คำพูดของหญิงสาว ทำให้ไป๋ลั่ว อ้าปากค้าง ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะพูดอะไรดี
ตรรกะนี้ของคุณหญิง……
ต้องพูดว่า ช่างมีเหตุมีผลดีมาก
แต่ว่า……
ไป๋ลั่วขมวดคิ้ว “เมื่อกี้ผมเห็นตอนที่คุณชายเข้าประตูไปนั้น พูดอะไรบางอย่างกับพวกเรา”
“ผมเห็นไม่ชัดว่าเขาพูดว่าอะไร”
พูดจบ เขาก็หันมามองซูสือเยว่อย่างจริงจัง “คุณเห็นชัดมั้ยครับว่าเขาพูดว่าอะไร”
นึกถึงคำพูดที่ฉินโม่หานใช้ปากขยับให้ดูนั้น ใบหน้าของซูสือเยว่ก็อดไม่ได้ที่จะแดงเรื่อ
เธอขมวดคิ้วหันหน้าหนีไปไม่สบตากับไป๋ลั่ว “นายอย่าเดาเลย เขาพูดกับฉัน ไม่ได้พูดกับนาย”
ไป๋ลั่ว ชะงัก “จริงเหรอครับ”
ทำไมเขามักจะรู้สึกว่าคุณชายกำลังพูดกับเขา
ชายหนุ่มนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง แต่ก็ยังไม่สบายใจ จึงอาจหาญหันไปถามซูสือเยว่ “คุณนาย ในเมื่อคุณเห็นชัดเจน บอกผมหน่อยได้มั้ยครับว่า เมื่อกี้คุณชายพูดว่าอะไร”
“ผมก็ยังไม่ค่อยสบายใจ……ถ้าเกิดว่าคุณชายมีเรื่องสำคัญให้ผมไปทำ แล้วผมไม่ได้ทำ……”
ไม่กล้าคิดถึงผลที่จะตามมาทีหลัง!
ซูสือเยว่ขมวดคิ้ว มองไป๋ลั่ว อย่างหมดคำพูด “ฉันก็บอกแล้วไง ว่าไม่ได้พูดกับนาย เขาพูดกับฉัน”
แต่ไป๋ลั่ว กลับไม่ยอมลดละ “คุณนายครับ คุณนายบอกผมมาเถอะครับ ว่าคุณชายพูดว่าอะไร”
“ผมกลัวว่าความจริงแล้วเขาจะพูดกับผม แต่คุณแปลความหมายผิด จะกลายเป็นความเข้าใจผิด……”
“คุณบอกผมดีกว่าครับ พวกเราจะได้ช่วยกันวิเคราะห์”
คิ้วของซูสือเยว่ขมวดเข้าหากันแน่น
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่า การซักไซร้ไล่เรียงของไป๋ลั่ว น่ารำคาญมากจริงๆ
ตอนแรกซูสือเยว่จะไม่บอกเรื่องแบบนี้กับไป๋ลั่ว แต่ไป๋ลั่ว ซักจนน่าอึดอัดเหลือเกิน
ในที่สุด ซูสือเยว่สูดหายใจเข้าลึกๆ เงยหน้าเหลือบมองเขาอย่างเฉยเมย “ฉันก็บอกแล้วไง ว่าเขาพูดกับฉัน ไม่ได้พูดกับนาย”
“คุณต้องรู้ว่าเขาพูดว่าอะไร ใช่มั้ยครับ”
ไป๋ลั่วรู้สึกว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล
แต่เขาก็ยังอาจหาญ “ถ้าเป็นไปได้……ผมก็ยังอยากรู้ครับ”
ซูสือเยว่กลอกตามองบน
“เมื่อกี้ฉินโม่หานใช้ปากพูดว่า——”
“ให้ฉันไปหาหมอตรวจดูหน่อย เอายามาทาตรงที่ถูกเขาทำเจ็บเมื่อวาน เข้าใจหรือยัง”
พูดจบ หญิงสาวก็เปิดประตูรถเดินเข้าไปในโรงพยาบาลทันที
ไป๋ลั่วที่นั่งอยู่บนเบาะคนขับ ยังคงงุนงง
เมื่อวานคุณชายทำคุณนายบาดเจ็บเหรอ
เมื่อวานคุณชายกับคุณนายไม่ใช่อยู่ในบ้านกันอย่างมีความสุขหรอกเหรอ
หรือว่า……
ทันใดนั้นเองไป๋ลั่วก็เบิกตาโต
เขาเข้าใจแล้ว
……คุณชายของเขา รุนแรงขนาดนั้นเลยเหรอ
……
ภายในโรงพยาบาล
คุณหมอที่เอ็กซเรย์ตรวจรักษาเจียงหลีเป็นคนรู้จักกัน
ดังนั้น หลังจากที่เขาได้รับฟิล์มเอ็กซเรย์แล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองฉินโม่หาน สุดท้ายเขาก็ไม่ได้เปิดโปงการหลอกลวงของเจียงหลี
“ขาของเธอนี่ถือว่าอาการหนักทีเดียว ภายในช่วงนี้คงต้องพักฟื้นรักษาตัวอย่างดี”
ฉินโม่หานกระตุกริมฝีปาก นัยน์ตามีความเยือกเย็น แต่ใบหน้ายังคงถามด้วยความเป็นห่วงทั้งยังอ่อนโยนว่า “อย่างนั้นขาของคุณเจียงนี้ ต้องใช้เวลานานแค่ไหนถึงจะหายดีครับ”
คุณหมอเหล่มองเจียงหลี
หลังจากรอการส่งสายตาของเจียงหลี คุณหมอก็ยื่นมือออกมาชูสองนิ้ว “น่าจะสองสัปดาห์ครับ”
“ช่วงเวลาสองสัปดาห์นี้ ต้องการคนที่คอยใส่ใจดูแลอย่างดีครับ”
พูดจบ เขาก็มองฉินโม่หานตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างพินิจพิจารณา “คุณฉินเต็มใจดูแลเธอมั้ยครับ”
“แน่นอนครับ”
ฉินโม่หานยิ้มบางๆ “คุณหมอเจียงไม่ได้มีญาติพี่น้องอะไรที่เมืองหรง ผมก็คือญาติของคุณหมอเจียงครับ”
“ได้เจอผู้ชายที่มีความรับผิดชอบอย่างท่านชายฉินขนาดนี้ ถือเป็นความโชคดีของเจียงหลี”
กำชับกันฉินโม่หานอีกสองสามประโยค คุณหมอก็ส่งพวกเขาออกจากคลินิกแผนกออร์โธปิดิกส์
“คิดไม่ถึงเลยว่าต้องพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลถึงสองสัปดาห์”
ออกมาจากแผนกออร์โธปิดิกส์ เจียงหลีมือหนึ่งพาดอยู่บนไหล่ฉินโม่หาน อีกมือจับไม้เท้าเอาไว้ เดินไปทางห้องพักผู้ป่วยอย่างยากลำบากไปพลาง ถอนหายใจพลาง “ตอนแรกฉันคิดว่าบ่ายวันนี้จะมารักษาลูกชายของท่านชายฉิน”
“คิดไม่ถึงเลยว่า นี่จะต้องล่าช้าออกไปถึงสองสัปดาห์”
“ไม่มีผลกระทบอะไรครับ”
ฉินโม่หานยิ้ม “การรักษาซิงเฉิน ใช้สมองของคุณหมอเจียง ไม่ได้ใช้ขานี่ครับ”
เจียงหลีขมวดคิ้ว “แต่ว่า จากห้องผู้ป่วยของฉันเดินไปที่ห้องของลูกชายคุณ ความจริงแล้วก็ไกลมากนะคะ……”
“ฉันกลัวว่าขาของฉันจะรับไม่ไหว……”
แน่นอนว่าเธอต้องใกล้ชิดซิงเฉิน และทำการ“รักษา”ให้ซิงเฉิน
แต่ตอนนี้ เธออยากสนใจเรื่องวุ่นวายพวกนั้น เธอแค่อยากจะใช้เวลาอยู่กับฉินโม่หานนานอีกหน่อย
ผู้ชายคนนี้ แม้ว่านี่จะเป็นภารกิจของเธอ แต่การที่ได้สัมผัสทำความเข้าใจช่วงหลายวันมานี้ ทำให้เธอรู้สึกว่าฉินโม่หานคนนี้……
ความจริงแล้วน่าสนใจมาก
คนอื่นต่างบอกว่า ฉินโม่หานไร้มนุษยธรรม ตอนนั้นเพราะข่าวลือนี้ ทำให้ทั้งเมืองหรงนอกจากซูสือเยว่แล้ว ไม่มีใครกล้าแต่งงานกับเขา
แต่ว่าเธอกลับไม่ได้รู้สึกแบบนี้
อย่างไรก็ตาม เธอก็ยังคิดว่าฉินโม่หานเก่งกาจมากแน่นอน
ความรู้สึกเซ็กซี่ที่ผู้ชายคนนี้มี ไม่เหมือนกับผู้ชายคนอื่น
ยิ่งไปกว่านั้น……
เขาทำให้ซูสือเยว่มีลูกให้เขาได้ถึงสามคน ก็พิสูจน์ว่ามีพละกำลังเข้มแข็งมาก
คิดมาถึงตรงนี้ หน้าเจียงหลีก็แดงไปถึงใบหูแอบมองผู้ชายคนนี้ที่อยู่ข้างๆตนเอง
เธอเริ่มจินตนาการถึง ตอนที่ผู้ชายคนนี้เอาตัวเธอกดไว้ใต้ร่างของเขา ฉากนี้จะทำให้คนเราเลือดลมสูบฉีดขนาดไหนกันนะ ……
“ความจริงไม่ไกลนะครับ เดินไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้ว”
เสียงทุ้มต่ำของฉินโม่หานทำให้ความคิดของขาดสะบั้นลง
เธอขมวดคิ้ว กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ชายหนุ่มกลับหยุดฝีเท้าลง
ฉินโม่หานหัวเราะเบาๆ “คุณดูสิครับ มาถึงแล้ว”
เจียงหลีชะงักงันไปทั้งตัว เงยหน้าขึ้นมาตามสัญชาตญาณ จึงได้พบว่า ตนเองและฉินโม่หาน เดินมาอยู่ที่ด้านนอกของห้องICUของแผนกกุมารเวชโดยไม่รู้ตัว
จากแผ่นกระจกบานใหญ่ที่กั้นอยู่ เธอมองเห็นห้องผู้ป่วยด้านใน ฉินโม่หานในแบบที่ย่อตัวเล็กลงอย่างนั้น กำลังนอนหลับอยู่นิ่งๆ
ท่าทางที่คิ้วของเขาค่อยขมวดขึ้นมานั้น เหมือนกันกับ ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆเธอคนนี้เลย
หัวใจของเจียงหลีสั่นขึ้นมาทันที
อาจจะเพราะว่าซิงเฉินและฉินโม่หานหน้าตาเหมือนกันมาก
และอาจจะ เพราะว่านึกถึงชะตาชีวิตของซิงเฉินในอนาคต……
เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ มองไปที่เด็กน้อยภายในห้องผู้ป่วยอย่างเงียบๆอีกครั้ง “นี่คือลูกชายของคุณเหรอคะ”
“อืม”
ฉินโม่หานกระตุกยิ้ม “เหมือนผมมาก ใช่มั้ยครับ”
“ตอนผมเด็กๆ กับเขาในตอนนี้ หน้าตาเหมือนกันเป๊ะ”
พูดจบ สายตาที่ลึกล้ำของเขามองเจียงหลี “คุณหมอเจียง แม้ผมจะไม่รู้ว่าสภาพของซิงเฉินในตอนนี้จะสามารถรักษาให้หายได้หรือไม่”
“แต่ถ้าสามารถรักษาเขาให้หายได้ ผมก็หวังว่าคุณจะพอช่วยเขาได้”
“มองเห็นผมในแบบย่อส่วนถูกคุณช่วยให้ฟื้นขึ้นมาด้วยมือของคุณเอง ความรู้สึกที่ทำสำเร็จแบบนี้ น่าจะดีมากนะครับ”
“อีกทั้ง……”
ชายหนุ่มกดเสียงต่ำหัวเราะเบาๆพลางมองไปที่เจียงหลี ในแววตาแฝงด้วยรอยยิ้มและความออดอ้อนเอาใจ “ถ้าคุณหมอเจียงสามารถช่วยให้ซิงเฉินตื่นขึ้นมาได้……”
“ผมจะซาบซึ้งในตัวคุณหมอเจียงอย่างมาก”
“และก็จะให้สิ่งของบางอย่าง……ที่คุณหมอเจียงถวิลหาแม้ในยามหลับ”
