ไม่ว่าเขาจะเลือกอะไร มันก็เทียบเท่า กับการสูญเสียตั๋วอาหารระยะยาวถังลั่วเหยาไป
ดังนั้น ถ้าให้ตัวเหอศื่อเลือกเองจริงๆ แน่นอนว่าเขาจะไม่เลือกเลยสักทาง
เพื่อรักษาสถานการณ์ปัจจุบันให้คงอยู่ต่อไป การไปหาถังลั่วเหยาเพื่อดูดเลือดเป็นครั้งคราวนั้น ถึงจะเป็นวิธีที่ได้ผลประโยชน์ที่สุดสำหรับเขา
แต่ท่าทีของอีกฝ่ายนั้นไม่ยอมอ่อนข้อให้เลย ถ้าไม่เขาทำพวกเขาอาจจะฆ่าเขาจนตายคาที่แล้ว
คนเหล่านั้นเป็นคนที่มีภูมิหลังและเขาเองก็ไม่สามารถยั่วยุพวกเขาได้ในขณะนั้นด้วย ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ทำตามคำสั่ง
แต่เมื่อตอนบ่ายที่เขาอยู่ในโรงงานนั้น เขาได้ยินถังลั่วเหยาพูดว่า ที่บ้านยังมีอัญมณีและโบราณวัตถุมากมายแล้ว เขาก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที
เงินมากมายขนาดนั้นถ้าเป็นแค่ของเขาคนเดียวมันจะดีแค่ไหนกันนะ?
คนพวกนั้นรังแกเขาทั้งวัน ยังมาให้เขาคืนเงินอีก และเมื่อก่อนเป็นเพราะเขาไม่มีเงินไม่มีอำนาจเขาจึงไม่กล้าแส่หาเรื่องพวกเขา
แต่ถ้าเขามีเงินก้อนใหญ่ขนาดนี้ เขาจะกลัวใครได้?
เมื่อถึงตอนนั้นเขาก็จะนำเงินนี้หนีไปต่างประเทศแม้คนเหล่านี้จะรู้ว่าเขาเป็นฆาตกรแล้วจะยังไงล่ะ? ก็คงจะหาเขาไม่เจอเหมือนกัน?
ยิ่งกว่าไปนั้น เขาก็รู้ดีว่า อัญมณีและหยกที่มีมูลค่าเหล่านั้นจะมีค่ามากกว่า 20 ล้านหยวนนี้อย่างมหาศาลแน่นอน
นี่จึงเป็นเหตุผลที่เขากล้ากระทำแบบนี้
เงินสามารถทำให้คนคลั่งได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนที่รักเงินขนาดนี้เลย
และเมื่อถึงตอนนั้น เขาจะไม่เก็บนางเด็กที่อยู่ตรงหน้าเขาไว้แน่
และหนีไปต่างประเทศอย่างลับๆ โดยไม่มีใครรู้เลยเมื่อถึงตอนนั้นเขาก็จะเป็นอิสระ!
เมื่อนึกถึงจุดนี้สายตาของเหอศื่อก็เผยความบ้าคลั่งที่ร้อนดั่งนั่งบนกองไฟออกมา
แม้ว่าจะรู้ดีว่า วิธีการตรงหน้า จะนำความเสี่ยงมาสู่ตัวเองอย่างมาก
ยิ่งเป็นไปได้ว่าเขาจะละทิ้งแผนทั้งหมดก่อนหน้านี้ไป
แต่เขาไม่มีทางให้กลับแล้ว
ถ้าไม่สามารถเอาเงินก้อนนี้ไปได้แม้จะฆ่าถังลั่วเหยาทิ้งเขาก็จะไม่สามารถออกจากประเทศได้
เมื่อถึงตอนนั้นไม่ว่าเผาหยกดั่งหิน เขาก็ไม่อยากตายแล้ว
ดังนั้น มาพนันกันดีกว่า!
ในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้เหอศื่อเสียเงินไปมากซึ่งที่จริงแล้วเพราะเขาติดการพนัน จนถึงตอนนี้เขาก็ยังมักจะเลือกเล่นการพนันต่อแทนที่จะทอดทิ้งไป
ดังนั้นเขาจึงตกลงตามคำขอของถังลั่วเหยา
เขาหยิบมือถือของถังลั่วเหยาออกมาแต่เขาก็ไม่ได้ส่งให้หล่อนโดยตรงแค่ให้หล่อนปลดล็อกและยังคงถือไว้กับตัวเอง
เขาถามว่า “เขาชื่ออะไร?”
ถังลั่วเหยาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “โคตรพ่อง”
เหอศื่อ “???”
อะไรวะ?
ใครโคตรพ่อง?
ถังลั่วเหยารู้สึกอาย และยิ้มอย่างเก้อเขิน “รสนิยม นี่คือรสนิยม”
เหอศื่อดูเหมือนจะหมดคำพูด
ที่จริงแล้ว ถังลั่วเหยาก็กลัดกลุ้มมากเช่นกัน เพราะก่อนนี้เฟิงยี่ก็ชอบรังแกหล่อนมาโดยตลอดดังนั้นหล่อนจึงอยากดุด่าคน แต่กลับไม่กล้าเปิดปากด่าเลย
จึงทำได้แค่เปลี่ยนชื่อที่เมมไว้ของเขาว่า “โคตรพ่อง”
พอพูดไปหลายครั้งมันก็ติดปากสิ
เหอศื่อค้นหาหมายเลขโทรศัพท์ หลังจากโทรออก จึงยื่นให้หล่อน
ในอีกฝ่ายเฟิงยี่รอข่าวจากเบื้องล่างมาโดยตลอด แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมเหอศื่อคนนี้เหมือนกับได้ระเหยหายไปจากโลกมนุษย์เลยหาเขาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอเลย
เฟิงยี่โกรธมากอย่างไรก็ตามเขายิ่งแน่ใจว่า การหายตัวไปครั้งนี้ของถังลั่วเหยามีความเกี่ยวข้องกับเหอศื่อ
เดิมทีที่เขากำลังกังวลอยู่นั้น อยู่ๆ มือถือก็ดังขึ้น
ตอนแรกเขานึกว่ามีข่าวมาจากข้างล่าง จึงหยิบขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และตกใจไปอย่างรุนแรง
เห็นเพียงสายบนหน้าจอมือถือ ปรากฏสายของถังลั่วเหยาขึ้นอย่างฉับพลัน
เขาจึงรับสายขึ้นมาทันที
“ฮัลโหล เหยาเหยา…”
“ที่รัก!”
เขายังไม่ทันได้พูดอะไรมาก ก็โดนอีกฝ่ายขัดจังหวะอย่างรวดเร็ว
ฝ่ายตรงข้าม เสียงของถังลั่วเหยาฟังดูเบาและรวดเร็วมากและไม่มีความรู้สึกถึงอันตรายใดๆ เลย
กระทั่งยังถามด้วยรอยยิ้มว่า “ที่รัก เค้าเพิ่งกลับจากที่ทำงานนะ กำลังเตรียมจะกลับบ้านแล้ว แต่กลับลืมรหัสผ่านที่บ้าน ที่รักยังจำรหัสผ่านที่บ้านเค้าได้ไหม?”
เฟิงยี่ขมวดคิ้ว
วิลล่าเล็กๆ นั้นของถังลั่วเหยาไม่ใช่ประตูล็อกรหัสนิ
ยิ่งไปกว่านั้น ตั้งแต่ที่ถังลั่วเหยาเกิดเรื่องขึ้น เฟิงยี่ก็ได้ส่งคนไปเฝ้าที่นั่นตลอด ถ้าถังลั่วเหยากลับมาแล้ว เขาก็จะได้รับแจ้งอย่างแน่นอน
ดังนั้น…
เฟิงยี่เงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “ทำไมที่รักถึงจำรหัสผ่านไม่ได้อีกแล้ว? ครั้งที่แล้วก็ลืม เค้าเคยบอกที่รักไปแล้วนี่นา จำไว้ดีๆ หน่อยสิ? “
เขาพูดไปด้วย พร้อมกับให้สัญญาณมือกับคนที่อยู่ใต้มือนั้นไปด้วย โดยสั่งให้พวกเขาขับรถ
อีกฝ่าย ถังลั่วเหยาก็พูดอย่างนุ่มนวลและออดอ้อนว่า “เค้าก็ไม่ได้ยุ่งมากขนาดนั้น แต่ทำไมแค่แป๊บเดียวก็ลืมมันไปเลย! ที่รัก บอกให้เค้าอีกรอบสิ”
เฟิงยี่ถอนหายใจอย่างจนปัญญาพร้อมกับพูดว่า “ได้รหัสผ่านคือ 845963 จำได้หรือยัง?”
ถังลั่วเหยายิ้มหวานทันที “จำได้แล้วค่ะ รักที่รักนะ”
หลังจากพูดจบ ก็โดนกดวางสาย
ที่นั่นเหอศื่อลองใส่หมายเลขนี้ไปและประตูล็อกรหัสก็เปิดออกจริงๆ
เขารีบจับตัวถังลั่วเหยาไว้แน่น และเดินเข้าไปในบ้านด้วยกัน
และทางนี้ บนรถ
เหลิ่งเม่ยได้ยินที่เฟิงยี่พวกเขาคุยในสายทั้งหมดจากนั้นจึงถามด้วยใบหน้าที่หนักอึ้งว่า “คุณชายรอง พี่ถังลั่วเหยา…”
ทันทีที่เฟิงยี่บันทึกสายเสร็จ สีหน้าก็เย็นชาลงทันที เขาออกคำสั่งว่า “ไปที่วิลล่าหลานซีเร็วเข้า! ต้องไปให้ถึงที่นั่นภายใน 5 นาที!”
เหลิ่งเม่ยได้ยินดังนั้นหัวใจของเขาหวาดกลัวขึ้นมาเขาจึงพูดอย่างรวดเร็วว่า “ครับ”
รถขับมุ่งตรงไปยังวิลล่าหลานซีด้วยความเร็วเหมือนอย่างลูกศรที่พุ่งไปอย่างเป้า
ณ ขณะนั้น ในวิลล่า
ทันทีที่เขาเข้าไปในบ้านถังลั่วเหยาโดนเหอศื่อมัดด้วยเชือกอีกครั้ง
เพื่อป้องกันไม่ให้หล่อนทำอะไรได้ เหอศื่อจึงมัดหล่อนไว้ที่มุมเตียง และยัดผ้าเข้าไว้ในปากหล่อน เพื่อป้องกันไม่ให้หล่อนร้องตะโกนเพื่อดึงดูดให้คนมาในขณะที่เขากำลังหาของในห้องอื่นๆ
ถังลั่วเหยาก็ทำอะไรไม่ได้ หล่อนพยายามจนหมดแรงแล้ว และในตอนนี้หล่อนจึงทำได้แค่รอดูว่าเฟิงยี่จะมาได้ทันเวลาหรือไม่
เหอศื่อเจอเช็ค 20 ล้านหยวนจากกระเป๋าที่หล่อนได้พูดไปนั้น จากนั้นจึงไปที่คลังเก็บของ และพบอัญมณีกับโบราณวัตถุที่หล่อนได้พูดไว้
ที่จริงแล้วถังลั่วเหยารู้ว่าที่นี่มีสิ่งล้ำค่ามากมาย
นั่นเป็นเพราะครั้งที่แล้วที่หล่อนมาที่นี่และเจอมันโดยบังเอิญ
เฟิงยี่พูดว่าที่นี่เป็นสถานที่ซึ่งเตรียมไว้สำหรับหล่อนและแม่ถังเฟิงยี่คือใคร?
นั่นคือคุณชายที่มีชื่อเสียงซึ่งรู้จักกันดีในแวดวงที่ใหญ่โตหรูหราและฟุ่มเฟือย
ในเมื่อตอนนี้เขาได้ยอมรับถังลั่วเหยาแล้วทางด้านนี้เขาจะไม่ปฏิบัติอย่างไม่ยุติธรรมต่อหล่อนแน่นอน
ดังนั้น แม้ว่าถังลั่วเหยาจะยังไม่ย้ายเข้ามาแต่เฟิงยี่ก็ได้ซื้ออัญมณีและเพชรพลอยมากมายให้หล่อนล่วงหน้าและนำมาไว้ที่บ้านแล้ว
สำหรับโบราณวัตถุนั้น เป็นเพราะเขารู้ว่าเมื่อก่อนแม่ถังชอบของลายครามกับผลงานการเขียนตัวหนังสือด้วยพู่กันและภาพวาดเหล่านี้มาก
ต่อมาครอบครัวล้มละลาย และไม่กี่ปีมานี้กาลเวลาก็ผ่านไปอย่างไร้ประโยชน์ ดังนั้นจึงไม่มีโอกาสได้ชื่นชมด้วยความปลื้มปีติยินดีอะไรเลย
แต่เรื่องนี้ก็ไม่ได้กีดขวางหล่อนเลยหล่อนก็ยังมีงานอดิเรกและมองเห็นคุณค่าของความสามารถในตัวเอง
ในเมื่อเฟิงยี่จริงใจอยากอยู่กับถังลั่วเหยาตลอดไปสำหรับแม่ยายแล้วก็ต้องเอาใจเป็นเรื่องธรรมดา
ดังนั้นเขาจึงซื้อของลายครามที่ล้ำค่ามากมายด้วยเงินก้อนใหญ่
ในนั้นจะเป็นพวกภาพวาดและเครื่องหยกซะส่วนใหญ่
รวมทั้งซื้อเครื่องประดับหยกครบชุดให้กับแม่ถังอีกด้วย ซึ่งมันมีค่ามาก
ทั้งหมดนี้ถูกวางไว้ในห้องถังลั่วเหยาเพิ่งรู้เรื่องนี้ในครั้งที่แล้ว
และในขณะนี้เหอศื่อก็ค้นและรีดไถสิ่งของทั้งหมดเหล่านี้ออกมาแล้ว เมื่อเห็นว่าตรงหน้าหล่อนมีการใส่ของที่ล้ำค่าเหล่านี้จนเต็มกระเป๋าแล้วดวงตาหล่อนก็แดงขึ้นมาทันที
