รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 94 ชาติหน้ามีจริง ขอให้เราได้อยู่ด้วยกัน

บทที่ 94 ชาติหน้ามีจริง ขอให้เราได้อยู่ด้วยกัน
ฉินเทียนสวมรองเท้าแตะ เขาวิ่งเหมือนโดนัลด์ ดั๊ก แต่ฉินเทียนร้อนใจจริงๆ ที่เกาะป่ายฮัว เขารู้สึกดีกับจงยู่ ถ้าไม่ใช่ว่าจงยู่เป็นแฟนพี่ใหญ่ เขาจะต้องแย่งมาเป็นแฟนตัวเองแน่
หลิวอันฉีที่ยืนอยู่ข้างเห้อหยู่เฉินยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คุณชายฉินวิ่งไปอย่างรีบร้อนขนาดนี้ จะต้องมีเรื่องด่วนแน่
“วี๊ดวิ่ว—-”
หลิวอันฉีผิวปาก โบกมือไปให้เยอรมันเชพเพิร์ดในน้ำ：“แอนดี้ กลับมาหาแม่”
เยอรมันเชพเพิร์ดเป็นหมาเลี้ยงของหลิวอันฉี เธอเรียกไป เยอรมันเชพเพิร์ดก็หยุดลง ขึ้นมาบนฝั่งจากทะเลสาบ ก้าวขาวิ่งไปทางหลิวอันฉี
“ไอ้ห่าเอ๊ย”ตอนเยอรมันเชพเพิร์ดผ่านร่างฉินเทียน ฉินเทียนถีบหัวไป จนเยอรมันเชพเพิร์ดกลิ้งไปหลายที เยอรมันเชพเพิร์ดยังอยากพุ่งไปกัดฉินเทียน แต่ถูกหลิวอันฉีเรียกกลับไปทันที
จงยู่ที่ทะเลสาบเทียมนั้น เวลานี้ทั้งตัวไร้เรี่ยวแรง ในร่างกายจงยู่เจ็บปวดมาก ที่ตัวถูกกัดไปหลายที แช่อยู่ในน้ำก็เหมือนกับบาดแผลถูกเกลือโรย
จงยู่แทบจะไม่มีลมหายใจใดๆอีก จิตใจของเธออ่อนแอมาก สติทั้งหมดก็กำลังอ่อนแอ เธอไม่ได้ยินเสียงรอบๆ ตาก็ปิดไปครึ่งหนึ่งแล้ว ทั้งตัวจงยู่ร็สึกชัดเจนอยู่อย่างเดียว ก็คือ–“เจ็บ”
จงยู่ในตอนนี้แค่อยากให้ตัวเองคลายความเจ็บปวดนี้ไวๆ อยู่บนโลกนี้แค่หนึ่งวินาที สำหรับเธอก็เป็นความทุกข์ทนอย่างหนึ่ง
จงยู่ที่สั่นอยู่ในน้ำ บางทีอาจจะมีแรงกายที่พร้อมจะสนับสนุนเล็กน้อย แต่ ความตั้งใจของเธอกลับล้มลงไปก่อน
จงยู่ไม่ได้ยิน ฉินเทียนที่กำลังพุ่งไปที่เธอ ตะโกนเสียงดัง：“พี่สะใภ้ พี่สะใภ้……”
ร่างของเธอถอยลงไปด้านหลัง แผ่นหลังอยู่บนผืนน้ำ ข้างหูมีเสียงดัง“ฟุบ”แล้วโลกก็เงียบลง
ร่างของจงยู่ดื่งลงน้ำ สร้อยเพชรเส้นนั้นที่คอเธอ ลอยไปตรงหน้าจงยู่ตามคลื่นน้ำที่ซัดผ่าน
จงยู่อยากจะเอามือไปลูบเพชรบนนั้น แต่เธอไม่มีแรง
สายตาของเธอจดจ่อไปที่เพชร
วันนั้น ภาพที่ฉินหลั่งเอาสร้อยสวมที่คอเธอเองกับมือปรากฏอยู่ตรงหน้า เธอจำได้ว่าวันนั้น ฉินหลั่งจูบเธอต่อหน้าผู้ชม จูบนั้นช่างหอมหวาน ในปากของจงยู่รู้สึกรสหวาน แต่น้ำตาที่ขมขื่นของเธอ ได้ผสมปนไปกับน้ำทะเลสาบที่เยือกเย็น
ฉินหลั่งในตอนนี้ เขายืนหยัดไม่อยู่ ฟุบไปที่โต๊ะกินข้าว คืนนี้มีความสุขมาก หน้าแดงๆของเขามีรอยยิ้ม
จงยู่ไม่มีสติคิดถึงฉินหลั่งอีกแล้ว ภาพฉินหลั่งในหัวเธอหายไป ในน้ำ ดวงตาคู่นั้นของเธอที่มีชีวิตชีวา สดใสนั้นเหลืออยู่เล็กน้อย และก็จะหายไปอย่างรวดเร็ว
“วางใจเถอะ คนที่ทำร้ายคุณทุกคน ผมจะต้องเอาคืนพวกเขาทั้งหมดให้”
“ต่อไปผมจะต้องปกป้องอยู่ข้างกายคุณไม่ให้โดนใครมาทำร้าย”
“โอเค ต่อไปแค่มีผมฉินหลั่งอยู่ แม้จะบอบช้ำไปหมด แต่ผมรับรอง จะไม่ให้จงยู่ได้รับบาดเจ็บใดๆอีก คุณวางใจนะ”
……
คำที่ฉินหลั่งเคยพูดในช่วงที่เธอกำลังจะตายนั้น ปรากฏอยู่ในหัวจงยู่ทีละคำ
“ฉินหลั่ง ถึงแม้คุณจะทำที่คุณพูดไม่ได้ แต่ฉันไม่โทษคุณเลยสักนิด ขอโทษนะ ไม่ทันบอกลาคุณฉันก็ไปก่อนแล้ว ถ้าฉันสามารถทนได้ ฉันไม่ยอมแพ้ แต่ว่าเจ็บปวดมากเลย ขอโทษนะ…
ถ้าหากชีวิตนี้ไร้โชคชะตาต่อกัน
ชาติหน้ามีจริง
ขอให้เราได้อยู่ด้วยกัน
ดูแลตัวเองด้วย……”
ตาของจงยู่ปิดลง ตัวของเธอค่อยๆจมลงไปในน้ำ ค่อยๆดิ่งลงไปในน้ำ ในที่สุดก็จะปลดปล่อยแล้ว……
“พี่สะใภ้—-”ฉินเทียนวิ่งไปร้องตะโกนไปอย่างตื่นตระหนกที่ทะเลสาบเทียม รองเท้าแตะเขากระเด็นหายไปแล้ว ฉินเทียนกระโจนลงน้ำ เอาร่างของจงยู่อุ้มขึ้นไปบนน้ำ
“พี่สะใภ้ คุณเป็นไงบ้าง ，พี่สะใภ้……”ฉินเทียนยืนในน้ำ ร้องเรียกจงยู่เสียงดัง แต่สีหน้าจงยู่ซีดขาว ไม่เคลื่อนไหวใดๆ ฉินเทียนตกใจหมด เขาตะโกนเสียงดังไปที่รถพยาบาลทางนั้น：“รีบเอาคนมาช่วยผมตรงนี้เลย รีบมา……”
ฉินเทียนลุยน้ำมา อุ้มจงยู่ค่อยๆขึ้นฝั่งไป หมอสองคนทางนั้นรีบยกเปลวิ่งเข้ามาทางนี้
ฉินเทียนเอาจงยู่วางไว้บนเปล ยังดีที่จงยู่ยังมีลมหายใจ ฉินเทียนตะโกนใส่หมอสองคนด้วยความโกรธ：“รีบเอาเธอเข้าโรงพยาบาล ถ้าเธอเป็นอะไรไป ผมจะทำลายคุณทั้งตระกูล ไสหัวไป ……”
ฉินเทียนถีบไปที่ก้นด้านหลังหมอคนหนึ่ง หมอสองคนยกจงยู่ รีบวิ่งทางรถโรงพยาบาล แป๊บเดียว รถพยาบาลก็เปิดไฟ เสียงดัง“วี๊หว่อ วี๊หว่อ”ขับออกไปข้างนอก
ฉินเทียนหยิบiphone8ออกมา ขมวดคิ้วโทรหาฉินหลั่ง จงยู่เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ จะต้องแจ้งฉินหลั่งก่อน ฉินเทียนเอาโทรศัพท์แนบหู สายตาเต็มไปด้วยความเศร้า
ฉินหลั่งในตอนนี้ ดื่มจนเมาแล้ว เขาฟุบไปที่โต๊ะ โทรศัพท์ข้างหัวเขากะพริบ ดังขึ้น แล้วก็สั่น แต่ฉินหลั่งไม่ได้ยิน
“แม่เอ๊ย！คุณกำลังทำอะไรกันแน่？”ฉินเทียนโทรไป3ครั้งก็ไม่ติด เขาโกรธจนเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งไปทางทะเลสาบเทียมไกลๆ：“ไอ้ห่าแม่เอ๊ย！”
สายตาเยือกเย็นของเขามองไปที่คนอื่นๆ เดินก้าวเท้าใหญ่ออกไปจากกลุ่มฝูงคน เดินไปพร้อมกับชี้ด่าเห้อหยู่เฉินไป：“อยากโดนหมัดมากนักใช่ไหม？กล้าแตะต้องพี่สะใภ้ผม……”
เดินเข้าไปก็ด้วยปากร้ายๆ แป๊บเดียวก็ทำให้คนอื่นๆหวาดกลัวฉินเทียนขึ้นมา ลูกเศรษฐีแบบเห้อหยู่เฉินนี้ ฉินเทียนบอกจะตีก็ตี นี่มันเจ๋งจริงๆเลย？
“คุณชายฉิน ใจเย็นนะครับ เป็นเธอที่ทำร้ายหมาผมก่อน ผมจึงทำเรื่องแบบนี้ภายใต้ความโกรธนี้ อีกอย่าง ผมก็ไม่รู้ว่าเธอคือพี่สะใภ้คุณ ……”ถูกตบไปทีหนึ่ง ความรู้สึกแรกของเห้อหยู่เฉินไม่ได้เจ็บ และก็ไม่รู้สึกอาย แต่รู้สึกหวาดกลัว เขาอยากระงับความโกรธของฉินเทียนให้ไวที่สุด
“คุณมันพูดจาเหมือนหมาตด”ตอนฉินเทียนพูด ก็พ่นน้ำลายใส่หน้าเห้อหยู่เฉิน ใช้ชีวิตอยู่กับจงยู่10กว่าวันที่เกาะป่ายฮัว ทำไมฉินเทียนจะไม่รู้ว่าจงยู่เป็นคนยังไง：“พี่สะใภ้ผมทำร้ายหมาคุณ？คุณรู้ไหม แค่ดอกไม้เธอยังไม่กล้าเด็ด คุณคิดว่าคนแบบนี้ จะทำร้ายหมาคุณได้？”
“เอ่อ…ผม…”ฉินเทียนเป็นแบบนี้แล้ว เห้อหยู่เฉินรู้ว่าพูดอีกจะทำให้เขาโกรธ เขามองไปที่ถังปอกับเย้นนี：“พวกเขาบอก หมาของผมดื่มน้ำแร่ไป ก็เลยป่วย ……”
“พวกคุณ……”สายตาเยือกเย็นของฉินเทียนมองไปที่ถังปอกับเย้นนี เขาเดินไปที่ถังปอกับเย้นนี
“คุณชายฉิน…ไม่ใช่…”ถังปอตกใจกลัวจนแก่ไปสิบกว่าปี หน้าย่นขึ้นมา ปากสั่น น้ำลาย น้ำมูกไหลออกมาก็ไม่รู้ตัว ขาสองข้างสั่นแรงมาก ตอนที่ฉินเทียนเตรียมปล่อยหมัดไปนั้น ขาของถังปอก็อ่อน ล้มลงไปที่พื้นทันที เขาก้มหัวไปที่ฉินเทียน：“คุณชายฉิน ไม่ใช่ผม เธอต่างหาก！เธอให้ผมใส่ร้ายพี่สะใภ้คุณ อีกอย่าง น้ำขวดนั้นเธอให้พี่สะใภ้คุณเอง เธอใส่‘หลอกลวงดอกทอง’ลงในน้ำ ทำให้พี่สะใภ้คุณปวดท้อง……”
ถังปอโยนความผิดไปที่เย้นนีทันที เขารู้ดี ตัวเองอยู่ตรงหน้าฉินเทียน แค่หญ้าก็เทียบไม่ติด ถ้าฉินเทียนเอาความโกรธระบายที่ตัวเอง ตัวเองก็อาจจะเป็นไปได้ว่าเสียชีวิตเล็กๆนี่ไป
“ไอ้ห่าเอ๊ย！”ฉินเทียนเหยียบหัวถังปอ ดีที่ฉินเทียนไม่ได้สวมรองเท้า ไม่งั้นนี่ก็อาจจะทำให้เขาเปิดปากได้
“ดอกทอง คุณนี่กล้าใช้คำว่า‘ต่ำ’กับพี่สะใภ้ผม！ผมจะถีบคุณให้ตายเลย！”ฉินเทียนก็รู้ฤทธิ์ของ‘หลอกลวงดอกทอง’เขาคว้าผมของเย้นนี มองตรงไปที่หน้าเย้นนี ตบหน้าพลิกไปมากว่า10ที พอเขาปล่อย เย้นนีก็ตัวอ่อน ล้มลงพื้น
“อย่ามาแกล้งตายนะ！”ฉินเทียนด่าไปที่เย้นนีแรงๆ แล้วก็พูดกับสาวสวย4คนที่เขาพามาว่า：“เอารองเท้ามาให้ผม！”
แป๊บเดียว ก็มีคนเอารองเท้าที่ฉินหลั่งทิ้งไว้ที่พื้นส่งไปที่มือฉินเทียน ฉินเทียนตะโกนไปหาเย้นนีที่พื้น：“ยืนขึ้น ก้มเอว เอาก้มหันมาทางผม！”
เย้นนีจะไม่กล้าได้ไง？เธอยืนขึ้นก้มเอวลง โก่งก้นออกไป
“ดอกทอง…คิดบัญชีคุณให้พี่สะใภ้ผม……ทำไมเลวได้ขนาดนี้……”ฉินเทียนด่าไป แล้วรองเท้าแตะนั้นก็ถีบแรงๆไปที่ก้นของเย้นนี ทุกครั้งที่ถีบ เย้นนีก็ร้องคร่ำครวญ
“แอ่นดีๆ–”
ฉินเทียนตีก้นเย้นนีจนเธอเสียเปรียบ ตีไปประมาณ30ที ฉินเทียนเอารองเท้าแตะโยนไปที่พื้น สวมแล้วเดินไปทางเยอรมันเชพเพิร์ด เย้นนีหลับตาแน่น ล้มไปที่พื้น เธอรู้สึกว่าก้นของตัวเองช้ำเป็นรอย
“โฮ่ง โฮ่ง……”เห็นฉินเทียนเดินมา เยอรมันเชพเพิร์ดขูดดินอีก แล้วก็พุ่งไปข้างหน้าอีก เห่าเสียงดังใส่ฉินเทียน มันจำได้ว่า ฉินเทียนเพิ่งเตะมัน
“แอนดี้อย่าร้อง”หลิวอันฉีเกาหัวเยอรมันเชพเพิร์ด แล้วพูดพร้อมยิ้มแหยๆให้ฉินเทียน：“คุณชายฉิน คุณจะทำอะไรคะ……”พูดไป หลิวอันฉีก็ลากสายรัดคอเยอรมันเชพเพิร์ดไปด้านหลังตัวเอง
ฉินเทียนไม่สนเธอ สายตาของเขาจ้องไปที่เยอรมันเชพเพิร์ดเขม็ง
“เอาคีมมาให้ผม！”ฉินเทียนร้องเสียงดัง ถึงแม้ที่นี่ไม่มีลูกน้องของเขา แต่ใครจะกล้าไม่ฟังเขาอีกล่ะ？เห้อหยู่เฉินรีบแอบให้เจ้าหน้าที่ในงาน หาคีมมาให้ทันที เขาส่งไปในมือของฉินเทียนด้วยตัวเอง เห้อหยู่เฉินในตอนนี้ได้อต่อยากสงบความโกรธของฉินเทียนที่มีต่อตัวเอง
“เห้อหยู่เฉิน คุณ……”หลิวอันฉีร้องอย่างโมโหไปที่เห้อหยู่เฉิน เขาไม่ช่วยตัวเอง แต่ยังเป็น“ผู้สมรู้ร่วมคิด”ของฉินเทียน ฉินเทียนเดินไปตรงหน้าเขาแล้ว หลิวอันฉีร้องอย่างตื่นตระหนก：“ออกไป—-”
“ไอ้ห่า—-”ฉินเทียนแย่งสายคล้องหมาในมือหลิวอันฉี เตะเธอล้มลงพื้น
“โฮ่ง โฮ่ง……”เยอรมันเชพเพิร์ดเห่าไปที่ฉินเทียนอย่างบ้าคลั่ง แล้วยังอยากพุ่งไปที่ตัวฉินเทียน
“ห่าเอ๊ย ดุร้ายยิ่งกว่าคน ผมจะสั่งสอนแกเอง……”ฉินเทียนได้เปรียบที่มีสายจูง มันง่ายมากที่จะหลบหลีกการโจมตีของเยอรมันเชพเพิร์ด เขาใช้ส่วนสูงจากด้านบนมองไปด้านล่าง ถีบไปที่เยอรมันเชพเพิร์ดแรงๆสองสามที
ฉินเทียนจ้องเพ่งไปที่เยอรมันเชพเพิร์ดที่พุ่งเข้ามาที่ร่างตัวเอง แขนสองข้างของเขารวบเข้าไว้ รวบคอเยอรมันเชพเพิร์ดไว้ แล้วกอดล้มลงไป คนกับหมากลิ้งไปมาที่พื้นหลายที ฉินเทียนกดเยอรมันเชพเพิร์ดไว้ใต้ตัว
ตอนนี้ ฉินเทียนได้เปรียบที่จะ“ครอบงำ”ไว้จริงๆ
“โฮ่ง”เวลานี้เยอรมันเชพเพิร์ดยังเห่าอย่างผยอง ฉินเทียนปล่อยหมัดเข้าที่จมูก：“ไอ้หมา จะร้องอีกเหรอ……”
ฉินเทียนปล่อยไปที่เยอรมันเชพเพิร์ดหลายหมัดจนมัน“นิ่ง”ไปเอง มันก็ไม่กล้าร้อง ได้แต่หุบปากร้องหงอยๆ
“ไอ้ห่า เห่าผมเหรอ……”ฉินเทียนปล่อยเยอรมันเชพเพิร์ดไปอีกหมัด เยอรมันเชพเพิร์ดเจ็บจนอ้าปาก ฉินเทียนถือโอกาส มือขวาเอาคีมเข้าไปในปากเยอรมันเชพเพิร์ด：“ยังจะกล้ากัดพี่สะใภ้ผม ไม่อยากอยู่ใช่ไหม เดี๋ยวจะถอนฟันแกเอง！”
ฉินเทียนใช้มือแกะปากของเยอรมันเชพเพิร์ด คีมคีบฟันที่ยาวที่สุดหนึ่งซี่ ร้อง“โอ๊ย”ออกมา แล้วถอนออกมา
“ไอ้ห่า อ้าอีก……”ฉินเทียนปล่อยหมัดจนปากของเยอรมันเชพเพิร์ดอ้า คีมคีบมาได้หนึ่งซี่ แล้วก็ดึงลง
“อ้าให้ผมเดี๋ยวนี้……”
……