สวรรค์เล่นตลกกับนางหรืออย่างไรกัน เมื่อครู่ในสายตาของสตรีทั้งใต้หล้านางยังเป็นผู้ที่น่าอิจฉาที่สุด ได้พบบุรุษที่ดียิ่งเช่นเผิงอวิ๋นผู้นี้ ไม่มีข้อสงสัยใด ไม่มีข้อกังขาใด….. หากแต่เพียงชั่วอึดใจ เหตุใดเรื่องราวกลับพลิกผัน หน้ามือเป็นหลังมือเช่นนี้
สตรีที่วิ่งเข้ามาสวมกอดเผิงอวิ๋นด้วยท่าทีและคำพูดที่สนิทสนม น้องสาว? ญาติผู้น้อง เรื่องราวเช่นนั้นจะเป็นไปได้อย่างไร เห็นได้ชัดอยู่แล้วว่าเผิงอวิ๋นผู้นี้ไร้ญาติขาดมิตรเสียตั้งแต่ยังเด็ก
เขาอยู่กับนางมาเสียแต่นางเริ่มจำความได้ จะเป็นไปได้อย่างไรที่จู่ๆ จะปรากฏญาติผู้น้องที่ไหนมาได้ หรือจะเป็นสตรีที่เขารู้จักตอนที่ออกเดินทางไปรวบรวมตำราทั้งห้าแคว้น ข้อนี้มีความเป็นได้ เสียเก้าในสิบส่วน
หยาเหยาในเวลานี้ดวงตาของนางเบิกกว้าง ห้วงเวลาเพียงชั่ววูบใบไม้ไหวนางกลับสามารถคิดหาเหตุผลต่างๆ ได้มากมายเสียจริง
ในตอนนั้นเผิงอวิ๋นที่มีสตรีใบหน้าจิ้มลิ้มน่าเอ็นดู สวมกอดเขาอยู่ ใบหน้าของเขามีแววตกใจเล็กน้อย ดวงตาของเขาก็เอาแต่จ้องมองมาที่นาง ปิ่นหยกในมือเขาก้ยังคงถือมันอยู่อย่างนั้น
“เกอเกอข้าออกเดินทางมาตามหาท่านในที่สุดก็ได้พบ เกอเกอท่านดีใจหรือไม่ที่ได้พบข้า” สตรีนางนั้นเอ่ยทั้งน้ำตาที่เปี่ยมสุขใบหน้าของนางคล้ายสุขสมหวังแล้วเสียทุกสิ่ง
ไม่นานเผิงอวิ๋นก็ได้ดันร่างของสตรีนางนั้นออกห่างกายเขายามนี้เขาหลุดพ้นจากอ้อมแขนของนางแล้ว
“อิ๋งเหอ เจ้ามาได้อย่างไร?” เผิงอวิ๋นเอ่ยถาม
“ข้าก็ตามท่านมา มาอยู่กับท่าน” สตรีนางนั้นเอ่ยอย่างน่าไม่อาย
สิ้นคำ หยาเหยานางได้ฟังคำที่เอ่ยจากปากของอิ๋งเหอ นางก็สูดหายใจอมยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะสาวเท้าเดินจากไปโดยทันที
ตัวนางมิใช่หุ่นไม้หุ่นดิน ใช่ว่ามิมีใจให้หึงหวง…. เผิงอวิ๋นคือว่าที่สามีของนาง จู่ๆ ก็มีสตรีไม่รู้ที่มา เขามาสวมกอดเขาต่อหน้าผู้คนนับร้อย
อย่างไม่อายสายตาผู้ใดข้อนี้ก็คงยืนยันความสนิทสนมได้ดี มินับรวมถ้อยคำที่ออกมาจากปากสตรีนางนั้น คิดถึง? มาหา? ตามท่านมา? มาเพื่ออยู่กับท่าน?
หยาเหยาอย่างไร แม้นใจนางจะขุ่นเคืองเรื่องนี้นางมิขอเอ่ยถาม เผิงอวิ๋นควรเป็นผู้เอ่ยกับนางเอง
ในยามนี้เขากลับยอมปล่อยให้นางเดินจากไปโดยง่าย เขาเลือกที่จะอยู่กับอิ๋งเหอผู้นั้น ข้อนี้ก็ยิ่งย้ำชัดในความสำคัญของสตรีนางนั้น ให้แจ้งแก่ใจนางได้ชัดเจนยิ่งขึ้น
“เหยาเหยา…..” เผิงอวิ๋นร้องตามและกำลังจพส้าวเท้าเดินจากไป
แต่ในตอนนั้นเอง เป็นอิ๋งเหอที่เป็นลมล้มลงไป
“อิ๋งเหอ….. “เผิงอวิ๋นในยามนี้รับร่างอิ๋งเหอไว้
ในอ้อมแขนเขายามนี้มีร่างที่ไร้สติของอ๋องเหอ หากแต่ใบหน้าและดวงตาของเขา กลับเหลียวมองตามร่างของสตรีที่เดินจากไปในยามนั้น
ตัวเขาทราบดีซื่อหยาเหยาผู้นี้ ทิฐิถือเป็นหนึ่ง ในยามนี้ เขาเห็นดวงตาของนางในยามนั้น ก็รู้ซึ้งแก่ใจดี เขากับนางมีเรื่องต้องอธิบายกันอยู่มาก หากแต่เขาจะทิ้งอิ๋งเหอไปในยามนี้ก็ดูจะแล้งน้ำใจไปหรือไม่
หยาเหยานางเดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับมีเพียงชิงชิง ที่หันกลับมามองแล้วเอ่ยกับหยาเหยาว่า
“คุณหนูเจ้าคะ สตรีนางนั้นเป็นลมเจ้าค่ะ” หยาเหยาเหลือบสายตามองไปที่ชิงชิง
“คนของใครผู้นั้นดูแล”
หยาเหยามิรู้เลยว่าที่นางเดินผ่านต้นไม้ใหญ่เมื่อครู่นั้นไป ต้นไม้นั้นกลับมีบุรุษผู้หนึ่งยืนพิงอยู่หลังต้นไม้นั้น เขาเห็นทุกฉากทุกเรื่องราวนับตั้งแต่นางเดินชมงาน จนถึงฉากรักที่แสนหวานที่กลับกลายเรื่องราวต่างไปหน้ามือเป็นหลังมือ
เขามองเห้นดวงหน้าด้านข้างของนาง….. เวลานางโกรธ วันนั้นที่นางเดินจากจวนสกุลหยางไป ใบหน้าของนางก็เป็นเช่นนี้??
โปรดติดตามตอนต่อไป
