พื้นที่ภายในรถค่อนข้างปิดมิดชิด ต่อให้เฉียวชูเฉี่ยนไม่ได้เปิดลำโพง เฉินเป่ยชวนก็ได้ยินทุกคำพูดของลู่ฉี ไม่มีการตกหล่นอยู่ดี ซึ่งแต่ละคำพูดนั้นแสดงออกถึงความเป็นห่วงเป็นใยไม่จบไม่สิ้น ทำให้สีหน้าของเขาอึมครึมในทันที
เฉินเป่ยชวนเปลี่ยนเกียร์และเหยียบคันเร่ง ความเร็วที่เพิ่มสูงขึ้นสร้างความตกใจให้
เฉียวชูเฉี่ยนเป็นอย่างมาก
เธอหันข้างไปก็เห็นเฉินเป่ยชวนจุดไฟบุหรี่ด้วยมือเดียว สีหน้าบ่งบอกถึงอารมณ์ที่ไม่คงที่
“ฉี เดี๋ยวถึงบ้านค่อยคุยกันอีกทีนะคะ” เฉียวชูเฉี่ยนวางโทรศัพท์โดยเร็วแล้วหาที่จับยึดเอาไว้ให้แน่น
เธอกลัวตอนเฉินเป่ยชวนขับรถเป็นที่สุด
ภายในรถยังคงความเงียบสงัด ชนิดที่หากมีเข็มตกซักเล่มก็ยังได้ยินเสียงอย่างชัดเจน
ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเพียงใด จู่ๆ ก็มีเสียงอันแสนเยือกเย็นของชายหนุ่มดังขึ้นมา
“เฉียวชูเฉี่ยน คุณรู้ไหมคุณจากไปนานแค่ไหนแล้ว?”
เฉียวชูเฉี่ยนเงียบ
ซักพักใหญ่ๆ เธอจึงตอบกลับไปว่า “เจ็ดปีค่ะ”
“คือ 2,555 วันกับอีก 4 ชั่วโมงต่างหาก!”
เฉินเป่ยชวนแก้คำพูดของเธอ เขาพ่นควันบุหรี่ออกมาเป็นวง จากนั้นก็กระจายไปทั่วคันรถ และเข้าจมูกของเฉียวชูเฉี่ยน ทำให้เธอสำลักควันออกมา
“แค่กๆ”
เฉินเป่ยชวนมองเธอด้วยสายตาที่เหยียมหยาม จากนั้นก็ส่งเสียงที่แสนเย็นชาออกมาว่า “หรือพอเห็นว่าลู่ฉีอยู่ในซั่นเป่ยอย่างมั่นคงแล้ว ถึงยอมกลับมา?”
“ฉันจะจากไปนานแค่ไหนหรือกลับมาแล้วจะเป็นอย่างไรต่อ ก็ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับประธานเฉินนี่คะ”
เฉินเป่ยชวนขมวดคิ้ว เธอไม่ชอบวิธีการพูดที่เจ็บแสบและเย็นชาเช่นนี้ของเขาเลย พูดจาแต่ละทีมักจะติดคำพูดเชิงยั่วยุมาด้วย
“ไม่ เกี่ยว กับ ผมหรือ?” เฉินเป่ยชวนทวนคำพูด
เขาราวกับได้ยินคำพูดที่ตลกขบขันบางอย่าง จึงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงไพเราะแต่เย็นเฉียบ และมือที่กุมพวงมาลัยอยู่ก็ปรากฎเส้นเลือดสีเขียวปูดขึ้นมา
เขาเหยียบเบรกอย่างแรง เฉินเป่ยชวนไม่ทันตั้งตัว ลำตัวจึงพุ่งออกไปด้านหน้า
ขณะที่เธอเกือบจะพุ่งไปชนกระจกรถ ได้มีมือใหญ่มารองเอว แล้วดันเธอกลับเข้าไป
หลังของเฉียวชูเฉี่ยนชนถูกเบาะรถอย่างจัง เธอเจ็บจนต้องส่งเสียงร้องออกมา จากนั้นก็มีเสียงของเฉินเป่ยชวนดังมาจากท้องฟ้าที่ห่างไกล เป็นน้ำเสียงที่ทั้งดุดันและชวนเจ็บปวดยิ่งนัก
“เฉียวชูเฉี่ยน คุณรู้ไหมตอนที่ผมได้เห็นหน้าคุณอีกครั้ง ผมอยากจะบีบคุณให้ตายมากขนาดไหน!”
เพราะเธอ วันคืนที่ผ่านไปอย่างนับไม่ถ้วน ที่ใจเขาอัดแน่นไปด้วยความเจ็บปวด!
“……หรือค่ะ?”
เฉียวชูเฉี่ยนหยุดดิ้นรน แล้วลดสายตาลงในทันที
“แต่เมื่อจากคุณไป ฉันรู้สึกมีความสุขมากค่ะ”
เมื่อได้ยินคำพูดทำร้ายจิตใจ เฉินเป่ยชวนก็รู้สึกทั้งพ่ายแพ้และโกรธเคือง ความเย็นชาตามร่างกายราวกับไหลบ่าออกมา
ฉับพลันนั้นเขาก็ยื่นมือมาจับตัวเธอและก้มศีรษะลง
“เฉินเป่ยชวน……คุณปล่อย……”
เธอผลักเขาด้วยสองมือเพื่อหยุดการตอบโต้ของเขา
แต่เฉินเป่ยชวนกดเธออย่างแรง ไม่ยินยอมให้เธอขัดขืนแม้เพียงครึ่งเสี้ยว
อยู่ดีๆ เธอก็นึกถึงคืนวันแต่งงานเมื่อเจ็ดปีก่อนขึ้นมา จากนั้นเธอก็ร้องไห้ออกมาอย่างไม่หยุดยั้งแต่ไร้เสียง น้ำตาไหลไปโดนหน้าของเฉินเป่ยชวน
“เฉินเป่ยชวน คุณยังคิด……”
เขาหยุดการเคลื่อนไหว และจ้องมองเธอด้วยสีหน้าอึมครึมในทุกถ้อยทุกคำ “ผม……คุณ?”
“ไม่ใช่หรือคะ?” เธอมองเข้าไปในนัยน์ตาเขาด้วยดวงตาที่มีน้ำตาคลอเบ้า “คุณเคยคำนึงถึงความต้องการของฉันเสียเมื่อไหร่กันคะ?”
รวมถึงครั้งนั้นที่ทำให้เธอต้องท้องจิ่งเหยียน
“เหอะ……” หลังจากที่ได้ยิน เฉินเป่ยชวนก็ส่งเสียงออกมาอย่างเย็นชา
ถ้าหากเธอไม่พูดออกมา เขาคงไม่รู้เลยจริงๆ ว่าเธอรู้สึกเหมือนตัวเองถูกบีบบังคับในทุกๆ ครั้ง?
เฉินเป่ยชวนในครานี้ปราศจากความร้อนที่แผดเผาคนอีกแล้ว แต่ราวกับทั้งเนื้อทั้งตัวเขามีแต่เพียงความเปราะบางและเยือกเย็น
“ลงจากรถ!”
จู่ๆ เขาก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นราวกับเกล็ดน้ำแข็งที่บางเบา
