บทที่ 48 มีอะไรก็เอา
“ดิ้ง การย่อยสลายเสร็จสิ้น กายย่อยสลายเสร็จสมบูรณ์ ท่านได้รับคริสตัลทักษะระดับพระเจ้า ค่าทักษะ 0.7 หน่วยค่าประสบการณ์ 0.7 หน่วย ”
ทักษะระดับพระเจ้า: เจ้าแห่งเกมลูกกลม
“การย่อยสลายเสร็จสิ้น ท่านต้องการหลอมรวมหรือไม่”
“หลังจากได้ยินเสียงของทักษะแล้ว ถึงแม้ภายนอกเขายังคงสุขุม แต่ภายในใจนั้นได้แสดงความตื่นเต้นแบบสุดๆ แน่นอนว่าเขาต้องหลอมรวมอย่างไม่อิดออด”
“หลอมรวม”
หลังจากได้รับคำสั่ง ข้อมูลมากมายมหาศาลไหลบ่าเข้าสู่ห้วงจิตสำนึกของเจียงฮ่าว มัน เป็นข้อมูลและเทคนิคต่างๆเกี่ยวกับเกมกีฬาที่ใช้ลูกบอลเป็นพื้นฐานการเล่น
และในตอนนี้ จากตอนแรกนั้นเขายังรู้สึกแปลกๆอยู่เลยกับการต้องมาแย่งไอ้ลูกกลมๆแบบนั้น แต่ในตอนนี้เขากลับรู้สึกคุ้นเคยกับมันราวกับเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต มันคือความรู้สึกแห่งเทพกีฬาลูกกลม
อีกทางฝากหนึ่ง โจวหยูซึ่งในนี้ยังมีท่าทางกังวลอยู่
“เจียงฮ่าว นายรู้วิธีการเล่นบาสจริงอ่ะ แล้วนายถนัดเล่นแบบไหน”
เจียงอ่าวได้หันไปมองโจวหยูที่มีท่าทีเป็นกังวลนั้น เขาก็ได้ยิ้มออกมาในทันที
“เดี๋ยวนายเห็นก็รู้เองน่า อย่าพึ่งถามมากสิ”
เมื่อพูดจบ เจียงฮ่าวก็หันหน้าไปยังสนามต่อ โจวหยูที่อยู่ข้างหลังเองเมื่อได้ยินแล้วแม้จะนิ่งอึ้งไปเล็กน้อยแต่ก็ยังรีบตั้งสติและวิ่งต่อไปโดยไม่ถามอะไรอีก
เมื่อเจียงอ่าวและคนอื่นๆมาถึงสนามกีฬา พวกเขาเห็นผู้คนในตอนนี้รายรอบอยู่เต็มสนาม
โดยทั้งหมดนั้น เกาเหวินและพวกนั่นลงอยู่ตรงที่นั่งนักกีฬาพร้อมด้วยนักเรียนอีกจำนวนหนึ่งที่สูงมาก
ในตอนนั้นเอง เกาหวินและคนอื่นๆที่เห็นโจวหยูได้รีบเข้ามาหา แต่กลับมองหาคนในทีมกีฬาของห้องไม่เจอจึงได้พูดออกมา
“โจวหยู เกิดอะไรขึ้น และตัวแทนนักกีฬาห้องเราล่ะ”
และแน่นอนเกาเหวินนั้นย่อมไม่สนใจเจียงฮ่าว
นั่นก็เพราะถึงแม้เขานั้นจะประทับใจในตัวเจียงฮ่าวเรื่องเรียนยังไงก็ตาม แต่เขานั้นไม่เคยเห็นเจียงฮ่าวเล่นกีฬาเลย จึงไม่แปลกที่เขาจะมองข้าม
โจวหยูในตอนนี้ได้มองไปยังเจียงฮ่าวและได้พูดขึ้นมา
“ฉันหาไอ้เวรพวกนั้นไม่เจอน่ะ”
เมื่อเกาเหวินได้ยินดังนั้นก็ได้มีท่าทีร้อนรนในทันที
“ไอ้ฉิบ…ไอ้เวรพวกนั้นไปไหนกันหมดวะ”
ตอนนี้เอง โจวหยูได้มีท่าทีกระอักกระอ่วนเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมา
“เอิ่ม เจียงฮ่าวบอกว่าเขารู้วิธีเล่นแล้วก็โดนเขาลากมานี่เลยเนี่ยแหล่ะ”
เมื่อได้ยินดังนั้น ใบหน้าของเกาเหวินเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อในทันที
“เจียงฮ่าวเนี่ยนะ”
เป็นครั้งแรกที่เจียงฮ่าวตกเป็นเป้าสายตาของเกาเหวิน
“เจียงฮ่าว ในรู้วิธีเล่นจริงๆใช่รึเปล่า ครั้งนี้เราต้องสู้กับไอ้พวกแรงเหลือ(แรงวัวแรงควาย)ของทีมนักกีฬาโรงเรียนเลยนะ”
อีกทางหนึ่ง เพื่อนร่วมทีมคนอื่นที่ได้ยินก็ส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยในทันที
“แล้ว ต่อให้นายเล่นเป็นแต่ถ้าไม่ได้แกร่งพอจะแย่เอานะ ฉันว่าอย่าดีกว่า”
“ใช่ แค่รู้วิธีเล่นยังไม่พอหรอกในเกมนี้น่ะ”
“….”
เจียงฮ่าวเองก็ไม่ได้โกรธเคืองแม้แต่น้อยที่เพื่อนร่วมห้องจะสงสัยเขา นั่นก็เพราะตัวเขาเองก็ไม่เคยเล่นให้ใครเห็นจริงๆนั่นแหล่ะ
แต่เขานั้นมีตัวช่วยขั้นเทพอยู่
“เรื่องทักษะการเล่นนั้นเดี๋ยวพวกนายก็จะได้เห็นเองแหล่ะน่า ถ้าไม่ดีจริงๆอย่างน้อยๆฉันก็ยังคอยเป็นตัวกันให้พวกนายได้ ระหว่างนี้พวกนายเองก็ส่งคนไปหาตัวแทนนักกีฬาคนอื่นก็พอ เมื่อเจอแล้วค่อยเปลี่ยนตัวออกมาทีหลัง”
เจียงฮ่าวเสนอทางเลือกออกมา
ในตอนนี้เอง ไอ้ยักษ์จากทีมนักกีฬาโรงเรียนได้ตะโกนออกมาว่า
“ไอ้เวรพวกนั้นน่ะ พวกแกเจอคนที่กำลังตามหาแล้วใช่รึเปล่า ถ้าเจอแล้วก็อย่ามาถ่วงเวลาเลยโว้ย รีบๆมาให้พวกฉันเชือดทิ้งซะดีๆ”
สมาชิกทีมนักกีฬาโรงเรียนเองก็ได้โห่ร้องออกมาอย่างถากถาง
“ใช่แล้ว แค่นี้ก็กลัวเหรอวะ ถ้ากลัวก็เลิกเล่นบาสไปเลยไป๊”
“ว่าไงไอ้ขยะ กล้าสู้กับพวกเรารึเปล่า”
“…”
เกาเหวินและพวกกำลังคิดเกี่ยวกับข้อเสนอของเจียงฮ่าวในทันทีพลางหันไปจ้องมองทีมนักกีฬาโรงเรียนอย่างโกรธแค้น
พวกเขาทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว
เขาได้หันมาทางเจียงฮ่าวในทันทีด้วยสายตาที่คาดหวัง
“ก็ดี เอาเป็นทำตามที่เจียงฮ๋าวว่าแล้วกัน โจวหยู ให้คนในห้องเราไปตามหาไอ้เวรตัวแทนนักกีฬาพวกนั้นมาให้ได้”
ส่วนฉัน กัวฉี หลิวลี ฮวงเหวินจี้ เจียงฮ่าว จะลงสนามไปก่อน
หลังจากได้ยินดังนั้น โจวหยู ได้ให้เพื่อนร่วมชั้นช่วยตามหาตัวแทนนักกีฬาของห้องในทันที
“หลิวเปียว พวกเราได้คนครบแล้ว พวกเราไม่เชื่อหรอกว่าจะต้องให้คนอย่างพวกแกมาสอนสั่งน่ะ”
เกาเหวินและพวกได้ลงไปในสนามเพื่อเผชิญหน้ากับอีกฝั่งที่มีรูปร่างค่อนข้างใหญ่กว่าอย่างห้าวหาญ
