เมื่อกลับมาถึงที่จวนหลี่จิ้งอุ้มเป่ยฟางหรงไปที่เรือนพักทันใด ถงถงรอพวกเขาอยู่แล้วหลี่จิ้งจึงเอ่ยว่า
“หยีจวนบาดเจ็บเพราะต่อสู้กับปีศาจ เจ้าช่วยข้าจับตาดูอาการบาดเจ็บของเขาให้ดีมีสิ่งใดผิดปกติรีบมารายงาน”
“ขอรับ”
ถงถงรับคำรีบไปดูแลหยีจวนทันใด การเอาใจใส่ของถงถงทำให้เขาไม่มีโอกาสจะติดตามไปดูแลอาการบาดเจ็บของเป่ยฟางหรง ยิ่งทำให้หยีจวนกระวนกระวายเป็นอย่างยิ่ง
“เจ้าจะห่วงนางไปไย นายข้าเป็นผู้ใดกันฝ่าบาทน้อยผู้นั้นอยู่กับนายของข้าย่อมปลอดภัย”
หยีจวนถอนหายใจ เพราะเป็นเทพอัคคีน่ะสิเขาจึงห่วงเป่ยฟางหรงเป็นอย่างยิ่ง
“เจ้าหิวหรือไม่”
หลี่จิ้งเอ่ยถาม
“ไม่เจ้าค่ะ”
หลี่จิ้งได้รับคำตอบกลับหัวเราะเย็น ๆ ออกมาคำหนึ่ง เป่ยฟางหรงมองเขายกมือลูบปลายคางของหลี่จิ้งเบา ๆ
“อาจารย์เจ้าคะ ข้าอยากอาบน้ำท่านอาบเป็นเพื่อนข้าได้หรือไม่”
หลี่จิ้งมองใบหน้าของนางแล้วเอ่ยถาม
“เหตุใดข้าต้องอาบกับเจ้า คิดว่าตัวเองเป็นผู้ใด”
ดวงตาของเป่ยฟางหรงสั่นระริก นางจะตอบเช่นใดกันไม่ให้เขาสงสัยได้
“ท่านปกติก็ยินยอมอาบกับข้านี่เจ้าคะ”
“การลงอ่างกับเจ้าทุกครั้งล้วนเป็นเรื่องจำเป็น”
เขาปฏิเสธน้ำเสียงนับว่าไม่แข็งหรืออ่อนเกินไป
“แต่ครานั้นที่ข้าได้รับบาดเจ็บท่านก็รักษาข้าในอ่างนี่เจ้าคะ”
“ครานั้นอาการหนัก แต่ครานี้นับว่าไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น”
“อาจารย์ท่านไม่ห่วงใยข้าหรือเจ้าคะ ข้าเป็นศิษย์รักของท่านไม่ใช่หรือ”
หลี่จิ้งยกมุมปากเพียงเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลาของเขานั้นเต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลายที่เป่ยฟางหรงจับความรู้สึกไม่ได้
“ถึงจะไม่เหมือนบางคราก็เหมือนแต่อย่างไรก็นับเป็นคนคนเดียวกัน จริง ๆ แล้วอาจารย์รู้ว่าเป็นเจ้า”
เขาเอ่ยกับนางด้วยความคลุมเครือ เป่ยฟางหรงเม้มปากนางดูแปลกไปมากหรืออย่างไรกัน นางแค่เป็นตัวของตัวเองเท่านั้น เป่ยฟางหรงเริ่มไม่มั่นใจ
หลี่จิ้งจะดูออกแล้วหรือ นางไม่มีสิ่งใดแตกต่างจะดูออกได้อย่างไร วาจาของเขาก็ทำให้นางหวาดกลัว แต่การกระทำของเขายังคงห่วงใยนางประดุจเป็นศิษย์กับอาจารย์เช่นเดิมไม่มีสิ่งใดแตกต่าง
กระทั่งถึงเรือนพักของนาง เขาสั่งให้สาวใช้ไปต้มโจ๊กให้นาง ถึงแม้ว่าเป่ยฟางหรงจะยืนกรานว่าตนเองไม่หิวเพียงใดก็ตาม
“เจ้ากินเถิดหากเป็นเจ้าจริง ๆ อาจารย์คิดว่าโจ๊กถ้วยเดียวอย่างไรก็ย่อมไม่พอ”
เป่ยฟางหรงจึงพยักหน้าแล้วเอ่ยถามอีก
“อาจารย์กินเสร็จข้าจะอาบน้ำท่านอาบกับข้านะเจ้าคะ ข้าอยากให้ท่านอาบด้วย”
หลี่จิ้งสำลักน้ำลาย เมื่อเป่ยฟางหรงพูดเรื่องนี้ต่อหน้าบ่าวรับใช้ นางมีแผนอันใดจึงต้องให้เขาอาบน้ำกับนางให้ได้
“ไม่ต้องรีบร้อน อาจารย์จะกลับไปจัดการตัวเองเจ้าก็ให้บ่าวอาบให้เถิด”
“แต่ข้าอยากจะอาบน้ำกับท่านนี่เจ้าคะ ไม่ได้หรือ?”
บ่าวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ได้ฟังถึงกับหน้าแดง ไม่คิดว่าสตรีผู้ที่มีใบหน้าราวเทพเซียนผู้นี้จะมีกิริยาเปิดเผยเช่นนี้ หรือเป็นเซียนแล้วสามารถเอ่ยปากถึงเรื่องระหว่างชายหญิงได้อย่างเปิดเผย เช่นนี้แล้วช่างน่าอิจฉาเหลือเกิน
“อาจารย์ยังมีอีกหลายเรื่องต้องจัดการ เจ้าอย่าเหลวไหลให้มากเข้าใจหรือไม่”
เป่ยฟางหรงพยักหน้า หลี่จิ้งมองนางด้วยใบหน้าเรียบเฉยหาได้มีอาการไม่พอใจเฉกเช่นทุกครั้งที่นางออดอ้อนในเรื่องไร้สาระ เขาพิจารณานางอย่างละเอียดแล้วเอ่ยต่อ
“หรงหรงคืนนี้อาจารย์จะช่วยรักษาให้เจ้า แต่เพราะเจ้าไม่อาจทนรับปราณได้อย่างต่อเนื่องเช่นเคย ดังนั้นการรักษาในครานี้ต้องใช้ระยะเวลาหลายวันหน่อย พรุ่งนี้อาจารย์จะพาเจ้ากลับสำนัก”
เป่ยฟางหรงจึงพยักหน้าโดยไม่ดื้อรั้น
