นิ้วมือเรียวยาวขาวราวหัวหอมลูบเข้ามาในอาภรณ์ของเขา เพื่อหาความอบอุ่นตั้งแต่เกิดมาร่างกายของเป่ยฟางหรงก็มีอาการหนาวเย็นในยามค่ำคืนอยู่เสมอ
นี่เป็นสาเหตุที่นางเสพติดร่างกายของเขา ทุกคืนหากไม่ได้ซุกไซร้อยู่ในอ้อมแขนนี้เป่ยฟางหรงมักจะสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะร่างกายหนาวสั่น ตั้งแต่นางมาอยู่ที่นี่และได้สัมผัสร่างกายของผู้ที่ได้ชื่อเป็นอาจารย์ในครั้งแรก เป่ยฟางหรงจึงลอบเข้าห้องนอนของเขาโดยไม่ละอายแก่ใจ
ถึงจะเคยผลักไสนางหลายครั้งสุดท้ายหลี่จิ้งก็ใจอ่อน ตอนที่นางยังเป็นเด็กเขาเพียงกอดนางเอาไว้หลวม ๆ กระทั่งนางเติบใหญ่ลูกศิษย์คนนี้ก็ก้าวหน้ามากถึงขนาดปีนมานอนบนตัวเขาจนเขาอ่อนใจ ผลักไสอย่างไรก็ยังดื้อรั้น
เขายังต้องรักษาหน้าและชื่อเสียงอันดีงามบริสุทธิ์ของเขาเอาไว้ เขาเป็นเทพผู้สูงส่งลงมายังแดนมนุษย์ยังมีฐานะที่เหนือคนทั่วไป หลี่จิ้งนับเป็นเทพผู้เคร่งขรึมที่หน้าบางผู้หนึ่งเขาย่อมไม่ยอมให้ผู้คนครหาแน่
ล้อมหน้าล้อมหลังเรือนนอนของเขาเต็มไปด้วยลูกศิษย์ หากนางเอะอะขึ้นมา เรื่องนางแอบปีนเข้าหาเขาในยามวิกาล ด้วยฐานะองค์หญิงของนางหากความล่วงรู้ถึงฝ่าบาทคงตำแหน่งราชบุตรเขยเขาคงต้องจำใจรับไว้แล้ว
หลี่จิ้งไม่ได้มีจิตพิศวาสนางเช่นหนุ่มสาวทั่วไป นางเป็นศิษย์ของเขาตั้งแต่อยู่บนสรวงสวรรค์ลงมาจุติด้วยกันเพียงเพื่อบำเพ็ญเพียรเขาจึงไม่ยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นเป็นอันขาด
สาเหตุที่เขายอมให้นางเข้าใกล้เป็นเพราะเขาเป็นผู้ผนึกพลังมารในร่างของนางเอาไว้ เมื่อไร้พลังนี้ตบะของเป่ยฟางหรงก็อ่อนแรงยิ่ง จึงไม่มีกำลังต่อต้านไอเย็นที่ยังติดกายนางมาจากแดนเหมันต์
บัดนี้เป่ยฟางหรงไม่ใช่เทพเซียนนางเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาผู้หนึ่งตบะที่มีก็เป็นเพียงตบะของมนุษย์แม้จะเก่งกล้าสามารถเพียงใดก็ไม่เพียงพอที่จะยับยั้งไอเย็นในร่างของนางได้
หากเขาไม่ช่วยเหลือชีวิตมนุษย์น้อย ๆ ของนางอาจจะถูกไอเย็นรุนแรงทำร้ายจนป่วยตายก็เป็นได้ เขารู้เรื่องนี้ดีจึงยอมโอนอ่อนซึ่งนับเป็นเรื่องเดียวที่เขาไม่เข้มงวดกับนาง
ปล่อยให้นางคลอเคลียทั้งทับทั้งซบอยู่ชั่วครู่จนนางรู้สึกดีแล้วเขาจึงพยายามผลักนางออก แต่เป่ยฟางหรงก็ไม่ยอมขยับ ริมฝีปากชุ่มฉ่ำของนางเผลอปัดผ่านปลายคางของเขา หลี่จิ้งรู้สึกแปลกประหลาดในหัวใจเล็กน้อย ใบหน้าเคร่งขรึมลงหลายส่วนรีบปัดความคิดชั่วร้ายในใจของตนเองออกด้วยความรังเกียจ เขาเห็นนางเป็นเพียงลูกสุนัขตัวหนึ่งเท่านั้น
ความรู้สึกอ่อนไหวที่มีต่อร่างกายของอิสตรีของมนุษย์ นับเป็นเรื่องไร้สาระที่ข้าเอาอยู่
หลี่จิ้งใช้พลังยกตัวของนางจนลอยห่างร่างของเขาแล้วปล่อยโครมลงข้าง ๆ เป่ยฟางหรงไม่ทันตั้งตัวปลายคางกระแทกกับที่นอนนางรู้สึกเจ็บไปหมด
เพราะหลี่จิ้งเป็นผู้บำเพ็ญเพียร ที่นอนของเขาจึงค่อนข้างแข็งไม่ใช้ฟูกนุ่มนิ่มเหมือนที่นอนของคนทั่วไป ถูกเขาปล่อยลงรุนแรงโดยไม่ไว้หน้านอกจากปลายคางที่เจ็บแล้วยังมีร่างกายบอบบางของนางอีกที่คล้ายได้รับบาดเจ็บสาหัส นางจึงร้องโอดโอยออกมา
