ราชันเทพสงคราม[唐寅在异界] – บทที่ 116

บทที่ 116

ด้วยความที่เมืองเพิ่งได้รับการขยายต่อเติม จึงทำให้มีหน่วยทหารกองใหม่เพิ่มมากขึ้น ดังนั้นพวกทหารส่วนใหญ่จึงไม่รู้จึงพวกทหารหน้าใหม่เสียเท่าไหร่ อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่าเฉิงจินพูดอย่างมั่นใจแบบนี้ พวกเขาก็พากันเชื่อว่าอีกฝ่ายคงไม่ได้โกหก

เฉิงจินไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น เขาคว้าคอคนรับใช้ผู้นั้นและเดินตรงไปยังห้องนอนของหวังเหมิง

เมื่อเข้าไปถึงประตู ก็พบเข้ากับชายร่างอ้วนวัยกลางคนเดินออกมาด้วยความหงุดหงิด “พวกเจ้าเป็นบ้าอะไรกัน ? ทำไมเสียงดัง…”

คนอื่นอาจไม่รู้จักเฉิงจิน แต่หวังเหมิงจำได้เป็นอย่างดี เพราะเคยพบกันมาก่อน ทว่าก็รู้เพียงว่าเป็นคนสนิทของถังหยินและไม่ได้มีอะไรมากกว่านี้ ชายอ้วนตะลึงและถามอย่างสงสัย “เจ้า…”

เฉิงจินเข้ามาบีบคอเขาไว้ทันที “เจ้าขุนนางสารเลวชาติหมา !”

หวังเหมิงตะลึงหลังจากที่ได้ยินคำนั้น เขาถามอย่างสงสัย “เจ้าหมายความว่ายังไง ?”

“นั่นสินะ” เฉิงจินบีบคออีกฝ่าย ดันชายร่างอ้วนกลับเข้าไปในห้อง “ไหนเจ้าลองบอกมาสิว่าเงินนับล้านที่อยู่ในห้องลับนั่นคืออะไร ?”

ได้ยินแบบนี้ชายอ้วนก็งุนงงไปชั่วขณะ จากนั้นก็พลันตัวสั่นเทา อีกฝ่ายล่วงรู้ถึงห้องลับได้ยังไงกัน ? แล้วทำไมถึงรู้ไปถึงจำนวนเงินด้วย นอกจากข้ารับใช้ทั้ง 2 คนของเขาแล้ว มันไม่ควรมีใครอื่นรู้เรื่องนี้สิ !

เฉิงจินลากคอหวังเหมิงไปที่โต๊ะ หยิบพู่กันกับกระดาษมายัดในมือของเขา “เขียนลงไปให้หมดว่าเจ้าได้กระทำชั่วอะไรไปบ้าง โกงกินไปเท่าไหร่แล้ว เขียนมาให้หมด !”

ชายอ้วนที่ได้สติ พลันหัวเราะอย่างมาอย่างสั่นเครือ ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว “ท…ท่ะ…ท่านแม่ทัพท่านกำลังเข้าใจผิด เงินนั่นคือเงินที่สหายข้าฝากข้าไว้”

เฉิงจินไม่เชื่อเรื่องนี้แล้วเย้ยหยัน “อย่าโกหกไปเลยน่า เดี๋ยวจะเจ็บตัวเอานะ” พูดจบเขาก็ชกเข้าใส่ท้องชายอ้วนเต็มแรง

หวังเหมิงเป็นแค่คนธรรมดา เมื่อโดนอัดเข้าไปแบบนี้ก็ทำให้เขากรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด และล้มตัวลงไปบนพื้น

เฉิงจินชักหมัดออกมา เผยให้เห็นมือของเขาที่มีหมอกสีดำเป็นเกราะห่อหุ้มอยู่

เขาขยับนิ้วทั้งห้า ก่อนจะตามมาด้วยเสียงกระดูกข้อมือของหวังเหมิงที่เริ่มหักจากด้านในแล้วบิดไปมา

มันคือความเจ็บปวดลึกล้ำแสนสาหัสที่คนธรรมดาไม่อาจทนทานได้ เขาร้องออกมาอย่างเวทนา ตาเหลือกขึ้นบน

ในเวลาเดียวกัน ก็ได้มีเสียงร้องออกมาจากอีกฝั่งหนึ่งของห้อง เฉิงจินหันไปมองต้นเสียง ก่อนพบกับหญิงสาวที่แต่งงานแล้วอยู่บนเตียงในสภาพเนื้อตัวสั่นเทา

ชายหนุ่มไม่สนใจ หันกลับมามองหวังเหมิง ก่อนพบว่าชายร่างอ้วนหมดสติไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงจิ้มสะกิดร่างของชายอ้วน

เฉิงจินโยนพู่กันที่อาบไปด้วยหมึกดำแล้วไปบนพื้น ก่อนตะโกน “เขียนซะ ! ถ้าไม่เขียนละก็แกตาย !” เขาโบกมือข่มขู่ “ถัดจากข้อมือ ข้าจะหักขาเจ้า ขยี้ลูกตา ชกจมูก ก่อนปิดท้ายด้วยการหักคอ !”

หวังเหมิงกรีดร้องออกมาด้วยความเป็นปวด หากแต่ก็ไม่กล้ามองแขนตัวเอง ใบหน้าของเขาซีดเซียว “ข้าคือขุนนาง ที่ประจำการที่แห่งนี้ตามคำสั่งของราชสำนัก เจ้ามันสามหาวยิ่งนัก อย่าคิดว่าข้าจะปล่อยเจ้าไปต่อให้จะต้องตายก็ตาม…”

ชายหนุ่มพยักหน้า “ในเมื่อเจ้าอยากจะเป็นแบบนั้น งั้นข้าก็จะสงเคราะห์ให้ !” ว่าแล้วเขาก็จับไปที่หัวเข่าของหวังเหมิง

ชายอ้วนรีบปฏิเสธทันที “ช้าก่อน ช้าก่อน ! ท่านแม่ทัพ ตราบเท่าที่ท่านปล่อยข้าไป ข้าจะยกเงินให้ท่านเท่าไหร่ก็ได้ !”

ราวกับเขาได้ยินมุกตลกที่ฝืดที่สุดในโลก เฉิงจินยิ้มออกมาอย่างช้า ๆ “ถ้าเป็นเรื่องเงินข้าคงไม่เข้าร่วมกองทัพหรอก ด้วยพลังของข้า เพียงไม่นานข้าก็รวยได้แล้ว แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการ เจ้ามันคนเลวทรามที่จะพาทุกอย่างให้ล่มจม แล้วแบบนี้จะให้ข้าปล่อยเจ้าไปได้อย่างไร ?!” พูดจบเฉิงจินก็พลันทำการบีบหัวเข่าของหวังเหมิงเบา ๆ ก่อนจะใส่แรงเพิ่มขึ้นในทุก ๆ ชั่วลมหายใจ

เขาค่อย ๆ เพิ่มแรงขยี้หัวเข่าของชายอ้วนไปเรื่อย ๆ เพื่อให้อีกฝ่ายได้ลิ้มรสความเจ็บปวดได้อย่างเต็มที่

หวังเหมิงกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่จะยอมแพ้

“ข้าจะเขียน ข้าจะเขียน ! ข้ายอมแล้ว…” เขากรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลออกมาปะปนไปหมดทั้งใบหน้า

“เยี่ยมมาก” เฉิงจินพยักหน้าให้อย่างพึงพอใจแล้วยื่นกระดาษให้เขา

ชายอ้วนเขียนข้อความทุกอย่างที่เกี่ยวกับการคดโกงของเขาอย่างสิ้นหวัง บนกระดาษแผ่นนั้น เต็มไปด้วยกลวิธีมากมาย ไม่ว่าจะเป็นการเก็บภาษีที่สูงลิ่ว ไปจนถึงการใช้นักเลงไปเก็บค่าคุ้มครองจากเหล่าร้านค้าทั้งหลาย

หลังเขียนเสร็จ เฉิงจินก็หยิบกระดาษขึ้นมา ก่อนจะใช้มีดกรีดนิ้วของอีกฝ่ายเพื่อประทับลายนิ้วมือไว้เป็นหลักฐานบนกระดาษ

ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอก เขารู้ว่างานนี้มันเสี่ยงมาก ถ้าเกิดว่าอีกฝ่ายปฏิเสธจนตายละก็ เขาคงไม่มีหน้ากลับไปหาถังหยินแน่ เพราะยังไงเสียหวังเหมิงก็เป็นถึงเจ้าเมืองเฮิง ด้วยตำแหน่งแบบนี้อาจจะมีปัญหาในภายหลังถ้าหากเขาเป็นอะไรไป

จากนั้นก็พลันมีเสียงฝีเท้ามากมายดังขึ้น ตามมาด้วยประตูจวนที่เปิดออกจนสุด ก่อนที่จะมีทหารจำนวนมากเดินเข้ามา

พวกทหารยามภายในจวนที่เห็นดังนั้นต่างก็กลัวจนหนีกระจายไปคนละทาง

กองทหารจำนวนมากเหล่านั้น มาพร้อมกับถังหยินที่เดินปรากฏตัวออกมาท่ามกลางฝูงชน และที่ด้านข้างตัวเขานั้น ก็มีโอชิงและหยวนจี้เดินติดตามมาไม่ห่าง

ด้วยการนำทางของโอชิง ทั้ง 2 หนุ่มก็ได้พบเข้ากับคลังลับของหวังเหมิงที่เก็บเงินเอาไว้จำนวนมาก

ถ้าไม่นับเรื่องเงินละก็ สิ่งของที่อยู่ในห้องนี้เองก็มีมูลค่าที่มากมายมหาศาลพอ ๆ กัน

ถังหยินไม่เคยเห็นเงินมากมายขนาดนี้มาก่อนในชีวิต

ในเวลาเดียวกัน หยวนจี้ที่ตามมาเองก็ตะลึงจนใบหน้าแดงก่ำ เขาเป็นคนที่จัดการเรื่องภายในทุกอย่าง ดังนั้นจึงไม่อาจหนีพ้นความผิดที่ไม่อาจจัดการเรื่องนี้ได้เลย !

จริง ๆ แล้วหยวนจี้นั้นต้องเป็นคนดูแลคัดเลือกพวกขุนนาง แต่ด้วยความที่งานยุ่งมาก จึงไม่ได้ลงไปตรวจสอบคนพวกนี้อย่างจริงจังนัก ทำให้เขาไม่อาจตรวจพบการโกงกินเหล่านี้ได้

หยวนจี้อับอายเป็นอย่างมาก ดังนั้นหลังจากที่พวกถังหยินออกจากห้องลับไปแล้ว เขาจึงหันกลับมาก้มหัว และโค้งคำนับลงต่ำ “นายท่าน นี่เป็นความผิดของข้าน้อยเองที่ไม่ได้ใส่ใจเรื่องเหล่านี้”

ถังหยินเป็นคนใจกว้าง เขาไม่ได้ถือโทษโกรธเคืองแต่อย่างใด “นี่ไม่ใช่ความผิดของเจ้าหรอกหยวนจี้ คนผิดคือหวังเหมิงต่างหาก”

หยวนจี้ที่ได้ยินเช่นนั้น ไม่ได้รู้สึกสบายใจขึ้นแต่อย่างใด หากแต่กลับยิ่งรู้สึกอับอายมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก !

เขายิ้มแห้ง ๆ ออกมาแล้วส่ายหัว พร้อมกับตั้งมั่นกับตนเองเอาไว้ ว่าต่อแต่นี้ไปจะใส่ใจมากกว่านี้ !!!

ถังหยินถามเจียฉี “แล้วเฉิงจินล่ะ ?”

“นายท่าน หัวหน้าเขาอยากพบท่านในห้องของหวังเหมิง !”

ได้ยินเช่นนั้น ชายหนุ่มก็พลันเรียกตัวนายทหารให้พาไปยังห้องนอนของหวังเหมิงในทันที

เมื่อไปถึง เขาก็เห็นเฉิงจินกำลังทรมานหวังเหมิงอยู่ และทันทีที่อีกฝ่ายเห็นถังหยิน เขาก็พลันเข้ามาต้อนรับทันที “นายท่าน” จากนั้นก็ยื่นใบสารภาพของชายอ้วนให้

ถังหยินเงยหน้าขึ้น บอกให้อีกฝ่ายไม่ต้องมากพิธี ก่อนรับใบนั้นมาแล้วอ่านอย่างจริงจัง “เพื่อให้เขตปิงหยวนกลับสู่ความสงบสุขและเจริญรุ่งเรือง ข้าจึงขอประกาศให้มีการลดหย่อนภาษี แต่เจ้าก็ยังขัดต่อคำสั่งของข้างั้นหรือ ?”