ตอนที่ 155 เธอเป็นตัวปัญหา
“ใช่แล้ว พ่อต้องดูแลสุขภาพนะคะ แม่กับหนูเป็นห่วง”
เฉียวหรุ่ยมองไปที่แม่และลูกสาวที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล จากนั้นก็หันไปทางเฉียวเมียนเมียน ซึ่งมีสีหน้าเย็นชาและแข็งกระด้าง
“โชคดีที่ฉันยังมีเธอสองคน ไม่มีใครสนใจฉันอีกแล้ว ฉันควรจะรู้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้”
“แต่แต่หมายังรักเจ้าของ แต่ลูกสาวคนหนึ่งที่ฉันเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก ไม่รู้จักกระทั่งว่าควรกตัญญูยังไง?”
เฉียวอันซิน มีความสุขมากที่ได้ยินเช่นนั้น
เฉียวอันซินจงใจยั่วให้เฉียวเมียนเมียนโกรธ เมื่อเธอเห็นว่าพ่อของเขากําลังเฝ้าดูพวกเขาอยู่
เธอต้องการให้เฉียวเมียนเมียนอารมณ์เย็น
ยิ่งเฉียวเมียนเมียนโกรธและเข้มแข็งมากเท่าไหร่ ตัวเธอก็จะดูมีสติและน่าเชื่อถือมากขึ้นเท่านั้น
ความผิดหวังของพ่อเฉียว ที่มีต่อเฉียวเมียนเมียนมีอยู่ลึก ๆ เท่านั้น
เฉียวอันซินรู้ว่าความสัมพันธ์ของพ่อเฉียวกับเฉียวเมียนเมียนไม่สามารถแตกหักกันได้เพียงชั่วข้ามคืน
แต่ถ้าเธอทําร้ายเขามากขึ้นทุกครั้ง ในที่สุดเขาก็แพ้เธออย่างเต็มที่
เมื่อถึงเวลานั้นเขาจะถูกตัดขาดออกจากวงศ์ตระกูล
เฉียวหรุ่ยยิ้มเยอะ
“เธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อพบฉัน ฉันคิดว่าใครก็ตามนอกจากแม่ของเธอ ก็ไม่มีค่าในสายตาของเธอหรอก”
“ใช่แล้ว” หลินฮุ่ยเซินเย้ยหยัน
“คุณรักลูกสาวคนนี้เปล่าประโยชน์เสียจิง คุณปฏิบัติต่อเธอเหมือนอัญมณีล้ําค่ามาโดยตลอด แต่เธอไม่ได้สนใจคุณในฐานะพ่อเสียด้วยซ้ํา”
“ย้อนกลับไปตอนที่คุณไม่สบายสิ ฉันโทรหาเธอให้กลับบ้านเพื่อมาดูแลคุณบ้าง แต่เธอมาหรือเปล่าล่ะ ส่วนอันซินรีบเดินทางกลับจากต่างประเทศทันทีที่เธอรู้เรื่องนี้”
“แค่นี้ก็บอกได้แล้วว่าลูกสาวสองคนของคุณ คนไหนที่ห่วยใยคุณอย่างแท้จริง”
ท่าทีของเฉียวหรุ่ยดูแย่มาก
เขาผิดหวังกับเฉียวเมียนเมียนมากยิ่งขึ้นเมื่อเขาหันไปมองเธออีกครั้ง
“เธอไม่กลับมาบ้านสองเดือนแล้ว แล้วยังจะมายุ่งวุ่นวายอะไรในบ้านเอาปานนี้”
เฉียวเมียนเมียนรู้ว่าไม่มีที่สําหรับเธอในบ้านนี้อีกต่อไป
เธอรู้ด้วยว่าเฉียวหรุ่ยในตอนนี้ ไม่ใช่เฉียวหรุ่ยที่เธอรู้จักอีกต่อไป
เขามีที่ว่างสําหรับเฉียวอันซิน และแม่ของเธอในใจเพียงเท่านั้น
พวกเขาเป็นภรรยาและลูกของเขา ทั้งสามคนแค่นั้นที่เป็นครองครัวเดียวกัน
แต่เธอ…
เธอเป็นเพียงความหลังสําหรับเขา
ถึงกระนั้นหัวใของเธอก็ยังคงปวดร้าวเมื่อเห็นว่าเฉียวหรุ่ยอารมณ์เสียแค่ไหนกับเธอ
เธอเจ็บปวด…
ณ จุดนี้เธอรู้ชัดเจนกว่าเมื่อก่อนว่าเธอไม่เหลือตัวตนอยู่ที่นี่แล้ว
เธอมีนามสกุลเฉียว แต่ไม่มีใครในตระกูลเฉียวใส่ใจเธอจริง ๆ ไม่เว้นแม้แต่พ่อที่เคยรักเธอ
คําพูดดูถูกและเหยียดหยามของเฉียวหรุ่ยทําให้เธอรู้สึกจุกที่คอ
เฉียวเมียนเมียนมองไปที่เฉียวอันซินและหลินฮุ่ยเซิน สองคนกําลังยิ้มอย่างพอใจ เธอหันไปหาพ่อและพูดว่า
“ก็ไม่รู้สิคะ ว่าฉันจะมีความสามารถพอที่จะทําให้บ้านหลังนี้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือได้จริง ๆ ไหม”
