บทที่ 70 ไอ้เข้ก็กลัวตาย
“เฮ้ยยยยย/หวา…/กรี๊ดดดด”
ทุกๆคนที่เห็นฉากนี้ต่างก็กรีดร้องออกมา บางคนก็เผลอปิดตาตัวเองในทันที
ในขณะเดียวกัน หัวสมองของเจียงฮ่าวที่กำลังลอยอยู่กลางอากาศก็ได้พลันเจ็บจี๊ดราวเข็มทิ่มแทง พร้อมกับทั่วทั้งร่างที่ขนลุกขนชัน
เมื่อหันกลับไปโดยสัญชาตญาน เขาก็ได้เห็นปากที่อ้ากว้างของจระเข้ที่เต็มไปด้วยฟันที่เรียงรายทยานมาหาตน นี่ทำให้เจียงฮ่าวที่ในตอนนี้ลงสู่พื้นแล้วได้ตั้งท่าและเตะไปยังขากรรไกรส่วนล่างจนเบี้ยวผิดรูปในบัดดล
ด้วยความแข็งแกร่งของร่างกายที่บังเกิดจากทักษะของร่างกายต่างๆนั้นได้บังเกิดเสียงขึ้นมาอย่างดังลั่น
“แคร้ก”
“ตูม”
ตามมาด้วยเสียง ซ่า… ของน้ำที่กระจายไปทั่วในทันที
นั่นคือเสียงของจระเข้ที่ถูกเจียงฮ่าวเตะกระเด็นกระดอนไปบนผิวน้ำและจมลงไปอย่างรวดเร็วจนน้ำกระจายไปทั่ว
ในทันทีที่ได้ยินเสียงน้ำกระจาย ทุกคนได้เปิดตาขึ้นมาดูทีละน้อยราวกับจะแอบมองใครสักคนเพราะไม่อยากเห็นภาพที่สมควรจะเกิดขึ้น
แต่สิ่งที่ทุกคนคิดว่าจะเกิดขึ้นกลับไม่ได้เป็นอย่างที่คิดแต่อย่างใด
และนี่ทำให้ทุกคนได้ตกตะลึงในทันทีเมื่อเห็นเจียงฮ่าวได้ตั้งท่าข้างไว้หลังจากเตะจระเข้ไปแล้วโดยไม่มีแม้รอยขีดข่วน
และเมื่อทุกคนได้มองไปในน้ำตรงหน้าเจียงฮ่าวนั้น พวกเขาเห็นเพียงน้ำที่กำลังกระเพื่อมอยู่เพียงเท่านั้น
แต่ไม่นานนัก สีน้ำที่อยู่ตรงน้ำของเจียงฮ่าวก็ได้เปลี่ยนไปราวกับมีใครทำสีแดงหกลงไปในน้ำ
เมื่อเห็นฉากนี้ยิ่งทำให้ทุกคนตกตะลึงมากกว่าเดิม
“ม มะ มี มีใครโดนกัดเหรอ”
อย่างไรก็ตาม เมื่อทุกคนมองไปยังเจียงฮ่าวและแม่ของเด็กที่กำลังนั่งมองเจียงฮ่าวอย่างตาไม่กะพริบ นี่ยิ่งทำให้ทุกคนรุ้สึกผิดสังเกตในทันที
และเป็นตอนนี้ หัวๆหนึ่งที่ราวกับเคลือบไปด้วยเกราะ ค่อยๆลอยตัวขึ้นมายังเบื้องหน้าของเจียงฮ่าว
ที่น่าตกตะลึงกว่าสิ่งใดก็คือต่อหน้าทุกคนนั้น ในตอนนี้ สัตว์ที่ดุร้ายจนทุกคนต่างก็ต้องขวัญหนีดีฝ่อในทันทีที่เห็น ดวงตาของมันในตอนนี้กลับมองเจียงฮ่าวอย่างหวาดกลัวจนเห็นได้ชัด
ขณะเดียวกัน ที่บริเวณมุมปากของมันก็ได้มีเลือดไหลรินไม่ขาก และขากรรไกรล่างของมันลอยไปมาไม่อยู่นิ่งราวกับได้หักหลุดจากเดิมไปแล้ว
เมื่อเห็นฉากนี้ ทุกคนต่างตกตะลึง
“มะมะไม่จริง..น่า ฉิบ… ฉันกำลัง…ไม่สิ ตาไม่ฟาด แล้วทำไมปาก..ล่างของมันหักล่ะ”
“เฮือกก ฉันก็เห็นแบบเดียวกับนาย”
“เดี๋ยวนะ พวกนายคิดเหมือนฉันไหมว่ามันกำลังกลัว”
“…”
ในตอนนี้ ทุกคนกำลังตกตะลึงกันอย่างหนัก โดยไม่มีใครเห็นเลยสักนิดว่าเหตุที่เกิดขึ้นนี้เป็นเพราะเจียงฮ่าวเตะไปที่ขากรรไกรของจระเข้
อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้สำหรับเจียงฮ่าวแล้วไม่ได้น่าประหลาดใจแต่อย่างใด เพราะเขาได้คอยดูข้อมูลของตนจากระบบอยู่เรื่อยๆ และทำให้รู้ว่าตอนนี้เขานั้นมีความแข็งแกร่งยามออกแรงอยู่อย่างน้อยก็ 800 ปอนด์
เมื่อเจียงฮ่าวไม่ได้รู้สึกถึงอันตรายจากทักษะสัมผัสภยันตรายอีกต่อไป เขาก็หันไปมองแม่ของเด็กน้อยที่เขาช่วยไว้แทน ก่อนจะเดินถอยหลังร่นไปที่เธอ
ขณะเดียวกันที่ผิวน้ำ จระเข้ที่มองเจียงฮ่าวที่ตกใจกลัวจนต้องอยู่นิ่งๆ เมื่อเห็นเจียงฮ่าวไม่ได้สนใจมันแล้ว มันจึงรีบว่ายน้ำหนีไปในทันที
และในตอนนี้ใบหน้าของทุกคนต่างก็แสดงออกมาว่าไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น
“จระเข้….กลัว….ไอ้หนุ่มนั่น…เหรอ”
“ไม่จริงน่า นี่…อย่าบอกนะว่าที่ขากรรไกรของมันหักเป็นเพราะเด็กหนุ่มคนนี้”
“เป็นไปไม่ได้น่า นั่นมันจระเข้เลยนะ”
“…”
อย่าว่าแต่คนอื่นเลย แม้แต่เจียงฮ่าวเองก็ยกต้องอึ้งๆไปเหมือนกันเมื่อเห็นว่าจระเข้ตัวนั้นตื่นกลัวเขาจนต้องหนีไป
ถึงแม้จะยังอึ้งๆ แต่ในที่สุด เขาเองก็อดที่จะถอนใจอย่างโล่งอกไม่ได้ที่เรื่องทุกอย่างจบลงแล้ว
เป็นตอนนี้ที่เจียงฮ่าวหันไปยังแม่ของเด็กน้อยที่ตนได้ช่วยเอาไว้
ตอนนี้ทุกคนที่ตั้งสติได้ก็เริ่มเคลื่อนไหวกันอีกครั้ง บางคนเรียกรถพยาบาล บางคนโทรไปยังหน่วยงานท้องถิ่นเพื่อรายงานการพบเห็นจระเข้ในแม่น้ำ
หลังจากแน่ใจแล้วว่าจระเข้ไปแล้วจริงๆ ทุกคนได้ลงไปช่วย และจังหวะนี้เองที่เจียงฮ่าวพยายามจะเร้นกายอีกครั้ง
เทียนทงในตอนนี้ได้พุ่งตรงไปกอดแขนเจียงฮ่าวอีกครั้งโดยไม่สนว่าเขาจะเปียกปอนขนาดไหนก็ตาม
เธอพูดออกมาด้วยเสียงแหบพล่าที่เต็มไปด้วยความห่วงใย
“เป็นอะไรรึเปล่า”
