเท็จงั้นเหรอ？”
นางฟ้าจื่อเถาชะงัก กล่าวอย่างแปลกใจ “มีคนมาจากโลกเทพ? ที่นี่กับโลกเทพเหมือนจะไม่ได้อยู่ติดกันนะ? พวกเขาไม่ได้มาเพราะคุณใช่มั้ย?”
ฉินหลั่งหัวเราะ “คนทั่วไป จินตานแดนสมดุลย์ คิดว่าตัวเองเป็นตำนาน ความจริงแม้แต่ตดก็ไม่ใช่ พวกมันไม่รู้ ว่าเทพเจ้าจริงๆ คือพวกเรา ใช้เวลาเป็นพันปีถึงจะรู้ได้!”
เมื่อพูดจบ ฉินหลั่งจับมือของนางฟ้าจื่อเถา “ไป เราไปโลกเทพเท็จกัน คิดเสียว่าไปเที่ยว!”
“ก็ได้ เหอะๆ!”
เมื่อนางฟ้าจื่อเถาได้ยินคำพูดของฉินหลั่งก็เข้าใจ ว่าโลกเทพเท็จ กับโลกเทพ ต่างกันแค่คำเดียว แต่ต่างกันราวกับฟ้าและเหว
ทั้งสามไปด้วยกัน ไม่นานก็มาถึงด้านนอกป่าช้ามรณะ