บทที่ 153 ไม่เป็นไรแล้ว
“ตอนนี้ถ้าแกปล่อยฉันไป หรือว่ามัดฉันไว้ที่นี่ ล่อให้โห้หลีเฉินเข้ามา พวกแกยังมีเวลาทัน สามารถหนีออกไปได้”
เย้นหว่านให้คำแนะนำพวกเขา
ตอนนี้สำหรับเธอแล้ว ที่สำคัญที่สุดคือรักษาชีวิต
“พวกแกไม่จำเป็นต้องเอาชีวิตมาเดิมพันเพราะฉันมั้ง?”
คำพูดของเย้นหว่านทำให้สองสามคนนี้หวั่นไหวอยู่บ้างแล้ว
หัวเขียดึงๆหัวทองแล้วพูดอย่างใจอยู่บ้าง “ลูกพี่ ตอนนี้พวกเราหนีกันเถอะ ไปจากเมืองหนานให้ไกลๆ ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ตาย โห้หลีเฉินน่าจะไม่ตามไกลเกินไป”
“จริงด้วย ลูกพี่ ถ้าไม่งั้นพวกเราไปกันเถอะ”
หัวทองสีหน้าสุดจะทน จ้องเย้นหว่านด้วยสายตาโหดเหี้ยม เหมือนกำลังสองจิตสองใจ
ชั่วขณะหนึ่งบรรยากาศตื่นเต้นพอสมควร ความสนใจของทุกคนตกอยู่บนตัวของหัวทอง
หลังจากนั้นพักหนึ่ง ในที่สุดหัวทองก็ตัดสินใจเรียบร้อย
“ได้”
คำเดียวนั้น เสมือนเปิดประตูใหญ่แห่งความหวังภายใต้ความมืดมิดให้เย้นหว่าน
เธอโล่งอกไปทีหนึ่ง แต่ไม่ทันได้ดีใจ กลับได้ยินหัวทองพูดคำพูดวิกลจริตออกมาด้วยความตื่นตระหนก
“ก่อนไปแก้ผ้าหล่อนให้หมดก่อน ที่นี่ทำให้ดังคึกโครมมากเท่าไร ยิ่งสามารถรั้งฝีเท้าของโห้หลีเฉินได้เท่านั้น”
โดยเฉพาะอย่างยิ่งจะทำให้ตระกูลโห้ขายขี้หน้า
คู่หมั้นที่น่าอายแบบนี้ โห้หลีเฉินอาจจะไม่อยากเอาแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดว่าจะตามหาพวกเขาเพื่อคิดบัญชี?
แผนการของหัวทองวางหมากเรียบร้อย รีบขึ้นมาก่อนทันที จับเสื้อผ้าของเย้นหว่านดึงออก แล้วฉีก
“อย่าแตะต้องฉัน สารเลว ไสหัวไป!”
ตอนนี้เป็นฤดูร้อน เดิมทีที่เย้นหว่านใส่ก็ไม่มาก ไม่นานเธอได้ยินเสียงเสื้อโดนฉีกขาด
ผิวพรรณส่วนใหญ่ของเธอเปิดเผยออกมาแล้ว
สายตาของผู้ชายพวกนี้เปลี่ยนกันไปทีละคน มีคนเลียริมฝีปากพูดขึ้น
“ลูกพี่ ไม่งั้นจัดการหล่อนแล้วค่อยไปเถอะ? ใช้เวลาไม่กี่นาที ฉันไวมาก”
ชั่วขณะนั้นเย้นหว่านเย็นเฉียบไปทั้งตัว พยายามดิ้นรนอย่างฮึกเหิม แต่ว่ายังหลบเลี่ยงหัวทองดึงเสื้อผ้าของเธอฉีกขาดเป็นวงใหญ่ไม่ได้
เธอลนลานด่าทอ “ถ้าแกกล้าทำอะไรฉันจริงๆ โห้หลีเฉินจะต้องตามฆ่าพวกแกจนสุดขอบฟ้าแน่”
ผู้ชายคนนั้นกลัวนิดหน่อยแล้ว แต่ว่าสายตาที่มองเย้นหว่านยังคงเร่าร้อน ราวกับไฟเขียวแผ่กระจาย เหมือนจะกระโจนเข้ามาทางเธออย่างควบคุมไม่อยู่ทุกเวลา
เย้นหว่านหวาดกลัวที่สุด พยายามหลบการฉีกดึงของหัวทอง แต่กลับตามด้วยเสียง “แคว่ก” ในที่สุดเสื้อผ้าของเธอก็ขาดเป็นสองส่วน
มีเพียงเสื้อชั้นในที่แขวนบนตัวเธอ
และสายตาของหัวทองก็เปลี่ยนตามไปด้วย สายตาอัปลักษณ์ที่สุด ลมหายใจของเขาหนักหน่วง มือยื่นมาทางชิ้นสุดท้ายที่ปกปิดบนตัวเย้นหว่านโดยตรง
ดึงเสื้อชั้นในทิ้ง เธอก็ไม่มีอะไรเหลือแล้ว
ถึงแม้ตอนนี้จะเปิดเสรี แต่เย้นหว่านยังไม่ได้เปิดเสรีถึงขั้นแบบนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ชายพวกนี้ดูเหมือนท่าทางใกล้จะควบคุมไม่ไหวแล้ว
ไม่แน่ว่าต่อไปยังจะเกิดเรื่องที่ไม่สามารถควบคุมได้หรือเปล่า
เย้นหว่านดิ้นรนขยับตัวไปด้านหลัง ตะคอกเสียงโมโห “พอแล้ว!”
“เนื้อก็มาถึงปากแล้ว ฉันไม่ดูสักหน่อย จะพอได้ยังไง?”
หัวทองด่าขึ้นมา จากนั้นจับแขนของเย้นหว่านเอาไว้ มืออีกข้างยื่นมาทางเย้นหว่าน โหมเข้ามาอย่างพายุจะต้านทานไหว
ผู้ชายไม่กี่คนด้านข้างนี้หายใจแรง สายตาดุจดั่งหมาป่า เกือบไม่มีสติอะไรกันแล้ว แวบหนึ่งล้วนอยากกระโจนไปบนตัวเย้นหว่านกันหมด
เย้นหว่านหัวใจหนาวสั่น รู้สึกถึงความสิ้นหวัง ที่หนังศีรษะชา
เธอพยายามดิ้นรนนานขนาดนี้ จะหลบไม่พ้นจริงเหรอ?
เธอกัดฟันแน่น ไม่กล้ามองสายตาอัปยศอดสูของผู้ชายพวกนี้ หลับตาลงด้วยความหมดหวัง
มือของหัวทองยื่นมาถึงตรงหน้าของเธอแล้ว นิ้วมือแตะโดนส่วนที่อ่อนนุ่ม……
“ถ้ามือสกปรกของแกกล้าโดนอีกก็ลองดู”
เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่ม ราวกับแท่งน้ำแข็ง
ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์เกือบแข็งไปในขณะเดียวกัน หันหน้ามาทันที
เห็นเพียงชายหนุ่มร่างสูงใหญ่สูง190เซนติเมตรยืนอยู่หน้าประตู เสมือนเป็นภูเขาใหญ่สูงเด่นที่ตั้งในแสงสะท้อนกลับ ชั่วขณะหนึ่งปกคลุมทั้งโรงงานร้างภายใต้พยับเมฆที่ครึ้มเย็น
รองเท้าหนังงดงามของชายหนุ่มเหยียบลงบนพื้นที่เต็มไปด้วยฝุ่น ขาตรงดิ่งและยาวทั้งคู่นั้นของเขา เดินมาทีละก้าว
สิ่งที่ตามมาด้วยนั้นยังมีพลังกดดันเย็นยะเยือกที่มากล้น
“เขา เขาเป็นใคร?”
ผู้ชายพวกนี้รู้สึกหวาดกลัวโดยสัญชาตญาณ หลบไปด้านข้างโดยจิตใต้สำนึก ไม่กล้าเข้าใกล้ผู้ชายคนนี้
มือของหัวทองเก็บกลับมาทันใด ชั่วพริบตานั้น เขาเหมือนรู้สึกถึงตัวคนจะโดนสายตาคนเสียบทะลุร่างกาย
อันตรายถึงชีวิต
ผู้ชายคนนี้มีความสามารถทำให้คนหวาดผวา
เขารีบลุกขึ้นยืน มองไปทางชายหนุ่ม พอมองใบหน้าชายหนุ่มชัดๆ ชั่วพริบตาเดียวก็เย็นเยียบไปทั้งตัว
เขาพ่นสองสามคำออกสาจากในปากแบบสั่นเทา “โห้ โห้หลีเฉิน……”
พอคำพูดนี้ออกมา พวกผู้ชายด้านข้างตกใจขาอ่อนกันไปหมด เกือบล้มลงที่พื้น
“เขามาถึงเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร?”
พวกผู้ชายหวาดกลัวกันที่สุด ถึงแม้พวกเขาจะเป็นคนเลว แต่ก็เคยได้ยินชื่อเสียงของโห้หลีเฉิน และรู้จักฝีมืออันดุดันของเขา
ถูกเขาจับได้ในเหตุการณ์ ไม่ตายก็ต้องชดใช้อย่างหนัก
พวกเขามองไปด้านหลังโห้หลีเฉินอย่างลนลาน เห็นเพียงหน้าประตูที่กว้างใหญ่บานนั้น ไม่มีคนอื่นเลย
โห้หลีเฉินมาคนเดียว?
ในเมื่อเป็นเช่นนี้……
“วิ่ง!”
ไม่รู้ว่าเป็นใครตะโกนขึ้นมา ชั่วขณะนั้นพวกผู้ชายวิ่งไปด้านนอกประตูหน้าต่างทางอื่น รวดเร็วระดับที่ลูกพี่หัวทองก็ไม่สนใจทั้งนั้น เหมือนด้านหลังมีสิ่งอะไรน่ากลัวกำลังตามมา
ชั่วขณะนั้นเหลือเพียงหัวทองคนเดียวที่ยืนอยู่ที่นั่น
คนสารเลวที่ไม่ยึดมั่นในสัจจะพวกนี้
แค่โห้หลีเฉินมาคนเดียว ก็ทำพวกเขาตกใจกันขนาดนี้ได้แล้วเหรอ?
หัวทองด่าทอในใจ แต่ว่าขาทั้งคู่ของเขาก็อดสั่นเทาไม่ได้ บนหน้าผากมีน้ำเหงื่อหยดลงมาไม่ขาด
เขาอยากจะหนี ก็ใช่ โห้หลีเฉินเดินเร็วมาก ใกล้มาถึงด้านหน้าของเขาแล้ว
ตอนนี้เขาหนีทันหรือไม่?
เพียงแค่ลังเลแวบหนึ่ง หัวทองรีบตัดสินใจอย่างดุร้ายทันที เขาต้องยืดเวลา หันสายตา
ดังนั้นเขาจึงรีบคลำมีดพกออกมาจากตัว กรีดไปบนตัวเย้นหว่านทีหนึ่ง
เย้นหว่านนอนบนพื้นอย่างกระเซอะกระเซิง บนตัวไม่มีอะไรปกปิดแล้ว เธอมองปลายมีดที่แหลมคมนั้นกีดลงมาบนตัวของเธอ
เส้นประสาทเธอตึงแน่น กัดฟันไว้แน่น รอความเจ็บปวดโผล่มา……
ระหว่างที่ปลายมีดตกลงมาล่อแหลมอย่างยิ่ง ฝ่ามือกว้างใหญ่ของชายหนุ่มกุมปลายมีดไว้โดยตรง ชั่วพริบตาเดียว เลือดสดไหลออกจากฝ่ามือของเขา
“แหมะ” เสียงดังเบาๆ ร่วงลงบนผิวของเธอ
เย้นหว่านตะลึงทันใด มองโห้หลีเฉินอย่างตกใจ ในใจกระตุ้นคลื่นยักษ์กระเพื่อมขึ้น พูดไม่ออกว่าเป็นรสชาติแบบไหน
เธอมองเขาค้าง รู้สึกแค่หัวใจเต้นชั่วพริบตาเดียว ใกล้จนนับไม่ถ้วน
โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากบาง บนใบหน้าหล่อเหลามีความชั่วร้ายที่เย็นเฉียบ เขากุมปลายมีดไว้ บังคับมือของหัวทองหมุนเปลี่ยนไปมุมหนึ่ง
จากนั้นเขาก็ถีบไปทีหนึ่ง
“ปึง”
หัวทองถูกถีบกระเด็นไปไกลหลายเมตร
ความชั่วร้ายในสายตาโห้หลีเฉินปะทุติดๆ กัน ความคิดที่อยากฆ่าหัวทองก็มีหมด แต่เขากลับไม่ได้มองหัวทองอีกสักนิด รีบถอดเสื้อคลุมบนตัวออกมา คลุมไปบนร่างกายของเย้นหว่านทันที
การกระทำของเขาเบามาก กอดเธอไว้ในอ้อมอกอย่างระมัดระวัง
“ไม่เป็นไรแล้ว”
สามคำเสียงต่ำๆ ราวกับคำทอดถอนใจที่ออกมาจากหัวใจที่ลึกที่สุด
