ตอนที่ 37: ตัวปัญหา
ในตอนนี้ ทั้งชายวัยกลางคนและผู้จัดการต่างก็กำลังนั่งคุยกันอยู่ข้างระเบียงในคาสิโน ผู้จัดการพลันรินชาให้ชายวัยกลางคนพร้อมกับเผยท่าท่ีสุดเคารพรัก
ทว่า ชายวัยกลางคนพลันกล่าวคำถามขึ้นมา “ผ่านไปตั้งยี่สิบนาทีแล้วนะ หมอนั่นหมดตัวหรือยัง?”
ชายที่ถูกสั่งให้ไปจับตาดูเสี่ยวเฉิงพลันเดินเข้ามาพร้อมกล่าวคำพูด “ท่านซานครับ ดูเหมือนว่าไอ้เจ้าหน้าที่ตำรวจคนนั้นจะโชคดีมากเลยครับ”
ท่านซานหยุดจิบชาทันที “ตอนนี้มันได้มาเท่าไหร่แล้ว?”
“หนึ่งหมื่นแล้วครับ”
“อ่า ถ้าแค่นั้นก็ยังไม่เป็นไร การเปลี่ยนจากเงินหมื่นเป็นเงินแสนก็ยังเป็นเรื่องที่ยากมากอยู่ แล้วหมอนั่นเล่นอยู่โต๊ะไหนล่ะ?”
“โต๊ะที่ยี่สิบสองครับ โต๊ะไฮโล”
ท่านซานพลันวางถ้วยน้ำชาลง “งั้นก็หาใครสักคนไปสอนให้หมอนั่นรู้จักวิธีเล่นไฮโลหน่อยไป”
ลูกน้องพลันพยักหน้าและเดินออกไป
อีกด้านหนึ่ง เสี่ยวเฉิงเองก็กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะยี่สิบสอง แต่ทว่า ยังมีเหล่านักพนันอีกหลายสิบคนเลยที่กำลังยืนอยู่ข้างหลังเขา พวกเขาถึงกับเบียดเสียดกันเข้ามาจนเซินเหยาต้องถอยออกไปยืนอยู่ด้านข้าง “นี่! อย่าดันมาทางนี้สิ!”
ผู้คนที่กำลังเบียดเสียดอยู่ข้างหลังต่างก็เดินมาที่โต๊ะยี่สิบสองเพื่อมุงดูทักษะการพนันของเสี่ยวเฉิง อันที่จริง พวกเขาต้องการที่จะวางเดิมพันตามเสี่ยวเฉิง ถึงตอนนี้เวลาจะผ่านมายี่สิบนาที แต่เสี่ยวเฉิงก็แทงถูกไปเจ็ดรอบติดกันแล้ว
เหล่านักพนันที่เคยดูถูกเสี่ยวเฉิงตั้งแต่ตอนแรกพลันแปรเปลี่ยนความรู้สึกจากเย่อหยิ่งมาเป็นตกใจแทน ถึงกระนั้น เซินเหยาเองก็รู้สึกว่าการวิเคราะห์ของเธอทุกครั้งนั้นมีเหตุผล แต่เสี่ยวเฉิงก็ทำทีเหมือนไม่ได้คิดอะไรและวางเดินพันตรงข้ามเธอทุกครั้ง และสุดท้าย มันก็กลับกลายเป็นว่าเสี่ยวเฉิงนั้นถูกทุกครั้งไป ตลอดเวลาที่เซินเหยาพูดออกมา สุดท้ายเธอก็จะต้องเผยหน้าแดงและแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องเพราะความอับอายทุกครั้งที่เจ้ามือเปิดถ้วย
นอกจากนี้ หญิงวัยกลางคนที่เดิมพันตามเสี่ยวเฉิงมาตั้งแต่รอบที่สามก็พลันกล่าวคำพูดสุดผ่อนคลายขึ้น “เขาเดาถูกตั้งเจ็ดครั้งติดต่อกันแล้วนะ” ทันทีที่เธอพูดจบ ทุกคนก็ต่างวิ่งเข้ามายืนอยู่รอบตัวเสี่ยวเฉิงพร้อมเผยแวดตาสุดชื่นชมราวกับกำลังคิดว่าผู้ชายคนนี้ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่
ในตอนนั้นเอง เซินเหยาก็พลันตระหนักได้ว่าเสี่ยวเฉิงมีชิปมูลค่าหนึ่งหมื่นหยวนอยู่ในมือแล้ว
จากหนึ่งร้อยเป็นหนึ่งหมื่นภายในยี่สิบนาที และในทุกการเดินพัน เสี่ยวเฉิงก็จะทุ่มวางเดิมพันแบบหมดหน้าตักตลอด ถึงแม้ว่าคืนนี้เสี่ยวเฉิงจะแพ้กลับไป แต่เซินเหยาก็พลันคิดไปแล้วว่าเขาเป็นผู้ชายที่น่าทึ่งไม่น้อยเลย
เธอมองไปยังแผ่นหลังเสี่ยวเฉิงพร้อมกับเท้าคาง เซินเหยาพลันคิดเสี่ยวเฉิงเป็นผู้ชายที่คาดเดาได้ค่อนข้างยาก
ทว่า ทันใดนั้นเอง เจ้ามือก็บอกกล่าวกับทุกคนว่าตนปวดท้องและต้องการไปเข้าห้องน้ำ หลังจากนั้นไม่นาน พนักงานอีกคนก็เข้ามาทำหน้าที่แทน พนักงานเผยยิ้มและกล่าวคำพูดกับเสี่ยวเฉิง “แค่คุณชนะสามหรือไม่ก็สี่ครั้งติดกันก็เรียกได้ว่าดวงดีมากแล้ว แต่นี่คุณชนะไปตั้งเจ็ดรอบติดแหนะ! แบบนั้นเขาเรียกกันว่ามืออาชีพเลยล่ะครับ อันที่จริง พวกมืออาชีพจะดวงดีขนาดคุณหรือเปล่ายังไม่รู้เลย แต่ยังไงก็เถอะ ผมอดสงสัยไม่ได้จริง ๆ เลยว่าคุณอาจจะกำลังโกงอยู่หรือเปล่า…”
“พวกคุณเป็นคนเขย่าถ้วย แต่มาอ้างว่าฉันกำลังโกงเนี่ยนะ? จะไม่ให้คนเล่นได้เงินเลยหรือยังไงกัน?” เสี่ยวเฉิงเผยยิ้มออกมา
นักพนันหลายสิบคนรีบตะโกนสนับสนุนเสี่ยวเฉิงแทบจะทันที “ใช่! ถ้าเขาชนะเจ็ดครั้งติดต่อกันแล้วจะทำไมล่ะ? แล้วถ้าเขาต้องแพ้เจ็ดครั้งติดต่อกันล่ะ? พวกนายก็คงจะไม่คิดแบบนั้นใช่ไหม? อีกอย่าง พวกนายก็เป็นถึงคนเขย่าถ้วย หน้าที่ของชายคนนี้ก็แค่โยนเงิน แขนของเขายังยาวไม่ถึงถ้วยเลยด้วยซ้ำ แล้วกล้ามากล่าวหาว่าคนเล่นโกงได้ยังไงกัน?”
อันที่จริง พนักงานคนใหม่ก็แค่อยากจะชวนคุยและพูดเล่น เขาก็รีบขอโทษเสี่ยวเฉิงทันทีที่เห็นว่าตนกำลังถูกนักพนันคนอื่นรุมด่า “ผมก็แค่ล้อเล่นเอง… มาเล่นกันต่อเลยเถอะ”
แต่แล้ว เสี่ยวเฉิงก็พลันสังเกตเห็นว่าพนักงานคนใหม่กำลังทำบางอย่างกับถ้วยในระหว่างที่เขาเบี่ยงเบนความสนใจของทุกคนด้วยการชวนคุย ถึงกระนั้น พนักงานเองก็ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าเสี่ยวเฉิงนั้นคอยสอดส่องและจ้องมองเขาอยู่ตลอดเวลา แม้ว่าเสี่ยวเฉิงจะไม่รู้ว่าพนักงานใหม่ทำอะไรกับถ้วย แต่ประสาทรับเสียงของเขาก็สามารถสัมผัสได้ถึงลูกเต๋าที่กำลังกลิ้งไปมาอยู่ภายใน… นอกจากนี้ การที่พนักงานแอบทำเช่นนั้นก็หมายความว่าผลลัพธ์ที่เสี่ยวเฉิงได้ทำนายไว้ก่อนหน้านี้ว่าลูกเต๋าทั้งสองจะออกต่ำหรือสูงก็ได้ถูกปรับเปลี่ยนไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“วางเดิมพันของคุณเลยครับ” พนักงานใหม่มองไปยังเสี่ยวเฉิงและเผยยิ้ม
