ซิงเฉินคิดไม่ถึงว่าฉินโม่หานจะตอบกลับมาแบบนี้
เด็กน้อยที่อยู่ปลายสายตะลึงไปชั่วครู่ จากนั้นเขาก็เลิกคิ้วด้วยความสงสัย “แด๊ดดี้ ทำไมแด๊ดดี้ไม่เต็มใจที่จะบอกหล่อน?”
“หรือว่าแด๊ดดี้ชอบคุณหยาง ก็เลยจะปกป้องหล่อนใช่ไหม? ”
“อย่าลืมสิ แด๊ดดี้ยังมีหม่ามี๊ของพวกเราอยู่นะ!”
“ถ้าสิบวันหลังจากนี้ แด๊ดดี้ยังไม่เอาตัวหม่ามี๊กลับมา ผมจะพาซิงกวงออกไปจากบ้านนี้!”
คำพูดของเด็กน้อย ทำเอาฉินโม่หานอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ
“แด๊ดดี้ไม่ได้บอกว่าจะปกป้องหล่อน แต่ถ้าอยากให้แด๊ดดี้ทำอะไรให้พวกหนูล่ะก็……แด๊ดดี้มีเงื่อนไข”
ซิงเฉินขมวดคิ้ว “คุณฉิน ล้อเล่นหรือเปล่าเนี่ย?”
“แด๊ดดี้ถึงกับต้องต่อรองเงื่อนไขกับลูกชายแท้ๆเลยหรอครับ?”
“ไม่ได้หรอ?”
เขาเลิกคิ้ว “ถ้าไม่ได้ จะถือว่าเป็นโมฆะนะ”
“โอเค ได้ ได้!”
ซิงเฉินเบะปาก พลางพูดด้วยน้ำเสียงที่พร้อมช่วยเหลือ : “แด๊ดดี้พูดมาเลย ไม่ว่าเงื่อนไขอะไร พวกผมจะพยายามทำให้แด๊ดดี้พอใจ”
ฉินโม่หานอดไม่ได้ที่จะยิ้มมุมปาก “ที่จริงก็ง่ายนิดเดียว”
“ในเมื่อพวกหนูทั้งสามเป็นฝ่ายชวนหยางซิงโยวมาทานมื้อค่ำด้วยกัน……”
“ถ้างั้นก็ให้ซิงหยุนเกลี้ยกล่อมหม่ามี๊ ให้หม่ามี๊ของพวกหนูอยู่ดูเหตุการณ์จากที่ไกลๆ”
ซิงเฉิน : “?”
“ทำไมหรอครับ?”
ฉินโม่หานยกมุมปาก พลางหันไปมองหยางซิงโยวที่สวมใส่เดรสยาวที่สั่งตัดเป็นพิเศษ จากนั้นเขาก็ยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา :
”วันนี้หล่อนทำให้หม่ามี้ไม่มีความสุข”
“ในเมื่อพวกหนูอยากจัดการหล่อน ก็ให้หม่ามี้ของหนูไปดูละครตบตาที่นั่นเลยสิ ”
“แบบนี้อาจจะทำให้หม่ามี้อารมณ์ดีขึ้นก็ได้””
ซิงเฉิน : “……”
ผ่านไปชั่วครู่ เด็กน้อยก็ถอนหายใจลากยาว “ท่านชายฉิน”
“เรื่องการเอาอกเอาใจภรรยา……แด๊ดดี้ก็เก่งไม่เบาเลยนะครับ”
เด็กน้อยนึกว่าพ่อของเขาจะลุ่มหลงในความงามของหยางซิงโยว เลยไม่อยากให้หล่อนถูกพวกเด็กๆจัดการ
คิดไม่ถึงเลยว่า ในใจของแด๊ดดี้มีเพียงหม่ามี๊คนเดียว!
“ตามนี้ก็แล้วกัน”
ฉินโม่หานยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา “แด๊ดดี้จะไปพูดกับหยางซิงโยวเดี๋ยวนี้เลย”
พูดจบ เขาก็วางสายไป
ที่จริงแล้ว การที่เขาให้ซูสือเยว่ไปดูละครตบตานั้น……
คือเจตนาที่เห็นแก่ตัวของเขาเอง
แม้เขาจะเชื่อว่า ซูสือเยว่ไม่มีทางหวั่นไหวกับหลิงซือยู่
ทว่า ตอนนี้ภรรยาของตัวเองกำลังคบหากับชายอื่นอย่างดีเลิศเกินจริง เขาจึงรู้สึกอึดอัดใจ
นับว่ามีข้อดีเล็กน้อยกับการที่ให้ซูสือเยว่ไปดูละครตบตาในตอนกลางคืนกับซิงหยุน
ข้อดีนั้นก็คือ หล่อนไม่สามารถไปออกเดตกับหลิงซือยู่ได้
ครุ่นคิดมาถึงตรงนี้ เขาก็เก็บโทรศัพท์เข้าที่ จากนั้นก็เดินจ้ำอ้าวไปอยู่ข้างกายหยางซิงโยว
“คุยโทรศัพท์กับใครหรอคะ ทำไมนานจัง?”
หยางซิงโยวเอ่ยปากถามพร้อมรอยยิ้ม
“คุยกับซิงเฉิน”
น้ำเสียงของเขานิ่งเรียบ “ซิงเฉิน ซิงหยุนและซิงกวงอยากนัดคุณไปทานอาหารมื้อค่ำด้วยกัน”
หยางซิงโยวหน้านิ่วคิ้วขมวด
เธอเกลียดเด็กๆทั้งสามคนของซูสือเยว่อย่างเข้าไส้
เธอรู้ดีว่าเด็กสามคนนั้นก็ไม่ชอบเธอ
อีกทั้งเวลานี้ พวกเด็กๆเป็นฝ่ายเชิญเธอไปทานมื้อค่ำ……
แน่นอนว่าต้องเป็นเรื่องไม่ดี!
แต่……
“ก่อนที่พวกเราจะแต่งงานกัน คุณควรปลูกฝังเรื่องอารมณ์และความผูกพันธ์กับพวกเขาให้ดีๆนะคะ ภายภาคหน้าเราต้องส่งพวกเขาไป และต้องทำให้พวกเขาคิดว่า นี่ไม่ใช่การตัดสินใจของคุณ ถูกต้องไหมคะ?”
เมื่อเห็นท่าทีต่อต้านของหยางซิงโยว ฉินโม่หานก็รีบพูดปลอบใจ “ ไม่อย่างนั้น หากผมบอกว่า เป็นการตัดสินใจของผมเอง พวกเขาก็ไม่ฟังผมอยู่ดี”
“ถึงเวลานั้น พวกเขาจะขุ่นเคืองคุณ ไม่แน่อาจจะพูดเรื่องคุณเมื่ออยู่ข้างนอก……”
คำพูดทุกคำของเขาถูกส่งผ่านมายังเครื่องดักฟัง ที่ติดตั้งอยู่ในโทรศัพท์ของหยางซิงโยว และถูกส่งสารไปยังฝั่งของซิงกวงและซิงเฉินที่อยู่ที่วิลล่าตระกูลจี้
เด็กทั้งสองหันมาสบตากัน
แด๊ดดี้ของพวกเขาไม่ซื่อสัตย์เลยว่าไหม?
เพื่อหลอกหยางซิงโยวให้ไปทานข้าวกับพวกเขา แม้แต่คำพูดที่แค้นเคืองของเด็กๆก็ยังพูดออกมาได้!
ซิงกวงเบะปากและดึงหูฟังออก “ไม่ฟังแล้ว!”
“รอเรื่องนี้จบลงเมื่อไหร่ ฉันจะไม่ยกโทษให้แด๊ดดี้ง่ายๆ!”
ซิงเฉินถอนหายใจ จากนั้นยกมือขึ้นมานับจำนวนคนที่ฉินโม่หานทำให้คนอื่นไม่พอใจ เพื่อช่วยหม่ามี๊ฟื้นฟูความทรงจำ ……
ในขณะเดียวกัน เมื่อฟังฉินโม่หานพูดจบ หยางซิงโยวก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
เขาพูดขนาดนี้แล้ว หากเธอยังไม่ตอบรับ ก็จะดูไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่
ไตร่ตรองได้สักพัก หยางชิงโยวก็ถอนหายใจ “ก็……ก็ได้ค่ะ”
ทันทีที่หยางซิงโยวรับปาก ฉินโม่หานก็เหลือบไปมองเวลา “มีธุระที่ต้องไปสะสางที่บริษัทนิดหน่อย”
“ชุดแต่งงานนั่น คุณไปดูเองนะ”
“ตอนค่ำ ถ้าจองร้านอาหารเรียบร้อยแล้ว ผมจะไปรับคุณ”
พูดจบ เขาก็เดินหันหลังและจากไป โดยไม่ให้หยางซิงโยวได้พูดอะไรเลย”
หยางซิงโยวขมวดคิ้ว เธอที่อยากจะยื่นมือไปจับตัวเขาไว้ แต่มือคู่นั้นกลับคว้าได้เพียงอากาศ
เมื่อเห็นเขาที่เดินออกไปจากที่นี่อย่างรีบเร่ง หยางซิงโยวก็กัดฟันกรอด
จากนั้น คนขับรถก็เดินมาหาเธอ “คุณหนูใหญ่ครับ คุณเฉินบอกว่าให้คุณดูชุดแต่งงานเอง……ตอนนี้พวกเราไปที่ร้านขายชุดแต่งงานเลยไหมครับ?”
หยางซิงโยวขมวดคิ้วเป็นปม พลางหันไปมองแรงใส่คนขับรถ “ไปกับผีน่ะสิ!”
ไม่มีเจ้าบ่าวแล้ว เธอจะลองชุดเจ้าสาวให้ใครดู?
ให้คนขับรถดูหรอ?
“กลับบ้าน!”
หยางซิงโยวพูดสองคำนี้ด้วยน้ำเสียงที่ดุร้าย จากนั้นก็เดินออกจากห้างสรรพสินค้าอย่างโมโหและขึ้นรถไป
เมื่อรถถูกสตาร์ท หยางซิงโยวที่ยังไม่ทันได้สงบสติอารมณ์ จู่ๆโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น
ฉินหลิงยี่เป็นคนโทรมา
“คนของฉันเห็นฉินโม่หานออกไปแล้ว”
น้ำเสียงของชายในสายค่อนข้างเย็นชา “ยาที่ให้เธอไป ยังไม่ได้ใช้หรอ? ”
หยางซิงโยวขมวดคิ้ว คุณฉิน คุณต้องให้เวลาฉันหน่อยนะคะ”
“ความสัมพันธ์ของฉันกับฉินโม่หานไม่ได้ดีอย่างที่เธอคิด พูดตรงๆก็คือ ความสัมพันธ์ที่เกี่ยวดองกันเพื่อธุรกิจ เป็นเรื่องยากมากที่เขาจะตอบตกลง”
“ระยะเวลาที่สั้นแบบนี้ ฉันหาวิธีจัดการไม่ได้……”
แต่ฉันมีวิธีที่ทำให้ครอบครัวของเธอที่อยู่ห่างไกลจากเมืองหรงนั้น มีชีวิตรอดต่อไปไม่ได้ “”
น้ำเสียงของฉินหลิงยี่มีความเย็นชา “แม่อายุห้าสิบกว่าของเธอที่อยู่ในชนบท สุขภาพของหล่อนนั้นย่ำแย่”
“หากหล่อนรู้ว่า ตอนนี้เธอกลายเป็นลูกของคนอื่น หล่อนจะทำยังไง?”
หยางซิงโยวกัดปาก พลางถือโทรศัพท์ในมือแน่น
“ฉินหลิงยี่ คุณต้องการอะไรกันแน่?”
ทุกคำพูดของเธอ ล้วนเป็นการกัดฟันพูดออกมา
“ง่ายจะตาย”
ฉินหลิงยี่ยิ้มมุมปาก “คืนนี้ ยาที่ฉันให้เธอไป ฉันจะต้องเห็นเธอใช้มัน”
“ยังมีเวลาอีกสิบวัน พวกเราค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า”
“คืนนี้ เพื่อทดสอบความบริสุทธิ์ใจของเธอก็แค่นั้น”
“เป็นไง คุณหยาง ไม่ยากไปใช่ไหม?”
หยางซิงโยวกัดริมฝีปาก “ฉันไม่ค่อยเข้าใจ”
“ถึงแม้ว่าฉินโม่หานจะไม่ใช่น้องชายแท้ๆของเธอ และเขาก็กลับไปที่ตระกูลจี้แล้ว อีกทั้งยังนับว่าเป็นญาติกับตระกูลจี้”
“ตามหลักแล้ว เขาไม่สามารถแย่งชิงทรัพย์สินของตระกูลฉินได้อีกต่อไป”
“ทำไมคุณยังตามราวีเขาไม่เลิก?”
ฉินหลิงยี่ที่อยู่ในสายก็เงียบไปชั่วขณะ
สักพัก เขาก็แสยะยิ้มอย่างเย็นชา “นี่ไม่ใช่คำถามที่เธอควรจะถาม”
“อีกอย่าง คนที่ฉันพุ่งเป้าไป ไม่ได้มีแค่ฉินโม่หาน แต่ยังมีตระกูลเจี่ยนอีก”
“แต่ฉันไม่พบประวัติที่ตระกูลเจี่ยนเคยทำให้คุณไม่พอใจเลย”
“เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอก”
เขาตอกกลับอย่างเย็นชา จากนั้นเขาก็วางสายไป
เขาเก็บโทรศัพท์และหลับตาลง
ภาพเหตุการณ์ของเชียนจิ่วก่อนที่หล่อนจะเสียชีวิต ก็ผุดขึ้นมาตรงหน้า
ปีนั้น……
ที่พ่อของเย่เชียนจิ่วเสียชีวิต เป็นเพราะเกี่ยวข้องกับการต่อสู้กับตระกูลเจี่ยน
