บทที่ 282 เป็นแฟนผม
“คุณฉูคะ เป็นยังไงบ้าง?”
ถึงแม้ภายในจะพอใจอย่างยิ่ง เย้นหว่านยังหมุนตัวมองไปทางฉูรั่วไป๋ ก่อนจะถามความเห็นของเขา
โดยเฉพาะชุดนี้เป็นผลงานออกแบบของฉูรั่วไป๋ และเธอเป็นเพียงคนที่มาเป็นนางแบบเท่านั้น
สายตาลุ่มลึกของฉูรั่วไป๋มองเย้นหว่าน ยืนตรงที่ห่างกันสามเมตร แต่กลับเหมือนระยะห่างกับเธอนั้นใกล้อย่างไร้ขีดจำกัด
น้ำเสียงเขาเบาสบาย ค่อยๆ พูด “คุณรู้ความหมายการออกแบบของชุดนี้ไหม?”
เหมือนเป็นความหมายแทนจำนวนดอกไม้ จุดกำเนิดของเสื้อผ้าบางชุดก็แฝงความหมายเฉพาะตัวที่นักออกแบบใส่เข้าไปไว้ด้วย
เย้นหว่านมองชุดกระโปรงบนตัวตนเองอีกที เธอสามารถรู้สึกออกมาได้ เบื้องหลังการออกแบบของชุดตัวนี้มีความหมายที่ไม่ธรรมดา แม้กระทั่งรายละเอียดแต่ละจุดล้วนจัดการได้อย่างประณีตมาก และแฝงไปด้วยเรื่องราว
แต่สรุปว่าเป็นความหมายแฝงอะไร เธอยังไม่ค่อยกล้ายืนยัน
เย้นหว่านส่ายหน้าแล้ว
ฉูรั่วไป๋มองเย้นหว่าน สายตาที่ตั้งใจนั้น เหมือนมองของมีค่าสักชิ้นหนึ่ง
เขาอ่อนโยนอย่างยิ่ง พูดด้วยความอดทน
“คือความรัก”
เย้นหว่านตะลึงนิดหน่อย เกินคาดอยู่บ้าง
ฉูรั่วไป๋พูดต่อไป “ยังจำครั้งแรกที่พวกเราเจอกันได้ไหม คุณก็ใส่กระโปรงครึ่งตัวแบบนี้ กระโจนเข้ามาในอ้อมอกผมอย่างไม่ระวังขนาดนั้น
ดวงตาของคุณเหมือนกับดวงดาวที่รุ่งโรจน์ สวยพร่างพรายและใสแจ๋ว ทำให้ผมมองแวบแรกก็รู้สึกลืมไม่ลง
ผมเคยเข้าใจผิดคิดว่าคุณเป็นผู้หญิงเมืองแบบทั่วไป อยากจะได้คุณมาอย่างง่ายดายขนาดนั้น แต่ตอนที่คุณปฏิเสธผม ผมถึงรู้ว่าคุณเหมือนดวงตาที่สว่างไสวที่สุด และเป็นน้ำพุที่ใสกระจ่างที่สุด สะอาดไร้มลทิน”
เย้นหว่านมองฉูรั่วไป๋อย่างเหม่อลอย นึกไม่ถึงว่าตอนแรกยังพูดถึงความหมายแฝงของเสื้อผ้า แล้วทำไมเขากลับพูดเรื่องราวที่พวกเขาเจอกันครั้งแรก
ทั้งยังพูดท่าทีและความคิดที่เขามีต่อเธอด้วย
เธอคาดไม่ถึงว่าความเซ่อซ่าในตอนนั้น จะทำให้เขามีความทรงจำแบบนี้ต่อเธอ
“คุณเป็นเหมือนการผสมรวมของความครึกครื้นและสงบนิ่ง ชุดนี้ก็เหมือนลักษณะท่าทางของคุณ เป็นการผสมของชีวิตทั่วไปกับงานเลี้ยง เรื่องที่เดิมทีไม่เชื่อมโยงกันสักนิด พอนำมาเชื่อมเข้าด้วยกัน ก็ระเบิดความแปลกใจที่นึกไม่ถึงออกมา”
ทำให้รู้สึกมหัศจรรย์ ทำให้คนประทับใจ ทำให้รู้สึกจะหยุดก็หยุดไม่ได้
เย้นหว่านตกใจนิดหน่อย คาดไม่ถึงว่าไอเดียการออกแบบของชุดตัวนี้เป็นความคิดที่มาจากตัวของเธอ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังถูกฉูรั่วไป๋นำออกมาใช้ได้ดีแบบนี้ด้วย เป็นการผสมผสานที่สมบูรณ์แบบที่สุด ไม่มีความไม่เหมาะสมและสูงโดดเด่นใดๆ ที่มีคือความงดงามที่ไม่มีที่สิ้นสุด
เย้นหว่านรู้สึกว่าเป็นเกียรติมาก
เธอกลับมีความไม่เข้าอยู่หน่อย แรงบันดาลใจในการออกแบบมีที่มาจากเธอ เช่นนั้นทำไมฉูรั่วไป๋ต้องพูดว่าความรัก?
นี่เดิมทีไม่เข้าใกล้ประเด็นมั้ง
เห็นท่าทางสงสัยบนใบหน้าเย้นหว่าน ฉูรั่วไป๋ก็เม้มริมฝีปาก รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
จิตใจเขาประกายเล็กน้อย ประหม่าอยู่บ้าง
เขาสูดหายใจลึกๆ ทีหนึ่ง ก้าวเท้าออกมา ค่อยๆ เดินไปตรงหน้าของเย้นหว่านทีละก้าว
“แรงบันดาลใจในการออกแบบมาจากคุณ และภาษาการออกแบบเป็นความรัก”
เขาเดินมาถึงด้านหน้าของเธอ หยุดลงที่ตำแหน่งระยะห่างครึ่งก้าว ร่างสูงใหญ่ปะทะกับแสงแดดที่สว่างไสวด้านนอกหน้าต่าง แสดงออกอย่างไม่สงวนท่าทีแบบนั้นอยู่ต่อหน้าเธอ
เขาควักหัวใจของตนเองออกมาให้เธอ “เสี่ยวหว่าน ก่อนที่จะรู้จักคุณ ผมเป็นคนเสเพล เที่ยวระเหเร่ร่อน แต่หลังจากที่เจอคุณ ผมกลับเหมือนว่าวที่ถูกดึงสายไว้ ถูกคุณดึงไว้ในมือแล้ว”
เย้นหว่านถลึงดวงตาโตอย่างตกใจ มองผู้ชายหล่อสง่าด้านหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ
เธอฟังผิดหรือเปล่า? ความหมายในคำพูดของฉูรั่วไป๋ หรือว่ากำลังสารภาพรักกับเธอ!
เย้นหว่านตื่นตระหนกจนสติไม่กลับมา สมองว่างเปล่า มือไม้อ่อนไปหมดอย่างรุนแรง
เธอไม่ได้เตรียมตัวสักนิดเดียว อย่างไรก็คาดไม่ถึงว่าจะเผชิญหน้ากับสถานการณ์แบบนี้อย่างกะทันหัน
ฉูรั่วไป๋ ทำไมเขาถึง……
“เย้นหว่าน ผมชอบคุณ”
เสียงที่ทุ้มลงอ่อนโยน พูดออกมาจากในปากของฉูรั่วไป๋อย่างชัดถ้อยชัดคำ แต่ละคำเห็นได้ชัดว่าจริงจัง ตั้งใจแบบนั้น
สมองของเย้นหว่านระเบิดวึ้งไปแล้ว
สำหรับเธอนั้น นี่เป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงอย่างยิ่ง แต่กลับพบว่าสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าของเธอเป็นความจริงขนาดนั้น
ฉูรั่วไป๋ชอบเธอ! แถมยังสารภาพรักกับเธอด้วย!
ฉูรั่วไป๋ยืนตรงดิ่งอยู่ด้านหน้าของเธอ บนหน้ายังคงเป็นรอยยิ้มและความอ่อนโยนที่ราวกับลมฤดูใบไม้ผลิ เขาจ้องมองเธอ ในดวงตาเฟื่องฟูด้วยความลึกซึ้งเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตนี้
และนิ้วมือของเขายิ่งลูบไล้ขึ้นลงอย่างไม่สงบ เผยความประหม่าสับสนในใจของเขาออกมา
เสียงของเขาต่ำลง กังวลอยู่บ้าง “คุณ เป็นแฟนผมได้มั้ย?”
หน้าประตู ประตูห้องมีร่องเล็กๆ ที่แง้มออก จากนั้นหยุดไว้ฉับพลัน
เวลานี้ร่างสูงใหญ่เกือบหนึ่งเมตรเก้าสิบยืนอยู่หน้าประตู ทั่วทั้งตัวเผยไอเย็นที่น่ากลัวอย่างยิ่งอยู่ สายตามองสองคนด้านในห้องด้วยความหนาวเย็นอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
ด้านหลังเขา เว่ยชียืนแบบร่างกายตึงแน่น ปากอ้ากว้างราวกับแวบเดียวจะร่วงมาที่พื้น
ตายแน่ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว
ก่อนหน้านี้เขายังไม่เข้าใจ ทำไมคุณผู้ชายถึงรีบร้อนอยากหาว่าเย้นหว่านอยู่ที่ไหนแต่เช้าตรู่ ทั้งยังตามมาที่คฤหาสน์ของฉูรั่วไป๋อย่างบุ่มบ่าม
มาถึงที่นี่ ไม่เคาะประตูไม่พูดจา ยังให้เขาที่เป็นผู้ช่วยความสามารถรอบด้านระดับสูงสุดที่น่าเกรงขามคนนี้ ใช้ลูกไม้ลับสะเดาะกลอนประตูออกอีก
เข้ามาอย่างหลบๆ ซ่อนๆ ก็ช่างไป คาดไม่ถึงพอพึ่งเข้ามา จะได้ยินคำพูดที่ดุเดือดขนาดนี้
ฉูรั่วไป๋กินหัวใจหมีดีเสือมาแล้วเหรอ ถึงกล้ามาสารภาพรักต่อหน้าคุณนายท่านประธานในอนาคตของพวกเขา? นี่คือแซะขาเก้าอี้ของคุณโห้อย่างเปิดเผยเลยนะ!
นี่แสดงว่าคงมีชีวิตจนเบื่อสุดๆ แล้ว
เว่ยชีคิดว่าเจ้านายของตนเองต้องพุ่งเข้าไปด้วยความเดือดดาลแน่ จากนั้นพาเย้นหว่านกลับมาข้างกายของตนเอง และต่อยกระทืบฉูรั่วไป๋สักยก แต่ประตูนั้นพึ่งเปิดได้ร่องเดียว โห้หลีเฉินกลับไม่ขยับอีก
มองสถานการณ์นี้ เขาอยากรอคำตอบของเย้นหว่านเหรอ?
เว่ยชีใจผวาจนรับไม่ไหว หนังศีรษะล้วนชาไปหมด คุณเย้นไม่ชอบคุณผู้ชายมาตลอดนั้นเป็นความจริง ช่วงเวลานี้ความสัมพันธ์กับฉูรั่วไป๋ดีมากก็เป็นความจริง แถมยังตามคนอื่นมาที่คฤหาสน์ส่วนตัวด้วย ไม่แน่ว่าอาจเป็นความชอบ
ถ้าคุณเย้นตอบรับแล้ว……นั่นต้องมีคนตายแน่นอนสิ!
เว่ยชีเหงื่อออกเต็มหน้า มือทั้งคู่ประกบกัน วิงวอนขอร้อง อย่าได้รับปากโดยเด็ดขาด
เย้นหว่านยังไม่รู้ว่าโห้หลีเฉินอยู่ด้านนอกประตู เวลานี้เธอมองฉูรั่วไป๋อย่างตื่นตระหนกแบบหาที่เปรียบไม่ได้ ยังไม่ได้สติกลับมาจากที่เขาสารภาพรักมา
เธอเห็นฉูรั่วไป๋เป็นเพื่อนมาโดยตลอด กลับนึกไม่ถึงว่าฉูรั่วไป๋จะอยากนอนกับเธอ
เป็นแฟนของเขาเหรอ? เย้นหว่านไม่เคยคิดถึงปัญหาข้อนี้เลย
เธอสับสน เผชิญหน้ากันอยู่แบบนี้ เธอจะปฏิเสธอย่างไรถึงจะไม่ทำร้ายจิตใจของฉูรั่วไป๋?
เห็นเย้นหว่านลังเลไม่ได้เอ่ยปาก ฉูรั่วไป๋ก็พะวงในใจ ยิ่งไม่สงบเพิ่มขึ้น
เขาเม้มริมฝีปาก แล้วพูดต่ออีก “ผมรู้ว่าแบบนี้สำหรับคุณมันคงกะทันหันไป ทำคุณตกใจแล้ว คุณอาจจะรับไม่ได้อยู่หน่อยในเวลานี้ เย้นหว่าน ผมจะไม่บังคับคุณ คุณไม่ต้องให้คำตอบผมในตอนนี้ก็ได้ ผมรอคุณพิจารณาได้
ผมขอรับรองกับคุณ ต่อไปข้างกายผมจะไม่มีผู้หญิงคนอื่นปรากฏตัวขึ้นอีก ผมหลงรักคุณจริงๆ นะ ผมจะมั่นคงแน่วแน่กับคุณทั้งใจ”
ลูกเหลือขอที่กลับใจมีค่ามากชนิดว่าแม้แต่ทองก็ยังให้แลกไม่ได้
เย้นหว่านรู้มาโดยตลอด ฉูรั่วไป๋เป็นคนที่พออารมณ์หวั่นไหว ก็ใจจดใจจ่อที่สุด แม้กระทั่งก่อนหน้านี้เธอยังเคยอิจฉาเด็กสาวคนนั้นที่ถูกฉูรั่วไป๋หลงรัก ซึ่งจะต้องเป็นหญิงสาวที่มีความสุขมากที่สุดแน่
แต่เธอกลับไม่เคยคิดเลยว่าหญิงสาวคนนี้จะเป็นตัวเธอเอง
เย้นหว่านทำอะไรไม่ถูกอยู่บ้าง ถ้าเป็นเมื่อก่อนบางทีเธอคงไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร แต่เมื่อคืนเธอกลับมีคำตอบแล้ว
ตอนนี้เธอหลงรักโห้หลีเฉินไปอย่างควบคุมไม่อยู่แล้ว
