“ฉันไม่ได้คิดถึงเขา”
“งั้นคุณร้องไห้ทำไม แต่งงานกับผม ไม่ได้แต่งงานกับมัน คุณเสียใจมากหรอ”
“ถึงไม่ได้แต่งงานกับคุณ ฉันก็ไม่แต่งกับเขาอยู่ดี” มู่เวยเวยพูดจบ ก็กัดริมฝีปากไว้ เรื่องระหว่างเธอกับลู่จื่อหาง ไม่ใช่เพราะเย่ฉ่าวเฉินตั้งแต่แรก
“อืม” เย่ฉ่าวเฉินพยักหน้า ราวกับว่าพอใจกับคำตอบนี้มาก จึงปล่อยมือที่บีบคอเธอไว้ออก ก่อนจะจ้องไปที่เธอ และถามอีกครั้งอย่างนึกอะไรขึ้นมาได้ “พี่ชายของคุณอยู่ไหนกันแน่”
“ฉันไม่รู้” มู่เวยเวยเห็นว่าตอนที่เขาพูดถึงพี่ชายของเธอ ตาเขาส่งประกายอันตรายออกมา และบรรยากาศรอบตัวของเธอก็เปลี่ยนไปทันที เธอเห็นความเกลียดชังในแววตาของเขา
“มันไปซ่อนอยู่ที่ไหน”
มู่เวยเวยข่มความสับสนในใจ แล้วส่ายหน้า “ฉันไม่รู้”
ถึงรู้ เธอก็ไม่บอกเขาหรอก มู่เวยเวยรู้สึกได้ว่าเย่ฉ่าวเฉินต้องมีความแค้นกับพี่ชายเธอแน่ และดูเขาจะเกลียดพี่ชายเธอมากด้วย
“ยังไงผมก็ต้องหามันจนเจอ” เย่ฉ่าวเฉินพูดพร้อมกับส่งยิ้มเยือกเย็นออกมา จากนั้นก็เดินออกไปจากห้อง
มู่เวยเวยถอนหายใจด้วยความโล่งอก ความกดดันที่แผ่ออกมาจากตัวของเย่ฉ่าวเฉินมีมากเกินไป ทุกครั้งมันทำให้เธอแทบหายใจไม่ออก…เขากับพี่ชายของเธอแค้นกันเรื่องอะไรกันแน่ เขาเหมือนจะเกลียดพี่ชายเธอมาก
ครั้งที่แล้วเขาบอกว่า ที่เขาแต่งงานกับเธอ ก็เพราะพี่ชายของเธอ มันหมายความว่าไงกันแน่ เพราะอะไร
แต่ไม่ว่าจะยังไง เธอก็รู้สึกว่า คนที่ฉลาดหลักแหลม และเที่ยงตรงอย่างพี่ชาย ไม่มีทางทำร้ายคนอื่นแน่ รอให้พี่ชายกลับมา เธอก็คงจะได้รู้ว่าพี่ชายกับเขามีความแค้นอะไรกัน
พอคิดได้อย่างนี้ มู่เวยเวยก็อารมณ์ดีขึ้นมา เมื่อเห็นว่าถึงเวลากินข้าวแล้ว เธอจึงเตรียมตัวจะลงไป แต่โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาก่อน
ซินโยวโทรมาอีกแล้ว
เมื่อคิดถึงคำถามที่ซินโยวจี้ถามเมื่อสักครู่ มู่เวยเวนก็เกิดไม่อยากรับสายขึ้นมา
เธอนิ่งไปพักนึง สุดท้ายก็รับสาย
“ฮัลโหล ซินโยวว่าไง”
“อ้อ เวยเวยเมื่อกี้ฉันลืมบอก วันนั้นเราไปวาดออกแบบที่ร้านกาแฟด้วยกันไม่ใช่หรอ ฉันวาดไม่ออกแล้ว แหะๆ ฉันเลยกะจะขอไอเดียออกแบบของเธอ เธอคิดอันใหม่อีกอันได้ไหม”
“ห๊ะ” มู่เวยเวยแปลกใจ “เธอจะเอาไอเดียฉันหรอ”
“ใช่” ซินโยวพยักหน้า ขณะเดียวกันน้ำเสียงของเธอก็มีความรู้สึกผิดเล็กน้อย “วันนี้อาจารย์มา สั่งให้พวกเราส่งงานออกแบบ ฉันไม่มีงานส่ง ก็เลยลอกไอเดียเธอวันก่อนส่งไป เธอขอลาอยู่ไม่ใช่หรอ ตั้งวันจันทร์กว่าจะกลับมา เธอยังมีเวลา ก็คิดไอเดียวาดมาอีกรูปเถอะ”
มู่เวยเวยตะลึง และก็คิดถึงภาพในร้านกาแฟวันนั้นขึ้นมา เธอกับซินโยวออกแบบด้วยกัน แต่ซินโยวบอกว่าไม่มีแรงบันดาลใจ จึงรอเธอวาดจนเสร็จ เมื่อวาดเสร็จ ยังไม่ทันได้ลงเส้น ลู่จื่อหางก็ส่งข้อความเข้ามาบอกว่าให้ไปโรงแรมนานาชาติ CK”
“ซินโยว ทำไมเธอถึง…” มู่เวยเวยไม่รู้จะพูดยังไงดี
เฉียวซินโยวรีบพูดเสียงอ่อน “เวยเวย ช่วยฉันเถอะนะ ฉันไม่มีทางออกจริงๆ วันนี้อาจารย์มากะทันหัน ทุกคนก็ส่งกันหมด ฉันจะไม่ส่งก็ไม่ได้ ดังนั้นฉันก็เลยใช้ของเธอ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะลอกไอเดียออกแบบของเธอนะ แต่ยังไงฉันก็ส่งให้อาจารย์ไปแล้ว ถ้าเธอส่งอีกชิ้นผลงานคล้ายๆฉัน ก็จะกลายเป็นว่าลอกงาน อย่างนี้ต้องไม่เป็นผลดีต่อพวกเราทั้งสองคนแน่”
